Χέρια: 1η εκδοχή τέλους

Χρόνια πολλά και καλή χρονιά σε όλους!
Λοιπόν, από σήμερα αρχίζω και δημοσιεύω τις εκδοχές του τέλους του διηγήματος "Χέρια", το οποίο πόσταρα αναλοκλήρωτο πριν από λίγο καιρό. Κάθε δύο μέρες θα "ανεβάζω" μία ή δύο εκδοχές (ανάλογα με τον όγκο της καθεμιάς) και στο τέλος θα "ανεβάσω" και τη δική μου.
Συνολικά, έλαβα 11 εκδοχές, από τις οποίες ωστόσο "πήρα την άδεια" να δημοσιεύσω μόνο τις πέντε (τέσσερις, για την ακρίβεια, έχω στα χέρια μου, η πέμπτη... αγνοείται! -Κάτι έκανα και την έχασα, ελπίζω η συγγραφέας να μου την ξαναστείλει).
Όσοι θέλετε να διαβάσετε το ανολοκλήρωτο διήγημα για να μπείτε στον ειρμό πριν διαβάσετε τις διαφορετικές εκδοχές του τέλους, δεν έχετε παρά να κλικάρετε τα παρακάτω λινκ:

Χέρια (Α΄ μέρος)

Χέρια (Β΄ μέρος)

Χέρια (Γ΄ μέρος)

Τις εκδοχές θα τις δημοσιεύσω κατά σειράν που τις έλαβα. Ξεκινάμε, λοιπόν, με την εκδοχή της αγαπητής Dora Tsirka.

Tα σχόλια δικά σας!


To μελαχρινό αντικείμενο του πόθου του, είχε λοιπόν τεκμηριωμένη άποψη και σίγουρα δεν έχαβε αμάσητο ό,τι της σερβίριζε ο νεάντερνταλ εραστής του γλυκού νερού και της «ποιοτικής» λογοτεχνίας. Έστησε αυτί για να ακούσει το όνομα αυτού του «πολύ ωραίου άντρα και καταπληκτικού λογοτέχνη», αλλά το παράνομο ζεύγος είχε μάλλον άλλη άποψη.
«Απορώ τι δουλειά έχω τελικά μαζί σου, αν δεν μπορούμε να τα βρούμε έστω και σε έναν λογοτέχνη που να αρέσει και στους δυο μας», είπε με έντονη και ενοχλημένη φωνή η καλλονή στον κακονό και του γύρισε επιδεικτικά την πλάτη στρεφόμενη προς το μέρος του ωτακουστή.
«Μωρό μου, άλλα σε πειράζουν κι αλλού ξεσπάς», άρχισε τις γαλιφιές ο Γουίνι. «Μην μου θυμώνεις και γω έκανα τ’ αδύνατα δυνατά να βρεθούμε έστω και λίγες ώρες αγκαλίτσα».
Η γυναίκα δεν απάντησε. Το σκοτεινό της βλέμμα είχε απορροφήσει η εικόνα του άντρα που προσποιούνταν ότι διάβαζε αμέριμνος το βιβλίο, το δικό του βιβλίο παρά τη συνήθειά του να μην ξαναγυρίζει στα κείμενα που είχε γράψει και αποχαιρετήσει με την έκδοσή τους. Αλλά στη δύσκολη ώρα και οι πιο μεγάλοι όρκοι καταπατιούνται. Ειδικά όταν πρόκειται για μια τέτοια γυναίκα.
«Ορίστε! Δεν είναι μόνο τα ρομαντικά χαζοκόριτσα που διαβάζουν τα έργα του. Και άντρες της ηλικίας σου εκτιμούν αυτό το λαμπερό πνεύμα, τη σπάνια γραφή του» διέκοψε η γυναίκα τον Γουίνι δεικτικά, σχεδόν δείχνοντας με το δάκτυλο εκείνον.
Κανονικά θα έπρεπε εκείνη την ώρα να κατεβάσει το βιβλίο και να αποκαλύψει το πρόσωπό του, αυτό το «καταπληκτικό» πρόσωπο που της άρεσε τόσο πολύ, αποκαλύπτοντας συγχρόνως και την ταυτότητά του. Είχε πλέον όλα τα ατού στα χέρια του και ο Φώτης έμπαινε πια σε τραγικά δεύτερη μοίρα, αφού δεν έπιανε μία μπροστά του και σε μυαλό και σε κορμί. Έλα μου, όμως, που εκείνη την ώρα κώλωσε λες και ήταν πρώτη Δημοτικού, σαν το γιο του και του βάζαν πρόβλημα για ολοκληρώματα.
«Έλα, μωράκι, που τα παίρνεις όλα σοβαρά. Μια κουβέντα είπα και την έδεσες κόμπο. Αφού ξέρεις πόσο ψηλά σε έχω και πόσο θέλω να ζήσουμε μαζί στην φωλίτσα μας, όταν θα μεγαλώσουν λίγο τα παιδιά. Κάνε και συ λίγη υπομονή.», συνέχισε με τον ίδιο γλοιώδη τόνο ο Φώτης, βάζοντας το τριχωτό του χέρι γύρω από το μπούστο της και σχεδόν γυρίζοντάς την βίαια προς το μέρος του.
Η μεγάλη ευκαιρία είχε χαθεί. Τώρα τι να έκανε; Να της χτυπούσε την πλάτη μπροστά στον γκόμενο και να της έδινε απροκάλυπτα το βιβλίο; Ήθελε να μουτζώσει τον εαυτό του που έχασε μια τέτοια σπάνια ευκαιρία. Τώρα έπρεπε να περιμένει να πάει ο αρκούδος για μπάνιο ή προς νερού του για να εφαρμόσει νέο πλάνο προσέγγισης.
«Μπαμπαααά! Ήρθαμε!» ακούστηκε από μακριά η φωνή του γιου του.
Αυτό κι αν ήταν κατραπακιά. Δεν φτάνει που έπρεπε να το παίζει καλός στη γυναίκα του μετά τον σκυλοκαυγά, έχανε και κάθε ευκαιρία, μια και έπρεπε να φάει την υπόλοιπη ώρα του παίζοντας με τον κανακάρη του. Ήταν τελικά της μοίρας του να μην αγγίξει ποτέ αυτά τα θεσπέσια χέρια και φυσικά και όλο το υπόλοιπο αλαβάστρινο κορμί. Θα τον στοίχειωνε η εικόνα της και θα την έκανε ηρωΐδα του στο επόμενο μυθιστόρημά του. Θα την έκανε, λοιπόν, διάσημη!
«Φώτη; Κι εσύ εδώ;» Άκουσε τη φωνή της γυναίκας του που απευθυνόταν στον διπλανό μαλλιαρό αντίζηλο.
«Τι κάνετε; Είδατε έκπληξη; Να σας συστήσω την αδερφούλα μου που ήρθε από Γερμανία για διακοπές και την έφερα να κάνει κανένα μπανάκι και να δει γαλάζια θάλασσα που την έφαγε η λασπουριά. Γωγώ, να σου συστήσω τη μητέρα του Σταμάτη. Ο Σταμάτης είναι ο καλύτερος φίλος του Χρήστου», έκανε τις συστάσεις ο κεραυνοβολημένος Φώτης.
Έβλεπε το ζεύγος να κάνει τις τυπικές χαιρετούρες με τη γυναίκα του και από το ύφος της κατάλαβε ότι πολύ σύντομα θα τον έβαζε και κείνον στο παιχνίδι της χαιρετούρας. Με αηδία σκέφτηκε ότι έπρεπε να πιάσει το τριχωτό χέρι του Γουίνι, ευχόμενος να μην έχει μαλλιά και στην ιδρωμένη παλάμη του. Αλλά αμέσως άλλαξε η διάθεσή του, σκεπτόμενος ότι θα κρατούσε επιτέλους το χεράκι εκείνης της αιθέριας ύπαρξης που είχε μονοπωλήσει το ενδιαφέρον του τις τελευταίες ώρες.
Έδωσε το χεράκι πειθήνια χαιρετώντας πρώτα τον αρκούδο και μετά την Γωγώ και προσπάθησε να φέρει την παλάμη του τυχαία κοντά στη μύτη του, για να μυρίσει το άρωμα εκείνης. Εξάλλου σχεδόν κανείς δεν τον πρόσεχε τώρα. Ο Φώτης ήταν περισσότερο απασχολημένος με το γιο και τη γυναίκα του, για να το παίξει αφοσιωμένος πατέρας και να πείσει την δικιά του την γάτα ότι όλα ήταν νόμιμα και δεν υπήρχε τίποτε για να τον υποπτευθεί. Όμως εκείνα τα μαύρα μάτια της Γωγώς ήταν καρφωμένα πάνω του όλο έκπληξη και θαυμασμό. Ίσως η κοπέλα να ένιωθε και κάποια ντροπή που τους είχε ακούσει να μαλώνουν για την πάρτη του και φυσικά περισσότερο θα ντρεπόταν που ο αγαπημένος της συγγραφέας είχε καταλάβει ότι ήταν μαιτρέσα ενός παντρεμένου.
Μόλις είδε το Φώτη να πηγαίνει με τη γυναίκα και τον τέκνο του προς το μπαρ για να τους κεράσει, άλλο ένα καλόπιασμα για την ένοχη συνείδησή του, βρήκε την ευκαιρία και πήρε το βιβλίο από το τραπεζάκι και της το απόθεσε απαλά σ’ αυτά τα κρινένια χέρια. Εκείνη δεν είπε τίποτε, παρά μόνο ένα σιγανό «Ευχαριστώ».
Δεν θα προλάβαιναν εξάλλου να πουν και πολλά γιατί η κουστωδία κατέφθασε με κόκα κόλες και σάντουιτς στα χέρια. Η Γωγώ βύθισε βιαστικά το βιβλίο στην πελώρια τσάντα της και πήρε μια συμμαζεμένη θέση πάνω στη σεζ λονγκ βάζοντας πάνω από το αποκαλυπτικό της μπούστο το παρεώ της. Αυτή η σεμνή εκδοχή της τον ερέθιζε περισσότερο. Τελικά ήταν θαυμάστρια και σίγουρα όχι πουτάνα, αυτή η τόσο αισθησιακή γυναίκα. Και σίγουρα, αν αυτό που ήθελε ήταν πρωτίστως η πνευματική επικοινωνία, θα την είχε μαζί του και σε πιο ποιοτικό βαθμό και σε μεγαλύτερη ποσότητα. Εξάλλου, ήταν και ένας «πάρα πολύ ωραίος άντρας», ειδικά σε σχέση με τον αρκουδιάρη που αγκάλιαζε μέχρι σήμερα. Η αφιέρωση που κοιμόταν στον πάτο της τσάντας της, υποσχόταν νύχτες έρωτα και πάθους με την γυναίκα που αποφάσισε να κάνει μούσα του. Τουλάχιστον μέχρι το επόμενο μυθιστόρημα.


Θα με βρείτε και εδώ: http://www.fasoulasonline.com/