Πέρασε, λοιπόν, το νομοσχέδιο της Γιαννάκου και των συνοδοιπόρων της.
Ε, και;
Και το καλοκαίρι του ΄79 είχε περάσει στα μουλωχτά ο 815, ίσως ο χειρότερος (αντι)εκπαιδευτικός νόμος που 'χει ψηφιστεί ποτέ.
Και το Γενάρη του '80 ο Καραμανλής τον πήρε πίσω.
Αναγκάστηκε.
Οι φοιτητές τον ανάγκασαν.
Και οι μαθητές.
Και οι πανεπιστημιακοί.
Οι κινητοποιήσεις τους ήταν κάτι το πρωτόγνωρο, μολονότι την εποχή εκείνη οι διαδηλώσεις ήταν καθημερινό φαινόμενο.
Όπως πρωτόγνωρες, για την τωρινή life style εποχή, είναι και οι κινητοποιήσεις σύσσωμου του εκπαιδευτικού κόσμου.
Φοιτητής ήμουν τότε. Πρωτοετής.
Τώρα είμαι παρατηρητής. Καναπεδάτος. Δυστυχώς.
Με εξοργίζουν οι τηλεοπτικές εικόνες και οι κάθε λογής παπαρομπέηδες που κλαίνε και οδύρονται μπρος στο φλεγόμενο φυλάκιο.
Το φυλάκιο... Που έχει, φαίνεται, μεγαλύτερη αξία από την εν ψυχρώ κλοτσιά του αιμοβόρου μπάτσου στον -μη κουκουλοφόρο- διαδηλωτή...
Που έχει μεγαλύτερη αξία από το -"μεμονωμένο"- ποδοπάτημα μιας -"μεμονωμέμης"- διαδηλώτριας από καμιά δεκαριά κρανοφόρα ανθρωπόμορφα τεράτα. Λυσσασμένα. Και "μεμονωμένα"...
Με εξοργίζουν αυτές οι εικόνες. Αλλά μόνο με εξοργίζουν. Δεν κάνω τίποτ΄ άλλο. Παρά μόνο θαυμάζω αυτούς που κάνουν. Αυτούς που αντιστέκονται. Από το κάθε λογής μετερίζι τους.
Και όχι μόνο τους διαδηλωτές. Αυτούς που τολμάνε να πουν τα πράγματα ως έχουν.
Τον Λαζόπουλο, για παράδειγμα. Η χθεσινή εκπομπή του ήταν καταπληκτική. Αυτή με ενέπνευσε. Και μου ανέσυρε σκουριασμένες θύμησες. Μνήμες που δεν πρέπει ποτέ να αραχνιάζουν στο συρτάρι της λησμονιάς.
Όμως αυτό συμβαίνει κατά κόρον. Σε όλους μας.
Αλλά εντέλει θυμήθηκα. Κάτι είναι κι αυτό.
Θυμήθηκα τις διαδηλώσεις του '79-'80. Και το ξύλο. Μιλάμε για πολύ ξύλο. Ανελέητο. Όπως και τώρα.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Ειδικά όταν οι διαδηλωτές έχουν δίκιο. Και όταν οι άλλοι ξέρουν ότι έχουν δίκιο. Γι΄αυτό λυσσάνε. Και ξεσαλώνουν.
Θυμήθηκα τη διαδήλωση του '80 για την επέτειο του Πολυτεχνείου. Τότε που οι μπάτσοι είχαν καταστρώσει οργανωμένο σχέδιο μαζικών δολοφονιών. Τότε που βαρούσαν με τα γκλομπ τις ασπίδες τους και ούρλιαζαν "Κουμούνια, θα σας γαμήσουμε...". Κι επειδή οι ασπίδες δεν έβγαζαν αίμα, κοπάνησαν κεφάλια.
Θυμήθηκα την Κανελλοπούλου. Και την Κουμή. Που τους λιάνισαν με τα γκλομπ τους μέχρι θανάτου το Νοέμβρη του '80. Κι αυτά που έγραφα τότε. Γραφτά που θεώρησα χρέος μου να τα περάσω, έστω αποσπασματικά, στο πρώτο μου βιβλίο:
"Κανείς μας δε θα μπορούσε να ξεχάσει ποτέ εκείνη τη νύχτα… Τη νύχτα που οι μπάτσοι είχαν αλαλιάσει… Τη νύχτα που έπρεπε να κοπανήσουν κεφάλια για να αυτοϊκανοποιηθούν... Τη νύχτα που έπρεπε ν’ ανοίξουν κεφάλια για να νιώσουν ότι ολοκλήρωσαν (το έργο τους)… Τη νύχτα που αιματοκύλησαν μια πορεία ειρηνική, τη νύχτα που τρέχαμε αλαφιασμένοι χέρι χέρι με τη Στέλλα για να γλιτώσουμε, όχι απλώς από τους μπάτσους, αλλά την ίδια μας τη ζωή. Κι ύστερα τρέχαμε στα ξεχειλισμένα από τραυματίες νοσοκομεία, μπας κι εντοπίσουμε τον Αντώνη. Ευτυχώς που ήταν κι εκείνος από τους τυχερούς…"Αφιερωμένο στη μνήμη τους. Στον Κουμή. Στην Κανελοπούλου. Στον Καλτεζά. Και σ' όλους όσοι αντιστάθηκαν. Και συνεχίζουν ν΄αντιστέκονται.
Και στον Λαζόπουλο.
Και στον μεγάλο Νιόνιο:
"Η πλατεία ήταν γεμάτη με το νόημα που 'χε κάτι απ' τις φωτιές
Στις γωνίες και τους δρόμους από συντρόφους οικοδόμους, φοιτητές
Κι εσύ έφεγγες στη μέση όλου του κόσμου κι ήσουν φως μου
κατακκόκκινη νιφάδα σε γιορτή
σε γιορτή που δεν ξανάδα στη ζωή μου τη σκυφτή!
Η πλατεία ήτανε άδεια και τρελός απ' τα σημάδια σα σκυλί
με συνθήματα σκισμένα σ' έναν έρωτα για σένα έχω χυθεί
στ' αφιθέατρο σε ψάχνω, στους διαδρόμους και τους δρόμους
και ζητώ πληροφορίες και υλικό
να φωτίσω τις αιτίες που μ' αφήνουνε μισό!
Η πλατεία είναι γεμάτη κι απ' το πρόσωπό σου κάτι έχει σωθεί
Στον αγώνα του συντρόφου, στην αγωνία αυτού του τόπου για ζωή
Στα παιδιά και τους εργάτες, στους πολίτες, τους οπλίτες
στα πλακάτ και τη σκανδάλη που χτυπά
Η συγκέντρωση ανάβει, όλα είναι συνειδητά!"
ΟΣΟ ΕΙΣΤΕ ΜΠΑΤΣΟΙ, ΘΑ' ΜΑΣΤΕ ΑΠΑΤΣΙ, ΡΕΕΕΕ!
