Πέμπτη, Απριλίου 26, 2007

Ρήσεις (και αντιρρήσεις...)

Σιγά μην ξεμπέρδευα. Κι ο χρόνος εξακολουθεί να με κυνηγάει μανιασμένα. Αλλά δεν του δίνω χρόνο να με πιάσει (πού να τον βρω;). Φαίνεται κι από το μπλογκ. Τελευταία λειτουργεί με αυτόματο πιλότο. Με κόπι - ράιτ, δηλαδή. Να το αδρανοποιήσω εντελώς δε θέλω, έχω δεθεί μαζί του. Γι' αυτό και τουλάχιστον το κόπι ράιτ δεν θα 'ναι κλόπι ράιτ. Θα κοπιάρω, κοινώς, τον εαυτό μου. Πράγματα που 'χω γράψει ο ίδιος. Άλλωστε, όπως λέει και το πρώτο από τα κοπιαρισμένα ρητά, τα γραπτά μένουν.
Οι παρακάτω ρήσεις με βοήθησαν αφάνταστα στη συγγραφή του πρώτου μου βιβλίου. Οι δε αντιρρήσεις (ή έστω απλώς αντι-ρήσεις) είναι γέννημα δικό μου. Ανέκαθεν είχα την τρέλα. Και με τις ρήσεις και με τις αντι-ρήσεις.

"Scripta manent - Τα γραπτά μένουν"
Λατινικό ρητό
(Και δεν πάνε πουθενά αν δεν τους βάλεις γραμματόσημο)

"Το σεξ είναι το μεγαλύτερο τίποτα όλων των εποχών "
Άντι Γουόρχολ
(Ειδικά αν δεν το κάνεις κιόλας...)

"Το ψέμα είναι τ’ αλάτι της αλήθειας"
Λαϊκό απόφθεγμα
(Αρκεί να μη σου παραπέσει και γίνει λύσσα)

"Οι Έλληνες δε διαθέτουν μνήμη"
Κωνσταντίνος Καραμανλής
(Κι όσοι διαθέτουν την έχουν κάνει μνημείο)

"Καθετί ποθητό είναι πιο γλυκό να το κυνηγάμε παρά να το έχουμε"
Ουίλλιαμ Σαίξπηρ
(Γι’ αυτό, λοιπόν, το ξαποστέλνουμε. Για να το κυνηγήσουμε...)

"Fama volat - Η φήμη πετά"
Βιργίλιος
(Ο φημισμένος, απλώς, πέφτει... )

"Post coitum omne animal triste - Μετά τη συνουσία κάθε ζώο είναι θλιμμένο"
Λατινικό ρητό
(Και μετά τη θλίψη κάθε ζώο συνουσιάζεται…)

"Αγάπη σημαίνει ότι δε θα χρειαστεί ποτέ να πεις συγνώμη"
Έριχ Σίγκαλ
(Συγνώμη που σ’ αγάπησα πολύ...)

Και μια τελευταία ρήση (που... δε σηκώνει αντίρρηση):

"Ερωτεύτηκα δυο πράσινα μάτια. Το λάθος ήταν ότι παντρεύτηκα ολόκληρο το κορίτσι..."
Τζόι Άνταμς

(Οι ρήσεις -και οι αντιρρήσεις- περιλαμβάνονται στο βιβλίο "Ο Έρωτας Δεν κάνει Για Πιλότος")

Δευτέρα, Απριλίου 23, 2007

Βιβλιοφιλικά μπλογκ

Αυξάνονται και πληθαίνουν εσχάτως τα αφιερώματα του Τύπου στα μπλογκ. Με θετική διάθεση, μάλιστα, τα περισσότερα -αν καιδεν είναι λίγοι οι συνάδελφοί μου που συχνά πιάνουν το φτυάρι και μας θάβουν ομαδόν...
Χθες Κυριακή το "Θέμα" είχε αφιέρωμα στα βιβλιοφιλικά μπλογκ. Το παραθέτω σχεδόν αυτούσιο (με μια μικρή "λογοκρισία": Δεν έχει νόημα να βάλω την αναφορά στο δικό μου μπλογκ, ούτε τις προσωπικές μου απόψεις, τις οποίες οι αναγνώστες τούτου εδώ του ιστότοπου γνωρίζουν πολύ καλά):

"Σκέψεις και μυστικά δεν γράφονται μόνο στα «προσωπικά» ημερολόγια, με την μικρή κλειδαριά, τα οποία όλοι λίγο εως πολύ κρύβαμε επιμελώς στα συρτάρια μας. Αυτά που κάποτε οι « κάτοχοι» εκμυστηρεύονταν στις άσπρες σελίδες του, τώρα τα μεταφέρουν χωρίς κανένα ενδοιασμό στον μαγικό κόσμο του Διαδικτύου.
Σήμερα το ημερολόγιο γίνεται συνώνυμο του blog και του ιντερνετ, όπου οι συγγραφείς-bloggers χωρίς κανένα ενδοιασμό δημοσιεύουν τις απόψεις τους, μπροστά στα μάτια χιλιάδων εκατοντάδων επισκεπτών. Η ευρεία θεματολογία που καλύπτεται μέσα από τα blogs αφορά ειδήσεις και νέα από την επικαιρότητα, κυρίως όμως μέσα από τα ιστολόγια παρουσιάζονται τα γεγονότα από την οπτική γωνία του γράφοντος.
Τα τελευταία χρόνια ένας από τους κλάδους που γνωρίζει μεγάλη άνθηση είναι τα λεγόμενα βιβλιοφιλικά μπλογκ, στα οποία οι συγγραφείς καταγράφουν τις πιο μύχιες σκέψεις τους και ταυτόχρονα να «συνομιλούν» με τους φανατικούς αναγνώστες τους. Ήδη στην χώρα μας τα μπλογκς του βιβλίου είναι πολλά και διαρκώς αυξάνονται μιας και το ενδιαφέρον του κοινού για το διάβασμα φαίνεται πως αναδεικνύεται σε προσφιλή δραστηριότητα.
Από τα πιο γνωστά blogs Ελλήνων συγγραφέων με μεγάλη επισκεψιμότητα και μόνιμους θαμώνες είναι το blog του συγγραφέα Αλέξη Σταμάτη. Στη διεύθυνση http://alexistamatis2.blogspot.com/, οι επισκέπτες-αναγνώστες έχουν την ευκαιρία να ενημερώνονται για τις σκέψεις, τα νέα αλλά και να διαβάζουν κριτικές για τα βιβλία του αγαπημένου τους συγγραφέα.
Όπως δηλώνει στο ΘΕΜΑ, ο κ.Σταμάτης «ο μπλόγκερ μοιάζει μ ένα διπλό ηδονοβλεψία: βλέπω την ζωή των άλλων και ταυτόχρονα αποκαλύπτομαι, εκπλήσσοντας τον εαυτό μου». Ο ίδιος τονίζει πως ο « ψηφιακός πολιτισμός δεν θα μπορούσε να αφήσει έξω και το βιβλίο.. Στην παγιωμένη σχέση συγγραφέα-βιβλίου-αναγνώστη, το δίκτυο έρχεται να ανοίξει μια νέα δίοδο. Για παράδειγμα το τελευταίο μου βιβλίο, πριν ακόμα γραφτεί η πρώτη κριτική στα έντυπα, είχαν ήδη γραφτεί έξι κριτικά κείμενα σε ισάριθμα βιβλιοφιλικά μπλογκ.»
(...)
Το δικό της στίγμα στον κόσμο των μπλογκς δίνει και η συγγραφέας κ. Λεία Βιτάλη. ¨Όπως λέει και η ίδια «ξεκίνησα το μπλόγκινγκ, πριν από ένα χρόνο, μόλις είχα τελειώσει το καινούριο μου βιβλίο, «Ιερή Παγίδα» που με είχε κρατήσει σε…συγγραφική απομόνωση 6 ολόκληρα χρόνια. Για μένα το μπλόγκινγκ είναι επικοινωνία. Έτσι τα καινούρια μου έργα τα γράφω στο Διαδίκτυο και απευθύνομαι σε όλον τον κόσμο που αγαπά και διαβάζει.» Η καταλυτική παρουσία του Διαδικτύου όμως στην καθημερινότητα μας κρύβει και πολλούς κινδύνους. « Η απεριόριστη ελευθερία λόγου ενέχει κινδύνους παρεκτροπής. Το διαδίκτυο δεν έχει κανόνες. Αλλωστε η μπλογκόσφαιρα είναι μια ελεύθερη κοινωνία που κουβαλάει εντός της τα καλά και τα κακά της.» δηλώνει η γνωστή συγγραφέας.
Εκτός όμως από τα blogs των συγγραφέων υπάρχουν ακόμη και ανώνυμα ιστολόγια, όπου φανατικοί βιβλιόφιλοι ανταλλάσσουν τις απόψεις τους γύρω από τον κόσμο του βιβλίου.
Τις περισσότερες φορές μάλιστα πίσω από τα Blogs κρύβονται άνθρωποι, «μυημένοι» στα μυστικά της λογοτεχνίας, οι οποίοι υπο το κάλυμμα της ανωνυμίας, αναπτύσσουν τις θέσεις τους, συναντώντας μέσα από τις διαδικτυακές κοινότητες, ανθρώπους με κοινά ενδιαφέροντα.
Ένα από αυτά τα βιβλιοφιλικά μπλογκ είναι και ο λεγόμενος reader’s diggest. Μέσα από το προσωπικό του ημερολόγιο http://.diavazo.blogspot.com/, ενημερώνεται σχεδόν όλος ο κόσμος της λογοτεχνίας, μιας και θεωρείται από τις πιο αξιόπιστες πηγές. Κριτικές βιβλίων, απόψεις και θέσεις προσφέρονται αφειδώς μέσα από ένα blog, όπου με επιτυχία συντελείται η «εκδίκηση του αναγνώστη». Αξίζει να σημειωθεί πως το συγκεκριμένο μπλογκ έχει ξεπεράσει τις 45.000 επισκέψεις από το 2006 έως σήμερα.
Στον αστερισμό της….μπλογκόσφαιρας κινείται και ο Βιβλιοφάγος. Στο http://bibliofagos.blogspot.com μπορεί κανείς να βρει κριτικές, σχόλια αλλά και θέσεις του καλοπροαίρετου βιβλιοφάγου, αφού οι αναγνώστες που επισκέπτονται το μπλογκ έχουν την ευκαιρία να ενημερώνονται για ότι γίνεται στον χώρο της λογοτεχνίας. Με ύφος καυστικό, ο blogger σχολιάζει με το προσωπικό του στυλ τα δρώμενα στον χώρο του βιβλίου και παραθέτει τις απόψεις του χωρίς τον φόβο της λογοκρισίας.
Άλλα μπλογκ που ασχολούνται με το θέμα των βιβλίων είναι ο χοιροβοσκός στο http://xoirovoskos.blogspot.com/, το http://librofilo.blogspot.com/, η http://anagnostria.blogspot.com/, το http://vivliokafe.blogspot.com/, το http://book.attack.gr/ καθώς και άλλα πολλά.".

Παρασκευή, Απριλίου 20, 2007

'Εκτρωση και Μπαϊγκόν...


Έχασα επεισόδια τελευταία. Πολλά επεισόδια. Τα 'φερε έτσι η συγκυρία που 3+1 βιβλία (3 παιδικά - αθλητικά + 1 λογοτεχνικό) ήταν υπό έκδοση σχεδόν ταυτόχρονα και η επιμέλειά τους ήταν ένας μικρός μπελάς -έστω και ευχάριστος.
Τις μαζικές επιθέσεις των γνωστών ζωυφίων που παρασιτούν στο διαδίτυο σε βάρος κάμποσων φίλων μπλόγκερ -τους οποίους, για τους λόγους που προανέφερα, δεν παρακολουθούσα εσχάτως- τις πληροφορήθηκα τυχαία από το book-attack.
Δεν έχω να πω τίποτα περισσότερο, παρά μόνον αυτό που είπα υπό μορφή σχολίου στο σχετικό ποστ του φίλου μπλόγκερ. Να διηγηθώ, δηλαδή, μια πολύ μικρή -και διδακτική- ιστορία.

Το σινεμά ήταν γεμάτο. Η ταινία τρομακτική: η "Μύγα" του Κρόνενμπεργκ (το ριμέικ, δηλαδή, της γνωστής, κλασικής ταινίας). Στα μισά περίπου της ταινίας, ο πρωταγωνιστής (Τζεφ Γκόλνμπλαμ) έχει ήδη αρχίσει να μεταμορφώνεται σε μύγα. Και σχεδόν ταυτόχρονα, η φίλη του (Τζίνα Ντέιβις) διαπιστώνει έντρομη ότι είναι έγκυος. Μπροστά στο ενδεχόμενο να κυοφορεί ένα τέρας, αναρωτιέται ουρλιάζοντας: "Ω, θεέ μου, τι θα κάνω;". Και τότε πετάγεται κάποιος από τη γαλαρία του κινηματογράφου και δίνει την απάντηση στο αγωνιώδες ερώτημα, αποφορτίζοντας παράλληλα το κλίμα: "Έκτρωση και Μπαϊγκόν"!

Ήταν η εκπληκτικότερη ατάκα που έχω ακούσει ποτέ από θιασώτη γαλαρίας κινηματογράφου (μαζί ίσως με μια άλλη, σε κλασική ταινία Δράκουλα με τον ανεπανάληπτο Κρίστοφερ Λι, τον οποίο πάει να αντιμετωπίσει "άοπλος" ο Πίτερ Κάσινγκ. Αρχίζουν, λοιπόν, οι μουρμούρες στη γαλαρία, "πού πας, ρε, χωρίς σταυρό" και τα σχετικά, οπότε πετάγεται κάποιος και δίνει τη λύση: "Μην ανησυχείτε, ρε μαλάκες, φοράει... σταυρωτό σακάκι!").
Κλείνει η παρένθεση. Το θέμα μας άλλωστε είναι η πρώτη ατάκα: Έκτρωση και Μπαϊγκόν.
Πάνε πολλά χρόνια από τότε που την πρωτάκουσα, αλλά εξακολουθώ να την εφαρμόζω σε συνθήκες καθημερινότητας, κάθε που οι περιστάσεις το απαιτούν. Κατ’ επιταγήν της λειτουργώ, εξυπακούεται, και στις επιθέσεις ζωυφίων στην μπλογκόσφαιρα.

Έκτρωση και Μπαϊγκόν…Εξόντωση (το delete είν’ αυτό, ελληνιστί), λοιπόν. Και διατήρηση της αίσθησης του χιούμορ. Πάνω απ’ όλα :)

Δευτέρα, Απριλίου 16, 2007

Ιστορία σαν παραμύθι...










Για "πράσινα"...
















...για "κόκκινα"...















...για "κίτρινα"...








...παιδάκια. Και όχι μόνο παιδάκια. Ή μάλλον μόνο για παιδάκια. Κάθε ηλικίας.

Η αναμονή ήταν μεγάλη. Και συχνά εκνευριστική. Γι' αυτό και το αποτέλεσμα είναι ακόμα πιο γλυκό...
Ο Μάνος Κοντολέων ήταν αυτός που έριξε την ιδέα. Να γράψουμε την ιστορία των ιστορικών ομάδων της Ελλάδας σαν παραμύθι. Για να διαβάζεται ευχάριστα από παιδιά κάθε ηλικίας.
Και τη γράψαμε. Και ύστερα από αρκετά μεγάλη αναμονή, θα τη δούμε οσονούπω και στα βιβλιοπωπωλεία. Αλλά όχι "τρία σε ένα". Μακάρι να μπορούσε να γίνει. Ειδικά στην τρέχουσα συγκυρία.
Είναι τρία ξεχωριστά βιβλιαράκια. Μικρά και εύχρηστα. Και, ελπίζω, ευχάριστα.
Έπονται οι ομάδες της Θεσσαλονίκης.
Και όχι μόνο.

Πέμπτη, Απριλίου 12, 2007

Ο "μαγικός κόσμος" της ελληνικής λογοτεχνίας...


Το παρακάτω κομμάτι της Σταυρούλας Παπασπύρου, που δημοσιεύτηκε στην "Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία", τα λέει όλα. Για το "μαγικό", "συναρπαστικό" (ή όπως αλλιώς τον φαντάζεται -ή μάλλον τον φαντασιώνεται...- ο καθένας) κόσμο της ελληνικής λογοτεχνίας. Και τον ελληνικών εκδόσεων...

"Λογικά, έπρεπε να είναι ενωμένοι σαν γροθιά. Πού περισσεύει όμως πνεύμα συλλογικότητας για να μεταγγιστεί και στην Εταιρεία Συγγραφέων; Η εικόνα που δόθηκε προς τα έξω, με αφορμή τις πρόσφατες αρχαιρεσίες στους κόλπους της, ήταν μάλλον θλιβερή.
Σε πείσμα της μαζικής προσέλευσης και της πληθώρας των υποψηφιοτήτων, διοίκηση δεν προέκυψε. Η κάλπη ανέδειξε και πάλι τους Θανάση Βαλτινό, Γιώργο Γεωργούση και Κώστα Γεωργουσόπουλο, αλλά και τον Βασίλη Βασιλικό, την Κατερίνα Ζαρόκωστα, τον Κώστα Κατσουλάρη και τον Γιώργο Ξενάριο. Με την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων, ωστόσο, ο Β. Βασιλικός παραιτήθηκε κι ουδείς από τους επιλαχόντες -Α. Μαραγκόπουλος, Π. Τατσόπουλος, Ρ. Γαλανάκη- δέχτηκε να καλύψει το κενό.
Σωματείο με διττή αποστολή -πνευματική και συνδικαλιστική- και 25χρονη ιστορία πίσω του, η Εταιρεία Συγγραφέων είναι τώρα καταδικασμένη σε πολύμηνη αδράνεια, καθώς απαιτείται προσφυγή στο Πρωτοδικείο για να οριστεί προσωρινή διοίκηση που θα προκηρύξει και πάλι εκλογές. Πέρα απ' αυτήν την δυσάρεστη εξέλιξη, όμως, υπάρχουν και χειρότερα. Αλλοι μίλησαν για μεθόδευση του αποτελέσματος, άλλοι απόρησαν μ' όσους δεν ξέρουν να χάνουν. Κάποιοι θεώρησαν πως αποδοκιμάστηκαν επειδή είναι επιτυχημένοι και δημοφιλείς. Εγινε λόγος για συνωμοσία μετρίων δίχως αντίκρισμα στο σινάφι, και για «τέλμα» στο οποίο η εταιρεία έχει βυθιστεί.
Επιπλέον, ανταλλάχθηκαν επιστολές με τόση ειρωνεία ανάμεσα στις γραμμές τους, που όρθωσαν κι άλλα τείχη ανάμεσα στ' αντιμαχόμενα μπλοκ υπό τον Βαλτινό και τον Βασιλικό. Κι όλα αυτά σε μια περίοδο που οι έλληνες συγγραφείς διεκδικούν επίμονα από την πολιτεία να τους αντιμετωπίσει ως εργαζόμενους επιτέλους και να μεριμνήσει για τα ασφαλιστικά και τα συνταξιοδοτικά δικαιώματα που τους αναλογούν.
Ισως δεν έχει γίνει ακόμα κατανοητό, αλλά ανάμεσα στα πολλά παράδοξα στη χώρα μας συμβαίνει και το παρακάτω: Μια χούφτα άνθρωποι που με την πνευματική τους δουλειά συντηρούν θέσεις εργασίας για πάρα πολλούς άλλους -διορθωτές, επιμελητές, γραφίστες, ιδιοκτήτες και υπαλλήλους βιβλιοπωλείων, υπεύθυνους δημοσίων σχέσεων, κριτικούς κι ειδικευμένους στο χώρο ρεπόρτερ, και, βέβαια, εκδότες και τυπογράφους- βρίσκονται, για να δανειστούμε μια φράση της Ζυράνας Ζατέλλη «επί ξύλου κρεμάμενοι», αν δεν ασκούν άλλο επάγγελμα, δημόσιο ή ιδιωτικό, που να τους ενισχύει οικονομικά.
Το 1982 ψηφίστηκε επί ΠΑΣΟΚ νόμος που υποχρέωνε τους εκδότες ν' ασφαλίζουν τους συγγραφείς τους στο ΙΚΑ. Ουσιαστικά δεν εφαρμόστηκε ποτέ. Το 2004, και πάλι επί ΠΑΣΟΚ, ψηφίστηκε νέος νόμος, προβλέποντας ξεχωριστό ασφαλιστικό ταμείο για όσους θα αναγνωρίζονται από ειδική επιτροπή του ΥΠΠΟ ως πεζογράφοι, θεατρικοί συγγραφείς και ποιητές. Το προεδρικό διάταγμα που θα τον ενεργοποιούσε, όμως, ακόμα αναμένεται!
Η σημερινή κυβέρνηση κωφεύει, οι εκδότες στην καλύτερη περίπτωση αδιαφορούν, και οι συγγραφείς, παρά τη δημοσιότητα που ενίοτε απολαμβάνουν, δεν παύουν να είναι ανίσχυροι. Κάποιοι μάλιστα ανάμεσά τους έχουν εξωθηθεί σε καθεστώς ημιπαρανομίας. Είτε πληρώνουν τα μαλλιοκέφαλά τους στο ΤΕΒΕ, δηλώνοντας ψευδώς ότι τυπώνουν τα έργα τους ιδίοις εξόδοις, είτε χρησιμοποιούν δελτία παροχής συγγενών τους, καθώς δίχως ασφαλιστική ενημερότητα «μπλοκάκι» από την εφορία για να εισπράξουν τα συγγραφικά τους δικαιώματα δεν αποκτούν.
«Στη χώρα που πιπιλίζει την καραμέλα του πολιτισμού και "πουλάει" το ντεκόρ των περγαμηνών στις τέχνες και τα γράμματα, κορυφαίοι ποιητές, πεζογράφοι, μελετητές έσβησαν και σβήνουν άφραγκοι, δίχως τα στοιχειώδη», επισημαίνει σε σχετικό σημείωμά της η Ιωάννα Καρυστιάνη.
«Η πολιτεία λατρεύει το δημιούργημα αλλά περιφρονεί τον δημιουργό», επιμένει και η Ερση Σωτηροπούλου: «Δίνει άδεια ταξί στον πρωταθλητή στίβου, αλλά δεν δίνει συνταγή φαρμάκων στον βραβευμένο λογοτέχνη». Θεσπίζονται έπαθλα και βραβεία, διοργανώνονται γεύματα και τελετές, στήνονται εκθέσεις βιβλίου, αλλά το ζήτημα της περίθαλψης και της σύνταξης των επαγγελματιών της γραφής, παρά τα παχιά λόγια, δεν λύνεται.
Προνομιούχος συνομιλητής με την πολιτεία, σε σχέση μ' όλα τα υπόλοιπα λογοτεχνικά σωματεία, η Εταιρεία Συγγραφέων εξακολουθεί ν' αναμετριέται μ' αυτό το αγκάθι. Εριδες, όμως, στο εσωτερικό της, σαν κι αυτές που ήρθαν στην επιφάνεια, κάθε άλλο παρά διευκολύνουν την κατάσταση. Οπως το θέτει ο Κώστας Κατσουλάρης, από τη νέα φουρνιά των μελών της, «πρόκειται για μια γελοία σύγκρουση, που δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα και αδικεί το σώμα της Εταιρείας. Σ' αυτήν συγκεντρώνεται το 95% των σημαντικότερων ανθρώπων του λογοτεχνικού μας χώρου, και η παλιά νοοτροπία που ύψωνε εμπόδια σ' όσους ήθελαν να μπουν στους κόλπους της δεν ισχύει πια. Το ζήτημα του ασφαλιστικού είναι σημαντικό, αλλά δεν είναι το μόνο. Σε μια εποχή χωρίς πολλά περιθώρια για συλλογική δράση, η ύπαρξη ενός τέτοιου χώρου γίνεται ακόμα πιο σημαντική»".

Να προσθέσω τι;...

Πέμπτη, Απριλίου 05, 2007

Το Μέγα Σάββα - Σάββατο το βράδυ...




Σα νωρίς δεν ήρθε φέτος το Πάσχα;

Πάσχα με το έμπα του Απρίλη έχω, απ’ ό,τι θυμάμαι, να ζήσω απ’ τα παιδικά μου χρόνια. Από τότε, δηλαδή, που ο πατέρας μου μού τραγουδούσε ένα παντελώς άγνωστο πασχαλινό τραγούδι. Τουλάχιστον εγώ δεν έχω συναντήσει από τότε κανέναν που να το ξέρει. (Αν το γνωρίζει κανείς από σας, σημειώστε το, κάντε μου τη χάρη. Έτσι, για να βγάλω ένα χρόνιο απωθημένο!).

Αντί των καθιερωμένων ευχών, λοιπόν, ιδού οι στίχοι του εύθυμου (χαβαλεδιάρικο, ενδεχομένως, θα το αποκαλούσαν στις μέρες μας) τραγουδιού, που το θυμάμαι σαν τώρα, παρόλο έχουν περάσει κοντά σαράντα χρόνια:


Το Μέγα Σάββα - Σάββατο το βράδυ
συνήντησα μια νέα στο σκοτάδι,
κρατούσε το κεράκι της σβησμένο,
ενώ εγώ το είχα αναμμένο.

Και ευθύς της βγαίνω μπρος
και σαν παπάς της λέγω «δεύτε λάβετε το φως!»
Και αυτή μου λέει «πώς;
ενώ δε με γνωρίζετε θα είστε παλαβός!»

Έχετε λάθος μεγάλο, δεσποσύνη,
είμ’ ένας νέος γεμάτος καλοσύνη.
Βγήκα από το σπίτι μου μέσα από τη ζέστη
κι ήρθα για να κάνουμε μαζί Χριστός Ανέστη.

Και ευθύς της βγαίνω μπρος
και σαν παπάς της λέγω «δεύτε λάβετε το φως!» (δις)

Και το βράδυ - βράδυ σαν θα πάμε
στοργικά, με όρεξη θα φάμε
τσούγκρα εσύ και τσούγκρα εγώ με σένα
με δυο αυγά που σου’ χω φυλαγμένα.

Έλα εδώ μη φοβηθείς,
αυγά και κοκορέτσια θε’ να τρως ενόσω ζεις! (δις)




Όπως αντιλαμβάνεστε, από πιτσιρίκι ακόμα ο μπαμπάς μού μάθαινε, ακόμα και στις πιο ακραίες των καταστάσεων, πώς να κάνω… καμάκι!

Καλή ανάσταση σε όλους!

Εκτός κι αν είστε... αρνί:)


Κυριακή, Απριλίου 01, 2007

Το "τείχος" ενάντια στη βία...


Με προσκάλεσε ο Παράφωνος. Να πω δυο λόγια, λέει, για τη βία στα γήπεδα -που έχει πια μεταφερθεί στους δρόμους- και όχι μόνο. Να πει δυο λόγια, ό,τι αισθάνεται, ο κάθε μπλόγκερ ει δυνατόν, μπας και σιγά σιγά βάλει ο καθένας μας από ένα λιθαράκι για να χτιστεί το τείχος πάνω στο οποίο θα σπάσουν τα μούτρα τους οι χουλιγκάνοι και -κυρίως- όλοι αυτοί οι φαφλατάδες που μας έχουν ζαλίσει τον έρωτα (και τα εκτελεστικά του όργανα) με μεγαλοστομίες...

Δεν ξέρω, αλλά έχω την αίσθηση ότι το 'χουμε ήδη χτίσει το τείχος. Ένα τείχος καθαρά αμυντικό, ένα τείχος απομόνωσης. Οι υπόλοιποι να βαράνε (και να φλυαρούνε) απ' έξω, κι εμείς μέσα, μέσα βαθιά, πολύ βαθιά, να σιχτιρίζουμε, να καταριόμαστε, να αφορίζουμε, αλλά στην ουσία να βυθιζόμαστε όλο και πιο πολύ στο μικρόκοσμό μας. Κι αν αρχίσουμε να χτίζουμε κι άλλο τείχος, πολύ φοβάμαι ότι τα δομικά του υλικά θα είναι από σάρκα και αίμα. Μέχρι να πετρώσουν΄ μέχρι να πετρώσουμε. Αν δεν έχουμε ήδη πετρώσει...

Εν πάση περιπτώσει, ανταποκρινόμενος στο κάλεσμα του Παράφωνου, μεταφέρω απλώς το τελευταίο μου δημοσιογραφικό κομμάτι. Χωρίς περαιτέρω σχόλια:


«Να λοιπόν που φτάσαμε στο "αδιανόητο", στο "απευκτέο": να θρηνήσουμε νεκρό… Προς τι τα εισαγωγικά; Μα απλώς μεταφέρω λόγια επωνύμων ανθρώπων (σχετικών - άσχετων με τον αθλητισμό) που χρόνια τώρα δεν ξέρουν και τίποτα άλλο παρά να λένε μεγάλες κουβέντες. Λόγια, λόγια, λόγια… Κατά βάση ευχο-λόγια…
''Αιώνιοι αντίπαλοι"… Ατυχής φράση, θα πρέπει να καταργηθεί στους επικίνδυνους καιρούς που ζούμε. Την ακούν τα τσογλάνια των γηπέδων, οι αλαφρόμυαλοι πρεζάκηδες της εξέδρας, και σου λένε "έχουμε πόλεμο". Και πάνε αρματωμένοι -και μαστουρωμένοι- να ξεκοιλιάσουν τον "εχθρό"…
Τι κι αν έχει απαγορευτεί η μετακίνηση φιλάθλων… Τι κι αν απ’ του χρόνου θα θεσπιστούν ονομαστικά εισιτήρια και θα μπουν κάμερες στα γήπεδα… Το πεδίο της μάχης έχει μεταφερθεί πια στους δρόμους. Και μάλιστα με προκαθορισμένο ραντεβού, παρακαλώ! Όπως κάνουν οι συμμορίες των δρόμων του Μπρονξ και του Χάρλεμ. Όπως έκαναν κάποτε οι Αγγλοι χουλιγκάνοι, προτού παρεισφρήσουν στις τάξεις του μυστικοί αστυνομικοί και τους διαλύσουν.

Αλλά εδώ είναι Ελλάδα! Και στην Ελλάδα απαγορεύονται αυστηρώς τα δραστικά μέτρα. Μια ζωή ημίμετρα, μια ζωή υποσχέσεις, μια ζωή λόγια… Και μια ζωή, μια ανθρώπινη ζωή, που χάνεται εξαιτίας τους. Και γίνεται αφορμή για νέα ημίμετρα. Και νέες υποσχέσεις. Και νέα λόγια. Ευχο-λόγια…»