Αυτή η ρουφιάνα, η θάλασσα...
Άλλο ωραία θέα κι άλλο Καλλιθέα...
Λοιπόν, γύρισα για να ξαναφύγω…
Δευτέρα γύρισα, Πέμπτη ξανάφυγα. Για να ξαναγυρίσω Τρίτη. Και να ξαναφύγω Παρασκευή…
Δεν ξέρω έως πότε θα συνεχιστεί αυτό το πήγαιν’ – έλα. Μέχρι να πάρω τα ίσα μου, προφανώς. Μόνο που δεν ξέρω πότε θα κατορθώσω να πάρω τα ίσα μου.
Ποτέ δεν αντιμετώπιζα προβλήματα προσαρμοστικότητας. Ήμουν και παραμένω ευπροσάρμοστος. Μόνο που αυτή τη φορά έχω ένα προβληματάκι: στην Αθήνα δεν μπορώ να γράψω λέξη. Και δεν εννοώ δημοσιογραφικά.
Εννοώ ότι βρίσκομαι στη μέση της συγγραφής του τρίτου μου βιβλίου, αλλά όταν ανοίγω το πι-σι στο γραφείο του σπιτιού μου στην Καλλιθέα και όχι το λάπτοπ στη βεράντα του εξοχικού στο Λόγγο, μένω χάσκοντας με τα δάχτυλα να αιωρούνται σαν κουλά πάνω από τα πλήκτρα…
Μπα, πού θα πάει, κάποτε θα περάσει κι αυτό. Αρκεί να σφίξουν λίγο τα κρύα και πάψει αυτή η ρουφιάνα η θάλασσα να είναι σκέτη πρόκληση…
αναρτήθηκε από το χρήστη Χρήστος Φασούλας @ 12:54 μ.μ.
10 σχόλια
10 σχόλια:
Έλα που δεν παύει όμως η ρουφιάνα! Ποτέ... :)
Άρα Λόγγος, λοιπόν, Λόγγος- όσο χρειάζεται.
Και ευτυχώς που δεν είναι κάπου πιό μακριά...
Άλλο Λόγγος κι άλλο Καλιθέα. Σίγουρα. Άμα έχεις εξοχικό, τι το θέλεις το τρίτο βιβλίο; Για τη δόξα ή για το χρήμα; Απόλαυσε τη θάλασσα και γράφε για "τη λόξα". Γιατί αυτό το άγχος;
Κοίτα να χαρείς τη θαλασσίτσα όσο έχει ακόμη καλό καιρό και θά'χεις όλον τον καιρό μπροστά σου για τα υπόλοιπα(σε τόνους βροχερούς και κρύους!);)
@ ημίαιμος
Που λες, τη βλέπω κι από Καλλιθέα, απ' το μπαλκόνι. Ένα τριγωνάκι γαλάζιο, ανάμεσα σε τσιμέντο και τσιμέντο. Τη βλέπω όσο χρειάζετσι για να συγχύζομαι...
@ dodos
Ούτε δυο ώρες δρόμος. Κι ευτυχώς που φτήνυνε η βενζίνη :))
@ γούρι
Κατ' αρχήν, καλωσήρθες. Κατά δεύτερον, το εξοχικό δεν είναι ακριβώς εξοχικό, είναι πατρικό (για την ακρίβεια... πεθερικό!). Κατά τρίτον, μακάρι να 'ξερα κι εγώ γιατί γράφω. Δεν το 'χω ψάξει. Έτσι μου βγαίνει και γράφω. Και σιγά μην αγχώνομαι! Όταν δε μου βγαίνει, δε μου βγαίνει, πάει και τελείωσε. Δεν το πιέζω. Αν δε μου βγει σήμερα, θα μου βγει αύριο. Κι αν δεν μου βγει ούτε αύριο, μεθαύριο, του χρόνου :))
@ evelina
Αμ, έλα που -κατά πως λέει κι ο Ημίαιμος- τη θάλασσα τη χαίρομαι χειμώνα - καλοκαίρι...
:)
Μαζεύεις υλικό από μέσα...
Θα δεις. Η έκρηξη θα ΄ρθει.
Απρόσμενα, όπως πάντα συμβαίνει.
Μωρέ, από εκρήξεις άλλο τίποτα. Κι ευτυχώς, δεν είναι -ακόμα- "ελεγχόμενες"...
:)
Η θάλασσα πάντα είναι έμπνευση... όταν έρθει η ώρα. Εκείνη ξέρει...
@alexandra
Ξέρει; Η έμπνευση ή η θάλασσα;
:))
η έμπνευση...
Δημοσίευση σχολίου
Εγγραφή σε Σχόλια ανάρτησης [Atom]
<< Αρχική σελίδα