Τα κόκκινα, τα πράσινα, τα θαλασσιά τα πούλμαν

Προς ετεροδημότες:
Έχει πάρει κανείς χαμπάρι, αλήθεια, ότι την Κυριακή έχουμε εκλογές;
Εντάξει, ξέρω ότι προγραμματίζετε ηρωική έξοδο.
Για να πάτε να ψηφίσετε (το πρόσχημα).
Για ένα έκτακτο Σαββατοκύριακο (η πραγματικότητα).
Αλλά, επαναλαμβάνω, το ’χετε πάρει μυρουδιά ότι έχουμε εκλογές;
Πώς θα πάτε, δηλαδή, στο χωριό σας για να ψηφίσετε; Με το αμάξι; Με το ΚΤΕΛ; Με το αεροπλάνο; Με το πλοίο; Με το τρένο;
Όπως πάει όλος ο κόσμος, δηλαδή. Όπως πάντα. Μόνο που τώρα δεν είναι «πάντα». Είναι εκλογές. Και οι εκλογές είναι ιερή στιγμή, συγκινητική, μοναδική, πρέπει να τη ζεις, να την αισθάνεσαι, να τη βλέπεις, να τη μυρίζεις παντού τριγύρω σου.
Πού ’ναι τα πούλμαν, λοιπόν; Πού ’ναι τα πράσινα, τα κόκκινα, τα θαλασσιά τα πούλμαν; Πού ’ναι οι πράσινες, οι κόκκινες, οι θαλασσιές σημαιούλες που μοιράζανε οι κόβες της γειτονιάς, μαζί με τα λογής λογής ταξιδιωτικά φυλλάδια που περιείχαν αναλυτικά τις ώρες αναχώρησης και επιστροφής και τις υποχρεώσεις των επιβατών κατά τη διάρκεια του ταξιδιού;
Πάνε αυτά τώρα, περάσανε... Ανεπιστρεπτί, φοβάμαι. Κι η θεια μου έχει πέσει σε κατάθλιψη. Η θεια μου που μάθαινε απ’ έξω κι ανακατωτά όλα τα δρομολόγια και διάλεγε αυτό που τη βόλευε. Δεν είχε πρόβλημα αν ήταν το πράσινο, το κόκκινο ή το θαλασσί, ούτε να κουνάει έξω απ’ το παράθυρο την πράσινη, την κόκκινη ή τη γαλάζια σημαιούλα. Φτάνει να τη βόλευαν οι ώρες και να ’πιανε θέση στα πίσω πίσω καθίσματα για να μπορεί ν’ απλώνει τα ποδάρια της, μια κι αυτή η ρημάδα η αρθρίτιδα την είχε ταράξει.
Το παρακάτω μικρό απόσπασμα από το πρώτο μου βιβλίο είναι εξαιρετικά αφιερωμένο στη θεια μου, καθώς και σ' όλους τους ρομαντικούς ετεροδημότες - νοσταλγούς του ένδοξου παρεθλόντος:

" (...) Τον Οκτώβρη αναγκάστηκα να περάσω ένα Σαββατοκύριακο στο χωριό. Όχι ότι καιγόμουν για τη μεγάλη επιστροφή, αλλά ας όψεται η αφηρημάδα μου. Από καιρό γνώριζα ότι στις εκλογές του ’81 το ελληνικό κράτος, ως ανταπόδοση για τις ανεκτίμητες υπηρεσίες που του είχα προσφέρει, θα με επιβράβευε με το ιερό δικαίωμα της ψήφου. Εντούτοις ανέβαλλα συνεχώς τη μεταφορά των εκλογικών μου δικαιωμάτων στην Καλλιθέα, ώσπου τελικά παρουσιάστηκα λαχανιασμένος στο δημαρχείο την Παρασκευή πριν από τις εκλογές και μου είπαν να ξαναπεράσω από Δευτέρα.
Για καλό και για κακό, η Λίνα είχε ήδη κλείσει θέσεις στο πούλμαν΄ όχι στο ΚΤΕΛ, αλλά στην κομματική οργάνωση βάσης της γειτονιάς της. Το κορίτσι ήταν αστέρι στον τομέα της πολιτικής. Να φανταστεί κανείς ότι ο πατέρας της την τσιγκλούσε συνεχώς να ψηφίσει το Κόμμα κι αυτή είχε καταλάβει ότι έπρεπε να ψηφίσει το Κόμμα του εσωτερικού, μια και το Κόμμα το άλλο ήταν του εξωτερικού κι αναρωτιόταν πώς διάολο ένα κόμμα από το εξωτερικό μπορεί και κατεβαίνει στις ελληνικές εκλογές. Παρ’ όλα αυτά, ήξερε πολύ καλά την κόβα της γειτονιάς της, καθότι οι σύντροφοι είχαν μοιράσει ταξιδιωτικές προκηρύξεις, διαφημίζοντας δωρεάν ταξίδια σ’ όλη τη χώρα. (...)"

Α, παρεμπιπτόντως, φεύγω κι εγώ Παρασκευή πρωί (με το αμάξι -δυστυχώς). Παρόλο που δεν είμαι ετεροδημότης. Και γ’ αυτό ακριβώς το λόγο, άλλωστε, φεύγω.
Δε φεύγω, δηλαδή, για να ψηφίσω. Φεύγω για να μην ψηφίσω…