Οι 8 "χρυσοί κανόνες" περί συγγραφής από τον Βόννεγκατ

Στο μπλογκ της Λείας Βιτάλη ανέβηκε πρόσφατα ένα ποστ με τους 8 "χρυσούς κανόνες" περί συγγραφής, όπως τους εξέθεσε ο -προσφάτως εκλιπών- Αμερικανός συγγραφέας Κερτ Βόννεγκατ. Τους αντιγράφω:

1. Χρησιμοποίησε τον χρόνο του κάθε αναγνώστη σου έτσι που να μη νιώθει στο τέλος ότι έχασε τον καιρό του.
2. Χάρισε στον αναγνώστη σου τουλάχιστον έναν ήρωα με τον οποίο να μπορεί να ταυτιστεί.
3. Κάθε ήρωας πρέπει να επιζητά κάτι, ακόμη και αν πρόκειται για ένα ποτήρι νερό.
4. Κάθε πρόταση πρέπει να αποκαλύπτει κάτι σε σχέση με τον χαρακτήρα ή τη δράση.
5. Ξεκίνα να γράφεις έχοντας στο μυαλό σου το τέλος.
6. Να είσαι σαδιστής. Δεν έχει σημασία αν είναι καλοί ή αθώοι οι ήρωές σου. Κανε τους να πάθουν τα χειρότερα ώστε ο αναγνώστης να διαπιστώσει τα όριά τους.
7. Πρέπει να ικανοποιείς μόνον ένα όταν γράφεις. Σαν να κάνεις έρωτα μπροστά σε αναοιχτό παράθυρο με τον κόσμο και η ιστορία σου να αρπάζει πνευμονία.(!)
8. Δίνε στον αναγνώστη σου όσες περισότερες πληροφορίες μπορείς. Ο αναγνώστης πρέπει να έχει πλήρη εικόνα του τι τρέχει, πού και πότε, ώστε να μπορεί ο ίδιος με τη φαντασία του να ολοκληρώσει την ιστορία.

Λοιπόν, σαφώς και δεν είμαι εγώ αυτός που θα αμφισβητήσει κοτζάμ Βόνεγκατ και τα "αξιώματα συγγραφής" του. Ωστόσο, νομίζω ότι ο κάθε συγγραφέας ακολουθεί τους δικούς του κανόνες. Κι εξάλλου, είπαμε, στην ουσία ο καθένας από μας δεν κάνει ουσιαστικά τίποτ' άλλο παρά να βγάζει "ψυχώσεις κι εμμονές" στο χαρτί. Όταν μου το είχε πρωτοπεί αυτό ο μέντοράς μου, ο Μάνος Κοντολέων, σαν κάπου να ενοχλήθηκα... Αλλά στην πορεία συνειδητοποίησα πόσο δίκιο είχε...
Ν' απομονώσουμε κάποιους από τους 8 κανόνες; Λοιπόν, τους 1, 2,6, για παράδειγμα, μπορώ να πω πως τους χρησιμοποιώ -όχι συνειδητά, την ώρα που γράφω δηλαδή, αλλά εκ του αποτελέσματος κρίνοντας. Τον 5, από την άλλη, τον θεωρώ ιδιαίτερα περιοριστικό -για να μην πω... αγχωτικό. Τόσο στο πρώτο, όσο και στο δεύτερο βιβλίο μου, ξεκινώντας να γράφω είχα απλώς μια "υποψία" για το τέλος. Και τις δύο φορές, μου προέκυψε ξαφνικά, σε ανύποπτη φάση, την ώρα που έγραφα. Το ίδιο μου συμβαίνει και στο τρίτο. Έχω φτάσει στη μέση κι ακόμα το τέλος δεν έχει αποκτήσει σάρκα και οστά μες στο μυαλό μου. Όσο για τον 8, καλές οι πληροφορίες, αλλά όχι να φτάσουμε και στο σημείο της παροιμίας "είπαν του λωλού..." Η "υπερφόρτωση" πληροφοριών νομίζω ότι κουράζει τον αναγνώστη και πλατιάζει το κείμενο.
Συμπερασματικά, καλοί είναι οι κανόνες στη λογοτεχνία, αλλά προσωπικά προτιμώ τους... μη κανόνες!