Ποδοσφαιρικές (και όχι μόνο)... νοσταλγίες!

Μ' έχουν πιάσει κάτι νοσταλγίες τελευταία...

Πάσης φύσεως.

Μόνο που την "ποδοσφαιρικής φύσεως" νοσταλγία μου τη συζήτησα με τον αρχισυντάκτη μου στο σάιτ του "Πρώτου Θέματος".

Κι εκείνος... μ' έβαλε να την αποτυπώσω και γραπτώς!

Όχι ότι με χάλασε, δηλαδή...

Εξάλλου είναι μια απ' τις ωραιότερες αναμνήσεις της ζωής μου.

Η οποία πλέον... εκτίθεται δημόσια στο σάιτ της εφημερίδας...

Οπότε, δε βαριέσαι, είπα να την εκθέσω και εδώ...

Οκτώβρης, 1982. Ο καιρός ψυχρός. Όχι στην Ελλάδα, στην Αγγλία. Αλλά ούτε που το ’νιωθα το κρύο. Το σλίπιν μπαγκ που είχα πάρει στην ξευτίλα απ’ το Μοναστηράκι ήταν… παντός καιρού. Όπως, άλλωστε, και η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ…
Το λέει και το –ποδοσφαιρικό- τραγούδι, εξάλλου: «Και με κρύο και με χιόνι, η … (εδώ βάζεις την ομάδα της αρεσκείας σου) με πωρώνει». Υπάρχει κι ένα αντίστοιχο αγγλικό τραγουδάκι –δε θυμάμαι ακριβώς τα λόγια. Δεν έχει, πάντως, και μεγάλη σημασία. Όταν η ομάδα σου σε ζεσταίνει, όταν χοροπηδάς σαν κατσίκι στην εξέδρα, σιγά μη χαμπαριάσεις από κρύα κι από χιόνια…
Όπως ακριβώς δε χαμπάριασα κι εγώ τον Οκτώβρη του ’82. Τότε που, με το που τελείωσε η εξεταστική του Σεπτέμβρη στην Πάντειο, πήρα παραμάσχαλα ένα σλίπιν μπαγκ της κακιάς ώρας, μπήκα στο τρένο με το InterRail στην κωλότσεπη και πήρα σβάρνα όλους τους ευρωπαϊκούς σταθμούς των πόλεων όπου τύχαινε να ζουν οι περιστασιακές γνωριμίες του περασμένου καλοκαιριού…
Μόνο που η αποβίβασή μου στο Πικαντίλι του Μάντσεστερ εκείνο τον Οκτώβρη δεν είχε να κάνει με καμία Αγγλιδούλα τουρίστρια. Είχε να κάνει με την εκπλήρωση του ονείρου της παιδικής μου ηλικίας: Να δω από κοντά την ομάδα – θρύλο, τη μεγάλη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, την ομάδα που μέχρι τότε την έβλεπα μόνο στην ΥΕΝΕΔ, σε περιγραφή Κώστα Σισμάνη…
Και την είδα… Και μάλιστα με εισιτήριο της μισής λίρας, που με οδήγησε κατευθείαν στην εξέδρα των φανατικών, στην εξέδρα των ορθίων του «Stretford End». Κι από κει παρακολούθησα σχεδόν κλαίγοντας από τη συγκίνηση τους αγαπημένους μου «Κόκκινους Διαβόλους»: τον Μπράιαν Ρόμπσον, τον Στιβ Κόπελ, τον Φρανκ Στέιπλετον, τον Λου Μακάρι, τον Γκόρντον ΜακΚουίν…
Άσε δε το παιχνίδι… Κλασικό ντέρμπι: Man Utd v Man City… Μια πόλη χωρισμένη στα δύο… Και τα συνθήματα, κλασικά: «You are the shit of Manchester», «Fuck of City» και άλλα πολλά, λιγότερο… κομψά. Το «Old Trafford» αναμμένο καζάνι. Και, παρόλο που ήμουν… παστωμένος επί ένα δίωρο ανάμεσα σε χιλιάδες τρελαμένους United Fans, απόλαυσα κάθε λεπτό, κάθε στιγμή της πρωτόγνωρης, της μοναδικής για μένα εμπειρίας. Απόλαυσα –φαντάσου, δηλαδή…- ακόμα και το σκορ, μολονότι η Γιουνάιτεντ δε νίκησε τη μισητή της αντίπαλο: 2-2. Η Σίτι είχε προηγηθεί 0-2, αλλά είχε ισοφαρίσει ο Στέιπλετον με δυο προσωπικά του γκολ στο τελευταίο δεκάλεπτο.
Από τότε έχουν περάσει κοντά είκοσι έξι χρόνια. Αλλά η… καψούρα καψούρα! Καμία σχέση με τις περιστασιακές γνωριμίες του καλοκαιριού που σας έλεγα πιο πάνω. Έτσι και μπλέξεις με τη Man United δεν ξεμπλέκεις εύκολα. Γιατί η Man United δεν είναι… one night stand. Είναι μια σχέση έρωτα και πάθους, αγάπης και στοργής, μια σχέση μόνιμη, μια σχέση διαρκείας…
Με τη μόνη διαφορά ότι τώρα πια δεν παίρνω το σλίπιν μπαγκ παραμάσχαλα, ούτε παστώνομαι στο «Stretford End». Η δημοσιογραφική ιδιότητα, βλέπεις, σου παρέχει ανέσεις…
Έλα, όμως, που εγώ αναπολώ εκείνες τις στιγμές…
Κι εύχομαι να μπορούσα κάποτε να τις ξαναζήσω…
Έστω και στα πιο τρελά μου όνειρα…

ΥΓ: Ναι, εγώ είμ' αυτός στη φωτογραφία!

Θα με βρείτε και εδώ: http://www.fasoulasonline.com/