Πο, πο, ένα σύννεφο πάνω απ' την Ακρόπολη!Δεν το «πάει» ο Έλληνας το βιβλίο, δεν το πάει κι ο καιρός…
Με το που άνοιξε το 35ο Φεστιβάλ Βιβλίου, άνοιξαν κι οι ουρανοί…
Και για το Σαββατοκύριακο (που, κατά παράδοση, πάει ο κόσμος -βιβλιόφιλοι, περίεργοι, χασομέρηδες, κάθε καρυδιάς καρύδι- και βολτάρει στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου) μόνο δελτίο επικίνδυνων καιρικών φαινομένων δεν εξέδωσε η ΕΜΥ…
Γι’ αυτό και φέτος, λέει, οι επισκέπτες στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου είναι λιγότεροι από ποτέ…
Κι εντάξει, γι’ αυτή τη εβδομάδα υπάρχει το άλλοθι του -κακού μας του- καιρού. Την άλλη εβδομάδα, όμως; Απ’ ό,τι λένε, από Δευτέρα - Τρίτη θα καλοκαιρέψει πάλι. Αλλά, μη σκάτε, όταν φτιάξει ο καιρός θα σκαρφιστούμε άλλα. Ακριβώς αυτό, για παράδειγμα, το ότι έφτιαξε ο καιρός δηλαδή, δεν είναι και γαμώ τις δικαιολογίες; Όταν βρέχει, δεν πάμε για να μη βραχούμε, όταν έχει ζέστη δεν περπατάμε για να μην ιδρώσουμε. Κι έπειτα υπάρχει και το Τσάμπιονς Λιγκ -ή το ΟΥΕΦΑ, για τους πικραμένους- κι ένα σωρό ακόμα. Από δικαιολογίες, άλλο τίποτα, ζωή να ’χουμε να τις εφευρίσκουμε…
Όχι, δεν είμαι φτιαγμένος. Αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα. Κάθε πέρσι και καλύτερα. Και δε μου το είπαν μόνο οι άνθρωποι του περιπτέρου του εκδοτικού οίκου με τον οποίο συνεργάζομαι, αλλά και όλοι όσους ρώτησα, γνωστοί και άγνωστοι.
Παρόλ' αυτά, κάποιοι, ρε παιδάκι μου, το ’χουν πάρει πολύ πατριωτικά. Επιμένουν να ασχολούνται με το βιβλίο, επιμένουν να διαβάζουν, επιμένουν να γράφουν, επιμένουν να καλούν τον κόσμο σε τέτοιου είδους μπανάλ φεστιβάλ και βαρετές εκδηλώσεις…
Ο Αλέξης Σταμάτης, για παράδειγμα. Έγραψε ένα άρθρο στο «Έθνος», το ανέβασε και στο
μπλογκ του, μόνο και μόνο για να το διαβάσουν κάτι βαρεμένοι σαν κι εμένα Ή σαν κι εσάς, που είστε ακόμα πιο βαρεμένοι, αφού διαβάζετε ένα βαρεμένο σαν κι εμένα...
Αντιγράφω, λοιπόν:
«Τριακόσιοι εκδότες, πενήντα χιλιάδες τίτλοι, αφιέρωμα στα δέκα χρόνια από το θάνατο του Οδυσσέα Ελύτη, συναυλίες, εκθέσεις, προβολές, και ο ομορφότερος χώρος της Αθήνας – ο πεζόδρομος της Διονυσίου Αρεοπαγίτου: το 35ο Φεστιβάλ Βιβλίου περιμένει τους βιβλιόφιλους, που κάθε φορά το τιμούν και με το παραπάνω. (Εκκρεμεί φυσικά το ερώτημα: διαβάζουν τελικά οι Έλληνες - σε ποιους απευθύνονται τόσοι νέοι τίτλοι;- ή δεν διαβάζουν, όπως λένε οι στατιστικές).Οι Γιορτές Βιβλίου δεν μοιάζουν με καμία άλλη Γιορτή Τέχνης. Η αλήθεια είναι ότι δεν είναι εύκολο να μαζικοποιήσει κανείς (έστω και υπό μορφή γιορτής) μια κατ’ εξοχήν μοναχική λειτουργία όπως είναι το διάβασμα. Στα Φεστιβάλ Βιβλίου γιορτάζουμε μια τέχνη της οποίας βλέπουμε το περίκλειστο, ‘‘συσκευασμένο’’ αποτέλεσμα, (άντε ρίχνουμε και καμιά κλεφτή ματιά μέσα απ’ την κουρτίνα). Το θέατρο, το σινεμά, τα εικαστικά, ο χορός, είναι τέχνες των οποίων η απόλαυση ταυτίζεται με την συνάθροιση. Ο αναγνώστης και το βιβλίο είναι πάντα δύο. Ούτε τρεις, ούτε εκατό, ούτε χίλιοι.Όμως το να ψάχνεις βιβλία κάτω από τη σκιά της Ακρόπολης είναι μια υπέροχη εμπειρία, δημιουργεί στον επισκέπτη μια ατμόσφαιρα κοινότητας, οι «ερημίτες» βρίσκονται ξαφνικά όλοι μαζί μπροστά στα αντικείμενα του πόθου τους. Αναρωτιέμαι, αυτή την «ειδική» συνθήκη, εκτός από το να την μπολιάζει με άλλες τέχνες, πώς μπορεί άραγε κανείς να την απλώσει, να τη φωτίσει, να την κάνει ακόμα πιο συγκινητική;Αναζητείται ένας βιβλιόφιλος μάγος που θα λύσει το αίνιγμα…».
Εμπρός της γης οι… βαρεμένοι, λοιπόν!
Και μάλιστα βαρεμένοι παντός καιρού…
Ο Έρωτας Δεν Κάνει Για Πιλότος
Με Λένε Μοίρα
