Παρασκευή, Οκτωβρίου 06, 2006

Μπάτσοι, Απάτσι και τραμπούκοι

"Όσο είστε μπάτσοι, θα 'μαστε Απάτσι..." Ξέρετε ποιοι πρωτοφώναξαν το περίφημο αυτό το σύνθημα; Και επί χούντας, μάλιστα. Όχι, δεν ήταν διαδηλωτές, ούτε αντιστασιακοί. Ήταν οι... βάζελοι της θύρας 13! Δεν κάνω πλάκα, αυτοί ήταν οι πρώτοι που αποκάλεσαν εαυτούς "Απάτσι" (μακρυμάλληδες γαρ οι περισσότεροι εξ αυτών)...


Κάποτε οι μπάτσοι ήταν αγνοί. Δεν τις είχαν, δηλαδή, ανάγκη τις σιδερογροθιές. Μια χαρά τους βολεύανε και τα γκλομπ. Κι ούτε κρυβόντουσαν σα βρεγμένες γάτες πίσω από τους συμμπάτσους (από το συν+μπάτσος βγαίνει αυτό) αν τους έπαιρναν χαμπάρι οι κάμερες. Ίσα ίσα, διατυμπάνιζαν προς κάθε κατεύθυνση τις προθέσεις τους. "Κομούνια, θα σας γαμήσουμε", κραύγαζαν, κοπανώντας ρυθμικά τα γκλομπ πάνω στις ασπίδες. Κι επειδή οι ασπίδες δεν έβγαζαν αίμα, δεν αργούσαν να κοπανήσουν και κεφάλια.
Άλλες εποχές τότε. Οι συγκρούσεις με τους μπάτσους ήταν σχεδόν καθημερινές -ακριβώς επειδή ήταν καθημερινές και οι διαδηλώσεις. Δεν νοούνταν να είσαι διαδηλωτής που σέβεται τον εαυτό του και να μην παίξεις ξύλο με τα ΜΑΤ. (Θυμάμαι, παρεμπιπτόντως, σε μια φοιτητική διαδήλωση στα τέλη του '79, είχα αρπάξει έναν μπάτσο από τη στολή και του 'χα ξηλώσει ένα κουμπί. Φυσικά και το 'χω κάτι σαν κειμήλιο, σε τραπεζική θυρίδα το 'χω βάλει, μαζί με τα χρυσαφικά της προγιαγιάς της γυναίκας μου).
Σιδερογροθιές... Δεν ήταν τόσο προχωρημένοι οι μπάτσοι τω καιρώ εκείνω. Άλλοι ήταν αυτοί που χρησιμοποιούσαν σιδερογροθιές (και σιδερολοστούς και καδρόνια και μαδέρια): οι λογής λογής τραμπούκοι, που 'βρισκαν στέγη σε κάθε παράταξη, ακόμα και σε κείνες που είχαν κορώνα στο κεφάλι τους την απέχθεια προς κάθε μορφή βίας...
Έτσι γινόταν τότε. Όποτε δεν παίζαμε ξύλο με τους μπάτσους, παίζαμε ξύλο αναμεταξύ μας. Οι πιο πολλοί, βέβαια, προτιμούσαμε τα γιαούρτια (ληγμένα, κατά προτίμηση, καθότι δεν προορίζονταν προς βρώσιν, αλλά προς γνώσιν -και συμμόρφωσιν). Υπήρχαν, όμως, και κάποια καλόπαιδα που πάθαιναν αλλεργία απ' τα γιαούρτια και απαντούσαν με σιδερολοστούς και καδρόνια.

Τα δυο κειμενάκια που θα παραθέσω πιο κάτω, αναφέρονται σε δύο πραγματικά περιστατικά των μεταδικατορικών χρόνων. Είναι από το πρώτο μου βιβλίο, το οποίο δεν πραγματεύεται κάποια αληθινή ιστορία (ούτε είναι αυτοβιογραφικό), απλώς, μέσα από τα σχόλια του ήρωά του, καταγράφει κάπου στο βάθος την ιστορία της μεταπολεμικής (και κυρίως μεταπολιτευτικής) Ελλάδας.
Λοιπόν, περιμένω από τους... γηραιότερους εξ υμών να αναγνωρίσουν από τις λίγες -αλλά αρκετά χαρακτηριστικές- αυτές αράδες, τα πραγματικά περιστατικά στα οποία αναφέρονται.
Οι δε νικητές θα κερδίσουν από μια... Μαλαματένια σιδερογροθιά!

"(...) Κανείς μας δε θα μπορούσε να ξεχάσει ποτέ εκείνη τη νύχτα… (...) Τη νύχτα που οι μπάτσοι είχαν αλαλιάσει… Τη νύχτα που έπρεπε να κοπανήσουν κεφάλια για να αυτοϊκανοποιηθούν... Τη νύχτα που έπρεπε ν’ ανοίξουν κεφάλια για να νιώσουν ότι ολοκλήρωσαν (το έργο τους)… Τη νύχτα που αιματοκύλησαν μια πορεία ειρηνική, τη νύχτα που τρέχαμε αλαφιασμένοι χέρι χέρι με τη Στέλλα για να γλιτώσουμε, όχι απλώς από τους μπάτσους, αλλά την ίδια μας τη ζωή. Κι ύστερα τρέχαμε στα ξεχειλισμένα από τραυματίες νοσοκομεία, μπας κι εντοπίσουμε τον Αντώνη. Ευτυχώς που ήταν κι εκείνος από τους τυχερούς…(...)"

" (...) Μια βραδιά του Δεκέμβρη, ύστερα από μια γενική συνέλευση στο Χημείο γεμάτη ένταση –εννοείται πως είχα ξεπουλήσει–, αποφάσισα να εξομολογηθώ την περιπέτεια της Αλίκης στους φίλους μου τους Ρηγάδες που τους είχα γνωρίσει όταν ακόμα πήγαινα σχολείο.
Την είχαμε πέσει πάνω στο βάθρο της έδρας του αμφιθεάτρου και καπνίζαμε άφιλτρα, εκτός από έναν που κάπνιζε φούντα. Μόλις ολοκλήρωσα την εξιστόρηση του δράματος, η Στέλλα, το μοναδικό θηλυκό μέλος της παρέας, εκδήλωσε τον ενθουσιασμό της.
«Έχω ένα θείο ορθοπεδικό!» είπε γεμάτη έξαψη. «Στο Λονδίνο. Είναι διευθυντής του Τμήματος Κακώσεων, νομίζω, σε μια πολυκλινική. Μου έχει πει ότι οι γιατροί εκεί πέρα κάνουν θαύματα».
«Δεν πιστεύω στα θαύματα» είπα σκυθρωπά.
«Έλα, βρε Χάρη, δε μιλάω για τα θαύματα του Ιησού Χριστού! Ο θείος μου μου ’χει πει ότι έχουν χειρουργήσει κόσμο και κοσμάκη και κανείς δεν έμεινε παραπονεμένος».
«Οι παραπονεμένοι δεν μπορούν να παραπονεθούν, επειδή είναι στον άλλο κόσμο» πετάχτηκε ο Αντώνης, ξεμπλοκάροντας για λίγο τη φυσαρμόνικα απ’ τα χείλια του.
Η Στέλλα δεν πτοήθηκε, συνέχισε ακάθεκτη: «Μου έχει πει ότι έχουν πολύ μεγάλο ποσοστό επιτυχιών ακόμα και σε περιπτώσεις που έχουν χαρακτηριστεί ανίατες».
Η περίπτωση της Αλίκης δεν ήταν ανίατη. Πήγα να της το πω, αλλά εκείνη ακριβώς τη στιγμή η πύλη του αμφιθεάτρου άνοιξε με πάταγο. Μπούκαραν κάτι τραμπούκοι μουστακαλήδες, που είχαν σκυλιάσει επειδή η πλειοψηφία των φοιτητών είχε αμφισβητήσει το δικαίωμα της παράταξής τους να το παίζει δερβέναγας. Έβγαλαν κάτω από τα χακί μπουφάν τους τα καδρόνια και τους σιδερολοστούς και μας έκαναν τόπι στο ξύλο. (...)"

27 σχόλια:

Τη 5:47 μ.μ. , Ο χρήστης Blogger scalidi είπε...

Χρήστο, εκτός θέματος το σχόλιό μου: αυτό που είχαμε πει για αναζήτηση ειδικού, άκαρπη η προσπάθεια από την πλευρά που σου είχα περιγράψει (δεν ξέρουν από διάνοια, μόνο από άνοια!). Δεν μπορεί, θα βρούμε από αλλού. Καλό Σαββατοκύριακο, όμορφο και δημιουργικό.

 
Τη 8:36 μ.μ. , Ο χρήστης Blogger dodo είπε...

Με το πρώτο μέρος γέλασα πολύ! Με το δεύτερο, μελαγχόλησα- όχι, αγανάκτησα μάλλον...

 
Τη 9:52 μ.μ. , Ο χρήστης Blogger Χρήστος Φασούλας είπε...

@ scalidi
Τι εννοείς εκτός θέματος; Άσχετη η άνοια με τους μπάτσους; Τι λες, τώρα!
:))

 
Τη 9:55 μ.μ. , Ο χρήστης Blogger Χρήστος Φασούλας είπε...

Αγαπητέ Ντόντο, τουλάχιστον εμείς έχουμε αυτήν τη δυνατότητα. Να θυμόμαστε, να μελαγχολούμε, να αγανακτούμε, ακόμα και ν' αναπολούμε ώρες ώρες. Ορισμένοι, ωστόσο, δεν πρόλαβαν να μπουν σ' αυτήν τη διαδικασία. Η τελευταία τους ανάμνηση ήταν ένα γκλομπ να κατεβαίνει. Ή ένας σιδερολοστός...

 
Τη 7:11 μ.μ. , Ο χρήστης Blogger Ecumene είπε...

Ο Πολυδωρας φταιει που κρατουσε τρεμαμενος την Παναγία
την γρονθοκοπούσα....

Υ.Γ.

Παντως εν όψει Πολυτεχνειου
θα χεις πολλά να πεις...

Αναμενουμε..

:)

 
Τη 8:10 μ.μ. , Ο χρήστης Blogger Χρήστος Φασούλας είπε...

Παναγία γρονθοκοπούσα; Πρώτη φορά το ακούω. Ομομάστηκε έτσι... πριν ή μετά την πάρει στα χέρια του ο Πολύδωρας;
:))

ΥΓ. Για τα περιστατικά, Εργατώ, τσιμουδιά; Δεν το πιστεύω ότι δεν τα αναγνώρισες! Παρεκτός κι αν κάνεις τουμπεκί για να μην... αποκαλύψεις την ηλικία σου!
:))

 
Τη 10:44 π.μ. , Ο χρήστης Blogger Καπετάνισσα είπε...

Έχεις ψυχή που ατσαλώνει Χρήστο κι αυτό είναι διάφανο στη γραφή.

Όποια κι αν είναι τα βιώματά σου, όποιες μνήμες κι αν σε ταράζουν, σε βλέπω μπροστάρη.
Και τούτη η σκέψη, η ανυπόταχτη, μ' αρέσει.

 
Τη 11:42 π.μ. , Ο χρήστης Blogger Χρήστος Φασούλας είπε...

Μπα, δε με ταράζουν οι μνήμες, καπετάνισσα. Απλώς, δεν τις έχω διαγράψει. Και ελπίζω να μην τις διαγράψω ποτέ (εκτός κι αν πάθω... Αλτσχάιμερ -φτου, φτου!)

 
Τη 11:44 π.μ. , Ο χρήστης Blogger Χρήστος Φασούλας είπε...

Eργατώ,
τώρα που το σκέφτομαι, αν εγώ έχω να πω πολλά ενόψει πολυτεχνείου, φαντάζομαι... τι θα έχεις να πεις εσύ!
Θα ανατινάξεις τον παγκόσμιο ιστό!
:))

 
Τη 1:06 μ.μ. , Ο χρήστης Anonymous Ανώνυμος είπε...

Κανένας άνθρωπος δεν είναι το επάγγελμά του. Εκτός από δύο: οι γιατροί και οι ΜΑΤατζήδες. Είναι θέμα μενταλιτέ (που λένε και οι Γαλλομαθείς) να καταφέρεις να τα βγάλεις πέρα σε αυτές τις δύο καρριέρες.
Για να το πω πιο ωμά: αν δεν γουστάρεις να ρίχνεις ξύλο, δεν πας στα ΜΑΤ. Αυτό επιβεβαιώνεται διαρκώς.
(Την ξέρεις την άλλη...μόδα; Που βαράνε με τα γκλομπ ανάποδα πια. Δλδ με την λαβή τους. Σχίζει καλύτερα).
Άντε, καλά μας κουράγια.

 
Τη 1:57 μ.μ. , Ο χρήστης Blogger Χρήστος Φασούλας είπε...

Μπαμπάκη, απόλυτα λογικό αυτό που λες για τα δύο επαγγέλματα. Είναι και συνεργάσιμα, άλλωστε: από τα ΜΑΤ κατευθείαν... στο γιατρό!

(Καλά, δε σχολίασες τίποτα για τους "Απάτσι" της θύρας 13; Τς, τς, τς... Δεν το περίμενα από σένα αυτό, Μπαμπάκη!)

 
Τη 2:19 μ.μ. , Ο χρήστης Anonymous Ανώνυμος είπε...

Χαχαχα - είπα να φανώ υπεράνω! :^)
(άσε, αναρωτιέμαι τι θα μας βγει ο Ισπανός, και με την αγωνία στο κατακόρυφο, πού καιρός για περασμένα μεγαλεία....)

 
Τη 2:26 μ.μ. , Ο χρήστης Blogger Χρήστος Φασούλας είπε...

Δεν ξέρω, ρε Μπαμπάκη, αλλά κάπου μου ξινίζει το όνομά του. Λες νας μας τα κάνει... Μουνιόθ - καπέλο;
:)

 
Τη 3:25 μ.μ. , Ο χρήστης Anonymous Ανώνυμος είπε...

Εμένα τα ονόματα των πρώην ομάδων του με ξυνίζουν. Δεν έχω ξανακούσει 2 στις 5.

Και στις άλλες 3, τα μεγαλύτερα επιτεύγματά του είναι ένα κύπελλο Ισπανίας (ΟΚ), και δύο άνοδοι κατηγορίας. Ορίστε; Μήπως θα πρέπει να έχει άλλη νοοτροπία ο προπονητής του Παναθηναϊκού;

Πάει, καφενείο των φιλάθλων το κάναμε το ποστ...

 
Τη 3:46 μ.μ. , Ο χρήστης Blogger Αλεπού είπε...

Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι!

Καλά το ξέρω ότι δεν πρωτοτύπησα με το σχόλιο, αλλά ...

 
Τη 3:53 μ.μ. , Ο χρήστης Blogger Alexandra είπε...

Η ιστορία επαναλαμβάνεται, συνεχώς... σε όλα τα επίπεδα και αυτό είναι ιδιαίτερα τρομακτικό.

Ωραία αποσπάσματα έβαλες Χρήστο!

Καλή εβδομάδα :)

 
Τη 4:03 μ.μ. , Ο χρήστης Blogger Χρήστος Φασούλας είπε...

Μπαμπάκη, οι καλοί (βάζελοι) παντού χωράνε :)

Αλεπού, ούτε οι μπάτσοι πρωτοτυπούν, άλλωστε. Χρόνια τώρα...

Αλεξάντρα, καλή σου εβδομάδα, επίσης. Τα αποσπάσματα είναι απλώς... αποσπασματικά. Αλλά κανείς (ακόμα) δεν έχει αναγνωρίσει τα περιστατικά στα οποία αναφέρονται.
Θα περιμένω...

 
Τη 5:12 μ.μ. , Ο χρήστης Blogger scalidi είπε...

Εντός "θέματος", αυτή τη φορά, κατάλαβα τη σύνδεση, βοήθησε και η χθεσινοβραδυνή μου ανάγνωση :)))

 
Τη 5:40 μ.μ. , Ο χρήστης Blogger Χρήστος Φασούλας είπε...

@ scalidi

Εντός θέματος μεν, Σταυρούλα, εκτός... συναγωνισμού δε!
Όπως αντιλαμβάνεσαι, σκονάκια δε γίνονται δεκτά!
:)

 
Τη 5:30 μ.μ. , Ο χρήστης Blogger Σταυρούλα είπε...

Οι μπάτσοι μια ζωή έτσι θα ΄ναι. Η αίσθηση της εξουσίας και της ατιμωρησίας τους αποθρασύνει. Και μια ζωή θα μας βρίσκουν απέναντι!
Τα αποσπάσματα είναι ενδεικτικά της εποχής τους και συνταρακτικά! Καλησπέρα

 
Τη 5:52 μ.μ. , Ο χρήστης Blogger Χρήστος Φασούλας είπε...

Kαλωσήρθες, Ρενάτα, και σ' ευχαριστώ.
Οι εποχές αλλάζουν, οι μπάτσοι ποτέ, έτσι;

 
Τη 6:51 μ.μ. , Ο χρήστης Blogger Λεία Βιτάλη συγγραφέας είπε...

«…Ήταν σ’ ένα πολύ μικρό δωμάτιο, σχεδόν δύο επί δύο, γεμάτο με διάφορα εργαλεία περίεργου σχήματος. Όλοι εκεί μέσα, στο υπόγειο της Ιουλιανού, κρατούσαν ακόμη και την ανάσα τους…
Ο Στάθης ζωντάνεψε μπροστά στα μάτια μας σκηνές γεμάτες βρισιές, απειλές, αίμα, σπέρμα και τρέλα. Ανατρίχιαζα. Σχεδόν τις έβλεπα να εκτυλίσσονται μπροστά μου σαν θρίλερ. Αισθανόμουν σαν να ‘ταν τα δικά μου δάχτυλα που έχαναν τα νύχια τους, το κρανίο το δικό μου να συνθλίβεται, το αίμα μου καυτό ν’ ανοίγει αυλάκια στις σάρκες μου και το βιασμό να εκτινάσσεται πάνω στο δικό μου πρόσωπο, ενώ στ’ αυτιά μου αντηχούσαν τα γέλια τους για τη μάνα μoυ την πουτάνα που ξεσκίζεται μ’ όλα τα αρσενικά της περιοχής…
Στο θολωμένο του μυαλό μια έμμονη ιδέα πήγαινε κι ερχόταν: Θα πεθάνω! Όμως το ήξερε, νεκρός θα τους ήταν άχρηστος. Ένα ελάχιστο φως στον εγκέφαλό του έσβησε κι ολόκληρη η ύπαρξή του αποσύρθηκε όσο εκείνοι χτυπούσαν με τον ήχο της μοτοσυκλέτας στη διαπασών…»

H Tρομοκρατία της Μνήμης

Πιάσαμε μήκος κύματος! Τη σιδηρογροθιά κράτα τη. Μερικοί ίσως την έχουν από τότε. Αφιερωμένο με... "αγωνιστικούς χαιρετισμούς" που θα λέγαμε!

 
Τη 8:49 μ.μ. , Ο χρήστης Blogger Χρήστος Φασούλας είπε...

Αγαπητή μου Λεία...
Τουλάχιστον το δικό μου μήκος κύματος το 'πιασες και με το παραπάνω!
(Και πού να σου το είχα πει, δηλαδή, ότι "Η Τρομοκρατία της Μνήμης" είναι το αγαπημένο μου...)
:))

 
Τη 9:04 μ.μ. , Ο χρήστης Blogger NinaC είπε...

Λοιπόν, για να δούμε... Για το πρώτο περιστατικό θα σου πω δυο ονόματα:Κανελλοπούλου και Κουμής. Σωστά?

Το δεύτερο ήταν εύκολο, τα κλου τα δίνεις εσύ: Δεκέμβρης και Χημείο. Μιλάμε για τις φοιτητικές καταλήψεις του 1979.

Ναι, ήμουν εκεί και στα δύο γεγονότα!

 
Τη 9:13 μ.μ. , Ο χρήστης Blogger Χρήστος Φασούλας είπε...

Σιγά μη δεν ήσουν, Ντόλυ!
Έφαγες και ξύλο; Εγώ κάτι ψιλές δεν τις απέφυγα, πάντως.
:)

 
Τη 9:20 μ.μ. , Ο χρήστης Blogger NinaC είπε...

Όχι σπουδαία πράγματα: την έβγαλα φτηνά, με ένα βαρβάτο τράβηγμα της κοτσίδας και ένα "Θα σε γαμ**ω που****κι".

:ppp

 
Τη 10:20 μ.μ. , Ο χρήστης Blogger Χρήστος Φασούλας είπε...

Ντόλυ με κοτσίδες: η απόλυτη φαντασίωσή μου!
:))

 

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε Σχόλια ανάρτησης [Atom]

<< Αρχική σελίδα