Χέρια: Εκδοχές 3η, 4η και 5η

Εκδοχών τέλους... συνέχεια (και... τέλος, ενδεχομέως) για το διήγημα "Χέρια"!
Σήμερα ανεβάζω τις τρεις τελευταίες εκδοχές, τις πιο σύντομες απ' όλες.
Αν δεν λάβω κι άλλες εκδοχές μέσα στο Σαββατοκύριακο, τη Δευτέρα θα ποστάρω και τη δική μου εκδοχή. Και... όποιος αντέξει!

Θυμίζω -για να μην ψάχνετε- πού μπορείτε να διαβάσετε το έως τώρα ανοκλήρωτο διήγημα:

Χέρια (Α΄ μέρος)
Χέρια (Β΄ μέρος)
Χέρια (Γ΄ μέρος)

Πάμε, λοιπόν, πρώτα στην εκδοχή της φίλης Μανταλένας (της μόνης... μη blogger της παρέας):


Κάρφωσα τα μάτια μου για μια ακόμα φορά στα χέρια της που σαν φίδια κινιόντουσαν με φοβερή επιδεξιότητα και έζησα ένα όνειρο, τέτοιο που με έκανε να νοιώσω τόσο δυνατά συναισθήματα που έγιναν η αρχή του τέλους αυτής της ιστορίας. Βρέθηκα φωλιασμένος στην αγκαλιά της και εκείνη τυλίχτηκε γύρω μου σαν κισσός τόσο σφιχτά τόσο δυνατά που αισθάνθηκα την ανάσα μου να κόβεται. Προσπάθησα να ξεφύγω μα ήταν
αδύνατον τα λατρεμένα χέρια της με έσφιγγαν όλο και πιο πολύ όπου και παραδόθηκα αμαχητί. Ήταν τόσο διαφορετική όταν ήταν κοντά μου, ήταν η αγάπη της σαν την φουρτουνιασμένη θάλασσα που με έπνιξε, ήταν η ψυχή μου σαν πνοή που χάθηκε στο σφιχταγκάλιασμα της. Σηκώθηκα με σταθερό βήμα και απομακρύνθηκα. Την κοίταξα με την άκρη του ματιού μου βυθισμένη στο βιβλίο της που ήταν πράγματι ένα δικό μου
και αγαπημένο μου. Φοβήθηκα να ταράξω αυτή την σκηνή που έμοιαζε ζωγραφικής. Φοβήθηκα να μπω στον κόσμο της. Καλύτερα έτσι πολλές φορές είναι πιο όμορφο να θυμάσαι τις σκέψεις που έκανες και να ονειροπολείς παρά τις πράξεις σου και να πονάς. Παίρνω την αύρα της με μια βαθειά ανάσα, την κλείνω μέσα μου και συνεχίζω τον δρόμο μου, αυτόν που είναι γεμάτος απορίες, εκπλήξεις και αναζητήσεις
Εξάλλου μόνο τότε μπορώ να γράψω, μόνο έτσι μπορώ να ζήσω. Κάθε τι που είναι ανέγγιχτο είναι και μαγικό. Δεν θα το ξεχάσω απλά θα το προσπεράσω και θα γεμίσω με αυτό πολλές επόμενες σελίδες με την γλώσσα της πένας, που άλλωστε την ξέρω τόσο καλά...


Συνεχίζουμε με της εκδοχή της Ρενάτας:


«Τι είναι ο αλχημιστής, αν όχι ένα παραμυθάκι για να κοιμίζει τον κόσμο με συμβουλές του τύπου: Όταν θες κάτι πολύ, όλο το σύμπαν συνωμοτεί μαζί σου. Άσε μας, ρε Φώτη. Αυτή κι αν είναι αφέλεια και μοιρολατρισμός.»
«Ενώ ο άλλος είναι καλύτερος, ε? Τέλος πάντων δε θα τσακωθούμε, βρε μωρό μου, για τους συγγραφείς. Σε πεθύμησα κι η ώρα περνάει. Είναι κρίμα να περνάει άδικα.»
«Βέβαια είναι κι η γυναίκα σου στη μέση. Αχ, βρε Φώτη, άλλο πρόσωπο μου ΄χες δείξει στην αρχή.»
«Εμ τι ήθελες, βρε μωράκι μου, το συγγραφέα σου προσωποποιημένο? Και μετά λες πως δεν είσαι αφελής!»
«Μέχρι εδώ και μη παρέκει, Φώτη. Ναι, χίλιες φορές θα προτιμούσα αυτόν παρά έναν λιγούρη που με πρόσχημα βιβλία και συζητήσεις έχει το μυαλό του μόνο στο κρεβάτι. Εγώ γι αυτό έμεινα μαζί σου, κι όχι για την ομορφιά σου, Φώτη. Εσύ σε μένα είδες μόνο ένα πήδημα και την ευκαιρία ν’ ανεβάσεις τις μετοχές σου. Έχεις την οικογένειά σου και τα παιδιά σου, την επιχείρησή σου.. Τι σου έλειπε, μια γκόμενα που να «φυσάει» όπως λες και με το φίλο σου.»
Μπράβο, ξέσπασμα το πλάσμα. Πολύ τον ζήλευε αυτόν τον συνάδελφό του. Γιατί κι οι δικές του θαυμάστριες να μην είναι έτσι?
«Μα βρε μωράκι μου, δεν είναι έτσι!»
«Φώτη, δεν είμαι χαζή. Μη με κοροϊδεύεις μπρος στα μάτια μου λοιπόν.»
«Έλα βρε μωράκι μου, δε μ΄ αγαπάς πια?» την έπιασε στο φιλότιμο ο Γουίνι.
«Φώτη, απόψε με θύμωσες. Πολύ. Ήρθες σκαστός και βιάζεσαι να φύγεις. Έτσι διεκπεραιωτικά μ’ έχεις και μένα στη λίστα σου. Φύγε και μη μου ξανατηλεφωνήσεις αν δεν σκεφτείς τα όσα συζητήσαμε.»
«Μα...»
«Μην πεις άλλη κουβέντα απόψε, Φώτη. Μόνο σκέψου.»
«Εντάξει, μωράκι μου. Θα σε πάρω αύριο.» ψέλισε ο Γουίνι, έχοντας φάει χοντρή ήττα. «Να θυμηθώ να της στείλω λουλούδια αύριο και κάνα καλό κόσμημα. Πάντα πέφτουν οι γκόμενες μ΄ αυτά. Στην ανάγκη θα την κοπανήσω μια μέρα –ταξίδι για λόγους δουλειάς θα πω στη Νίτσα-να κάτσω μαζί της μπας κι ηρεμήσει. Βρε, μπας και τη διπλαρώνει κάνας άλλος ?Για να ΄χω το νου μου, σκεφτόταν ο Γουίνι.»
Η γυναίκα παρήγγειλε άλλη μια μπύρα στο γκαρσόνι μουρμουρώντας «Άντρες! Όλοι οι σκάρτοι μου τυχαίνουν, γμτ! Κι εγώ που πίστευα πως αυτός ήταν διαφορετικός...»
Αυτή είναι η ευκαιρία μου. Σε λίγο θα φύγει. Πώς θ΄αντιδράσει αν μάθει πως κι εγώ ήμουν συγγραφέας , και ευπώλητος μάλιστα?
Λοιπόν θα οπλιστώ με θάρρος και θα της μιλήσω. Κι αν με παρεξηγήσει ή δεν με βρει του γούστου της. Απ΄ την άλλη μπροστά στο Γουίνι είμαι πολύ καλύτερος. Τι ώρα είναι? Ωχ, πήγε εννιά η ώρα. Πρέπει να γυρίσω πίσω. Θα ΄χει ηρεμήσει τώρα. Ας μην της δώσω λαβές και γι άλλη μουρμούρα.
Σηκώνεται. Ωχ, θα φύγει Αμάν αυτή η ατολμία μου! Τα σχέδια με μάραναν. Αλλά η τσάντα της όμως είν’ εδώ. Α, τουαλέτα πάει. Ωραία, θα της αφήσω το βιβλίο και θα φύγω.
Αν πετύχει, τότε τρέμε Γουίνι…


Ιδού και η -λακωνικότατη- εκδοχή του Σπίθα (και όχι του koulpa, όπως λανθασμένα είχα γράψει αρχικά):


Είμαι διατεθειμένος να πιστέψω οτιδήποτε, με την προυπόθεση ότι θάναι, τελείως, απίστευτο. Αν και ο μόνος τρόπος να απαλλαγούν και οι δύο απο τον πειρασμό, είναι να του... παραδοθούν.


Τα σχόλια δικά σας...


Θα με βρείτε και εδώ: http://www.fasoulasonline.com/