Χέρια: 2η εκδοχή τέλους

Τελικά, ίσως το τρενάρουμε λιγάκι παραπάνω. Καθότι βλέπω ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον και λαμβάνω "υποσχέσεις" για ακόμα περισσότερες συμμετοχές - εκδοχές.
Τέλος πάντων, θα δούμε. Προς το παρόν, συνεχίζουμε με τη δεύτερη εκδοχή, όπως ακριβώς μου την έστειλε ο φίλος Κωστής Γκορτζής. Πριν απ' αυτό, θυμίζω -για να μην ψάχνετε- πού μπορείτε να διαβάσετε το έως τώρα ανοκλήρωτο διήγημα:

Χέρια (Α΄ μέρος)
Χέρια (Β΄ μέρος)
Χέρια (Γ΄ μέρος)

Πάμε, λοιπόν, και στο τέλος του, όπως το εμπνεύστηκε ο Κωστής Γκορζής:


Ορίστε η χωριάτικη», είπε ο σερβιτόρος βροντώντας το πιάτο μπροστά του.
«Τίποτʼ άλλο;» ρώτησε.
«Τίποτα, τίποτα, ευχαριστώ» απάντησε γρήγορα και ο σερβιτόρος απομακρύνθηκε μουρμουρίζοντας.
Ξανάστησε αυτί.
«Οι εκδότες τους κάνουν όνομα. Δημόσιες σχέσεις και σταρ σίστεμ είναι όλη η υπόθεση».
«Κοίτα, με σαράντα βαθμούς θερμοκρασία, το κορμάκι σου κάρβουνο αναμμένο και τα κάλλη σου φόρα παρτίδα, ε, μου ʽναι δύσκολο να σε αντικρούσω βρε μωράκι μου, πάμε να πούμε τα δικά μας μόνοι για κανα δυό ωρίτσες γιατί, σου είπα, πρέπει να γυρίσω νωρίς.»
«Να γυρίσεις τώρα. Και να πείς της γυναίκας σου ότι, με τα χάλια του περιβάλλοντος, τα ψάρια λιγόστεψαν» του είπε απότομα. «Και με τις παπάρες του Κοέλο ξενέρωσα κι εγώ. Άσε με τώρα να διαβάσω αυτόν που έχει βρεί το κουμπί μου και με ξεσηκώνει. Μπορεί να επωφεληθείς μετά.»
«Καλά, κουκλί μου, ελπίζω μέχρι αύριο να σου ʽχουν περάσει τα νευράκια. Θα κανονίσω να πάμε ʽκυνήγιʼ με τον Ανέστη απʼ τα ξημερώματα και θα ʽχουμε σχεδόν όλη τη μέρα δική μας».
«Δεν της λες ότι θα πάτε για σαφάρι καλύτερα;» του είπε σαρκαστικά κι εκείνος σηκώθηκε να φύδει κι έσκυψε να τη φιλήσει ενώ σκεφτόταν ήδη την εναλλακτική λύση για να καταναλώσει την περίσσια τεστοστερόνη του.
Εκείνη τραβήχτηκε προς τα πίσω πειραγμένη. Η καρέκλα της έγειρε και η πλάτη της ακούμπησε με δύναμη στην πλάτη του ...ωτακουστή κάνονας τα ρέιμπαν να γλυστρήσουν στη μύτη του. Έστριψε ανατριχιασμένος καθώς ο Γουίνι και οι τρίχες του απομακρύνονταν και, ξεροβήχοντας από αμηχανία, ζήτησε συγνώμη κι έσπρωξε τα γυαλιά στη θέση τους.
«Εμένα να με συγχωρείτε» του είπε κοιτώντας τον κατάμματα πριν τα μάτια του κρυφτούν πίσω απʼ τα σκούρα γυαλιά. Χαμογέλασε.
«Έχουμε ξανασυναντηθεί;» τον ρώτησε. Ένοιωσε τα γόνατά του να λύνονται. Δεν πίστευε ότι η γυναίκα αυτή του έδινε την ευκαιρία να της μιλήσει, να την πλησιάσει.
«Στα όνειρά μου σίγουρα» της είπε, δίνοντας κρυφά συγχαρητήρια στον εαυτό του για την έμπνευση.
«Υπερβάλλετε» του είπε κολακευμένη. Το μυαλό του έτρεχε με χίλια. Έρριξε μια ματιά στο βάθος για να σιγουρευτεί ότι ο αρκουδιάρης είχε φύγει, έστριψε την καρέκλα του στα πλάγια, ρούφηξε το στομάχι του και τέντωσε την πλάτη του αποφασισμένος να τα παίξει όλα για όλα.
«Καθόλου δεν υπερβάλλω, κι αν δεν ήσασταν δεσμευμένη με τον συμπαθή κύριο που μόλις έφυγε, ευχαρίστως θα σας περιέγραφα αυτά μου τα όνειρα.»
«Χα, χα, χα,» γέλασε γάργαρα. «Μου θυμίζετε κάτι που διαβάζω τώρα τελευταία. Ο συγγραφέας έχει έναν τέτοιο τρόπο να προσεγγίζει μια γυναίκα, δε λέω, πολύ, πώς να το πω, επιθετικά τρυφερό; Και έτσι για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους, δεν θεωρώ τον εαυτό μου δεσμευμένο με αυτόν τον κύριο. Θα τον περιέγραφα ως προσωρινό αναγκαίο κακό» συνέχισε με μια σκιά στο βλέμμα της.
«Και ...αυτό που διαβάζετε, αν μου επιτρέπετε, τι είναι;» είπε φωναχτά ενώ από μέσα του σκέφτηκε ʽας παίξουμε στην έδρα μουʼ.
«Α, ένας νέος συγγραφέας, Νίκο Σιγάλα τον λένε, μʼ έχει συναρπάσει. Γράφει τόσο τρυφερά, τόσο υπόγεια ερωτικά, πώς να το περιγράψω, με αναστατώνει θα έλεγα».
«Μπορώ να δω το βιβλίο του;» ρώτησε ο Σιγάλας προσπαθώντας να διατηρήσει σταθερή τη φωνή του. Αυτή έσκυψε δίνοντάς του την ευκαιρία να θαυμάσει τα στήθια της που ξεχείλιζαν στο μικροσκοπικό μαγιό. Ξεροκατάπινε καθώς εκείνη του έδινε το βιβλίο. Το βιβλίο του!
Το κράτησε στα χέρια του για λίγο αμίλητος. Κοίταξε το εξώφυλλο, αμίλητος για λίγο, σαν να το μελετούσε και το ακούμπησε τελετουργικά πάνω στο τραπέζι του.
«Μπορώ να το κρατήσω;» της είπε χαμογελώντας.
«Μα...» είπε αυτή απορημένη.
«Μην ανησυχείτε, θα το διαβάσετε μέχρι το τέλος. Επιτρέψτε μου να το αντικαταστήσω μʼ αυτό», της είπε και της έδωσε το δικό του με την αφιέρωση. ʽΜπίνγκο!ʼ, σκέφτηκε.
Η θεά πήρε το βιβλίο στα χέρια της, ʽτι χέρια θεέ μουʼ αναλογίστηκε αυτός ενώ κατέβαζε τα ρέιμπαν και τα ακουμπούσε στο τραπέζι του.
Αυτή άνοιξε το εξώφυλλο και, μη πιστεύοντας στα μάτια της, άρχισε να διαβαζει την αφιέρωση κάτω από τη φωτογραφία του συγγραφέα. Γύρισε αποσβολωμένη και αντίκρυσε τα καταγάλανα μάτια του να την κοιτούν μʼ αυτή την έκφυλη σεμνότητα που έβγαινε και στα γραπτά του και γίνονταν ακόμη πιο λάγνα από τη μυωπία του.
«Εσείς;» ψέλισε στρίβοντας ακόμη περισσότερο την καρέκλα της, σχεδόν ακουμπώντας τον.
ʽΑν δεν φύγουμε σύντομαʼ, σκέφτηκε νοιώθοντας τη θέρμη της να του καίει το μπράτσο, ʽθα γίνω ρεζίλι με το φουσκωμένο σορτσάκιʼ.
«Αυτοπροσώπως και έκθαμβος» της απάντησε. «Νίκος Σιγάλας. Περιττό να προσθέσω το βαθιά κολακευμένος από την κριτική σας. Να σας προσφέρω κάτι; Όχι βεβαίως την ταπεινή σαλάτα μου» αστειεύτηκε για να διώξει προσωρινά την κάψα που τον κυρίευε.
«Δεν είναι ανάγκη, με χορταίνουν τα γραπτά σας άλλωστε» προσπάθησε να αστειευτεί κι αυτή, «Θα μπορούσα να μιλάω ώρες γι αυτά»
ʽΏπα, επίθεση, επίθεσηʼ είπε για να πείσει τον εαυτό του. ʽΠού ʽσαι Γιάννη να μαθαίνεις!ʼ
«Τότε μπορούμε να συνεχίσουμε την κουβέντα κάπου πιο ήσυχα» της είπε κοιτώντας την κατάμματα.
«Τιμή μου. Τι θα λέγατε να σας προσφέρω εγώ κάτι στο σπίτι μου. Νʼ αλλάξω κιόλας σε κάτι πιο σεμνό» του είπε γελώντας γάργαρα.
«Δεκτή η προσφορά» της είπε ενώ έβγαζε ένα χαρτονόμισμα και σηκώθηκε αφήνοντάς το στο τραπέζι δίπλα στην απείραχτη χωριάτικη. Ξαναφόρεσε τα ρέιμπαν και της πρόσφερε το χέρι του για να σηκωθεί κι αυτή. «Χωρίς την αλλαγή ρούχων για να εμπνέομαι για το νέο μου βιβλίο...»
...................................................................
Βράδυ, αργά. Άνοιξε την πόρτα του σπιτιού του και μπήκε κλείνοντάς την με προσοχή. Τα φώτα ήταν σβηστά. Περπάτησε στις μύτες των ποδιών του και μπήκε στην κρεβατοκάμαρα. Η γυναίκα του ήταν ξύπνια. Με ακουμπισμένη την πλάτη στα μεγάλα μαξιλάρια, γύρισε προς το μέρος του χαμηλώνοντας το βιβλίο που διάβαζε. Ο Αλχημιστής του Κοέλο! ʽΔίκιο είχε ο Φώτης, ο κουλτουριάρης βιοτέχνης ρούχων με την Πόρσε Καγιέν που της το έδωσε μετά τον κτηνώδη έρωτα στο πίσω κάθισμα το απόγευμα... Καλός ο Κοέλο, καλός και ο Φώτης. Πολύ τριχωτός, όμως ρε παιδάκι μου. Φτύνω ακόμα τρίχες..., αλλά κι ο δικός μου καλό φυντάνι, πού να ξέρει τι τον περιμένει...ʼ
«Άργησες γλυκέ μου» του είπε με σφυριχτή φωνή. «Πώς πήγε το ...γράψιμο; Είχες καμμιά καλή έμπνευση;»
Διέκρινε μια ειρωνεία στη φωνή της, ή του φάνηκε έτσι από τις ενοχές του;
«Μιά χαρά! Άργησα γιατί το μεσημέρι ήρθε κι ο Γιάννης και πιάσαμε τα ούζα. Κανονίσαμε να πάμε αύριο στη γνωστή ταβέρνα. Θα πάμε μαζί κι ο Γιάννης με τη γυναίκα του.»
«Δεν νομίζω, το ούζο του Γιάννη έκατσε βαρύ στη γυναίκα του. Τον έπιασε με κάποιον Ανέστη σʼ ένα παραλιακό γαμιστράδικο και τον έστειλε αδιάβαστο σήμερα το μεσημέρι. Δεν είναι όλοι σαν κι εμάς αγάπη μου, πιστοί ο ένας στον άλλον... Έτσι δεν είναι;» του είπε χαμογελώντας ειρωνικά κλείνοντας το λαμπατέρ και αφήνοντάς τον στο σκοτάδι.
Μα πολύ σκοτάδι....


Θα με βρείτε και εδώ: http://www.fasoulasonline.com/