'Εκτρωση και Μπαϊγκόν...

Έχασα επεισόδια τελευταία. Πολλά επεισόδια. Τα 'φερε έτσι η συγκυρία που 3+1 βιβλία (3 παιδικά - αθλητικά + 1 λογοτεχνικό) ήταν υπό έκδοση σχεδόν ταυτόχρονα και η επιμέλειά τους ήταν ένας μικρός μπελάς -έστω και ευχάριστος.

Τις μαζικές επιθέσεις των γνωστών ζωυφίων που παρασιτούν στο διαδίτυο σε βάρος κάμποσων φίλων μπλόγκερ -τους οποίους, για τους λόγους που προανέφερα, δεν παρακολουθούσα εσχάτως- τις πληροφορήθηκα τυχαία από το book-attack.

Δεν έχω να πω τίποτα περισσότερο, παρά μόνον αυτό που είπα υπό μορφή σχολίου στο σχετικό ποστ του φίλου μπλόγκερ. Να διηγηθώ, δηλαδή, μια πολύ μικρή -και διδακτική- ιστορία.

Το σινεμά ήταν γεμάτο. Η ταινία τρομακτική: η "Μύγα" του Κρόνενμπεργκ (το ριμέικ, δηλαδή, της γνωστής, κλασικής ταινίας). Στα μισά περίπου της ταινίας, ο πρωταγωνιστής (Τζεφ Γκόλνμπλαμ) έχει ήδη αρχίσει να μεταμορφώνεται σε μύγα. Και σχεδόν ταυτόχρονα, η φίλη του (Τζίνα Ντέιβις) διαπιστώνει έντρομη ότι είναι έγκυος. Μπροστά στο ενδεχόμενο να κυοφορεί ένα τέρας, αναρωτιέται ουρλιάζοντας: "Ω, θεέ μου, τι θα κάνω;". Και τότε πετάγεται κάποιος από τη γαλαρία του κινηματογράφου και δίνει την απάντηση στο αγωνιώδες ερώτημα, αποφορτίζοντας παράλληλα το κλίμα: "Έκτρωση και Μπαϊγκόν"!

Ήταν η εκπληκτικότερη ατάκα που έχω ακούσει ποτέ από θιασώτη γαλαρίας κινηματογράφου (μαζί ίσως με μια άλλη, σε κλασική ταινία Δράκουλα με τον ανεπανάληπτο Κρίστοφερ Λι, τον οποίο πάει να αντιμετωπίσει "άοπλος" ο Πίτερ Κάσινγκ. Αρχίζουν, λοιπόν, οι μουρμούρες στη γαλαρία, "πού πας, ρε, χωρίς σταυρό" και τα σχετικά, οπότε πετάγεται κάποιος και δίνει τη λύση: "Μην ανησυχείτε, ρε μαλάκες, φοράει... σταυρωτό σακάκι!").

Κλείνει η παρένθεση. Το θέμα μας άλλωστε είναι η πρώτη ατάκα: Έκτρωση και Μπαϊγκόν.

Πάνε πολλά χρόνια από τότε που την πρωτάκουσα, αλλά εξακολουθώ να την εφαρμόζω σε συνθήκες καθημερινότητας, κάθε που οι περιστάσεις το απαιτούν. Κατ’ επιταγήν της λειτουργώ, εξυπακούεται, και στις επιθέσεις ζωυφίων στην μπλογκόσφαιρα.

Έκτρωση και Μπαϊγκόν…Εξόντωση (το delete είν’ αυτό, ελληνιστί), λοιπόν. Και διατήρηση της αίσθησης του χιούμορ. Πάνω απ’ όλα :)