Προγράμματα... διακοπών!

Κι όμως, το ’χω βάλει πρόγραμμα φέτος:
* Το πρωί γράφω.
* Το μεσημέρι πάω θάλασσα και κάθομαι σχεδόν μέχρι να σκοτεινιάσει.
* Και το βράδυ έχω προγραμματίσει να… μην προγραμματίζω απολύτως τίποτα!
Το βράδυ είναι το μοναδικό απρογραμμάτιστο κομμάτι της ημέρας. Ό,τι κάτσει. Και συνήθως αυτό που… κάθεται είναι καμιά μπιρίτσα ή κάνα ουζάκι στην παραλία ή στην πλατεία του Λόγγου.
Τι διαβάζω; Πολλά και διάφορα. Δεν έχω στάνταρ προτιμήσεις στη λογοτεχνία, το ’χω αναλύσει αυτό και παλιότερα (μπορείτε να διαβάσετε εδώ το σχετικό ποστ). Σύντομα σκοπεύω να παρουσιάσω αναλυτικά κάποια βιβλία που ξεχώρισα. Για την ακρίβεια, όχι απλώς βιβλία μεμονωμένα, αλλά δύο συγγραφείς. Ο ένας είναι ο Μαμαλούκας, ολόκληρο το έργο του οποίου το διάβασα (4 βιβλία, παρακαλώ) μέσα σ’ ένα δεκαήμερο. Αλλά… θα τον αφήσω λίγο ακόμα να… βράσει στο ζουμί του, καθότι ο ίδιος με… απείλησε εσχάτως από το μπλογκ του ότι θα αναβάσει ποστ με κριτική για τη «Μοίρα»! Ε, σειρά μου να ανταποδώσω την… απειλή. Η άλλη συγγραφέας είναι η Λένα Μαντά, την οποία επίσης «ανακάλυψα» πρόσφατα.
Όσο για το τι γράφω… Λοιπόν, η επόμενη δουλειά μου είναι ένα παιδικό μυθιστόρημα. Απευθύνεται σε παιδιά από 11 έως…111 ετών. Έχει –και- ποδοσφαιρικό θέμα (σε αντίθεση με τα δύο μυθιστορήματα ενηλίκων που έχω γράψει ως τώρα, τα οποία δεν έχουν καμία σχέση με τον αθλητισμό), γι’ αυτό και θα πρέπει να το παραδώσω στον εκδοτικό οίκο ως το Σεπτέμβρη, ώστε να κυκλοφορήσει το Μάη του 2008, λίγο πριν από το Euro.
Παρακάτω μπορείτε να πάρετε μια πρώτη γεύση του βιβλίου αυτού. Πρώτη και μοναδική, μια και δε σκοπεύω να ποστάρω τη συνέχεια. Το σκέφτηκα, είναι αλήθεια, να το ποστάρω ολόκληρο ανά κεφάλαιο –έτσι κι αλλιώς, δε θα είναι μεγάλο- αλλά εντέλει απέρριψα τη σκέψη, για λόγους που δεν είναι του παρόντος να τους αναλύσω.
Ιδού, λοιπόν, η εισαγωγή:

-ΕΛΑ ΠΑΠΠΟΥΛΗ να σου δείξω τα αμπελοχώραφά σου…
Ο παππούς χαμογέλασε και κοίταξε τον εγγονό του παιχνιδιάρικα.
-Πού το ’μαθες αυτό, βρε κατεργάρη; τον ρώτησε.
-Το είπε σήμερα ο δάσκαλος στο σχολείο, απάντησε ο μικρός με μάτια που έλαμπαν. Στον Κωστάκη. Είναι πεισματάρης ο Κωστάκης, πολύ πεισματάρης!
-Πιο πεισματάρης από σένα;
-Ουουου, καμία σχέση! Ο δάσκαλος μας έλεγε ότι έξι και τρία μας κάνουν εννιά κι ο Κωστάκης επέμενε ότι μας κάνουν δέκα. Κι ύστερα ο δάσκαλος του είπε για τα αμπελοχώραφα.
-Σας εξήγησε τι σημαίνει;
-Όχι. Θα μου πεις εσύ, παππού;
Ο παππούς χαμογέλασε ξανά. Ο μικρός δεν του έμοιαζε. Δεν έμοιαζε ούτε καν στον μπαμπά του. Είχε πάρει, βέβαια, τα πελώρια, γαλάζια μάτια, το λακκάκι πάνω απ’ το πηγούνι και τις καστανές μπούκλες στα μαλλιά. Φτυστός ο μπαμπάς του ήταν, αλλά μόνο έξω απ’ το κεφάλι. Μέσα στο κεφάλι κουβαλούσε άλλα μυαλά. Ο μικρός ήθελε να μάθει. Κι ο μπαμπάς του, ασφαλώς, ήθελε να μάθει όταν ήταν μικρός. Αλλά το μόνο που ήθελε να μάθει ήταν να σουτάρει το ίδιο καλά και με τα δυο πόδια και να κάνει τέλεια την ντρίμπλα του Ροναλντίνιο. Όμως ο γιος του από μωρό ακόμα ήθελε να μαθαίνει τα πάντα. Αν και, εδώ που τα λέμε, ο παππούς είχε προσέξει ότι το αριστερό του κουντεπιέ ήταν φαρμάκι σκέτο, για την ηλικία του, αν μη τι άλλο. Και το δεξί του δεν πήγαινε πίσω. Αυτό το τελευταίο δεν το είχε πάρει από το μπαμπά του. Όχι ότι ο μπαμπάς του χρησιμοποιούσε το δεξί του πόδι μόνο για να περπατάει, αλλά το αριστερό του ήταν αυτό που τον είχε κάνει διάσημο.
-Πάει να πει ότι όσα ξέρει ο νοικοκύρης δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος, απάντησε σοβαρά σοβαρά ο παππούς.
-Μα αυτό, παππού, έκανε απορημένος ο μικρός, είναι άλλη παροιμία!
-Και που ξέρεις εσύ, βρε ζουζουνάκι, ότι και τα αμπελοχώραφα είναι παροιμία;
-Μα είναι φανερό!
Ο παππούς έσκασε στα γέλια, δεν μπόρεσε να κρατηθεί. Βρε, τον κατεργαράκο! Ούτε εξίμισι χρονών δεν ήταν καλά καλά και μιλούσε λες κι ήταν έφηβος.
-Ασφαλώς και είναι φανερό, τι λέω; είπε ανάμεσα στα γέλια του.
-Λοιπόν; Θα μου πεις τι σημαίνει;
Ο παππούς ξανακοίταξε τον εγγονό του με λατρεία. Πόσο το αγαπούσε αυτό το παιδί! Φυσικό ήταν να το λατρεύει, ήταν το μοναδικό του εγγόνι του, ο μοναχογιός του μοναχογιού του. Τον έβλεπε γονατισμένο μπροστά στο σβηστό τζάκι, καταμεσής ενός κύκλου που είχε σχηματίσει με τις ηλεκτρονικές μινιατούρες των αγαπημένων του ποδοσφαιριστών, που φάνταζαν, θαρρείς, αληθινές, και σκεφτόταν τις μινιατούρες της δικής του παιδικής ηλικίας, που φάνταζαν εντελώς ψεύτικές… Έβλεπε τα ορθάνοιχτα, λαμπερά του μάτια να τον κοιτάζουν με λαχτάρα, περιμένοντας πώς και πώς την απάντησή του, και δεν μπόρεσε να κρύψει άλλο ένα χαμόγελο.
-Θα σου πω, είπε. Αλλά…
-Και να μου πεις επίσης πως στο καλό σου ήρθε να δώσεις στον μπαμπά αυτό το αστείο όνομα.
-Ε, σιγά, πολύ βιάζεσαι παιδάκι μου, ένα ένα!
Ο μικρός δε μίλησε. Σούφρωσε τα χείλια του και κοίταξε τον παππού του στα μάτια, ζητώντας με το απαιτητικό του βλέμμα του την απάντηση στην απορία που τον έτρωγε.
-Πρώτα θα σου πω για τα αμπελοχώραφα, είπε ο παππούς. Και μετά…
Ξαφνικά σταμάτησε να μιλάει και χτύπησε με την παλάμη το μέτωπό του.
-Μα τι λέω, ο άνθρωπος, ξεφύσηξε. Όταν σου εξηγήσω για τα δικά μου τα αμπελοχώραφα, θα καταλάβεις γιατί έδωσα στον μπαμπά σου αυτό το αστείο όνομα, όπως λες, που όμως δεν είναι καθόλου αστείο.
-Ποια είναι τα δικά σου αμπελοχώραφα, παππού; έσπασε τη μικρή σιωπή του ο μικρός.
-Λοιπόν, θα σου πω μια ιστορία, είπε ο παππούς, με μια φωνή που ξαφνικά έγινε πιο βροντερή.
Κι ύστερα πήρε βαθιά ανάσα κι άρχισε να διηγείται.
-Τα δικά μου αμπελοχώραφα, που λες αγόρι μου, δεν είναι ακριβώς αμπελοχώραφα. Είναι καταπράσινα, βέβαια, αλλά δεν έχουν αμπέλια και σταφύλια. Έχουν κάτι άσπρες γραμμές από ασβέστη. Και κάτι δίχτυα. Όχι σαν αυτά του ψαρά. Σπαρταράνε, βέβαια, κι αυτά συχνά, αλλά όχι από τα ψάρια. Από τις μπάλες…


(Θα με βρείτε και εδώ: http://www.fasoulasonline.com)