Το μικρό όνομα του Γιανακισάβα και άλλες απορίες
(Ή όταν η γυναίκα σου ανακαλύπτει ξαφνικά το Μουντιάλ)

Κάτσε καλά, Κακά, σε γυρεύει ο Κλύσμα...

Λοιπόν, καιρός ν' αφήσουμε τον Ζιντάν στην ησυχία του (και τους... παντογνώστες πολιτικούς ν' αποφασίσουν αν είχε δίκιο ή όχι) και να προχωρήσουμε σε μια αποτίμηση του Μουντιάλ. Μια αποτίμηση, όμως, διαφορετική από τις άλλες.Η παρακάτω ιστορία μπορεί και να εκφράζει το πώς παρακολούθησε το Μουντιάλ ο μέσος Έλληνας. Αλλά και η μέση Ελληνίδα...

Μουντιαλικές Ιστορίες Καθημερινής Τρέλας!

Ζω με δυο γυναίκες. Και πες ότι την κόρη μου την κουλαντρίζω, ούτε έξι χρονών δεν είναι καλά καλά, ένα παγωτό πύραυλος εμφανίζεται ως διά μαγείας την κρίσιμη στιγμή και το πρόβλημα λύνεται. Κι αν, όταν πια χωνέψει το παγωτό, αρχίζει να γκρινιάζει ότι θέλει να δει το Κωλοκοτρονίτσι στην Plasma, της γκρινιάζω κι εγώ ότι η δεκατεσσάρα που της πήρα πρόσφατα και που καμαρώνει στο δωμάτιό της σε περίοπτη θέση πλάι στην Μπάρμπι Μερμέντια, μπορεί να μην είναι Plasma, αλλά μου κόστισε μια περιουσία. Και για ένα παιδί που ξέρει να μετράει ως το σαράντα, τριάντα ευρώ είναι πράγματι μια περιουσία.
Τόσα έσκασα στον κουνιάδο μου τον Αντώνη για να μου δώσει την παλιά του εφεδρική τηλεόραση, όταν εκείνος έσκασε πολύ περισσότερα για ν’ αγοράσει καινούργια. Plasma, φυσικά, Μουντιάλ χωρίς Plasma είναι Ψινάκης χωρίς μπινελίκι. Κι έτσι -πίστεψα ότι- έλυσα όλα μου τα προβλήματα. Τη γυναίκα μου -πίστευα ότι- την είχα ξεφορτωθεί από καιρό, καθότι, αν είσαι παντρεμένος, οι Plasma πάνε δυο δυο. Τρεις ίντσες μεγαλύτερη, μάλιστα, η δικιά της, για να βλέπει τη Βέρα στο Δεξί σε μεγέθυνση και τον Μικρούτσικο μεγαλούτσικο.
Ξεκίνησε, λοιπόν, το Μουντιάλ. Το μπαλκόνι στο ρετιρέ τεράστιο -εξήντα τετραγωνικά, σχεδόν όσο όλο το υπόλοιπο διαμέρισμα, η ματαιοδοξία ενός μουντιαλόπληκτου νεοέλληνα σ’ όλο της το μεγαλείο- το ψυγείο πήχτρα στις πράσινες -και η κατάψυξη στα παγωτά πύραυλους- τα φυλλάδια από τα ντελιβερατζίδικα και το ασύρματο τηλέφωνο ακριβώς πλάι στο τηλεκοντρόλ σε απόσταση μιας χεριάς από την κουνιστή πολυθρόνα που μου κληρονόμησε η συχωρεμένη η γιαγιά μου –αδιανόητο να χαθεί μια καλή φάση λάιβ- η αντροπαρέα διαλεχτή και η γυναίκα στην κουζίνα να μου φτιάχνει τούρκικο. Ή έστω στην κρεβατοκάμαρα να βλέπει το τούρκικο.
Μόνο που τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν ακριβώς έτσι. Καθότι η γυναίκα μου αποφάσισε ξαφνικά ότι είναι ποδοσφαιρόφιλη. Ανακάλυψε, βλέπεις, το ποδόσφαιρο στο Γιούρο της Πορτογαλίας. Όπως επίσης και τα «μανάρια» που παίζουν ποδόσφαιρο. Τον Ζαγοράκη και τον Νικοπολίδη και δεν ξέρω ’γω ποιον άλλον. Γλυκάθηκε η γριά απ’ τα σύκα, ήθελε και τα συκόπουλα. Σου λέει, αφού η δική μας εθνική έχει τέτοια «μανάρια», φαντάσου τι θα ’χουν οι ξένες. Αντρική πασαρέλα, κανονική.
Στην αρχή τα πράγματα ήταν ήσυχα. Ας είναι καλά τα τηλεοπτικά πλάνα των Γερμανών. Τα κοντινά τους ήταν μακρινά. Και τα μακρινά πανοραμικά. Οι φίλοι μου βρίζανε στην πρεμιέρα το σκηνοθέτη μια και ψάχνανε κιάλια για να δουν πού ’ναι η μπάλα, οέο, αλλά εγώ ομολογώ την αμαρτία μου: το καταχάρηκα. Κοιτούσα λοξά τη γυναίκα μου μ’ ένα μάτι κι έλεγα μέσα μου «πού θα πάει, θα βαρεθεί που δεν δείχνει κοντινό τον Μπάλακ και θα πάει στα τσακίδια». Τόσο πολύ είχα απορροφηθεί από τις χαιρέκακες σκέψεις μου που δεν είχα πάρει χαμπάρι ότι ο Μπάλακ δεν έπαιζε καν. Σαν να τον πήρε το μάτι μου (το άλλο, όχι εκείνο που λοξοκοιτούσε) σ’ ένα κοντινό πανοραμικό πλάνο της γερμανικής τηλεόρασης στον γερμανικό πάγκο, αλλά η γυναίκα μου τον είδε καλύτερα.
«Μμμ, σιγά!», έκανε περιφρονητικά. «Απορώ τι του βρίσκουν».
«Ποιανού;», τινάχτηκα.
«Του Μπάλακ. Χάλια είναι. Δεν βλέπεται».
«Μα ο Μπάλακ δεν παίζει» είπε κάποιος από την παρέα –ανύπαντρος, οπότε δεν το ’χε πιάσει το νόημα.
«Τον φυλάει ο Κλίνσμαν για το επόμενο ματς. Είναι παιχταράς ο Μπάλακ».
Πού να πάει του φουκαρά ο νους του ότι η γυναίκα μου δεν γουστάρει να βλέπει παιχταράδες παρά μόνον παιδαράδες. Εκείνη τη στιγμή, πάντως, οι Μπαλακ-ίες της γυναίκας μου μ’ έκαναν να πιστέψω ότι τελικά θα μας έκανε τη χάρη να μας αδειάσει τη γωνιά. Εξάλλου γενικά δεν τους πάει τους Γερμαναράδες, ενώ οι αντίπαλοί τους στην πρεμιέρα ήταν οι Κοσταρικανοί, άρα κατά κανόνα μαύροι. Και οι μαύροι για τη γυναίκα μου αξίζουν μόνο από τη μέση και κάτω. Εκεί, λέει, διαθέτουν το ταλέντο. Όχι στα δυο τους πόδια, αλλά στο τρίτο (και μακρύτερο, κάτω από τις κατάλληλες συνθήκες).
Έλα όμως που ο ανύπαντρος φίλος μου, με τη διεξοδική του τοποθέτηση πάνω στη μη χρησιμοποίηση του Μπάλακ από τον Κλίνσμαν, της είχε δημιουργήσει απορίες.
«Ποιος είναι ο Κλύσμα;», ρώτησε. «Έχει καμία σχέση μ’ εκείνον τον Κακά;»
Ο –μυρουδιάς- φίλος μου πήρε ύφος παντογνώστη. «Καμία σχέση. Ο ένας είναι προπονητής της Γερμανίας...»
«...ο Κλύσμα...»
«...ο Κλίνσμαν, ναι, ο άλλος είναι παίχτης της Βραζιλίας...»
«...ο Κακά...»
«...ο Κακά, σωστά» συνέχισε ακάθεκτος –και πάντα βαθιά νυχτωμένος- ο φίλος μου.
«Και μου λες, ρε συ, ότι δεν έχουν καμιά σχέση; Αφού Κλύσμα και Κακά πάνε πακέτο».
Ο εξυπνάκιας το βούλωσε. Εγώ, ξέροντας ότι δεν υπήρχε περίπτωση να τα βγάλω πέρα, το είχα βουλώσει ήδη. Όμως η γυναίκα μου δεν το βούλωσε. Ούτε εκείνη τη μέρα ούτε τις επόμενες. Και σαν να μην της έφταναν οι κρίσεις, άρχισε και τις ερωτήσεις (που απευθύνονταν πια αποκλειστικά σ’ εμένα, μια και οι άλλοι, μην αντέχοντας τέτοιου είδους λεκτικά κλύσματα, την είχαν κάνει με ελαφρά πηδηματάκια).
Άρχισε, λοιπόν, να με ρωτάει ποιο είναι το μικρό όνομα του Γιαπωνέζου Γιανακισάβα, το Γιαννάκης ή το Σάββας. Προσπαθούσε με τις ώρες να αντιληφθεί πώς γίνεται η Αργεντινή να παίζει «με Μέση στα άκρα». Αναρωτιόταν αν οι οσμές των αποδυτηρίων του Ολυμπιακού θα επιβαρυνθούν από την απόκτηση ενός παίκτη που τον λένε Μπόχα (όποιος δεν ακούει, ξέρει να τα ταιριάζει, που ’λεγαν και στον χωριό μου).
Και, τέλος, το θεμελιακό ερώτημα: Γιατί οι σπορτκάστερ αναφέρουν πάντα το Μουνίτις αόριστα, χωρίς ποτέ να διευκρινίζουν σε ποιαν επιτέλους ανήκει.
Απ' όλα αυτά τα ερωτήματα, εγώ απάντησα μόνο στο τελευταίο:«Της μάνας σου!».
Κι ύστερα ο διαιτητής σφύριξε τη λήξη. Κι ακολούθησε το τρίτο ημίχρονο…

ΥΓ: Ο σέρβερ του μπλογκ φαίνεται ότι μίσησε σφόδρα το παραπάνω πόστ, με αποτέλεσμα να το στέλνει στον αγύριστο (ίσως σε καμιά μαύρη τρύπα του διαδικτύου) κάθε φορά που το ανέβαζα. Και το 'χω ανεβάσει καμιά δεκαριά φορά -άλλες τόσες την έχει κοπανήσει. Γι' αυτό έκανα κι εγώ κάτι αλχημείες κι αυτή τη φορά ελπίζω να πετύχει το κόλπο. Αν, πάντως, δείτε ξαφνικά το συγκεκριμένο ποστ σε καμιά δεκαριά εκδοχές, μην τα χάσετε. Απλώς αγνοήστε τα υπόλοιπα, που προφανώς θα τα 'χει ξεβράσει ο σέρβερ όταν του περάσει το γινάτι. Αν, τώρα, δεν μπορείτε να στείλετε σχόλιο γι' αυτό το ποστ -καθότι, συν τοις άλλοις, υπήρχε και αυτό το πρόβλημα- αν δε βαριέστε, πηγαίνετε στο αμέσως παρακάτω ποστ και αφήστε το σχόλιό σας εκεί. Το παρακάτω ποστ το κράτησα, όχι μόνο για χρηστικούς, αλλά και για... ιστορικούς λόγους!