Λογοτεχνικό deja vu!

Ο χρόνος μου στη διάρκεια των γιορτών που πέρασαν κατανεμήθηκε σε τρεις (όχι και τόσο ισομερείς) ασχολίες: γράψιμο, διάβασμα και ταινίες στο ντι-βι-ντι. Ταινίες που ήθελα οπωσδήποτε να δω και τις είχα χάσει στον κινηματογράφω, διάβασμα - περιπλάνηση (έπειτα από χρόνια ξανά) στο μαγικό κόσμο του Πολ Όστερ και γράψιμο...
Το γράψιμο το μαντεύετε. Άλλωστε το μοιράζομαι μαζί σας. Καιρός, λοιπόν, να μοιραστώ και δύο σημαντικές αναγνωστικές μου εμπειρίες στη διάρκεια του -αρκετά χαλαρωτικού, είναι αλήθεια- δεκαπενθήμερου των γιορτών. Δεν αναφέρομαι στον Όστερ (τον οποίο, ως γνωστόν, θεωρώ έναν από τους τρεις κορυφαίους σύγχρονους πεζογράφους -μαζί με τον Κόου και τον Ροθ) αλλά σε δύο ελληνικά μυθιστορήματα που διάβασα μέσα σε έξι μέρες. Ιστορικά και απολαυστικά. Συγγραφέας και των δύο η Λεία Βιτάλη.
Τη Λεία τη γνώρισα μέσα από το μπλογκ της. Μέχρι τότε απλώς είχα διαβάσει την Τρομοκρατία της Μνήμης (που μου έχει χαραχτεί στη μνήμη εδώ και χρόνια, χωρίς να με... τρομοκρατεί!), ένα από τα ωραιότερα μυθιστορήματα που έχουν γραφεί για τη γενιά του Πολυτεχνείου.
Η Ιερή Παγίδα -το τελευταίο της βιβλίο- και το Παραμύθι του Μεγάλου Φόβου -που έχει εκδοθεί το '99- εξελίσσονται περίπου την ίδια ιστορική περίοδο, λίγο πριν / λίγο μετά την άλωση της Κωνσταντινοπούλης. Σε μια σκοτεινή, δηλαδή, και αμφιλεγόμενη περίοδο της ελληνικής (και όχι μόνο) ιστορίας. Ο ρόλος των Παλαιολόγων, των Νοταράδων, του κλήρου, των Δυτικών, των Ενωτικών και Ανθενωτικών, των Αρχόντων του Μοριά περιγράφεται ανάγλυφα, χωρίς περιστροφές και μασημένα λόγια, με την απαράμιλλη γλαφυρότητα και καυστικότητα που η Λεία ξέρει καλά να προσφέρει στους αναγνώστες της.
Δεν είμαι κριτικός, ούτε και μ΄αρέσει να γράφω κριτικές. Έτσι, το μόνο που θέλω να πω είναι ότι και τα δύο βιβλία τα απόλαυσα εξίσου. Πολύ περισσότερα: τα έζησα. Γιατί, πέρα από όλα τ' άλλα, η πένα της Λείας έχει τον τρόπο της να σε μεταφέρει πίσω στο χρόνο. Κάτι σαν... λογοτεχνικό deja vu. Χωρίς υπερβολή...