Συγγραφική έρευνα με... διαδικτυακή συνεργασία!

                           

Δεν τον φαντάζομαι έτσι ακριβώς τον ήρωά μου, αλλά με ενέπνευσε η... φάτσα (και το φυσικό περιβάλλον)!


Λοιπόν, το πήρα απόφαση. Δεν πρόκειται να πρωτοτυπήσω, βέβαια, μια και κάτι ανάλογο κάνει ήδη εδώ και καιρό η Λεία Βιτάλη. Μοιράζεται, δηλαδή, μέσω του μπλογκ της τις σκέψεις, τους προβληματισμούς, την έρευνα, καθώς και την -έστω και πρώιμη- συγγραφή του επόμενου βιβλίου της. Κομμάτι κομμάτι, κεφάλαιο προς κεφάλαιο.
Προσωπικά δε θα κάνω το ίδιο ακριβώς. Έχοντας προβληματιστεί από το γεγονός ότι δεν έχω καταφέρει εδώ και μήνες να βρω τον κατάλληλο παιδοψυχολόγο για να με βοηθήσει να κρίνω -και να "σουλουπώσω", αν χρειαστεί (που σίγουρα θα χρειαστεί)- τη συμπεριφορά του κεντρικού ήρωα του τρίτου μου βιβλίου, αποφάσισα να αποταθώ σε σας, σύντροφοι μπλόγκερς! Και κυρίως στο σημαντικό κομμάτι υμών που έχει παιδιά, έστω και όχι... διάνοιες. Τώρα, βέβαια, έτσι και βρω και κάποιους που έχουν παιδιά - μεγαλοφυΐες, δε θα μου... κακοπέσει, εδώ που τα λέμε! Πόσο μάλλον δε αν πετύχω διαδικτυακώς τον... ειδικό παιδοψυχολόγο που ψάχνω μετ' επιτάσεως!
Επαναλαμβάνω (για όσους δε διάβασαν το προηγούμενο ποστ) ότι ο κεντρικός ήρωας - αφηγητής μου είναι ένα χαρισματικό αγόρι΄ κοινώς διάνοια, με όλα τα συνακόλουθά της, θετικά και αρνητικά.
Σε πρώτη φάση, το αγόρι αφηγείται τις εμπειρίες του, όντας στην ηλικία των 12 ετών (σε δεύτερη φάση μεγαλώνει, ως είθισται, αλλά... μέχρις εκεί, μια και ανάθεμα κι αν ξέρω ακόμα τι θα γίνει όταν μεγαλώσει...). Είναι ένα παιδί που φαίνεται από μωρό ότι είναι ξεχωριστό. Μαθαίνει να γράφει και να διαβάζει από τα 4, έχει εμφανή κλίση στη λογοτεχνία από τις πρώτες τάξεις του δημοτικού, με αποτέλεσμα το σχολείο να μην του λέει απολύτως τίποτα (αντίθετα, τον κάνει να βαριέται και να πλήττει του θανατά). Μεγαλώνει χωρίς αδέλφια σε ένα ευχάριστο, άνετο, πολιτισμένο οικογενειακό περιβάλλον. Ο πατέρας του είναι συγγραφέας κι η μητέρα του ζωγράφος, και οι δύο πετυχημένοι στους τομείς τους. Νιώθει πιο κοντά στον πατέρα του, τον οποίο δεν είχε γνωρίσει μέχρι να γίνει τεσσάρων χρονών, μια και η μητέρα του είχε εγκαταλείψει τη συζυγική στέγη. Και ο μικρός δεν μπορεί να της συγχωρήσει τον εγκατάλειψη, θεωρώντας την υπεύθυνη για το ατύχημα που είχε ο πατέρας του΄ ένα ατύχημα που τον έχει αφήσει παράλυτο από την αριστερή πλευρά.
Μολολότι ανάπηρος, ο πατέρας είναι ένας ιδιαίτερα αισιόδοξος άνθρωπος, προσπαθώντας να εμφυσήσει στο γιο του τη θετική πλευρά της ζωής. Ο μικρός, ωστόσο, μεγαλώνοντας πολύ πιο γρήγορα από τα χρόνια του σε όλους τους τομείς, αρχίζει σιγά σιγά να ξεπερνάει τα όρια του προβληματικού παιδιού και ν' αγγίζει εκείνα της παράνοιας.
Κι αυτή ακριβώς η συμπεριφορά του μικρού είναι που με προβληματίζει. Έχω διαβάσει πάρα πολλά πράγματα για χαρισματικά παιδιά, αλλά εμπειρική γνώση δυστυχώς δεν έχω. Δε θα ήθελα, λοιπόν, ούτε κατά διάνοια να είμαι ανακριβής στις περιγραφές των καταστάσεων που βιώνει ο πιτσιρικάς.
Κι επειδή το διαδίκτυο είναι η μεγαλύτερη ανά τον κόσμο εγκυκλοπαίδεια, σκέφτηκα να κάνω ένα σημαντικό κομμάτι της συγκεκριμένης έρευνας σε άμεση συνεργασία με τους χρήστες του. Είναι κάτι που γίνεται κατά κόρον στο εξωτερικό, αλλά στην Ελλάδα και σ' αυτόν τον τομέα είμαστε ακόμα στα σπάργανα.
Αυτό που θα κάνω, λοιπόν, είναι το εξής: σε τακτά χρονικά διαστήματα, θα ανεβάζω ποστ με αποσπάσματα που έχω γράψει ήδη και που θα αφορούν αποκλειστικά τη συμπεριφορά του παιδιού. Προσοχή, η γραφή είναι ακόμα πρώιμη και μάλλον πρόχειρη -θ' αλλάξουν πολλά, εξυπακούεται, μέχρι να πάρει την τελική μορφή της. Δεν είν' αυτό, ασφαλώς, που μ’ ενδιαφέρει. Αυτό που θέλω από τους φίλους επισκέπτες - αναγνώστες του μπλογκ είναι οι απόψεις και οι κρίσεις τους (εμπειρικές και μη) γύρω από τη συμπεριφορά του παιδιού αυτού, που τυγχάνει να είναι και ο βασικός ήρωας - αφηγητής του βιβλίου.

Λοιπόν, αυτά γι' αρχή. Μέσα στις προσεχείς μέρες θα κοπιάρω την εισαγωγή και θ' ακολουθήσουν τμηματικά τα επιλεκτικά αποσπάσματα.