Η πρώτη λέξη...

Με την ευκαιρία της πρώτης λεξούλας που είπε η κοράκλα αδερφικού μου φίλου, το αφιερώνω εξαιρετικά σε όλους τους -επίδοξους ή μη- χαζομπαμπάδες (και χαζομαμάδες -ποιος είπε ότι είναι αδόκιμη η έκφραση;):

" (...) Στην ξέφρενη πορεία της από το σπίτι ως το μαγαζί, η Μαρίνα έκανε τον τελάλη. Είχε ενημερώσει όλο τον κόσμο ότι το παιδί μίλησε. Ο μόνος που την πίστεψε ήταν ο άντρας της. Πού να το χωρέσει ο νους του ότι είναι απίθανο να έχει μιλήσει ένα μωρό οχτώ μηνών... Ίσα ίσα, για κείνον αποτελούσε έκπληξη τεραστίων διαστάσεων το γεγονός ότι ο γιος του δεν είχε μιλήσει ακόμα. Από τη μέρα που η γυναίκα του είχε μείνει έγκυος, ο Κώστας έστηνε καθημερινά αυτί στην κοιλιά της, μπας και μ’ ακούσει να του τραγουδάω κάνα τσάμικο.
«Τι είπες; Μίλησε; Είσαι σίγουρη;» ρώτησε τη Μαρίνα.
«Ναι, ναι, είμαι σίγουρη! Το παιδί μίλησε!» επανέλαβε η μάνα μου τρέμοντας – από το κρύο και τη συγκίνηση.
Ο Κώστας φόρεσε το παλτό του βιαστικά κι έφυγε τρέχοντας για το σπίτι. Από τη βιασύνη και την αγωνία του λίγο έλειψε να μπουκάρει από το παράθυρο, μια και η πόρτα, ως συνήθως, είχε μαγκώσει. «Πού θα πάει, δε θα πάρω δικό μου σπίτι;» μουρμούρισε κι έσπρωξε με όλη του τη δύναμη. Η πόρτα υποχώρησε΄ όχι απ’ το πλάι, αλλά από πάνω. Χαμπάρι δεν πήρε ο Κώστας. Όρμησε σαν σίφουνας στο δωμάτιό μου –όχι ότι ήταν κατάδικό μου, λέμε τώρα– και με ξύπνησε πάνω που ετοιμαζόμουν να γλείψω ένα γλειφιντζούρι ίσα με το καμπαναριό. Μ’ άρπαξε λες κι ήμουν άψυχη κούκλα, κοιτώντας με άπληστα στο στόμα. Εγώ τον κοίταξα νυσταγμένα κι έκανα κάτι που το ήξερα καλά, ο μπαγάσας: Σούφρωσα ναζιάρικα τα χειλάκια μου, σχηματίζοντας ένα ασύλληπτο χαμόγελο που ήξερα ότι τρελαίνει αυτόν το μυστήριο τύπο με την τραγιάσκα, ο οποίος, απ’ ό,τι έλεγε η μαμά, ήταν ο μπαμπάς μου.
Για μερικά δευτερόλεπτα δε μίλησε κανείς' ούτε καν εγώ, γεμίζοντας απογοήτευση τον πατέρα μου, που αποφάσισε να μου απευθύνει το λόγο: «Πες το, αγόρι μου, πες το! Έλα, πάμε μαζί. Μπα-μπά!»
Ναι, μη φας... Σιγά μην του ’κανα το χατίρι αμέσως. Η μοναδική αντίδρασή μου ήταν να αρπάξω το Προ-πο από το τσεπάκι της καμπαρτίνας του μπα-μπά και να το κάνω μπαλάκι ανάμεσα στα παχουλά και επιδέξια χεράκια μου.
«Λέει τ’ όνομά του!».
Μέχρι να συνειδητοποιήσει ο Κώστας ότι αυτός που είχε μιλήσει δεν ήμουν εγώ, αλλά η κουνιάδα του κόντεψε να μου μείνει στα χέρια. Μόλις επέστρεψε στην πεζή πραγματικότητα, στράφηκε αργά αργά στην Ελευθερία και την κοίταξε γεμάτος απορία. «Τι πράμα;»
«Λέει τ’ όνομά του» επανέλαβε εκείνη. Και για να αποδείξει του λόγου της το αληθές, με κοίταξε μ’ αυτό το ηλίθιο βλέμμα που κοιτάνε οι μεγάλοι τα μωρά και με ρώτησε: «Πώς σε λένε, μωρό μου;».
Αρνήθηκα εκ νέου ν’ ανταποκριθώ στην πρόκληση του ερωτήματος. Μόνο άπλωσα ξανά τα χεράκια μου, γράπωσα δυο τούφες από τα μαλλιά του μπα-μπά κι έσκασα στα γέλια, χαζεύοντας την πονεμένη του γκριμάτσα.
«Πώς σε λένε, αγόρι μου;». Σειρά του Κώστα και πάλι.
Τι σου είναι αυτοί οι μεγάλοι, ε; Ασφαλώς και δεν υπέκυψα στις νέες πιέσεις. Κι άρχισα ν’ ασχολούμαι με άλλες τρίχες, αυτές που πετάγονταν μέσα από τη μύτη του μπα-μπά. Κι έτσι η συλλογή μου πλουτίστηκε, αφού διέθετα πλέον δύο διαφορετικά είδη: και ίσιες και κατσαρές.
«Πώς σε λένε, γιόκα μου;». Ίδια η ερώτηση, άλλη η φωνή. Μια φωνή μελιστάλαχτη' μια ερώτηση βραχνή, λαχανιασμένη, βγαλμένη μέσα από την ψυχή της μάνας μου που μόλις είχε μπει τρεχάτη στο δωμάτιο.
«Χάλη».
Ή κάπως έτσι, εν πάση περιπτώσει. Η ουσία είναι ότι η πολυπόθητη κουβεντούλα είχε βγει από το στόμα μου. Ο Κώστας έμεινε με το στόμα ανοιχτό, με αποτέλεσμα να δεχτεί τη σφοδρή εισβολή ενός μικροκαμωμένου αντίχειρα που ικανοποιήθηκε μόνο όταν καρφώθηκε στο πίσω μέρος του ουρανίσκου. Όμως ο μπαμπάς ήταν πια πολύ συγκινημένος για να αισθανθεί πόνο.
Το παιδί μίλησε!
Ακόμα κι εκείνος δε θα μπορούσε να έχει την απαίτηση από ένα μωράκι οχτώ μηνών να προφέρει σωστά το ρο. Πού να ’ξερε, βέβαια, ότι το ρο θα παρέμενε λάμδα επί τέσσερα συναπτά έτη...(...)"

(Απόσπασμα από το 1ο κεφάλαιο του βιβλίου "Ο Έρωτας δεν κάνει για Πιλότος")