Ποδοσφαιρικές (και όχι μόνο)... νοσταλγίες!

Μ' έχουν πιάσει κάτι νοσταλγίες τελευταία...

Πάσης φύσεως.

Μόνο που την "ποδοσφαιρικής φύσεως" νοσταλγία μου τη συζήτησα με τον αρχισυντάκτη μου στο σάιτ του "Πρώτου Θέματος".

Κι εκείνος... μ' έβαλε να την αποτυπώσω και γραπτώς!

Όχι ότι με χάλασε, δηλαδή...

Εξάλλου είναι μια απ' τις ωραιότερες αναμνήσεις της ζωής μου.

Η οποία πλέον... εκτίθεται δημόσια στο σάιτ της εφημερίδας...

Οπότε, δε βαριέσαι, είπα να την εκθέσω και εδώ...

Οκτώβρης, 1982. Ο καιρός ψυχρός. Όχι στην Ελλάδα, στην Αγγλία. Αλλά ούτε που το ’νιωθα το κρύο. Το σλίπιν μπαγκ που είχα πάρει στην ξευτίλα απ’ το Μοναστηράκι ήταν… παντός καιρού. Όπως, άλλωστε, και η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ…
Το λέει και το –ποδοσφαιρικό- τραγούδι, εξάλλου: «Και με κρύο και με χιόνι, η … (εδώ βάζεις την ομάδα της αρεσκείας σου) με πωρώνει». Υπάρχει κι ένα αντίστοιχο αγγλικό τραγουδάκι –δε θυμάμαι ακριβώς τα λόγια. Δεν έχει, πάντως, και μεγάλη σημασία. Όταν η ομάδα σου σε ζεσταίνει, όταν χοροπηδάς σαν κατσίκι στην εξέδρα, σιγά μη χαμπαριάσεις από κρύα κι από χιόνια…
Όπως ακριβώς δε χαμπάριασα κι εγώ τον Οκτώβρη του ’82. Τότε που, με το που τελείωσε η εξεταστική του Σεπτέμβρη στην Πάντειο, πήρα παραμάσχαλα ένα σλίπιν μπαγκ της κακιάς ώρας, μπήκα στο τρένο με το InterRail στην κωλότσεπη και πήρα σβάρνα όλους τους ευρωπαϊκούς σταθμούς των πόλεων όπου τύχαινε να ζουν οι περιστασιακές γνωριμίες του περασμένου καλοκαιριού…
Μόνο που η αποβίβασή μου στο Πικαντίλι του Μάντσεστερ εκείνο τον Οκτώβρη δεν είχε να κάνει με καμία Αγγλιδούλα τουρίστρια. Είχε να κάνει με την εκπλήρωση του ονείρου της παιδικής μου ηλικίας: Να δω από κοντά την ομάδα – θρύλο, τη μεγάλη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, την ομάδα που μέχρι τότε την έβλεπα μόνο στην ΥΕΝΕΔ, σε περιγραφή Κώστα Σισμάνη…
Και την είδα… Και μάλιστα με εισιτήριο της μισής λίρας, που με οδήγησε κατευθείαν στην εξέδρα των φανατικών, στην εξέδρα των ορθίων του «Stretford End». Κι από κει παρακολούθησα σχεδόν κλαίγοντας από τη συγκίνηση τους αγαπημένους μου «Κόκκινους Διαβόλους»: τον Μπράιαν Ρόμπσον, τον Στιβ Κόπελ, τον Φρανκ Στέιπλετον, τον Λου Μακάρι, τον Γκόρντον ΜακΚουίν…
Άσε δε το παιχνίδι… Κλασικό ντέρμπι: Man Utd v Man City… Μια πόλη χωρισμένη στα δύο… Και τα συνθήματα, κλασικά: «You are the shit of Manchester», «Fuck of City» και άλλα πολλά, λιγότερο… κομψά. Το «Old Trafford» αναμμένο καζάνι. Και, παρόλο που ήμουν… παστωμένος επί ένα δίωρο ανάμεσα σε χιλιάδες τρελαμένους United Fans, απόλαυσα κάθε λεπτό, κάθε στιγμή της πρωτόγνωρης, της μοναδικής για μένα εμπειρίας. Απόλαυσα –φαντάσου, δηλαδή…- ακόμα και το σκορ, μολονότι η Γιουνάιτεντ δε νίκησε τη μισητή της αντίπαλο: 2-2. Η Σίτι είχε προηγηθεί 0-2, αλλά είχε ισοφαρίσει ο Στέιπλετον με δυο προσωπικά του γκολ στο τελευταίο δεκάλεπτο.
Από τότε έχουν περάσει κοντά είκοσι έξι χρόνια. Αλλά η… καψούρα καψούρα! Καμία σχέση με τις περιστασιακές γνωριμίες του καλοκαιριού που σας έλεγα πιο πάνω. Έτσι και μπλέξεις με τη Man United δεν ξεμπλέκεις εύκολα. Γιατί η Man United δεν είναι… one night stand. Είναι μια σχέση έρωτα και πάθους, αγάπης και στοργής, μια σχέση μόνιμη, μια σχέση διαρκείας…
Με τη μόνη διαφορά ότι τώρα πια δεν παίρνω το σλίπιν μπαγκ παραμάσχαλα, ούτε παστώνομαι στο «Stretford End». Η δημοσιογραφική ιδιότητα, βλέπεις, σου παρέχει ανέσεις…
Έλα, όμως, που εγώ αναπολώ εκείνες τις στιγμές…
Κι εύχομαι να μπορούσα κάποτε να τις ξαναζήσω…
Έστω και στα πιο τρελά μου όνειρα…

ΥΓ: Ναι, εγώ είμ' αυτός στη φωτογραφία!

Θα με βρείτε και εδώ: http://www.fasoulasonline.com/

Σώστε το βιβλίο...

Δεν πρόκειται να πω και πάρα πολλά. Προς το παρόν τουλάχιστον. Περιμένοντας από μέρα σε μέρα την έκδοση δύο παιδικών βιβλίων (ενός μυθιστορήματος και ενός αθλητικού) και έχοντας ήδη παραδώσει το τρίτο μου μυθιστόρημα ενηλίκων, έχω και πάλι το χρόνο ν' ασχοληθώ με το μπλογκ. Και να κάνω αυτό που σκόπευα να κάνω εδώ και καιρό.
Τις τελευταίες μέρες είχα αρκετές συζητήσεις με ανθρώπους που είναι για τα καλά χωμένοι στον εκδοτικό χώρο. Και, φυσικά, απλώς επιβεβαίωσα το αυτονόητο: το βιβλίο στη χώρα μας πάει απ' το κακό στο χειρότερο... Οι νέοι άνθρωποι διαβάζουν όλο και λιγότερο. Και συνήθως διαβάζουν πολυδιαφημισμένα μπεστ σέλερ (ή "μπεστ σέλερ") από το εξωτερικό. Η ελληνική λογοτεχνία σπανίζει στις βιβλιοθήκες των ελληνικών νοικοκυριών. Κι εκείνοι που κυρίως πλήττονται είναι οι νέοι συγγραφείς...
Δεν το λέω για τον εαυτό μου, τον οποίο θεωρώ από τους τυχερούς. Εντάξει, δεν μπορώ να πω ότι τα βιβλία μου πουλάνε τρελά, αλλά σαφώς και είμαι ικανοποιημένος. Το λέω κυρίως για τους πρωτοεμφανιζόμενους συγγραφείς. Μία έννοια, η οποία σε λίγο καιρό θα είναι ανύπαρκτη...
Τα βιβλία πρωτοεμφανιζόμενων Ελλήνων συγγραφέων σπανίζουν όλο και περισσότερο όσο περνάει ο καιρός. Οι εκδοτικοί οίκοι, έχοντας πάθει χοντρές ζημιές τα τελευταία χρόνια, προτιμούν τη σιγουριά, τη "δοκιμασμένη συνταγή": Να εκδίδουν, δηλαδή, με το κιλό ξενοφερμένα προϊόντα αμφίβολης ποιότητας και να θάβουν τους "μη αναγνωρισμένους" Έλληνες συγγραφείς...
Είμαι βέβαιος ότι από εδώ και στο εξής καινούρια ονόματα Ελλήνων συγγραφέων θα βλέπουμε στη χάση και στη φέξη. Αλλά και τα βιβλία νέων συγγραφέων (ανάμεσα στους οποίους, πιστέψτε με, υπάρχουν αρκετοί αξιόλογοι), που δεν είχαν την τύχη (;) να δουν τα προηγούμενα έργα τους να απογειώνονται κυκλοφοριακά, θα περνούν απλώς μια τσάρκα από τα σταντ των βιβλιοπωλείων και μετά θα χώνονται στα ράφια...
Είναι πολύ μεγάλη η κουβέντα και δεν πρόκειται φυσικά νε την ολοκληρώσω σ' ένα και μόνο ποστ. Πιστεύω ότι θα έχουμε όλο το χρόνο στην πορεία να το κουβεντιάσουμε αναλυτικά.
Και αυτό ακριβώς ζητάω από σας, αυτό ακριβώ ζητάω απ' ΟΛΟΥΣ, ει δυνατόν, τους βιβλιόφιλους αυτού του τόπου: Να ξεκινήσουμε μία καμπάνια ("διαμπλογκική", ενδεχομένως) για να σώσουμε το βιβλίο στην Ελλάδα, για να αναδείξουμε τον -αξιόλογο- νέο Έλληνα συγγραφέα.
Έχω κάποιες ιδέες στο μυαλό μου σχετικά με τον τρόπο που μπορεί να λειτουργήσει αποτελεσματικά μια τέτοια καμπάνια, αλλά δεν πρόκειται να πω τίποτα παραπάνω προτού ακούσω και τις δικές σας ιδέες, της δικές σας προτάσεις.
Περιμένω, λοιπόν, τη συμμετοχή σας! Περιμένω τις απόψεις σας, περιμένω τις ιδέες σας, περιμένω... ό,τι κι αν σας κατέβει στην γκλάβα! Εννοείται, βέβαια, πως περιμένω προτάσεις σχετικά με τη μορφή που πιστεύετε πως πρέπει να έχει μια τέτοια καμπάνια. Μπορείτε να τις στέλνετε εδώ, υπό τη μορφή σχολίων για να τις συζητάμε ανοιχτά, ή ακόμα και στο email μου.
Και φυσικά, σύντομα θα επανέλθω...


Θα με βρείτε και εδώ: http://www.fasoulasonline.com/