Κεφάλαιο 4ο: ΘΗΡΙΟ

Το 4ο κεφάλαιο είναι και το τελευταίο που αναφέρεται στο καλοκαίρι του 2004 και στους πρώτους πρώιμους προβληματισμούς του μικρού. Από το επόμενο κεφάλαιο, ο μικρός αρχίζει και μεγαλώνει. Πολύ πιο γρήγορα από το μέσο όρο...

(Στα παρακάτω λινκ μπορείτε να διαβάσετε:
* Το σκεπτικό του όλου εγχειρήματος
* Την εισαγωγή
* Το 1ο κεφάλαιο
* Το 2ο κεφάλαιο
* Το 3ο κεφάλαιο)



ΤΟ ΘΗΡΙΟ ΕΙΧΕ ΔΥΟ ΚΕΦΑΛΙΑ. Το ένα ήταν το κεφάλι του μπαμπά. Το άλλο… Το άλλο δεν το θυμάμαι. Ήταν αδιευκρινίστου σχήματος, χρώματος και μεγέθους. Ή μάλλον το μέγεθος είναι το μόνο που θυμάμαι: ήταν μικρό, πολύ μικρό. Το πρώτο κεφάλι, το κεφάλι του μπαμπά, του έδινε συνέχεια την ίδια εντολή: «Μεγάλωσε!». Αλλά εκείνο δε μεγάλωνε ούτε μια σταλιά. Παρέμενε μικρούλι, τοσοδούλι, αγνοώντας επιδεικτικά την εντολή. Ώσπου ανάμεσα στα δυο κεφάλια ξεφύτρωνε ξάφνου κι ένα άλλο κεφάλι, το ξανθομάλλικο κεφάλι της μαμάς, ενώνοντας τη φωνή του με τη φωνή του γκριζόμαυρου κεφαλιού του μπαμπά. Και καθώς το μικρό κεφάλι συνέχιζε να κάνει του κεφαλιού του, το στόμα του κεφαλιού της μαμάς άνοιγε άγρια, διάπλατα, άρπαζε το μικρό κεφάλι ανάμεσα στα δόντια του και…
Και μετά ξύπνησα. Ήμουν τρομαγμένος, αλαφιασμένος, αλλά προφανώς δεν είχα ουρλιάξει, αν κρίνω από το πρώτο πράγμα που αντίκρισαν τα μάτια μου: τον μπαμπά και τη μαμά να κοιμούνται μακαρίως ξαπλωμένοι στην αμμουδιά δυο βήματα μακριά μου. Σαν να μην είχε συμβεί τίποτα. Πρώτα είχαν φροντίσει με τα ακαταλαβίστικα που έλεγαν -και έκαναν- να βάλουν φωτιά στο άγουρο υποσυνείδητό μου κι ύστερα αγκαλιά και πλάι πλάι κοιμηθήκανε στην άμμο… (…)

(…) «Σαν να λες, δηλαδή, ότι δεν είναι οργανική η αναπ… το… το πρόβλημά σου, αλλά ψυχολογικό».
«Υποθέτω ότι είναι συνδυασμός και των δύο».
«Ναι, αλλά ο γιατρός λέει…».
«Ξέρω τι λέει ο γιατρός, Αλίκη. Ο Θωμάς είναι φίλος μου και του έχω εμπιστοσύνη, αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις ο καλύτερος γιατρός είναι ο ίδιος σου ο εαυτός. Ακόμα κι ο Θωμάς το δέχεται αυτό. Άλλωστε, μην ξεχνάς ότι ούτε αυτός μπορεί να δώσει ικανοποιητικές απαντήσεις. Η βλάβη βρίσκεται στη δεξιά πλευρά του εγκεφάλου κι έχει νεκρωθεί η αριστερή πλευρά του κορμιού μου. Όμως το επίμαχο σημείο δε βρίσκεται ούτε δεξιά ούτε αριστερά. Βρίσκεται ακριβώς στη μέση, έτσι δεν είναι;»
Το θηρίο… Το επίμαχο σημείο… Το πάνω κεφάλι, το κάτω κεφάλι… Το μεγάλο κεφάλι, το μικρό κεφάλι… Η αριστερή πλευρά του εγκεφάλου… Ποιανού εγκεφάλου, όμως; Του πάνω ή του κάτω; Έχουν εγκεφάλους και τα δύο κεφάλια;
Σε όλα αυτά τα αγωνιώδη ερωτήματα προσπαθούσα να δώσω νυσταγμένες απαντήσεις. Τελικά η νύστα αποδείχτηκε ισχυρότερη της αγωνίας. Κι ο ύπνος που με τύλιξε έφερε στα όνειρά μου το θηρίο με τα δύο κεφάλια. Για να τιμωρήσει κι εμένα, προφανώς. Επειδή είχα κρυφακούσει.
Παρ’ όλα αυτά, κρυφάκουσα κι άλλα περίεργα τις επόμενες μέρες -και νύχτες, κυρίως νύχτες. Κάμποσα απ’ αυτά αφορούσαν το θηρίο. Όμως στον ύπνο μου δεν ξανάρθε. Άλλωστε να έρθει και να κάνει τι; Αν ο στόχος του ήταν να με τρομάξει, τα είχε καταφέρει μια χαρά την πρώτη φορά, η δεύτερη δε θα είχε νόημα, θα του έπαιρνα σιγά σιγά τον αέρα. Αν ο στόχος του ήταν να με επιμορφώσει, είχε αποτύχει παταγωδώς. Και προφανώς δεν ήταν από τους θερμούς υποστηρικτές του ρητού επανάληψις μήτηρ πάσης μαθήσεως ή τέλος πάντων είχε συνειδητοποιήσει πως το συγκεκριμένο ρητό δεν έβρισκε εφαρμογή στη δική μου περίπτωση. Εδώ δεν καταλάβαινα αυτά που άκουγα στον ξύπνο μου, θα τα εμπέδωνα στον ύπνο μου; Τι να καταλάβω, άλλωστε; Το συμπέρασμα στο οποίο κατέληξαν από κοινού μπαμπάς και μαμά, ύστερα από ατέλειωτες νυχτερινές συζητήσεις -ατέλειωτες για μένα, αφού πάντα με έπιανε ο ύπνος προτού τελειώσουν- ήταν ότι, όπως ακριβώς λειτουργούσε το κορμί του μπαμπά, έτσι ακριβώς λειτουργούσε και το θηρίο (το επίμαχο σημείο): κατά το ήμισυ. Κι έτσι ακριβώς το καταλάβαινα κι εγώ. Κατά το ήμισυ. Από τη μία καταλάβαινα ότι ο μπαμπάς πήγαινε τουαλέτα κανονικά και δίχως πρόβλημα. Κι από την άλλη δεν καταλάβαινα σε τι άλλο θα μπορούσε να φανεί χρήσιμο το θηρίο εκτός από το να κάνει πιπί του. Από το δικό μου θηρίο δεν μπορούσα να βγάλω άκρη, ακριβώς επειδή δεν ήταν θηρίο -σε καμία περίπτωση. Κι έτσι δεν άργησα να τα παρατήσω, αφού πρώτα έκανα δυο ευχές: α) Να σχηματίσω κάποια στιγμή πλήρη εικόνα για όλες τις λειτουργίες που μπορεί να έχει το θηρίο. β) Να αποκτήσω κι εγώ το συντομότερο δυνατόν το δικό μου θηρίο.


Θηρίο δεν απέκτησα σύντομα, αλλά απέκτησα σκύλο, που κατά μία έννοια ήταν θηρίο -ένας μπασταρδεμένος γόνος λευκού λυκόσκυλου και κόλεϊ. Τον βρήκαμε να περιφέρεται πεινασμένος και εξαθλιωμένος στην παραλία γλείφοντας τα βράχια, τον ταΐσαμε, τον ποτίσαμε και αυτό ήταν. (…) Του φτιάξαμε και σπιτάκι στο πίσω μέρος της αυλής του σπιτιού στο Καλαμάκι, τον βαφτίσαμε Έρικ από το μικρό όνομα ενός ποδοσφαιριστή που θαύμαζε κάποτε ο μπαμπάς (Καντονά νομίζω τον λέγανε) κι εγώ ανέλαβα με μεγάλη μου χαρά την καθημερινή του φροντίδα. Μόνο βόλτα δεν τον πήγαινα, γιατί η αυλή ήταν τεράστια και δεν ήταν απαραίτητο να κατουράει τα δέντρα του δήμου. Μια χαρά τον βόλευαν και τα δικά μας.
Είχε κι ο Έρικ, βλέπετε, το δικό του θηρίο, καθότι άντρας κι αυτός. Σκύλος άντρας, βέβαια, αλλά φαίνεται ότι δεν υπάρχουν ουσιώδεις διαφορές ανάμεσα στους άντρες, σε όποιο είδος, σε όποια φυλή, σε όποια συνομοταξία ή ράτσα και αν ανήκουν. Και μπορεί η ράτσα του δικού μου σκύλου να χανόταν κάμποσες γενιές νωρίτερα, αλλά για το γένος του δεν υπήρχε η παραμικρή αμφιβολία. Σήκωνε το πόδι του κάθε φορά που κατουρούσε. Και πάντοτε καλωσόριζε τους νεοφερμένους επισκέπτες αγκαλιάζοντας με τα μπροστινά του πόδια το μπούτι τους και κουνώντας τον κώλο του μπρος πίσω.
Το ίδιο έκανε και τη μέρα που μια αδέσποτη σκυλίτσα, με τη δική μου σκανταλιάρικη συνδρομή, μπούκαρε στην αυλή μας. Δεν την άφησε σε χλωρό κλαρί την κακομοίρα, ώσπου η μαμά πήρε χαμπάρι το νταραβέρι και έδιωξε τη σκυλίτσα κακήν κακώς. Εγώ, ασφαλώς, δεν είχα κάνει το παραμικρό όση ώρα ο σκύλος είχε πάρει στο κυνήγι τη σκυλίτσα (τη σκυλίτσα που στην αρχή καμωνόταν τη δύσκολη, αλλά μετά άφηνε μετά χαράς το σκύλο να τη καβαλήσει). Και να ’θελα να κάνω -που δεν ήθελα- δεν μπορούσα. Είχα μείνει να χάσκω με το στόμα ορθάνοιχτο, παρατηρώντας τον Έρικ να ορμάει, παρατηρώντας τον Έρικ να καβαλάει, παρατηρώντας το θηρίο του Έρικ να γίνεται ακόμα πιο θηρίο και να…
Και να μην προλαβαίνει να κάνει τίποτε άλλο. Η μαμά ανέλαβε δράση πάνω στην κρίσιμη στιγμή, έβγαλε τη σκυλίτσα στο δρόμο και μου αφαίρεσε το δικαίωμα στη γνώση. Στην πρόωρη γνώση, έστω, μια και, πού θα πήγαινε, θα ’ρχόταν κάποτε η κατάλληλη ώρα και θα μάθαινα αυτά που ήθελα (αυτά που έπρεπε) να μάθω.
Και τα έμαθα. Έστω και αργότερα απ’ όσο λογάριαζα. Όπως αργότερα απ’ όσο λογάριαζα απέκτησε καινούριο νόημα η ζωή μου. Το τρέχον νόημα, εξυπακούεται, εκείνη την εποχή, την εποχή που τέλειωνε το καλοκαίρι και έμπαινε το φθινόπωρο του 2004, ήταν ο Έρικ. Το προηγούμενο νόημα ήταν ο μπαμπάς. Και το επόμενο…
Το επόμενο νόημα που απέκτησε η ζωή μου άργησε να έρθει. Δυο ολόκληρα χρόνια. Και δυο καλοκαίρια.