tag:blogger.com,1999:blog-306314372024-03-14T06:48:23.176+02:00Χρήστος Φασούλας"Η συγγραφή βιβλίων κάνει τον τζόγο στον ιππόδρομο να μοιάζει με σταθερή δουλειά" John Ernst SteinbeckΧρήστος Φασούλαςhttp://www.blogger.com/profile/00605946168502533737noreply@blogger.comBlogger128125tag:blogger.com,1999:blog-30631437.post-48207008970055316702008-09-15T11:41:00.002+03:002008-09-15T11:51:21.401+03:00Ένας "Μάγος" που... πουλάει!<a href="http://2.bp.blogspot.com/_ZgU89SWHjVA/SM4gkZ1IqPI/AAAAAAAAATs/cJLFNdSVB9w/s1600-h/6.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5246166425714338034" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="http://2.bp.blogspot.com/_ZgU89SWHjVA/SM4gkZ1IqPI/AAAAAAAAATs/cJLFNdSVB9w/s320/6.jpg" border="0" /></a><br /><div>Μάλιστα... Να που το έζησα κι αυτό... Και μάλιστα άρτι αφιχθείς εν Αθήναις από το Λόγγο:</div><div>Ο "Μάγος της Μπάλας", το τελευταίο μου βιβλίο (και πρώτο μου παιδικό μυθιστόρημα) που κυκλοφόρησε τέλος Μαΐου, ήταν όλο το καλοκαίρι στα ευπώλητα (best sellers, επί το ελληνικότερον) του Ελευθερουδάκη...</div><div>Ειδικά τον Ιούλιο ήταν στα 15 πρώτα όλων των παιδικών λογοτεχνικών -ελληνικών και ξένων. Και τον Αύγουστο ήταν 11ο ανάμεσα στα ελληνικά -πιο πάνω και από βιβλία του... Τριβιζά, αν έχετε το θεό σας!!!</div><div>Και για του λόγου (μου) το αληθές δείτε εδώ και <a href="http://www.diavasame.gr/page.cfm?action=other&pgID=43">εδώ</a> (Ιούλιος) και <a href="http://www.books.gr/ViewShopCategory.aspx?id=21819&Language=1&OrderBy=11&Direction=2">εδώ</a> (Αύγουστος).</div><div>Βρε, μπας και πρέπει ν' ασχοληθώ αποκλειστικά με την παιδική λογοτεχνία; </div><div>Μπα... Όσο η τρέλα μου (να καταγράφω τα στραβά κι ανάποδα της ενηλικίωσης) παραμένει κι όσο τα σχόλιά σας εξακολουθούν να μου κρατούν ψηλά το ηθικό, θα συνεχίσω να γράφω για μεγάλους. Κάθε ηλικίας.</div><div>Και, εννοείται, σας ευχαριστώ πολύ όλους! :) </div><div>ΥΓ: Κάποια από τα σχόλια μπορείτε να τα δείτε <a href="http://www.fasoulasonline.com/opinions.html">εδώ</a> ("Ό Έρωτας δεν κάνει για πιλότος") </div><div>...και <a href="http://www.fasoulasonline.com/news/mira_opinions.html">εδώ</a> ("Με Λένε Μοίρα")</div><div> </div><div> </div>Χρήστος Φασούλαςhttp://www.blogger.com/profile/00605946168502533737noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-30631437.post-74094078511164385402008-07-05T12:28:00.003+03:002008-07-05T12:35:26.036+03:00O μάγος της μπάλας:Δυο δημοσιεύματα<a href="http://bp2.blogger.com/_ZgU89SWHjVA/SG9ARML99PI/AAAAAAAAATU/OzC4mIQEPOU/s1600-h/28.6.08+,7+MERES+TV.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5219461157219071218" style="FLOAT: right; MARGIN: 0px 0px 10px 10px; CURSOR: hand" alt="" src="http://bp2.blogger.com/_ZgU89SWHjVA/SG9ARML99PI/AAAAAAAAATU/OzC4mIQEPOU/s320/28.6.08+,7+MERES+TV.jpg" border="0" /></a><br /><div>Δυο δημοσιεύματα για το τελευταίο μου βιβλίο (το παιδικό μυθιστόρημα "Ο μάγος της μπάλας"):</div><br /><br /><div></div><br /><br /><br /><a href="http://bp0.blogger.com/_ZgU89SWHjVA/SG8_9_vgPVI/AAAAAAAAATM/7_MnJIW9Khc/s1600-h/26.6.08+%CE%A4%CE%9F+%CE%A0%CE%9F%CE%9D%CE%A4%CE%99%CE%9A%CE%99.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5219460827460943186" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" alt="" src="http://bp0.blogger.com/_ZgU89SWHjVA/SG8_9_vgPVI/AAAAAAAAATM/7_MnJIW9Khc/s320/26.6.08+%CE%A4%CE%9F+%CE%A0%CE%9F%CE%9D%CE%A4%CE%99%CE%9A%CE%99.jpg" border="0" /></a>Χρήστος Φασούλαςhttp://www.blogger.com/profile/00605946168502533737noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-30631437.post-86394966846277546972008-06-27T20:22:00.002+03:002008-06-27T20:29:24.523+03:00Ιδού... η Ρόδος!<a href="http://3.bp.blogspot.com/_ZgU89SWHjVA/SGUjD_hwqLI/AAAAAAAAATE/1Jmz6r02NvE/s1600-h/Rodos.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5216614294878202034" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="http://3.bp.blogspot.com/_ZgU89SWHjVA/SGUjD_hwqLI/AAAAAAAAATE/1Jmz6r02NvE/s320/Rodos.jpg" border="0" /></a><br /><div>Τη Δευτέρα 30 Ιουνίου και την Τρίτη 1 Ιουλίου στις 8 το βράδυ θα βρίσκομαι στην καφετέρια Kon Tiki της Ρόδου για συνάντηση-συζήτηση με αναγνώστες και υπογραφή βιβλίων.Όσοι... Ροδίτες, λοιπόν (ή έστω όσοι ενδεχομένως θα τύχει να βρίσκεστε εκεί εκείνες τις μέρες), είστε ασφαλώς ευπρόσδεκτοι :)</div><div></div><div></div><div><span style="font-family:courier new;"><em><br /><br /><br />Θα μα βρείτε και εδώ: </em></span><a href="http://www.fasoulasonline.com/"><span style="font-family:courier new;"><em>http://www.fasoulasonline.com/</em></span></a></div>Χρήστος Φασούλαςhttp://www.blogger.com/profile/00605946168502533737noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-30631437.post-78757980568125114772008-05-28T15:59:00.007+03:002008-06-15T20:27:55.678+03:00Δύο νέα βιβλία: Για ποδοσφαιρικές-και όχι μόνο- αποδράσεις!<a href="http://4.bp.blogspot.com/_ZgU89SWHjVA/SD1YSWlng-I/AAAAAAAAASg/YpS7K2QhOv8/s1600-h/hellas.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5205413816634409954" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" alt="" src="http://4.bp.blogspot.com/_ZgU89SWHjVA/SD1YSWlng-I/AAAAAAAAASg/YpS7K2QhOv8/s320/hellas.jpg" border="0" /></a><br /><a href="http://1.bp.blogspot.com/_ZgU89SWHjVA/SD1X3mlng8I/AAAAAAAAASQ/cFo9m0I2InQ/s1600-h/magos.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5205413357072909250" style="FLOAT: right; MARGIN: 0px 0px 10px 10px; CURSOR: hand" alt="" src="http://1.bp.blogspot.com/_ZgU89SWHjVA/SD1X3mlng8I/AAAAAAAAASQ/cFo9m0I2InQ/s320/magos.jpg" border="0" /></a><a href="http://2.bp.blogspot.com/_ZgU89SWHjVA/SD1X62lng9I/AAAAAAAAASY/X0HYtXpppY4/s1600-h/hellas.jpg"></a><br /><br /><br /><br /><a href="http://2.bp.blogspot.com/_ZgU89SWHjVA/SD1X62lng9I/AAAAAAAAASY/X0HYtXpppY4/s1600-h/hellas.jpg"></a><br /><br /><br /><br /><br /><a href="http://2.bp.blogspot.com/_ZgU89SWHjVA/SD1X62lng9I/AAAAAAAAASY/X0HYtXpppY4/s1600-h/hellas.jpg"></a><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br />Για ένα συγγραφέα, η συγκίνηση είναι πάντα ξεχωριστή κάθε φορά που πιάνει στα χέρια του φρεσκοτυπωμένο ένα καινούριο του βιβλίο. Πόσο μάλλον... δύο καινούρια του βιβλία!<br />Δύο βιβλία για παιδιά κάθε ηλικίας (από εννέα... έως εκατόν εννέα χρονών)! Κυκλοφόρησαν σχεδόν ταυτόχρονα και βρίσκονται ήδη στα βιβλιοπωλεία.<br />Φαινομενικά είναι άσχετα μεταξύ τους, αλλά και τα δυο έχουν έναν κοινό παρονομαστή: το Euro της Πορτογαλίας!<br />Το πρώτο ("Ο Μάγος της Μπάλας" - Εκδόσεις Μίνωας) είναι μυθιστόρημα. Πραγματεύεται τη ζωή ενός παιδιού που γεννιέται ακριβώς τη στιγμή που ο Χαριστέας πετυχαίνει το γκολ της νίκης επι της Πορτογαλίας. Και 30 χρόνια αργότερα, το 2034, το παιδί αυτό... ( η συνέχεια επί του βιβλίου!).<br />Το δεύτερο ("Εθνική Ελλάδος γεια σου" - Εκδόσεις Παπαδόπουλος) είναι απλώς η εκατοντάχρονη ιστορία της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου. Εντάσσεται στο πλαίσιο της σειράς "Ομάδες που έγραψαν ιστορία" και της οποίας επιμελείται ο Μάνος Κοντολέων.<br />Όσο για το επόμενο μυθιστόρημα ενηλίκων, του χρόνου τέτοια εποχή εδώ θα 'μαστε και θα τα ξαναπούμε!<br /><br /><br /><span style="font-family:courier new;"><em>Η ιστοσελίδα μου: </em></span><a href="http://www.fasoulasonline.com/"><span style="font-family:courier new;color:#33ffff;"><em>http://www.fasoulasonline.com/</em></span></a><br /><span style="font-family:courier new;"><em>Το λογοτεχνικό μου γκρουπ: </em></span><a href="http://www.facebook.com/group.php?gid=16485631758"><span style="font-family:courier new;"><em><span style="color:#33ffff;">http://www.facebook.com/group.php?</span>gid=16485631758</em></span></a>Χρήστος Φασούλαςhttp://www.blogger.com/profile/00605946168502533737noreply@blogger.com12tag:blogger.com,1999:blog-30631437.post-41407948854853891002008-05-19T13:41:00.004+03:002008-05-19T13:54:58.120+03:00Ο Πρίγκιπας, η Κιτρινούλα, η Κοκκινούλα (και στο βάθος… Πρασινούλα!)<a href="http://2.bp.blogspot.com/_ZgU89SWHjVA/SDFbtJd2W7I/AAAAAAAAASI/ZIaIJ4FDBRs/s1600-h/untitled.bmp"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5202039875782990770" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="http://2.bp.blogspot.com/_ZgU89SWHjVA/SDFbtJd2W7I/AAAAAAAAASI/ZIaIJ4FDBRs/s320/untitled.bmp" border="0" /></a><br /><span style="font-family:arial;"><em>Το παρακάτω "ποδοσφαιρικό παραμύθι" δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα της εφημερίδας <a href="http://www.protothema.gr/content.php?id=8890"><span style="color:#33ffff;">"Πρώτο Θέμα"</span></a>. Και αφορά, ασφαλώς, τον Ντούσαν Μπάγεβιτς. Τον μόνο προπονητή που, έχοντας δουλέψει σε ΑΕΚ, Ολυμπιακό, ΠΑΟΚ, Άρη (και τώρα ετοιμάζεται για Παναθηναϊκό) ενώνει... όλους τους ποδοσφαιρόφιλους. Ή, ενδεχομένως, τους χωρίζει. Για τον ίδιο ακριβώς λόγο...</em></span><br /><br /><br />Μια φορά κι έναν καιρό, σε μια πολύ μακρινή χώρα του Γαλαξία, στο βασίλειο του Ελλαδιστάν, ζούσε μια μικρή, φτωχή -πλην τίμια- και μόνη κοπελίτσα. Πανέμορφη και απαστράπτουσα, παρά τα δύο της κεφάλια (άλλωστε το ένα συμπλήρωνε τις ατέλειες του άλλου). Γλυκύτατη και χαριτωμένη, παρά το κιτρινωπό χρώμα που χρύσιζε απαλά κάτω από το κίτρινο τι-σερτ της και το μαύρο σορτσάκι της -με κίτρινη ρίγα στο πλάι, φυσικά. Όταν θύμωνε, κιτρίνιζε -κι άλλο- από το κακό της, όταν χαιρόταν, έπαιρνε το χρώμα της ώχρας. Εξ ου και το όνομά της: Κιτρινούλα.<br />Η Κιτρινούλα ήταν μόνη (και φτωχή -πλην τίμια, όπως είπαμε), ώσπου διαπίστωσε ότι το χρώμα της κάθε άλλο παρά απωθούσε τους εραστές -επαγγελματίες και μη. Αρχικά φλέρταρε με κάμποσους, κι ύστερα, μια νύχτα με φεγγάρι, έχασε την παρθενιά της, κατόπιν άρχισε να βγάζει τα μάτια της. Μέχρι που άρχισε να αλλάζει άντρες -και εραστές- σαν τα πουκάμισα (τα οποία, βεβαίως, ήταν κίτρινα, όπως το τι-σερτ της). Με την ίδια συχνότητα που άλλαζε και πατεράδες -υιοθετημένη γαρ, με τους πατεράδες της ξηλώνονται κανονικά για πάρτη της.<br /><br /><strong>Παιδιά -και αποπαίδια</strong><br /><br />Με τον καιρό, η Κιτρινούλα απέκτησε πολλά παιδιά -και άλλα τόσα αποπαίδια. Που ήθελαν να μοιάσουν πολύ με τη μαμά τους. Γι’ αυτό φορούσαν κι αυτά κίτρινα ρούχα, κίτρινα κασκόλ (όταν έκανε κρύο -αλλά κι όταν δεν έκανε) και την ακολουθούσαν όπου κι αν πήγαινε. Μόνο που η Κιτρινούλα από ένα σημείο και μετά δεν ήξερε πού πήγαινε. Είχε βαρεθεί να αλλάζει τους άντρες -και τους εραστές- σαν τα πουκάμισα -έστω κι αν ήταν κίτρινα.<br />Μια ωραία πρωία -που μπορεί να ήταν και βράδυ, δεν έχει σημασία- το αποφάσισε:<br />«Βαρέθηκα πια τους άντρες», είπε στον εαυτό της. «Ή μάλλον δεν βαρέθηκα τους άντρες», συμπλήρωσε, «αλλά τους συγκεκριμένους άντρες. Κοινοί άντρες, κοινοί εραστές, πάει χαράμι η ζωή μου. Σεξουαλικώς, αν μη τι άλλο. Χάθηκε να βρεθεί και για μένα, τη φτωχή -πλην τίμια- και μόνη κοπελίτσα ένας Πρίγκιπας, να έρθει καβάλα πάνω στο άσπρο άτι του και να με βγάλει από την πλήξη και τη μονοτονία;».<br />Με το που ξεστόμισε αυτά τα λόγια, αμέσως to μετάνιωσε. Για το άσπρο άτι. Καθότι τα άσπρα -και τα λοιπά πράσινα- άλογα έρχονται μόνο στα παραμύθια. Ενώ αν το άλογο ήταν κίτρινο, θα ταίριαζε και με το περιβάλλον.<br /><br /><strong>Τζάμπα μόνο στα παραμύθια</strong><br /><br />Ο Πρίγκιπας, φυσικά, ήρθε. Από ένα μυθικό βασίλειο, που το ’λεγαν Νερέτβα. Καβάλα, εννοείται, στο κίτρινο to άτι του -το οποίο μπορεί να το είχε περάσει μια δυο στρώσεις μπογιά, αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία. Και ο Πρίγκιπας ήρθε, αφού τον έφερε ο τελευταίος από τους πατεράδες της Κιτρινούλας. Που είχε ακούσει το μονόλογό της, τη συμπόνεσε και ξηλώθηκε για άλλη μια φορά. Καθότι οι Πρίγκιπες έρχονται τσάμπα μόνο στα παραμύθια.<br />Και πέρασαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα…<br />Μόνο που δεν τελειώνει εδώ η ιστορία μας. Είπαμε, έτσι τελειώνουν τα παραμύθια. Κι αυτό εδώ δεν είναι παραμύθι (άλλωστε δεν έχει δράκο -ή μήπως έχει;)…<br />Η ευτυχία, λοιπόν, της Κιτρινούλας ήταν μεγάλη δίπλα στον Πρίγκιπα. Το ίδιο ευτυχισμένα ήταν και τα παιδιά -και τ’ αποπαίδια- της. Που λάτρευαν τον Πρίγκιπα πιο πολύ κι από την Κιτρινούλα. Έκοβαν φλέβες για πάρτη τους. Που λέει ο λόγος, βέβαια, μια και άμα κόψεις φλέβες βγαίνει αίμα. Και το αίμα είναι κόκκινο. Και τα παιδιά -και αποπαίδια- της Κιτρινούλας μισούσαν το κόκκινο χρώμα.<br /><br /><strong>Ο Πρίγκιπας και η Κοκκινούλα</strong><br /><br />Γι’ αυτό, λοιπόν, μίσησαν και τον Πρίγκιπα όταν αποφάσισε να αφήσει την Κιτρινούλα στα κρύα του -κίτρινου- λουτρού και να τα φτιάξει με την Κοκκινούλα.<br />Πώς έγινε αυτό, θα αναρωτηθείτε. Όπως γίνεται πάντα. Δηλαδή, μια ωραία πρωία -που μπορεί να ήταν απόγευμα, αλλά αυτό δεν έχει σημασία- η Κοκκινούλα τον κάλεσε στο φτωχικό της (λέμε, τώρα) και τον ρώτησε:<br />«Τα φτιάχνουμε; Χο-χο!».<br />Η Κοκκινούλα ήταν εξίσου όμορφη και απαστράπτουσα, αλλά είχε πάθει σεξουαλική στέρηση για μια δεκαετία. Και ήθελε κι αυτή την Πρίγκιπά της, για να θυμηθεί τι εστί ηδονή (και τι εστί βερίκοκο, καθότι στο σπίτι της Κοκκινούλας υπήρχαν… άλλα φρούτα). Και, φυσικά, ο Πρίγκιπας (που είχε βαρεθεί να τσακώνεται με το νέο πεθερό του -άσε που, εδώ που τα λέμε, δεν ήταν και πολύ φημισμένος για τη μονογαμία του) της απάντησε:<br />«Και δεν τα φτιάχνουμε»;<br />Και τα έφτιαξαν (χο-χο!).<br />Και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.<br /><br /><strong>Τον βαρέθηκε ο μπαμπάς<br /></strong><br />Μόνο που η Κιτρινούλα δεν έζησε καλά. Ούτε τα παιδιά -και αποπαίδια- της. Που, όπου κι αν πετύχαιναν τον Πρίγκιπα, προδότη τον ανέβαζαν, προδότη τον κατέβαζαν. Και, εδώ που τα λέμε, ούτε ο Πρίγκιπας έζησε καλά. Δεν έζησε καλά για πολύ καιρό, τουλάχιστον. Καθότι κάποια στιγμή ο μπαμπάς της Κοκκινούλας τον βαρέθηκε και έβαλε το γιο του να τον ξαποστείλει από εκεί που ’ρθε.<br />Μόνο που ο Πρίγκιπας δεν πήγε από εκεί που ’ρθε. Γιατί μπορεί η Κιτρινούλα να τον αγαπούσε ακόμα, αλλά δεν τον ήθελαν τα παιδιά -και αποπαίδια- της. Έλα, όμως, που ο Πρίγκιπας είχε νοσταλγήσει τα δύο της κεφάλια. Κι επειδή δεν μπορούσε να έχει τα συγκεκριμένα δύο κεφάλια, πήγε και τα ’φτιαξε με άλλη γκόμενα που είχε επίσης δύο κεφάλια. Την Ασπρομαυρούλα.<br />Όπως και να το κάνουμε, όμως, άλλα τα μάτια της Ασπρομαυρούλας κι άλλα της Κιτρινούλας. Ή μάλλον τα κεφάλια. Πόσο μάλλον όταν ο νέος πεθερός του Πρίγκιπα, ο μπαμπάς της Ασπρομαυρούλας, έβαζε το χέρι στην τσέπη του μόνο όταν είχε φαγούρα στ’ αποτέτοια του.<br />Στο μεταξύ, η Κιτρινούλα περνούσε δύσκολες στιγμές. Ο μπαμπάς, που έγινε η αιτία να χάσει τον Πρίγκιπά της, ξεπούλησε τη θετή του κόρη σε μια ξενόφερτη κοινοπραξία μπαμπάδων, οι οποίοι επέβαλαν στην Κιτρινούλα να αλλάζει συνεχώς εραστές, τους οποίους η Κιτρινούλα δεν γούσταρε. Και μαράζωνε συνεχώς.<br /><br /><strong>Ο σωτήρας, ο μουστακαλής</strong><br /><br />Μια ωραία πρωία -που μπορεί να ήταν και μεσημέρι, δεν έχει σημασία- οι ξενόφερτοι μπαμπάδες την πούλεψαν και ήρθε ο σωτήρας, ο μουστακαλής με τις χρυσές καδένες και τις πολλές του αγαπούλες, ο οποίος κάλεσε αμέσως τη θετή του κόρη και της ’ξηγήθηκε σπαθί:<br />«Εγώ θα σε σώσω, αγαπούλα. Εγώ θα σου φέρω τον Πρίγκιπα καβάλα στο άσπρο άλογο, όπως έλεγε κι ένας πρώην μπαμπάς σου».<br />Η Κιτρινούλα πέταξε από τη χαρά της -αφού, φυσικά, προηγουμένως έκανε στο νέο μπαμπά της την αναγκαία επισήμανση ότι το άλογο πρέπει να είναι κίτρινο και όχι άσπρο.<br /><br /><strong>Ορίτζιναλ παιδιά και αποπαίδια<br /></strong><br />Έλα, όμως, που μπαμπάς και κόρη λογάριαζαν χωρίς τα παιδιά -και αποπαίδια- της Κιτρινούλας. Ή, εν πάση περιπτώσει, λογάριαζαν χωρίς κάποια από τα παιδιά -και αποπαίδια- της, που δεν ήθελαν να δουν τον Πρίγκιπα ούτε ζωγραφιστό -για το άλογο αδιαφορούσαν. Υπήρχαν, όμως, άλλα παιδιά -και αποπαίδια- της Κιτρινούλας που είχαν συγχωρήσει τον Πρίγκιπα και τον υποδέχτηκαν με ανοιχτές αγκάλες. Έτσι, λοιπόν, τα παιδιά -και αποπαίδια- της Κιτρινούλας χωρίστηκαν σε δύο φράξιες: τα παιδιά και τ’ αποπαίδια της. Κοινώς, οι μεν αποκαλούσαν τους εαυτούς τους παιδιά της και τους άλλους αποπαίδια. Υπήρχαν, δηλαδή, τα ορίτζιναλ παιδιά της, που για την άλλη φράξια ήταν τα ορίτζιναλ αποπαίδια της.<br />Η Κιτρινούλα, βέβαια, ήταν πια πολύ ευτυχισμένη για να ασχολείται μ’ όλα αυτά. Μπορεί να μην είχε πλέον το -μουστακαλή- μπαμπά της που την πούλεψε κι αυτός (ή μάλλον τον πούλεψαν κάποιοι άλλοι) αλλά είχε ξανά τον Πρίγκιπά της. Νέος μπαμπάς δεν εμφανίστηκε στον ορίζοντα (παρά μόνο ένας παππούς που το μόνο που έκανε ήταν να ανεμίζει συνεχώς ένα χαρτί με κάτι αρχιτεκτονικά σχέδια για το νέο σπίτι της Κιτρινούλας -το παλιό το είχε γκρεμίσει ο ίδιος) λεφτά δεν υπήρχαν ούτε για δείγμα, αλλά, είπαμε, η Κιτρινούλα είχε ξανά τον Πρίγκιπά της.<br />Και ο Πρίγκιπας είχε την Κιτρινούλα του. Αρχικά το μόνο που ενοχλούσε τον Πρίγκιπα ήταν το πανό που σήκωναν εναντίον του τα ορίτζιναλ παιδιά της γκόμενάς του -που οι άλλοι αποκαλούσαν ορίτζιναλ αποπαίδια- και ζήτησε από τον παππού να μεριμνήσει ώστε να κατέβει. Αλλά δεν κατέβηκε.<br />Μπορεί ο έρωτας, λοιπόν, ήταν πολύ ισχυρός, αλλά από μόνος του δεν τρέφει στόματα. Και ο Πρίγκιπας, στενοχωρημένος, είπε στην καλή του ότι ίσως είναι καλύτερα να φύγει. Η καλή του έμπηξε τις τσιρίδες και ο Πρίγκιπας, συγκινημένος, έμεινε. Μέχρι να φύγει.<br /><br /><strong>Και ξανά Κοκκινούλα (χο-χο!)</strong><br /><br />Η Κοκκινούλα, βλέποντας αυτό το σαματά, κρυφογελούσε κάτω απ’ τα μουστάκια της (χο-χο!). Βέβαια, τότε δεν είχε μουστάκια, είχε μούσια, τα οποία ξύρισε για να είναι ευπρεπής όταν αποφάσισε να (ξανα)κάνει πρόταση στον καλό της Πρίγκιπα. Βλέπετε, ο έρως χρόνια δεν κοιτά. Κι ο έρως της Κοκκινούλας για τον πρίγκιπά της παρέμενε αναλλοίωτος από το πέρασμα των χρόνων.<br />Αναλλοίωτος, βέβαια, παρέμενε και ο χαρακτήρας της Κοκκινούλας, που την έβρισκε ν’ αλλάζει τους εραστές της σαν τα –κόκκινα- πουκάμισά της. Και παρόλο που ο Πρίγκιπας δεν το πολυσκέφτηκε κι έπεσε ξανά στη θερμή της αγκάλη, η Κοκκινούλα τον βαρέθηκε στο χρόνο πάνω. Και τον ξαπόστειλε πίσω στο βασίλειό του΄ όχι του Νερέτβα, του Μπέλγκαρντ, όπου ο Πρίγκιπας φρόντισε να βρει μια καινούρια Κοκκινούλα, που θα τον βοηθούσε να ξεχάσει την παλιά.<br /><br /><strong>Κι άλλη Κιτρινούλα (και στο βάθος… Πρασινούλα)<br /></strong><br />Μόνο που τα υποκατάστατα δεν βόλευαν ποτέ τον Πρίγκιπα. Που ξάφνου αποφάσισε ν’ αλλάξει γούστα (και χρώματα). Και γι’ αυτό καλοείδε την έστω και εξ αποστάσεως πρόταση που του έκανε με e-mail η Πρασινούλα, η οποία αίφνης είχε αποφασίσει ότι το μίσος που έτρεψε ανέκαθεν για τον Πρίγκιπα, μολονότι ήταν άσβεστο, είχε, παραδόξως, σβήσει.<br />Ο Πρίγκιπας είπε το μεγάλο «ναι» μάλλον με e-mail (ενδεχομένως και μέσω Facebook –εδώ οι απόψεις διίστανται). Έλα μου, όμως, που η Κοκκινούλα τού Μπέλγκραντ δεν του ’δινε διαζύγιο… Κι όταν αποφάσισε τελικά να του το δώσει, η Πρασινούλα είχε αρχίσει να ψιλοβολεύεται με τους εφήμερους εραστές της (τους οποίους, ως είθισται στο βασίλειο του Ελλαδιστάν, άλλαζε κι εκείνη σαν τα -πράσινα- πουκάμισά της).<br />Κι έτσι, λοιπόν, όταν ο Πρίγκιπας αποφάσισε να επιστρέψει στο βασίλειο του Ελλαδιστάν, η Πρασινούλα δεν ήταν πια διαθέσιμη. Ήταν όμως η Κιτρινούλα. Όχι αυτή με τα δύο κεφάλια (που ο καινούργιος της μπαμπάς της ήταν απ’ τα πρώην ορίτζιναλ παιδιά και νυν αποπαίδια του Πρίγκιπα), αλλά μια άλλη, που κατοικοέδρευε καμιά πεντακοσαριά χιλιόμετρα μακριά, πιο κοντά στ’ Αστέρι του Βορρά.<br />Ήταν ένας έρωτας σφοδρός, ένα πάθος ανείπωτο. Αλλά μάλλον μονόπλευρο. Καθότι ο Πρίγκιπας, όπως φαίνεται, δεν την έχει ξεχάσει την Πρασινούλα. Και ούτε η Πρασινούλα τον έχει ξεχάσει τον πρίγκιπα. Ειδικά τώρα, που πάει ν’ αποκτήσει μπαμπά–Πατέρα όνομα και πράμα κι ένα σωρό θεούς, νονούς και κουμπάρους.Και θα ζήσουν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Αλλά το παραμύθι δεν πρόκειται να τελειώσει εδώ. Καθότι αυτό το παραμύθι, έχει - δεν έχει δράκο, δεν τελειώνει ποτέ…<br /><br /><br /><em><span style="font-family:courier new;">Θα με βρείτε και εδώ: </span></em><a href="http://www.fasoulasonline.com/"><em><span style="font-family:courier new;color:#33ffff;">http://www.fasoulasonline.com/</span></em></a><br /><br /><br /><br /><br /><p></p><br /><br /><p></p><br /><br /><p></p><br /><br /><p></p>Χρήστος Φασούλαςhttp://www.blogger.com/profile/00605946168502533737noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-30631437.post-50191240556024759062008-05-05T13:10:00.000+03:002008-05-05T13:09:12.303+03:00Ξεφυλλίζοντας τις σελίδες της ζωής μου (και γαμώ τις πρωτοτυπίες, ξέρω μα είχε στερέψει το μυαλό μου...)<div align="center">Χαζεύοντας τα παλιά φωτογραφικά μου άλμπουμ, ξαφνικά μου την κάρφωσε.<br />Δουλειά δεν είχε ο διάολος, θα μου πείτε, αλλά...<br />Έτσι και μου καρφωθεί κάτι στο μυαλό, δεν ξεκαρφώνεται ούτε με λοβοτομή...<br />Ιδού, λοιπόν, το αποτέλεσμα...<br />Το αποτέλεσμα 46 χρόνων (και κάτι) περιπλάνησης σε τούτο τον πλανήτη...<br />Και... δε θέλω σχόλια!<br />Ή μάλλον θέλω...<br />Γράψτε ό,τι γουστάρετε, ελεύθερα, βγάλτε τα... απωθημένα σας!<br />Μα να ξέρετε πως θα σας απαντήσω... αναλόγως!<br /><br /><br /></div><a href="http://1.bp.blogspot.com/_ZgU89SWHjVA/SAOP3xwIYII/AAAAAAAAAOk/c3k2xJj-bf4/s1600-h/Copy+of+01_resize.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5189149384071733378" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="http://1.bp.blogspot.com/_ZgU89SWHjVA/SAOP3xwIYII/AAAAAAAAAOk/c3k2xJj-bf4/s320/Copy+of+01_resize.jpg" border="0" /> <p align="center"></a></p><p align="center"><em>Στρουμπουλό και συνοφρυωμένο... </em></p><p align="center"><em><a href="http://4.bp.blogspot.com/_ZgU89SWHjVA/SAOQPhwIYJI/AAAAAAAAAOs/cnZknbiP0-g/s1600-h/Copy+of+02_resize.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5189149792093626514" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="http://4.bp.blogspot.com/_ZgU89SWHjVA/SAOQPhwIYJI/AAAAAAAAAOs/cnZknbiP0-g/s320/Copy+of+02_resize.jpg" border="0" /></a>...που 'σκασε, επιτέλους, χαμόγελο...</p></em><a href="http://2.bp.blogspot.com/_ZgU89SWHjVA/SAOQlBwIYKI/AAAAAAAAAO0/dbzdBNdOBBs/s1600-h/Copy+of+03_resize.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5189150161460813986" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="http://2.bp.blogspot.com/_ZgU89SWHjVA/SAOQlBwIYKI/AAAAAAAAAO0/dbzdBNdOBBs/s320/Copy+of+03_resize.jpg" border="0" /> <p align="center"></a></p><p align="center"><em>...επειδή κατούρησε τον παππού του!</em><a href="http://2.bp.blogspot.com/_ZgU89SWHjVA/SAOQ7BwIYLI/AAAAAAAAAO8/iXzx_4YFBQs/s1600-h/Copy+of+04_resize.jpg"></p></a><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5189150539417936050" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="http://2.bp.blogspot.com/_ZgU89SWHjVA/SAOQ7BwIYLI/AAAAAAAAAO8/iXzx_4YFBQs/s320/Copy+of+04_resize.jpg" border="0" /><br /><p align="center"><em>Τω καιρώ εκείνω, με μια γκλίτσα και μια φουστανέλα έβγαζες γκόμενα...</em> </p><p align="center"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5189151145008324802" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="http://3.bp.blogspot.com/_ZgU89SWHjVA/SAOReRwIYMI/AAAAAAAAAPE/_c5XX7gvejU/s320/Copy+of+05_resize.jpg" border="0" /></p><p align="center"><em>...μα η μαμά σε θεωρούσε "μικρό" και δε σ' άφηνε να τη χαρείς... Δε βαριέσαι, γράφ' τα στο χιόνι (αδερφή μου είναι, βρε, μην τρελαίνεστε!)</em></p><a href="http://2.bp.blogspot.com/_ZgU89SWHjVA/SAOSEBwIYNI/AAAAAAAAAPM/4ybS_vW34iI/s1600-h/Copy+of+06_resize.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5189151793548386514" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="http://2.bp.blogspot.com/_ZgU89SWHjVA/SAOSEBwIYNI/AAAAAAAAAPM/4ybS_vW34iI/s320/Copy+of+06_resize.jpg" border="0" /><br /><p align="center"></a></p><p align="center"><em>Το 'χα μάθει καλά το ποίημα, πάντως...</em> </p><p align="center"><a href="http://1.bp.blogspot.com/_ZgU89SWHjVA/SAOSixwIYOI/AAAAAAAAAPU/Cml2JzjYx6A/s1600-h/Copy+of+07_resize.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5189152321829363938" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="http://1.bp.blogspot.com/_ZgU89SWHjVA/SAOSixwIYOI/AAAAAAAAAPU/Cml2JzjYx6A/s320/Copy+of+07_resize.jpg" border="0" /></a><em> Μην τηράτε ζερβά΄ τηράτε δεξά. Τον πιο λεβέντη. Με το μουστάκι το τσιγκελωτό...<br /></em></p><br /><a href="http://1.bp.blogspot.com/_ZgU89SWHjVA/SAOT8xwIYPI/AAAAAAAAAPc/oXAg5Sn8r3w/s1600-h/Copy+of+08_resize.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5189153868017590514" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="http://1.bp.blogspot.com/_ZgU89SWHjVA/SAOT8xwIYPI/AAAAAAAAAPc/oXAg5Sn8r3w/s320/Copy+of+08_resize.jpg" border="0" /> <p align="center"></a></p><p align="center"><em>Τώρα τηράτε ζερβά. Άκρα ζερβά. (όπως τηράτε, βρε, όχι όπως στέκομαι!). Πάνω πάνω. Στα ορεινά. Βοηθάει και το... μπόι!</em> </p><p align="center"><a href="http://2.bp.blogspot.com/_ZgU89SWHjVA/SAOUoBwIYQI/AAAAAAAAAPk/2xE6VwvnHDQ/s1600-h/Copy+of+09_resize.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5189154611046932738" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="http://2.bp.blogspot.com/_ZgU89SWHjVA/SAOUoBwIYQI/AAAAAAAAAPk/2xE6VwvnHDQ/s320/Copy+of+09_resize.jpg" border="0" /></a><br /><em>Μάνα είναι μόνο μία (ειδικά αν έχεις... μόνο ένα χέρι!)</em></p><a href="http://1.bp.blogspot.com/_ZgU89SWHjVA/SAOVGxwIYRI/AAAAAAAAAPs/6iKGlfr9EUI/s1600-h/Copy+of+10_resize.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5189155139327910162" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="http://1.bp.blogspot.com/_ZgU89SWHjVA/SAOVGxwIYRI/AAAAAAAAAPs/6iKGlfr9EUI/s320/Copy+of+10_resize.jpg" border="0" /></a><br /><p align="center"><em>Παντειακό φρικιό... Ανήμερα φοιτητικών εκλογών. Με τα σήματα όλων των παρατάξεων στο ένα πέτο. Και τη φωτογραφία της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στο άλλο...</em></p><a href="http://1.bp.blogspot.com/_ZgU89SWHjVA/SAOVxxwIYSI/AAAAAAAAAP0/75xYYiY1qmw/s1600-h/Copy+of+11_resize.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5189155878062285090" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="http://1.bp.blogspot.com/_ZgU89SWHjVA/SAOVxxwIYSI/AAAAAAAAAP0/75xYYiY1qmw/s320/Copy+of+11_resize.jpg" border="0" /> <p align="center"></a><em>Κι ύστερα, άρχισαν τα ζόρια... Όχι, εδώ δεν υπήρχαν ζόρια. Αλλά όταν τελείωνε το ματς του πρωταθλήματος Τύπου και γυρίζαμε στην εφημερίδα, πού σε πονεί και πού σε σφάζει... (Αυτή είν' η ομάδα του "Φίλαθλου". Το '83)</em></p><p align="center"><u><span style="color:#0000ff;"></span></u><a href="http://4.bp.blogspot.com/_ZgU89SWHjVA/SAOWghwIYTI/AAAAAAAAAP8/LICeQTA4r-A/s1600-h/Copy+of+12_resize.JPG"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5189156681221169458" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="http://4.bp.blogspot.com/_ZgU89SWHjVA/SAOWghwIYTI/AAAAAAAAAP8/LICeQTA4r-A/s320/Copy+of+12_resize.JPG" border="0" /></p><p align="center"></a><em>Ξύρισ' το μούσι, ρε! Ρεπορτάζ Παναθηναϊκού με τον Ζάετς στο πλάι κι εσύ είσαι ένα κράμα Βελουχιώτη και καπετάν Γιώτη (όχι ένα κράμα... Ζάετς και Ρότσα, αυτό το 'χε πει ο Καλογεράς, για κάποιον απίθανο Αυστραλό, ονόματι Πόλακ)</em><br /></p><p><br /></p><p align="center"><a href="http://2.bp.blogspot.com/_ZgU89SWHjVA/SAOXgBwIYUI/AAAAAAAAAQE/djv-G54Nork/s1600-h/Copy+of+13_resize.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5189157772142862658" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="http://2.bp.blogspot.com/_ZgU89SWHjVA/SAOXgBwIYUI/AAAAAAAAAQE/djv-G54Nork/s320/Copy+of+13_resize.jpg" border="0" /></a> Το ξύρισα. Όχι επειδή φοβόμουν τους σύντεκνους στην Κρήτη (την οποία γύρισα μ' αυτόν τον κουβά που βλέπετε!), αλλά επειδή λίγους μήνες μετά... </p><p align="center"><a href="http://2.bp.blogspot.com/_ZgU89SWHjVA/SAOYZBwIYVI/AAAAAAAAAQM/oz39Jk73GJU/s1600-h/Copy+of+14_resize.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5189158751395406162" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="http://2.bp.blogspot.com/_ZgU89SWHjVA/SAOYZBwIYVI/AAAAAAAAAQM/oz39Jk73GJU/s320/Copy+of+14_resize.jpg" border="0" /> </a><em>...πήγα φαντάρος. Ή μάλλον ναύτης. Στου Μπαλάσκα</em></p><a href="http://1.bp.blogspot.com/_ZgU89SWHjVA/SAOYtxwIYWI/AAAAAAAAAQU/2yH1Ei_gK8I/s1600-h/Copy+of+15_resize.JPG"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5189159107877691746" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="http://1.bp.blogspot.com/_ZgU89SWHjVA/SAOYtxwIYWI/AAAAAAAAAQU/2yH1Ei_gK8I/s320/Copy+of+15_resize.JPG" border="0" /> <p align="center"></a><em>Στην κλούβα... Δεν είχα σκοτώσει κανέναν, αλλά με χώσαν εκεί μέσα μη... με σκοτώσουν! Με κλούβα μας πήγαν όλους τους δημοσιογράφους το '89 στο γήπεδο της Σουόνσι. Οι Ουαλλοί είχαν λυσσάξει...</em></p><a href="http://1.bp.blogspot.com/_ZgU89SWHjVA/SAOZexwIYXI/AAAAAAAAAQc/y2UOoUe8zHQ/s1600-h/Copy+of+17_resize.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5189159949691281778" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="http://1.bp.blogspot.com/_ZgU89SWHjVA/SAOZexwIYXI/AAAAAAAAAQc/y2UOoUe8zHQ/s320/Copy+of+17_resize.jpg" border="0" /> <p align="center"></a><em>Το πρώτο κινητό. Μουσειακό είδος...</em></p><p align="center"><a href="http://2.bp.blogspot.com/_ZgU89SWHjVA/SAOZzBwIYYI/AAAAAAAAAQk/mAvHCe3Q3ZQ/s1600-h/Copy+of+18_resize.JPG"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5189160297583632770" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="http://2.bp.blogspot.com/_ZgU89SWHjVA/SAOZzBwIYYI/AAAAAAAAAQk/mAvHCe3Q3ZQ/s320/Copy+of+18_resize.JPG" border="0" /></a> <em>Κι ύστερα Sportime... Κι έρωτας μέχρι τα μπούνια. Όχι, βρε, με το Sportime! Υπεύθυνος των μαθητευόμενων ήμουν, ε, ερωτεύθηκα μία απ' αυτές. Την πιο... όμορφη, ασφαλώς! </em></p><p align="center"><a href="http://1.bp.blogspot.com/_ZgU89SWHjVA/SAOa2xwIYZI/AAAAAAAAAQs/AxMJw2so_6c/s1600-h/Copy+of+19_resize.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5189161461519770002" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="http://1.bp.blogspot.com/_ZgU89SWHjVA/SAOa2xwIYZI/AAAAAAAAAQs/AxMJw2so_6c/s320/Copy+of+19_resize.jpg" border="0" /></a> <em>Και σα να μην έφτανε που την ερωτεύτηκα, πήγα και την παντρεύτηκα κιόλας... Αν μη τι άλλο, πάντως, στην Τζαμάικα ήταν μια χαρά... Καλύτερα κι απ' το Μαϊάμι κι απ' το Λονδίνο (ταξίδι μέλιτος... εις τριπλούν!)</em></p><p align="center"><u><span style="color:#0000ff;"></span></u><a href="http://1.bp.blogspot.com/_ZgU89SWHjVA/SAObmxwIYaI/AAAAAAAAAQ0/ctPxDKPtxAE/s1600-h/Copy+of+20_resize.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5189162286153490850" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="http://1.bp.blogspot.com/_ZgU89SWHjVA/SAObmxwIYaI/AAAAAAAAAQ0/ctPxDKPtxAE/s320/Copy+of+20_resize.jpg" border="0" /></a><em>Εγώ χαζομπαμπάς; Κι όμως, το καλύτερο που μου συνέβη ποτέ... (Κάντε κλικ να διαβάσετε τους... στίχοι, τους συντάξαμε από κοινού μετά της συμβίας μου...)</em></p><p align="center"><a href="http://1.bp.blogspot.com/_ZgU89SWHjVA/SAOcMxwIYbI/AAAAAAAAAQ8/_sbLQz0-fp8/s1600-h/Copy+of+21_resize.JPG"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5189162938988519858" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="http://1.bp.blogspot.com/_ZgU89SWHjVA/SAOcMxwIYbI/AAAAAAAAAQ8/_sbLQz0-fp8/s320/Copy+of+21_resize.JPG" border="0" /></a><em>Τώρα το λιονταράκι έχει πια μεγαλώσει... </em></p><p align="center"><em>Εγώ να δεις!... </em></p><br /><p align="center"><em></em></p><p align="left">Και ζήσανε αυτοί καλά...</p><p align="left"></p><br /><p align="left"><em><span style="font-family:courier new;">Θα με βρείτε και εδώ: </span></em><a href="http://www.fasoulasonline.com/"><em><span style="font-family:courier new;color:#33ffff;">http://www.fasoulasonline.com/</span></em></a></p>Χρήστος Φασούλαςhttp://www.blogger.com/profile/00605946168502533737noreply@blogger.com30tag:blogger.com,1999:blog-30631437.post-62727010892462867082008-04-14T21:19:00.018+03:002008-04-15T11:49:19.367+03:00Ποδοσφαιρικές (και όχι μόνο)... νοσταλγίες!<a href="http://2.bp.blogspot.com/_ZgU89SWHjVA/SAOh-BwIYcI/AAAAAAAAARE/FXalkYA8jOs/s1600-h/Chris(1982)United4_resize.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5189169282655216066" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="http://2.bp.blogspot.com/_ZgU89SWHjVA/SAOh-BwIYcI/AAAAAAAAARE/FXalkYA8jOs/s320/Chris(1982)United4_resize.jpg" border="0" /></a><br /><div><div><div><div><div>Μ' έχουν πιάσει κάτι νοσταλγίες τελευταία...</div><div>Πάσης φύσεως.</div><div>Μόνο που την "ποδοσφαιρικής φύσεως" νοσταλγία μου τη συζήτησα με τον αρχισυντάκτη μου στο σάιτ του "Πρώτου Θέματος".</div><div>Κι εκείνος... μ' έβαλε να την αποτυπώσω και γραπτώς!</div><div>Όχι ότι με χάλασε, δηλαδή...</div><div>Εξάλλου είναι μια απ' τις ωραιότερες αναμνήσεις της ζωής μου.</div><div>Η οποία πλέον... εκτίθεται δημόσια στο <a href="http://www.protothema.gr/content.php?id=7089"><span style="color:#33ffff;">σάιτ</span></a> της εφημερίδας... </div><div>Οπότε, δε βαριέσαι, είπα να την εκθέσω και εδώ...</div><div><br /></div><div></div><div></div><div></div></div><div><div><br /></div><div>Οκτώβρης, 1982. Ο καιρός ψυχρός. Όχι στην Ελλάδα, στην Αγγλία. Αλλά ούτε που το ’νιωθα το κρύο. Το σλίπιν μπαγκ που είχα πάρει στην ξευτίλα απ’ το Μοναστηράκι ήταν… παντός καιρού. Όπως, άλλωστε, και η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ… <a href="http://1.bp.blogspot.com/_ZgU89SWHjVA/SAOi2xwIYeI/AAAAAAAAARU/x5kSe2nfiqo/s1600-h/Chris(1982)United3_resize.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5189170257612792290" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" alt="" src="http://1.bp.blogspot.com/_ZgU89SWHjVA/SAOi2xwIYeI/AAAAAAAAARU/x5kSe2nfiqo/s320/Chris(1982)United3_resize.jpg" border="0" /></a><br />Το λέει και το –ποδοσφαιρικό- τραγούδι, εξάλλου: «Και με κρύο και με χιόνι, η … (εδώ βάζεις την ομάδα της αρεσκείας σου) με πωρώνει». Υπάρχει κι ένα αντίστοιχο αγγλικό τραγουδάκι –δε θυμάμαι ακριβώς τα λόγια. Δεν έχει, πάντως, και μεγάλη σημασία. Όταν η ομάδα σου σε ζεσταίνει, όταν χοροπηδάς σαν κατσίκι στην εξέδρα, σιγά μη χαμπαριάσεις από κρύα κι από χιόνια…<br />Όπως ακριβώς δε χαμπάριασα κι εγώ τον Οκτώβρη του ’82. Τότε που, με το που τελείωσε η εξεταστική του Σεπτέμβρη στην Πάντειο, πήρα παραμάσχαλα ένα σλίπιν μπαγκ της κακιάς ώρας, μπήκα στο τρένο με το InterRail στην κωλότσεπη και πήρα σβάρνα όλους τους ευρωπαϊκούς σταθμούς των πόλεων όπου τύχαινε να ζουν οι περιστασιακές γνωριμίες του περασμένου καλοκαιριού…<br />Μόνο που η αποβίβασή μου στο Πικαντίλι του Μάντσεστερ εκείνο τον Οκτώβρη δεν είχε να κάνει με καμία Αγγλιδούλα τουρίστρια. Είχε να κάνει με την εκπλήρωση του ονείρου της παιδικής μου ηλικίας: Να δω από κοντά την ομάδα – θρύλο, τη μεγάλη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, την ομάδα που μέχρι τότε την έβλεπα μόνο στην ΥΕΝΕΔ, σε περιγραφή Κώστα Σισμάνη… <a href="http://3.bp.blogspot.com/_ZgU89SWHjVA/SAOjHRwIYfI/AAAAAAAAARc/fzyE2453OeM/s1600-h/Chris(1982)United4_resize.jpg"></a><a href="http://2.bp.blogspot.com/_ZgU89SWHjVA/SAOjWBwIYgI/AAAAAAAAARk/rTcsVkUNI6c/s1600-h/Chris(1982)United2_resize.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5189170794483704322" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" alt="" src="http://2.bp.blogspot.com/_ZgU89SWHjVA/SAOjWBwIYgI/AAAAAAAAARk/rTcsVkUNI6c/s320/Chris(1982)United2_resize.jpg" border="0" /></a><br />Και την είδα… Και μάλιστα με εισιτήριο της μισής λίρας, που με οδήγησε κατευθείαν στην εξέδρα των φανατικών, στην εξέδρα των ορθίων του «Stretford End». Κι από κει παρακολούθησα σχεδόν κλαίγοντας από τη συγκίνηση τους αγαπημένους μου «Κόκκινους Διαβόλους»: τον Μπράιαν Ρόμπσον, τον Στιβ Κόπελ, τον Φρανκ Στέιπλετον, τον Λου Μακάρι, τον Γκόρντον ΜακΚουίν…<br />Άσε δε το παιχνίδι… Κλασικό ντέρμπι: Man Utd v Man City… Μια πόλη χωρισμένη στα δύο… Και τα συνθήματα, κλασικά: «You are the shit of Manchester», «Fuck of City» και άλλα πολλά, λιγότερο… κομψά. Το «Old Trafford» αναμμένο καζάνι. Και, παρόλο που ήμουν… παστωμένος επί ένα δίωρο ανάμεσα σε χιλιάδες τρελαμένους United Fans, απόλαυσα κάθε λεπτό, κάθε στιγμή της πρωτόγνωρης, της μοναδικής για μένα εμπειρίας. Απόλαυσα –φαντάσου, δηλαδή…- ακόμα και το σκορ, μολονότι η Γιουνάιτεντ δε νίκησε τη μισητή της αντίπαλο: 2-2. Η Σίτι είχε προηγηθεί 0-2, αλλά είχε ισοφαρίσει ο Στέιπλετον με δυο προσωπικά του γκολ στο τελευταίο δεκάλεπτο. <a href="http://2.bp.blogspot.com/_ZgU89SWHjVA/SAOpYBwIYhI/AAAAAAAAARs/-qNmydsAa4k/s1600-h/Chris(1982)United1_resize.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5189177425913209362" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" alt="" src="http://2.bp.blogspot.com/_ZgU89SWHjVA/SAOpYBwIYhI/AAAAAAAAARs/-qNmydsAa4k/s320/Chris(1982)United1_resize.jpg" border="0" /></a><br />Από τότε έχουν περάσει κοντά είκοσι έξι χρόνια. Αλλά η… καψούρα καψούρα! Καμία σχέση με τις περιστασιακές γνωριμίες του καλοκαιριού που σας έλεγα πιο πάνω. Έτσι και μπλέξεις με τη Man United δεν ξεμπλέκεις εύκολα. Γιατί η Man United δεν είναι… one night stand. Είναι μια σχέση έρωτα και πάθους, αγάπης και στοργής, μια σχέση μόνιμη, μια σχέση διαρκείας…<br />Με τη μόνη διαφορά ότι τώρα πια δεν παίρνω το σλίπιν μπαγκ παραμάσχαλα, ούτε παστώνομαι στο «Stretford End». Η δημοσιογραφική ιδιότητα, βλέπεις, σου παρέχει ανέσεις…<br />Έλα, όμως, που εγώ αναπολώ εκείνες τις στιγμές…<br />Κι εύχομαι να μπορούσα κάποτε να τις ξαναζήσω…<br />Έστω και στα πιο τρελά μου όνειρα…</div><div></div><div><br /><br />ΥΓ: Ναι, εγώ είμ' αυτός στη φωτογραφία!</div><div></div><div></div><div><em><br /><br /><br />Θα με βρείτε και εδώ: </em><a href="http://www.fasoulasonline.com/"><em><span style="color:#33ffff;">http://www.fasoulasonline.com/</span></em></a></div></div></div></div></div>Χρήστος Φασούλαςhttp://www.blogger.com/profile/00605946168502533737noreply@blogger.com15tag:blogger.com,1999:blog-30631437.post-70534599245392348882008-04-07T13:30:00.005+03:002008-04-07T22:49:00.111+03:00Σώστε το βιβλίο...<a href="http://4.bp.blogspot.com/_ZgU89SWHjVA/R_n4oKc45yI/AAAAAAAAAMM/vTDkHEKPhpc/s1600-h/stack%2520o%2520books.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5186449814777816866" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="http://4.bp.blogspot.com/_ZgU89SWHjVA/R_n4oKc45yI/AAAAAAAAAMM/vTDkHEKPhpc/s320/stack%2520o%2520books.jpg" border="0" /></a><br /><br />Δεν πρόκειται να πω και πάρα πολλά. Προς το παρόν τουλάχιστον. Περιμένοντας από μέρα σε μέρα την έκδοση δύο παιδικών βιβλίων (ενός μυθιστορήματος και ενός αθλητικού) και έχοντας ήδη παραδώσει το τρίτο μου μυθιστόρημα ενηλίκων, έχω και πάλι το χρόνο ν' ασχοληθώ με το μπλογκ. Και να κάνω αυτό που σκόπευα να κάνω εδώ και καιρό.<br />Τις τελευταίες μέρες είχα αρκετές συζητήσεις με ανθρώπους που είναι για τα καλά χωμένοι στον εκδοτικό χώρο. Και, φυσικά, απλώς επιβεβαίωσα το αυτονόητο: το βιβλίο στη χώρα μας πάει απ' το κακό στο χειρότερο... Οι νέοι άνθρωποι διαβάζουν όλο και λιγότερο. Και συνήθως διαβάζουν πολυδιαφημισμένα μπεστ σέλερ (ή "μπεστ σέλερ") από το εξωτερικό. Η ελληνική λογοτεχνία σπανίζει στις βιβλιοθήκες των ελληνικών νοικοκυριών. Κι εκείνοι που κυρίως πλήττονται είναι οι νέοι συγγραφείς...<br />Δεν το λέω για τον εαυτό μου, τον οποίο θεωρώ από τους τυχερούς. Εντάξει, δεν μπορώ να πω ότι τα βιβλία μου πουλάνε τρελά, αλλά σαφώς και είμαι ικανοποιημένος. Το λέω κυρίως για τους πρωτοεμφανιζόμενους συγγραφείς. Μία έννοια, η οποία σε λίγο καιρό θα είναι ανύπαρκτη...<br />Τα βιβλία πρωτοεμφανιζόμενων Ελλήνων συγγραφέων σπανίζουν όλο και περισσότερο όσο περνάει ο καιρός. Οι εκδοτικοί οίκοι, έχοντας πάθει χοντρές ζημιές τα τελευταία χρόνια, προτιμούν τη σιγουριά, τη "δοκιμασμένη συνταγή": Να εκδίδουν, δηλαδή, με το κιλό ξενοφερμένα προϊόντα αμφίβολης ποιότητας και να θάβουν τους "μη αναγνωρισμένους" Έλληνες συγγραφείς...<br />Είμαι βέβαιος ότι από εδώ και στο εξής καινούρια ονόματα Ελλήνων συγγραφέων θα βλέπουμε στη χάση και στη φέξη. Αλλά και τα βιβλία νέων συγγραφέων (ανάμεσα στους οποίους, πιστέψτε με, υπάρχουν αρκετοί αξιόλογοι), που δεν είχαν την τύχη (;) να δουν τα προηγούμενα έργα τους να απογειώνονται κυκλοφοριακά, θα περνούν απλώς μια τσάρκα από τα σταντ των βιβλιοπωλείων και μετά θα χώνονται στα ράφια...<br />Είναι πολύ μεγάλη η κουβέντα και δεν πρόκειται φυσικά νε την ολοκληρώσω σ' ένα και μόνο ποστ. Πιστεύω ότι θα έχουμε όλο το χρόνο στην πορεία να το κουβεντιάσουμε αναλυτικά.<br />Και αυτό ακριβώς ζητάω από σας, αυτό ακριβώ ζητάω απ' ΟΛΟΥΣ, ει δυνατόν, τους βιβλιόφιλους αυτού του τόπου: Να ξεκινήσουμε μία καμπάνια ("διαμπλογκική", ενδεχομένως) για να σώσουμε το βιβλίο στην Ελλάδα, για να αναδείξουμε τον -αξιόλογο- νέο Έλληνα συγγραφέα.<br />Έχω κάποιες ιδέες στο μυαλό μου σχετικά με τον τρόπο που μπορεί να λειτουργήσει αποτελεσματικά μια τέτοια καμπάνια, αλλά δεν πρόκειται να πω τίποτα παραπάνω προτού ακούσω και τις δικές σας ιδέες, της δικές σας προτάσεις.<br />Περιμένω, λοιπόν, τη συμμετοχή σας! Περιμένω τις απόψεις σας, περιμένω τις ιδέες σας, περιμένω... ό,τι κι αν σας κατέβει στην γκλάβα! Εννοείται, βέβαια, πως περιμένω προτάσεις σχετικά με τη μορφή που πιστεύετε πως πρέπει να έχει μια τέτοια καμπάνια. Μπορείτε να τις στέλνετε εδώ, υπό τη μορφή σχολίων για να τις συζητάμε ανοιχτά, ή ακόμα και στο <a href="mailto:cfas@ontelecoms.gr"><span style="color:#33ffff;">email</span> </a>μου.<br />Και φυσικά, σύντομα θα επανέλθω...<br /><br /><br /><span style="font-family:courier new;"><em>Θα με βρείτε και εδώ: </em></span><a href="http://www.fasoulasonline.com/"><span style="font-family:courier new;color:#33ffff;"><em>http://www.fasoulasonline.com/</em></span></a>Χρήστος Φασούλαςhttp://www.blogger.com/profile/00605946168502533737noreply@blogger.com46tag:blogger.com,1999:blog-30631437.post-35415123933369678422008-03-12T00:00:00.006+02:002008-03-12T14:25:58.762+02:00Μια Οδύσσεια χωρίς Ιθάκη...<div>Αποφάσισα, εκτάκτως (και για λόγους "ανωτέρας βίας"...) να κάνω ένα διάλειμμα στην μπλογκική αδράνειά μου. Χωρίς να κάνω κανένα ιδιαίτερο σχόλιο, απλώς σας αφήνω να... θαυμάσετε με τα ίδια σας τα μάτια την πνευματική κατάσταση ορισμένων "φωστήρων" της εκπαίδευσής μας...<br /></div><br /><div>Απλώς μια διευκρίνιση: Το παρακάτω τεστ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ τεστ της MENSA! Είναι ένα τεστ που μπήκε σε παιδιά ΤΡΙΤΗΣ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ... Παιδάκια, δηλαδή,τα οποία ίσα που έχουν συμπληρώσει το όγδοο έτος της ηλικίας τους... </div><div></div><br /><div>(Κάντε κλικ στις παρακάτω φωτογραφίες για να αντιληθφείτε σε όλο της το μέγεθος τη βαριάς μορφής μαλάκυνση εγκεφάλου από την οποία πάσχουν κάποιοι "λειτουργοί" του εκπευδευτικού μας συστήματος. Και πάσχουν εκουσίως, προκειμένου να γίνουν αρεστοί σε κείνους που τροφοδοτούν με λάδι τα γρανάζια του, εκείνους που το 'χουν βάλει αμέτι μωχαμέτι να ξεδιαλέξουν μόνο τους Αϊνστάιν και να ξεσκαρτάρουν στον Καιάδα όλους τους υπόλοιπους...)<br /><br /><a href="http://3.bp.blogspot.com/_ZgU89SWHjVA/R9cB48PuinI/AAAAAAAAAL8/dgkI3LtpUZs/s1600-h/Copy+of+test11-3-08(a).jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5176608374442068594" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" alt="" src="http://3.bp.blogspot.com/_ZgU89SWHjVA/R9cB48PuinI/AAAAAAAAAL8/dgkI3LtpUZs/s320/Copy+of+test11-3-08(a).jpg" border="0" /></a><br /><br /></div><br /><br /><div><a href="http://2.bp.blogspot.com/_ZgU89SWHjVA/R9cDMsPuioI/AAAAAAAAAME/ylG9m3JjbcQ/s1600-h/test11-3-08(b).jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5176609813256112770" style="FLOAT: right; MARGIN: 0px 0px 10px 10px; CURSOR: hand" alt="" src="http://2.bp.blogspot.com/_ZgU89SWHjVA/R9cDMsPuioI/AAAAAAAAAME/ylG9m3JjbcQ/s320/test11-3-08(b).jpg" border="0" /></a></div><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br />Ένα μόνο σχόλιο:<br /><br />Τι να μας πει κι ο Όμηρος... Τα μικρά παιδιά σήμερα τραβάνε τη δικιά τους Οδύσσεια. Και μάλιστα μια Οδύσσεια χωρίς Ιθάκη στο βάθος...<br /><br /><br /><br /><span style="font-size:180%;">ΒΡΕ ΟΥΣΤ!!!</span><br /><br /><br /><br /><br /><br /><span style="font-family:courier new;"><em>Θα με βρείτε και εδώ: </em></span><a href="http://www.fasoulasonline.com/"><span style="font-family:courier new;color:#33ffff;"><em>http://www.fasoulasonline.com/</em></span></a>Χρήστος Φασούλαςhttp://www.blogger.com/profile/00605946168502533737noreply@blogger.com34tag:blogger.com,1999:blog-30631437.post-5357200912227670072008-02-04T15:26:00.000+02:002008-02-04T15:31:55.510+02:00Μέχρι νωτέρας...Όχι, δεν το κλείνω το μαγαζί.<br />Απλώς το αδρανοποιώ για λίγο καιρό. Μέχρι νεωτέρας.<br />Είμαι πια πολύ απασχολημένος για ν' ασχοληθώ με το μπλογκ.<br />Πέρα από τα δύο παιδικά βιβλία (ένα μυθιστόρημα και ένα για την εθνική Ελλάδας) που θα κυκλοφορήσουν Απρίλιο - Μάιο, άρχισα να καταπιάνομαι ξανά με τη συνέχεια του τρίτου μου μυθιστορήματος για ενηλίκους.<br />Εδώ θα είμαι, πάντως, για ό,τι θελήσετε.<br />Επιστρέφω αμέσως, ρίψατε σημείωμα!<br /><br /><br /><span style="font-family:courier new;"><em>Θα με βρείτε και εδώ: </em></span><a href="http://www.fasoulasonline.com/"><span style="font-family:courier new;color:#33ffff;"><em>http://www.fasoulasonline.com/</em></span></a>Χρήστος Φασούλαςhttp://www.blogger.com/profile/00605946168502533737noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-30631437.post-2001989753601160402008-01-28T14:23:00.000+02:002008-01-28T14:26:34.792+02:00Σκληρό πόκερ...<a href="http://1.bp.blogspot.com/_ZgU89SWHjVA/R53JalM_XcI/AAAAAAAAAL0/-RIoNUebTZs/s1600-h/tzi_b.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5160502206536834498" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="http://1.bp.blogspot.com/_ZgU89SWHjVA/R53JalM_XcI/AAAAAAAAAL0/-RIoNUebTZs/s320/tzi_b.jpg" border="0" /></a><br />(H φρέσκια "Μαύρη Κερκίδα", που δημοσιεύεται στο σάιτ της εφημερίδας <a href="http://www.protothema.gr/sports.php">"Πρώτο Θέμα"</a>)<br /><br /><br />Ο ρόλος του δημοσιογράφου είναι, βασικά, διπλός: εκτός από το ενημερώνει, οφείλει και να κρίνει. Και η Μαύρη Κερκίδα είναι δημοσιογραφική στήλη. Αν και τις τελευταίες μέρες έχει μείνει στήλη άλατος.<br /><br />Κι αυτό διότι η Μαύρη Κερκίδα διαψεύστηκε παταγωδώς προτού το μελάνι στεγνώσει. Κι έγινε σαν τη γυναίκα του Λωτ ένα πράμα. Μόνο που η Μαύρη Κερκίδα δεν αντίκρισε τα Σόδομα να παίρνουν φωτιά, αντίκρισε να παίρνουν φωτιά τα μπατζάκια της.<br /><br />Η Μαύρη Κερκίδα, λοιπόν, οφείλει, εκτός από την κριτική της, να κάνει και την αυτοκριτική της. Γιατί αλλιώς κινδυνεύει να μείνει στήλη άλατος μια ζωή. Ή έστω να μεταμορφωθεί σε στήλη Ολυμπίου Διός (η οποία από στήλη έχει μεταμορφωθεί εσχάτως σε στύλο).<br /><br />«Άνοιξε, λοιπόν, τα χαρτιά του τελικά ο Ανδρέας Βγενόπουλος. Αλλά ο Τζίγκερ εξακολουθεί να κρατάει κλειστά τα δικά του. Και δεν πάει πάσο. Όσο για ρελάνς, ούτε να το συζητάς».<br /><br />Αυτά έγραφε, λοιπόν, τις προάλλες η Μαύρη Κερκίδα για τον Τζίγκερ. Το λάθος δικό της. Το ποντάρισμα δικό του.<br /><br />Κι ευτυχώς να λες που η στήλη έχει απλώς το ρόλο του παρατηρητή και δεν συμμετέχει στο παιχνίδι. Καθότι το πόκερ που παίζεται είναι σκληρό. Και δεν συγχωρούνται λάθη. Ούτε πάθη. Μα αν δεν πάθει, πώς θα μάθει;<br /><br />Το τελευταίο έχει να κάνει ασφαλώς με τον παίκτη Ανδρέα. Νεόφερτος στο παιχνίδι, δεν ήξερε. Δε ρώταγε; Και πήγε και ποντάρισε τα ρέστα του. Και στα ρέστα ρελάνς δεν χωράει. Απλώς ποντάρεις. Ή πας πάσο. Για να μη μείνεις στον άσο.<br /><br />Μόνο που ο παίκτης Τζίγκερ, κατά πως φαίνεται, δεν είχε μόνο έναν άσο. Είχε στο χέρι τρεις άσους και έναν παπά. Στην αλλαγή πάει να πάρει και τον τέταρτο άσο. Και να κάψει τον παπά. Ή έστω τον Παπαδόπουλο.<br /><br />Έχουμε και λέμε: Πρώτος άσος ο Ποστίγκα. Δεύτερος ο Σπυρόπουλος. Τρίτος ο Σαλπιγγίδης (ανανέωση συμβολαίου + διπλό στην Τούμπα). Ο τέταρτος είναι κρυφός. Τουλάχιστον μέχρι να τον φανερώσει.<br /><br />Μόνο που το πόκερ, είπαμε, είναι σκληρό. Και κάθε άλλο παρά οικογενειακό. Δεν μετέχουν δηλαδή μόνο ο παίκτης Τζίγγερ και ο παίκτης Ανδρέας. Συμμετέχουν κι άλλοι παίκτες, σκληροί κι αμείλικτοι. Που δεν βλέπουν με καλό μάτι τους άσους του Τζίγγερ. Και δεν πρόκειται να το περάσουν στο ντούκου.<br /><br />Πρώτος και καλύτερος, ο παίκτης Ντέμης. Που μέχρι στιγμής έχει συγκεντρώσει μπροστά του τις περισσότερες μάρκες. Μάρκα μεγάλη, βέβαια, και ο ίδιος. Το μόνο που φοβάται είναι τα μαρκαρισμένα φύλλα. Και τα σκληρά μαρκαρίσματα στον Ριβάλντο.<br /><br />Ακολουθεί κατά πόδας ο παίκτης Πέτρος. Που δεν σκοπεύει ν’ αφήσει ούτε τον παίκτη Ντέμη ούτε τον παίκτη Τζίγγερ να του πάρουν τα ηνία. Πολύ έμπειρος παίκτης, άλλωστε, μόνιμος πρωταθλητής στο πόκερ. Και στο σόκερ.<br /><br />Η παρτίδα, λοιπόν, αναμένεται σκληρή. Και απρόβλεπτη. Το μόνο βέβαιο είναι ότι αυτός που θα έχει τον τελευταίο λόγο θα είναι ο παίκτης Τζίγκερ. Καθότι θα κάνει την απονομή.<br /><br /><br />Θα με βρείτε και εδώ: <a href="http://www.fasoulasonline.com/"><span style="color:#33ffff;">http://www.fasoulasonline.com/</span></a>Χρήστος Φασούλαςhttp://www.blogger.com/profile/00605946168502533737noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-30631437.post-63956685188556931532008-01-21T14:18:00.000+02:002008-01-21T14:24:54.612+02:00Στο ίδιο έργο...<a href="http://3.bp.blogspot.com/_ZgU89SWHjVA/R5SOB22B_YI/AAAAAAAAALs/5ZT_F6UHPnw/s1600-h/papadpeseiro_210108.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5157903635799211394" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="http://3.bp.blogspot.com/_ZgU89SWHjVA/R5SOB22B_YI/AAAAAAAAALs/5ZT_F6UHPnw/s320/papadpeseiro_210108.jpg" border="0" /></a><br /><div></div><br /><p>(Το παρακάτω κείμενο δημοσιεύεται στο σάιτ της εφημερίδας <a href="http://www.protothema.gr/sports.php"><span style="color:#33ffff;">"Πρώτο Θέμα"</span></a>)</p><p><br />Κι έψαχνα να βρω τι μου θυμίζει… Τελικά το βρήκα: Το πρωτάθλημα της Superleague μου θυμίζει κινηματογραφικό συγκρότημα Multiplex. Με τη μόνη διαφορά ότι σ’ όλες τις αίθουσες παίζει το ίδιο έργο.<br /><br />Στο ίδιο έργο θεατές… Και το χειρότερο είναι πως αυτό το έργο δεν βλέπεται με τίποτα. Χίλιες φορές στα Village. Άσε που εκεί είναι και πιο φτηνό το εισιτήριο.<br /><br />Δέκα γκολ σημειώθηκαν σε οχτώ παιχνίδια. Στα έξι απ’ αυτά σημειώθηκε μόλις από ένα. Όπως λέει και το παλιό σύνθημα, ένα και να καίει. Και ο φίλαθλος να κλαίει. Τα λεφτά του.<br /><br />Ύστερα από το υπερθέαμα που απολαύσαμε και σ’ αυτή την αγωνιστική, κανείς πλέον δεν πρέπει ν’ αναρωτιέται γιατί τα γήπεδα αδειάζουν. Και τα Village γεμίζουν.<br /><br />Εντάξει, θα μου πείτε, τα πράγματα μπορεί να βελτιωθούν. Άλλωστε, έγιναν και μεταγραφές τον Γενάρη. Για παράδειγμα, οι Ολυμπιακοί ανυπομονούν να δουν τον Φερνάντο Μπελούτσι. Και όλοι οι υπόλοιποι τη Μόνικα Μπελούτσι.<br /><br />Βέβαια, ο αντίλογος εδώ είναι ότι τελευταία η Μόνικα πρωταγωνιστεί σε σούπες. Και μάλιστα ανάλατες. Παρόλα αυτά, υπάρχει η Μόνικα που, αν μη τι άλλο, τις κάνει πιπεράτες.<br /><br />Τη δική μας τη σούπα όμως που βλέπουμε κάθε Κυριακή δεν υπάρχει κανείς να την κάνει πιπεράτη. Εντάξει, δεν λέω, κάποιοι προσπαθούν. Όπως π.χ. ο Παπαδόπουλος, που έβγαλε γλώσσα στον Πεσέιρο. Πιπέρι στη γλώσσα.<br /><br />Και αντί κάτι τέτοια παλικάρια να τα έχουν στα όπα όπα, τους δείχνουν την πόρτα της εξόδου. Τι έκανε ο άνθρωπος; Απλώς είπε δυο φωνήεντα στον Πεσέιρο. Και ο Πεσέιρο του είπα άλλα τόσα. Έτσι νοστιμεύει η σούπα. Σου ’πα – μου ’πες.<br /><br /> Το μαγείρεμα της συγκεκριμένης σούπας πάντως πέρασε από πολλά στάδια. Και κυρίως από το στάδιο Καραϊσκάκη, όπου ο Παπαδόπουλος έχασε πέναλτι. Και στους βάζελους δεν άρεσε αυτή η σούπα. Οι γαύροι φυσικά την απόλαυσαν. Ψαρόσουπα.</p><p> </p><p> </p><p> </p><p><span style="font-family:courier new;"><em><br />Θα με βρείτε και εδώ: </em></span><span style="font-family:courier new;"><em><span style="color:#33ffff;">http://www.fasoulasonline.com</span></em></span></p><p> </p><p> </p><p> </p>Χρήστος Φασούλαςhttp://www.blogger.com/profile/00605946168502533737noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-30631437.post-74913777856886968372008-01-18T13:01:00.000+02:002008-01-18T13:08:29.724+02:00Χέρια: Μία ακόμα εκδοχήΈλαβα με μικρή καθυστέρηση από τη φίλη <a href="http://www.katerinaanteportas.blogspot.com/"><span style="color:#33ffff;">Κατερίνα</span> </a>μια ακόμα εκδοχή για το τέλος της μίνι νουβέλας (ή του μεγάλου διηγήματος, αν προτιμάτε) "Χέρια". Φυσικά και την ανεβάζω αμέσως, αξίζει τον κόπο:<br /><br />(Στο προηγύμενα ποστ μπορείτε να διαβάσετε το ανοκλοκλήρωτο διήγημα και τις υπόλοιπες εκδοχές τέλους).<br /><br /><br />Ξαφνιάστηκε όταν ο... Γουϊνι έκοψε απότομα την κουβέντα..<br />Έκπληκτος τον είδε ταραγμένο, να σηκώνεται και αφήνοντας σύξυλη την ωραία, να εξαφανίζεται στα ενδότερο του μαγαζιού. Το ίδιο έκπληκτη ήταν και η συνοδός του. Όχι για πολύ όμως.<br />-Ζακόπουλε, μη φεύγεις, μην κρύβεσαι φώναξε απειλητικά μια γυναίκα με μαύρα γυαλιά που κράδαινε μιαν ανοιχτόχρωμη, άσπρη θαρρείς ομπρέλλα.<br />΄Ωστε ο ερωτιάρης Φώτης, ο ανοικονόμητος Γουΐνι, ήταν ο πολύς Ζακόπουλος, μάγος και διαχειριστής των κονδυλίων της πολιτιστικής κληρονομιάς.. Τώρα καταλάβαινε, από την κουβέντα που προηγήθηκε, γιατί απορρίφθηκε η αίτησή του για την οργάνωση σεμιναρίων για τη δομή του Μυθιστορήματος.. Είχε προηγούμενα με τους διάσημους και ευπώλητους συγγραφείς!<br />Η γυναίκα πλησίασε απειλητική το τραπέζι που καθότανε πριν ο Γουΐνι. Πρόσεξε την αταραξία που διαδέχτηκε στο πρόσωπο της μελαχρινής γυναίκας την έκπληξη και αρχική ταραχή. Αντιμετώπισε ενοχλημένη και ερωτηματικά τη θυμωμένη Ζακοπούλου.<br />Αποφάσισε να δράσει. Τι σόι συγγραφέας με αποδεδειγμένη έμπνευση ήταν! Σκέφθηκε δευτερόλεπτα. Αποκλείεται η εκνευρισμένη κυρία να τον είχε καν προσέξει. Γλίστρισε προσεκτικά απαρατήρητος με το αντίτυπο του βιβλίου του στο χέρι προς την είσοδο του μαγαζιού. Το βασικό στόρυ το είχε σχηματίσει και υπολόγιζε πολύ στον αυτοσχεδιασμό του και την εξυπνάδα του ζευγαριού.<br />Μπήκε ξανά στο μαγαζί με εννοούμενα εσκεμμένο θόρυβο.<br />-Εδώ είναι φώναξε κραδαίνοντας το βιβλίο του στην γυναίκα της παραλίας, του φάνηκε ότι τον κύτταξε έκπληκτη πίσω από τα γυαλιά της όσο και η γυναίκα του Ζακόπουλου.<br />-Που είναι ο φίλος μου, ρώτησε, που καθόμαστε πριν εδώ; Ο Φώτης ο Ζακόπουλος;<br />-Γνωρίζετε τον άνδρα μου, του είπε επιθετικά η μαινόμενη.<br />- Χαίρομαι που σας γνωρίζω επιτέλους κ.Ζακοπούλου, Στέλιος Στεργιάδης, συγγραφέας. Είχαμε ραντεβού με το φίλο Φώτη, για κάποια αίτηση επιχορήγησης που έχω κάνει στην επιτροπή πολιτιστικής κληρομιάς!<br />-Κυρία μου, στράφηκε προς την πέτρα του σκανδάλου, ιδού το αντίτυπο του νέου βιβλίου μου με αφιέρωση και αυτόγραφο. Λυπάμαι δεν συγκράτησα το ονοματάκι σας αλλά νομίζω ότι η αφιέρωση εις την άγνωστη θαυμάστρια και το κολακευτικό σχόλιο, καλύπτει την παράλειψη.<br />Υπνωτισμένη άπλωσε εκείνη το χέρι της κυτάζοντας μια αυτόν και μια τη σύζυγο Ζακόπουλου. <br />-Σας ευχαριστώ πολύ! Ελπίζω να δούμε γρήγορα το επόμενο μυθιστόρημά σας! <br />Του χαμογέλασε και άνοιξε ουρανό! Έβαλε το βιβλίο στην τσάντα της και με νωχελικό βήμα πήγε πίσω στην ξαπλώστρα της παραλίας.<br />-Καθίστε κ. Ζακοπούλου, να σας προσφέρουμε και εσάς κάτι; Ένα ουζάκι ίσως;<br />Κατευνασμένη η γυναίκα αλλά ακόμα καχύποπτη, κάθισε. Σε λίγο ξεχάστηκε στην κουβέντα του «γνωστού και γοητευτικού» συγγραφέα.<br />-Ο Φώτης, αργεί, είπε ξαφνικά.<br />-Πάω να δώ τι του συμβαίνει πρότεινε εκείνος.<br />Χάθηκε στο βάθος του μαγαζιού. Ο Φώτης ήταν μισοκρυμμένος πίσω από ένα βαρέλι μπύρας και ένα σακί πατάτας. Γελοία εμφάνιση. Μόρφασε υποτιμητικά αλλά βιάστηκε να χαμογελάσει.<br />-Ελάτε πίσω φίλε μου, είμαι ο συγγραφέας... και έπεισα τη σύζυγό σας ότι το ραντεβού ήταν μαζί μου για μια αίτηση που έχω κάνει στην επιτροπή σας, για σεμινάρια οργάνωσης Μυθιστορήματος. Μεταξύ ανδρών χάρη..<br />Ζεματισμένος πρόβαλε ο Ζακόπουλος. Δεν πίστευε και πολύ στα μάτια και στην τύχη του..<br />-Είσθε πράγματι ο Στεργιάδης, ψιθύρισε. Και η..<br />- Μη φοβάστε όλα τακτοποιήθηκαν. Είμαι εγώ στο τραπέζι σας με την κυρία σας. Πρέπει όμως να μας καλύψει ο σερβιτόρος, σας τον στέλνω και έρχεσθε μετά.<br />Έγνεψε στον σερβιτόρο και του ψιθύρισε κάτι χαμηλόφωνα. Βγήκε και πλησίασε τη Ζακοπούλου με το γνωστό αστραφτερό και γοητευτικό του χαμόγελο.<br />-Ερχεται, της είπε, χρειάστηκε τουαλέτα..<br />Θα χαρώ να φάμε μαζί μετά από αυτή την απρόσμενη σύμπτωση..<br />Χαμογέλασε πλατιά. Τι είναι η ζωή και τα παράξενά της. Ασφαλώς θα προωθήσει την αίτησή του ο Ζακόπουλος. Χέρι με χέρι.. Το ένα χέρι νίβει τ άλλο... Χέρια μαχαίρια!<br />Άραγε θα προλάβει την όμορφη «θαυμάστριά» του στην παραλία, μετά το τραπέζι με τους συμφιλιωμένους Ζακόπουλους;<br /><br /><br /><em><span style="font-family:courier new;">Θα με βρείτε και εδώ: </span></em><a href="http://www.fasoulasonline.com/"><em><span style="font-family:courier new;color:#33ffff;">http://www.fasoulasonline.com/</span></em></a>Χρήστος Φασούλαςhttp://www.blogger.com/profile/00605946168502533737noreply@blogger.com11tag:blogger.com,1999:blog-30631437.post-5995359807415005972008-01-14T12:18:00.000+02:002008-01-14T12:27:51.102+02:00Χέρια: Εκδοχή 6η (η δική μου)Η έκτη και τελευταία εκδοχή τέλους του διηγήματος "Χέρια" είναι η δική μου. Χωρίς περαιτέρω σχόλια, πάμε στο "ζουμί". Αφού πρώτα βέβαια σας θυμίσω το κλασικό, τα λινκ δηλαδή, όπου μπορείτε να διαβάσετε το έως τώρα ανολοκλήρωτο διήγημα:<br /><br /><a href="http://fasoulas.blogspot.com/2007/12/blog-post.html"><span style="color:#33ffff;">Χέρια (Α΄ μέρος)</span></a><span style="color:#33ffff;"> </span><br /><a href="http://fasoulas.blogspot.com/2007/12/blog-post_06.html"><span style="color:#33ffff;">Χέρια (Β΄ μέρος) </span></a><br /><a href="http://fasoulas.blogspot.com/2007/12/blog-post_11.html"><span style="color:#33ffff;">Χέρια (Γ΄ μέρος) </span></a><br /><br />Πάμε, λοιπόν:<br /><br /><br />«Με συγχωρείτε που παρεμβαίνω, αλλά συμφωνώ απόλυτα με την κυρία…»<br />Δεν είχε αντέξει άλλο. Ακούγοντας το φλογερό λογύδριο της γυναίκας, είχε νιώσει την ακατανίκητη παρόρμηση να γυρίσει και να της δώσει ένα σβουρηχτό φιλί. Τελικά περιορίστηκε σε μια απλή παρέμβαση.<br />Περίμενε ν’ ακούσει από τον Γουίνι μια απάντηση του στιλ «Χεστήκαμε που συμφωνείς με την κυρία» ή κάτι τέτοιο, αλλά δεν άκουσε απολύτως τίποτα. Απλώς ο τύπος τον κοίταζε συνοφρυωμένος. Και η γυναίκα έκπληκτη. Πήρε θάρρος, λοιπόν, και συνέχισε:<br />«Ο Κοέλο, κατά τη γνώμη μου, έγραψε ένα καλό βιβλίο. Ένα απλώς καλό βιβλίο. Από τη στιγμή, λοιπόν, που το βιβλίο αυτό είχε τέτοια απρόσμενη επιτυχία και μάλιστα παγκοσμίως, ο Κοέλο… ο Κοέλο…»<br />Μα γιατί τον κοιτούσε έτσι η γυναίκα; Τον κοιτούσε με μάτια που έλαμπαν, μάτια γεμάτα έξαψη. Τα χείλια της μισάνοιξαν, σχηματίζοντας ένα αχνό χαμόγελο. Κι εκείνος άρχισε να χάνει τα λόγια του.<br />«…ο Κοέλο έγινε… ο Κοέλο, θέλω να πω, αυτονακηρύχτηκε… δηλαδή όχι ακριβώς αυτονακηρύχτηκε, αλλά… αυτό που θέλω να πω είναι ότι… ότι ο Κοέλο…»<br />«Δεν το πιστεύω!» αναφώνησε ξαφνικά η γυναίκα. «Δεν το πιστεύω!» επανέλαβε.<br />Διέκοψε το τραύλισμά του και την κοίταξε ερωτηματικά.<br />«Τι δεν πιστεύετε;» τη ρώτησε.<br />«Δεν το πιστεύω» ξανάπε εκείνη, πιο ήρεμα αυτή τη φορά. «Μα εσείς δεν είστε… εσείς δεν είστε ο Νίκος Σιγάλας; Ο συγγραφέας;»<br />Ξαφνικά κατάλαβε. Συνειδητοποίησε, έστω και καθυστερημένα, ποιος ήταν ο <em>«αντικειμενικά πολύ ωραίος άντρας και καταπληκτικός συγγραφέας»…</em> Κι αμέσως, αφού πρώτα έριξε μία ακόμα νοερή μούντζα στον αργόστροφο εαυτό του, ένιωσε μέσα του να λιώνει σαν το κεράκι της λαμπρής.<br />Προσπάθησε να φορέσει το λόγιό του χαμόγελο, μα το μόνο που του βγήκε ήταν μια γελοία γκριμάτσα.<br />«Με αναγνωρίσατε;» είπε ταπεινά.<br />«Φυσικά και σας αναγνώρισα! Σας έβλεπα και νωρίτερα στην παραλία να διαβάζετε Ντοστογέβσκι. Η αλήθεια είναι ότι μου θυμίζατε αόριστα κάποιον, αλλά με τα γυαλιά ηλίου και το καπελάκι που φορούσατε, ξέρετε…»<br />Τον έβλεπε και νωρίτερα στην παραλία… Η φράση της αυτή τον όπλισε με περίσσιο θάρρος.<br />«Ξέρω, ξέρω, θα πρέπει να ’μοιαζα σαν…»<br />«Τόση ώρα για σας μιλούσαμε» τον διέκοψε η γυναίκα. «Μη μου πείτε πώς δεν το καταλάβατε»<br />«Για να είμαι ειλικρινής, όχι, δεν το κατάλαβα. Αλλά τώρα…» Έριξε μια ματιά στον Γουίνι, που δεν είχε πει λέξη τόση ώρα. Απλώς είχε μαζευτεί στο καβούκι του σαν σαλιγκάρι σε εποχή ξηρασίας και τον κοιτούσε με τα φρύδια σμιχτά. «Αλλά τώρα καταλαβαίνω τι…» πήγε να συμπληρώσει, αλλά και πάλι η γυναίκα τον διέκοψε.<br />«Σίγουρα όμως θα καταλάβατε ότι είμαι θαυμάστριά σας, έτσι δεν είναι; Είμαι μεγάλη θαυμάστριά σας, κύριε Σιγάλα! Τα βιβλία σας τα έχω διαβάσει όλα, και μάλιστα δυο φορές. Εκτός από το πρώτο σας».<br />«Τι να σας πω, νιώθω εξαιρετικά κολακευμένος, νιώθω…» Αλλά σιγά μην τον άφηνε να ολοκληρώσει τη φράση του.<br />Η γυναίκα σηκώθηκε ξαφνικά όρθια, αφού νωρίτερα είχε πιάσει με μια γρήγορη κίνηση από το τραπέζι το βιβλίο. Όχι του Κοέλο, το άλλο. Το δικό του. Το πρώτο του… Επιτέλους, κατάφερε να το διακρίνει, έστω κι αργά. Αν το είχε διακρίνει νωρίτερα, θα είχε γλιτώσει από μεγάλη –ψυχική, αν μη τι άλλο- ταλαιπωρία. Κάλλιο αργά, ωστόσο, παρά ποτέ.<br />Η γυναίκα στάθηκε δυο βήματα μακριά του και του έτεινε το χέρι με το βιβλίο.<br />«Έφαγα τον κόσμο για να το βρω» του είπε. «Όπου κι αν ρώτησα, μου έλεγαν ότι έχει εξαντληθεί»<br />«Εεε, ναι, η αλήθεια είναι ότι όντως έχει εξαντληθεί και απορώ…»<br />«Ο επιμένων νικά, όμως, έτσι δεν είναι;»<br />Η γυναίκα γέλασε και ο τόπος ολόγυρα φωτίστηκε. Ίσως επειδή την ίδια στιγμή άναψαν τα φώτα του δήμου. Είχε ήδη σκοτεινιάσει και ούτε που το ’χε πάρει χαμπάρι.<br />Τον πλησίασε ακόμα περισσότερο και στάθηκε ακριβώς από πάνω του, λυγίζοντας το ένα της γόνατο σε μια μικρή, χαριτωμένη υπόκλιση.<br />«Θα μου κάνετε την τιμή να μου το υπογράψετε, κύριε Σιγάλα;»<br />Πήρε το βιβλίο από το αέρινο χέρι της, αγγίζοντάς το ανάλαφρα, δήθεν τυχαία.<br />«Πολύ ευχαρίστως. Και, σας παρακαλώ, τα ‘‘κύριε Σιγάλα’’ κομμένα, έτσι; Νίκο να με λέτε. Νίκο να με λες»<br />«Όπως θέλετε… όπως θέλεις, Νίκο»<br />Έριξε μία ακόμα ματιά στο Γουίνι, που λούφαζε όλο και περισσότερο στην καρέκλα του, κοιτάζοντάς τον με φανερή έχθρα. Αλλά σιγά μην καθόταν ν’ ασχοληθεί μαζί του τούτη τη στιγμή, τη στιγμή της μεγαλειώδους νίκης του, τη στιγμή του ανεπανάληπτου θριάμβου του, τη στιγμή…<br />Τη στιγμή που ένιωσε να τον διαπερνάει το σοκ. Ένα σοκ εξίσου μεγαλειώδες, εξίσου ανεπανάληπτο...<br />«Γράψτε, ‘‘στην Όλγα’’» έλεγε η γυναίκα, μα εκείνος δεν την άκουγε. Δεν άκουγε τίποτα.<br />Μόνο έβλεπε. Και το μόνο που έβλεπε ήταν το σημάδι.<br />Η γυναίκα είχε σηκώσει το αριστερό της χέρι ξύνοντας το κεφάλι της αμήχανα, καρτερώντας ανυπόμονα την αφιέρωση. Μα το μυαλό του συγγραφέα είχε αδειάσει πλέον, το κορμί του είχε παραλύσει, το ένα χέρι του έσφιγγε το στιλό και το άλλο το βιβλίο, μα δεν μπορούσε να γράψει λέξη. Άλλωστε, δεν κοιτούσε πια το βιβλίο.<br />Κοιτούσε το σημάδι.<br />Ένα κατακόκκινο, ανατριχιαστικό σημάδι, που είχε ρημάξει, είχε κατασπαράξει το βελούδινο δέρμα. Ένα τεράστιο, φρικιαστικό σημάδι, που ξεκινούσε από τη μασχάλη και απλωνόταν σχεδόν μέχρι τον αγκώνα. Από τη μέσα του πλευρά του μπράτσου…<br /><br />Λίγη ώρα αργότερα, όταν πια το νοσοκομειακό είχε μαζέψει τον Νίκο Σιγάλα («Εγκεφαλικό ανεύρυσμα» έγραψαν την άλλη μέρα οι εφημερίδες) και η ηρεμία στην ερημωμένη παραλία είχε αποκατασταθεί, ο σερβιτόρος άρχισε να συμμαζεύει τα τραπέζια και να τοποθετεί όπως όπως το περιεχόμενό τους στον τεράστιο δίσκο του.<br />Εκεί, ανάμεσα σ’ ένα αδειανό μπουκάλι μπίρα και μια μισοτελειωμένη τυροκαφτερή, είδε το βιβλίο.<br />Ακούμπησε το δίσκο στο τραπέζι και το πήρε στα χέρια του. Και τα χέρια του ήταν τραχιά, στιβαρά, χέρια γεμάτα ρόζους, καμιά σχέση με τα μαλακά, λεπτεπίλεπτα, αλαβάστρινα χέρια που απεικονίζονταν στο εξώφυλλο του βιβλίου.<br />Αυτός, εξάλλου, ήταν και ο τίτλος του:<br /><em>Χέρια…</em><br /><br /><br /><span style="font-family:courier new;"><em>Θα με βρείτε και εδώ: </em></span><a href="http://www.fasoulasonline.com/"><span style="font-family:courier new;color:#33ffff;"><em>http://www.fasoulasonline.com/</em></span></a>Χρήστος Φασούλαςhttp://www.blogger.com/profile/00605946168502533737noreply@blogger.com15tag:blogger.com,1999:blog-30631437.post-35534498892679774592008-01-11T16:42:00.000+02:002008-01-12T12:10:34.603+02:00Χέρια: Εκδοχές 3η, 4η και 5ηΕκδοχών τέλους... συνέχεια (και... τέλος, ενδεχομέως) για το διήγημα "Χέρια"!<br />Σήμερα ανεβάζω τις τρεις τελευταίες εκδοχές, τις πιο σύντομες απ' όλες.<br />Αν δεν λάβω κι άλλες εκδοχές μέσα στο Σαββατοκύριακο, τη Δευτέρα θα ποστάρω και τη δική μου εκδοχή. Και... όποιος αντέξει!<br /><br />Θυμίζω -για να μην ψάχνετε- πού μπορείτε να διαβάσετε το έως τώρα ανοκλήρωτο διήγημα:<br /><br /><a href="http://fasoulas.blogspot.com/2007/12/blog-post.html"><span style="color:#33ffff;">Χέρια (Α΄ μέρος)</span></a><span style="color:#33ffff;"> </span><br /><a href="http://fasoulas.blogspot.com/2007/12/blog-post_06.html"><span style="color:#33ffff;">Χέρια (Β΄ μέρος) </span></a><br /><a href="http://fasoulas.blogspot.com/2007/12/blog-post_11.html"><span style="color:#33ffff;">Χέρια (Γ΄ μέρος)</span> </a><br /><br />Πάμε, λοιπόν, πρώτα στην εκδοχή της φίλης Μανταλένας (της μόνης... μη blogger της παρέας):<br /><br /><br />Κάρφωσα τα μάτια μου για μια ακόμα φορά στα χέρια της που σαν φίδια κινιόντουσαν με φοβερή επιδεξιότητα και έζησα ένα όνειρο, τέτοιο που με έκανε να νοιώσω τόσο δυνατά συναισθήματα που έγιναν η αρχή του τέλους αυτής της ιστορίας. Βρέθηκα φωλιασμένος στην αγκαλιά της και εκείνη τυλίχτηκε γύρω μου σαν κισσός τόσο σφιχτά τόσο δυνατά που αισθάνθηκα την ανάσα μου να κόβεται. Προσπάθησα να ξεφύγω μα ήταν<br />αδύνατον τα λατρεμένα χέρια της με έσφιγγαν όλο και πιο πολύ όπου και παραδόθηκα αμαχητί. Ήταν τόσο διαφορετική όταν ήταν κοντά μου, ήταν η αγάπη της σαν την φουρτουνιασμένη θάλασσα που με έπνιξε, ήταν η ψυχή μου σαν πνοή που χάθηκε στο σφιχταγκάλιασμα της. Σηκώθηκα με σταθερό βήμα και απομακρύνθηκα. Την κοίταξα με την άκρη του ματιού μου βυθισμένη στο βιβλίο της που ήταν πράγματι ένα δικό μου<br />και αγαπημένο μου. Φοβήθηκα να ταράξω αυτή την σκηνή που έμοιαζε ζωγραφικής. Φοβήθηκα να μπω στον κόσμο της. Καλύτερα έτσι πολλές φορές είναι πιο όμορφο να θυμάσαι τις σκέψεις που έκανες και να ονειροπολείς παρά τις πράξεις σου και να πονάς. Παίρνω την αύρα της με μια βαθειά ανάσα, την κλείνω μέσα μου και συνεχίζω τον δρόμο μου, αυτόν που είναι γεμάτος απορίες, εκπλήξεις και αναζητήσεις<br />Εξάλλου μόνο τότε μπορώ να γράψω, μόνο έτσι μπορώ να ζήσω. Κάθε τι που είναι ανέγγιχτο είναι και μαγικό. Δεν θα το ξεχάσω απλά θα το προσπεράσω και θα γεμίσω με αυτό πολλές επόμενες σελίδες με την γλώσσα της πένας, που άλλωστε την ξέρω τόσο καλά...<br /><br /><br /><span style="color:#000000;"><strong>Συνεχίζουμε με της εκδοχή της </strong><a href="http://renata2006-renata.blogspot.com/"><span style="color:#33ffff;"><strong>Ρενάτας</strong></span></a><strong>:</strong></span><br /><br /><br />«Τι είναι ο αλχημιστής, αν όχι ένα παραμυθάκι για να κοιμίζει τον κόσμο με συμβουλές του τύπου: Όταν θες κάτι πολύ, όλο το σύμπαν συνωμοτεί μαζί σου. Άσε μας, ρε Φώτη. Αυτή κι αν είναι αφέλεια και μοιρολατρισμός.»<br />«Ενώ ο άλλος είναι καλύτερος, ε? Τέλος πάντων δε θα τσακωθούμε, βρε μωρό μου, για τους συγγραφείς. Σε πεθύμησα κι η ώρα περνάει. Είναι κρίμα να περνάει άδικα.»<br />«Βέβαια είναι κι η γυναίκα σου στη μέση. Αχ, βρε Φώτη, άλλο πρόσωπο μου ΄χες δείξει στην αρχή.»<br />«Εμ τι ήθελες, βρε μωράκι μου, το συγγραφέα σου προσωποποιημένο? Και μετά λες πως δεν είσαι αφελής!»<br />«Μέχρι εδώ και μη παρέκει, Φώτη. Ναι, χίλιες φορές θα προτιμούσα αυτόν παρά έναν λιγούρη που με πρόσχημα βιβλία και συζητήσεις έχει το μυαλό του μόνο στο κρεβάτι. Εγώ γι αυτό έμεινα μαζί σου, κι όχι για την ομορφιά σου, Φώτη. Εσύ σε μένα είδες μόνο ένα πήδημα και την ευκαιρία ν’ ανεβάσεις τις μετοχές σου. Έχεις την οικογένειά σου και τα παιδιά σου, την επιχείρησή σου.. Τι σου έλειπε, μια γκόμενα που να «φυσάει» όπως λες και με το φίλο σου.»<br />Μπράβο, ξέσπασμα το πλάσμα. Πολύ τον ζήλευε αυτόν τον συνάδελφό του. Γιατί κι οι δικές του θαυμάστριες να μην είναι έτσι?<br />«Μα βρε μωράκι μου, δεν είναι έτσι!»<br />«Φώτη, δεν είμαι χαζή. Μη με κοροϊδεύεις μπρος στα μάτια μου λοιπόν.»<br />«Έλα βρε μωράκι μου, δε μ΄ αγαπάς πια?» την έπιασε στο φιλότιμο ο Γουίνι.<br />«Φώτη, απόψε με θύμωσες. Πολύ. Ήρθες σκαστός και βιάζεσαι να φύγεις. Έτσι διεκπεραιωτικά μ’ έχεις και μένα στη λίστα σου. Φύγε και μη μου ξανατηλεφωνήσεις αν δεν σκεφτείς τα όσα συζητήσαμε.»<br />«Μα...»<br />«Μην πεις άλλη κουβέντα απόψε, Φώτη. Μόνο σκέψου.»<br />«Εντάξει, μωράκι μου. Θα σε πάρω αύριο.» ψέλισε ο Γουίνι, έχοντας φάει χοντρή ήττα. «Να θυμηθώ να της στείλω λουλούδια αύριο και κάνα καλό κόσμημα. Πάντα πέφτουν οι γκόμενες μ΄ αυτά. Στην ανάγκη θα την κοπανήσω μια μέρα –ταξίδι για λόγους δουλειάς θα πω στη Νίτσα-να κάτσω μαζί της μπας κι ηρεμήσει. Βρε, μπας και τη διπλαρώνει κάνας άλλος ?Για να ΄χω το νου μου, σκεφτόταν ο Γουίνι.»<br />Η γυναίκα παρήγγειλε άλλη μια μπύρα στο γκαρσόνι μουρμουρώντας «Άντρες! Όλοι οι σκάρτοι μου τυχαίνουν, γμτ! Κι εγώ που πίστευα πως αυτός ήταν διαφορετικός...»<br />Αυτή είναι η ευκαιρία μου. Σε λίγο θα φύγει. Πώς θ΄αντιδράσει αν μάθει πως κι εγώ ήμουν συγγραφέας , και ευπώλητος μάλιστα?<br />Λοιπόν θα οπλιστώ με θάρρος και θα της μιλήσω. Κι αν με παρεξηγήσει ή δεν με βρει του γούστου της. Απ΄ την άλλη μπροστά στο Γουίνι είμαι πολύ καλύτερος. Τι ώρα είναι? Ωχ, πήγε εννιά η ώρα. Πρέπει να γυρίσω πίσω. Θα ΄χει ηρεμήσει τώρα. Ας μην της δώσω λαβές και γι άλλη μουρμούρα.<br />Σηκώνεται. Ωχ, θα φύγει Αμάν αυτή η ατολμία μου! Τα σχέδια με μάραναν. Αλλά η τσάντα της όμως είν’ εδώ. Α, τουαλέτα πάει. Ωραία, θα της αφήσω το βιβλίο και θα φύγω.<br />Αν πετύχει, τότε τρέμε Γουίνι…<br /><br /><br /><strong>Ιδού και η -λακωνικότατη- εκδοχή του <a href="http://www.blogger.com/profile/01103973528557594403"><span style="color:#33ffff;">Σπίθα</span> </a>(και όχι του </strong><a href="http://www.blogger.com/profile/04631487403559736948"><span style="color:#33ffff;"><strong>koulpa</strong></span></a>, <strong>όπως λανθασμένα είχα γράψει αρχικά):</strong><br /><br /><br />Είμαι διατεθειμένος να πιστέψω οτιδήποτε, με την προυπόθεση ότι θάναι, τελείως, απίστευτο. Αν και ο μόνος τρόπος να απαλλαγούν και οι δύο απο τον πειρασμό, είναι να του... παραδοθούν.<br /><br /><br />Τα σχόλια δικά σας...<br /><br /><br /><span style="font-family:courier new;"><em>Θα με βρείτε και εδώ: </em></span><a href="http://www.fasoulasonline.com/"><span style="font-family:courier new;color:#33ffff;"><em>http://www.fasoulasonline.com/</em></span></a>Χρήστος Φασούλαςhttp://www.blogger.com/profile/00605946168502533737noreply@blogger.com17tag:blogger.com,1999:blog-30631437.post-62664698175146219662008-01-09T12:10:00.000+02:002008-01-09T12:19:16.563+02:00Χέρια: 2η εκδοχή τέλουςΤελικά, ίσως το τρενάρουμε λιγάκι παραπάνω. Καθότι βλέπω ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον και λαμβάνω "υποσχέσεις" για ακόμα περισσότερες συμμετοχές - εκδοχές.<br />Τέλος πάντων, θα δούμε. Προς το παρόν, συνεχίζουμε με τη δεύτερη εκδοχή, όπως ακριβώς μου την έστειλε ο φίλος <a href="http://www.blogger.com/profile/10110300900374558175">Κωστής Γκορτζής</a>. Πριν απ' αυτό, θυμίζω -για να μην ψάχνετε- πού μπορείτε να διαβάσετε το έως τώρα ανοκλήρωτο διήγημα:<br /><br /><a href="http://fasoulas.blogspot.com/2007/12/blog-post.html">Χέρια (Α΄ μέρος)</a><br /><a href="http://fasoulas.blogspot.com/2007/12/blog-post_06.html">Χέρια (Β΄ μέρος) </a><br /><a href="http://fasoulas.blogspot.com/2007/12/blog-post_11.html">Χέρια (Γ΄ μέρος) </a><br /><br />Πάμε, λοιπόν, και στο τέλος του, όπως το εμπνεύστηκε ο Κωστής Γκορζής:<br /><br /><br />Ορίστε η χωριάτικη», είπε ο σερβιτόρος βροντώντας το πιάτο μπροστά του.<br />«Τίποτʼ άλλο;» ρώτησε.<br />«Τίποτα, τίποτα, ευχαριστώ» απάντησε γρήγορα και ο σερβιτόρος απομακρύνθηκε μουρμουρίζοντας.<br />Ξανάστησε αυτί.<br />«Οι εκδότες τους κάνουν όνομα. Δημόσιες σχέσεις και σταρ σίστεμ είναι όλη η υπόθεση».<br />«Κοίτα, με σαράντα βαθμούς θερμοκρασία, το κορμάκι σου κάρβουνο αναμμένο και τα κάλλη σου φόρα παρτίδα, ε, μου ʽναι δύσκολο να σε αντικρούσω βρε μωράκι μου, πάμε να πούμε τα δικά μας μόνοι για κανα δυό ωρίτσες γιατί, σου είπα, πρέπει να γυρίσω νωρίς.»<br />«Να γυρίσεις τώρα. Και να πείς της γυναίκας σου ότι, με τα χάλια του περιβάλλοντος, τα ψάρια λιγόστεψαν» του είπε απότομα. «Και με τις παπάρες του Κοέλο ξενέρωσα κι εγώ. Άσε με τώρα να διαβάσω αυτόν που έχει βρεί το κουμπί μου και με ξεσηκώνει. Μπορεί να επωφεληθείς μετά.»<br />«Καλά, κουκλί μου, ελπίζω μέχρι αύριο να σου ʽχουν περάσει τα νευράκια. Θα κανονίσω να πάμε ʽκυνήγιʼ με τον Ανέστη απʼ τα ξημερώματα και θα ʽχουμε σχεδόν όλη τη μέρα δική μας».<br />«Δεν της λες ότι θα πάτε για σαφάρι καλύτερα;» του είπε σαρκαστικά κι εκείνος σηκώθηκε να φύδει κι έσκυψε να τη φιλήσει ενώ σκεφτόταν ήδη την εναλλακτική λύση για να καταναλώσει την περίσσια τεστοστερόνη του.<br />Εκείνη τραβήχτηκε προς τα πίσω πειραγμένη. Η καρέκλα της έγειρε και η πλάτη της ακούμπησε με δύναμη στην πλάτη του ...ωτακουστή κάνονας τα ρέιμπαν να γλυστρήσουν στη μύτη του. Έστριψε ανατριχιασμένος καθώς ο Γουίνι και οι τρίχες του απομακρύνονταν και, ξεροβήχοντας από αμηχανία, ζήτησε συγνώμη κι έσπρωξε τα γυαλιά στη θέση τους.<br />«Εμένα να με συγχωρείτε» του είπε κοιτώντας τον κατάμματα πριν τα μάτια του κρυφτούν πίσω απʼ τα σκούρα γυαλιά. Χαμογέλασε.<br />«Έχουμε ξανασυναντηθεί;» τον ρώτησε. Ένοιωσε τα γόνατά του να λύνονται. Δεν πίστευε ότι η γυναίκα αυτή του έδινε την ευκαιρία να της μιλήσει, να την πλησιάσει.<br />«Στα όνειρά μου σίγουρα» της είπε, δίνοντας κρυφά συγχαρητήρια στον εαυτό του για την έμπνευση.<br />«Υπερβάλλετε» του είπε κολακευμένη. Το μυαλό του έτρεχε με χίλια. Έρριξε μια ματιά στο βάθος για να σιγουρευτεί ότι ο αρκουδιάρης είχε φύγει, έστριψε την καρέκλα του στα πλάγια, ρούφηξε το στομάχι του και τέντωσε την πλάτη του αποφασισμένος να τα παίξει όλα για όλα.<br />«Καθόλου δεν υπερβάλλω, κι αν δεν ήσασταν δεσμευμένη με τον συμπαθή κύριο που μόλις έφυγε, ευχαρίστως θα σας περιέγραφα αυτά μου τα όνειρα.»<br />«Χα, χα, χα,» γέλασε γάργαρα. «Μου θυμίζετε κάτι που διαβάζω τώρα τελευταία. Ο συγγραφέας έχει έναν τέτοιο τρόπο να προσεγγίζει μια γυναίκα, δε λέω, πολύ, πώς να το πω, επιθετικά τρυφερό; Και έτσι για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους, δεν θεωρώ τον εαυτό μου δεσμευμένο με αυτόν τον κύριο. Θα τον περιέγραφα ως προσωρινό αναγκαίο κακό» συνέχισε με μια σκιά στο βλέμμα της.<br />«Και ...αυτό που διαβάζετε, αν μου επιτρέπετε, τι είναι;» είπε φωναχτά ενώ από μέσα του σκέφτηκε ʽας παίξουμε στην έδρα μουʼ.<br />«Α, ένας νέος συγγραφέας, Νίκο Σιγάλα τον λένε, μʼ έχει συναρπάσει. Γράφει τόσο τρυφερά, τόσο υπόγεια ερωτικά, πώς να το περιγράψω, με αναστατώνει θα έλεγα».<br />«Μπορώ να δω το βιβλίο του;» ρώτησε ο Σιγάλας προσπαθώντας να διατηρήσει σταθερή τη φωνή του. Αυτή έσκυψε δίνοντάς του την ευκαιρία να θαυμάσει τα στήθια της που ξεχείλιζαν στο μικροσκοπικό μαγιό. Ξεροκατάπινε καθώς εκείνη του έδινε το βιβλίο. Το βιβλίο του!<br />Το κράτησε στα χέρια του για λίγο αμίλητος. Κοίταξε το εξώφυλλο, αμίλητος για λίγο, σαν να το μελετούσε και το ακούμπησε τελετουργικά πάνω στο τραπέζι του.<br />«Μπορώ να το κρατήσω;» της είπε χαμογελώντας.<br />«Μα...» είπε αυτή απορημένη.<br />«Μην ανησυχείτε, θα το διαβάσετε μέχρι το τέλος. Επιτρέψτε μου να το αντικαταστήσω μʼ αυτό», της είπε και της έδωσε το δικό του με την αφιέρωση. ʽΜπίνγκο!ʼ, σκέφτηκε.<br />Η θεά πήρε το βιβλίο στα χέρια της, ʽτι χέρια θεέ μουʼ αναλογίστηκε αυτός ενώ κατέβαζε τα ρέιμπαν και τα ακουμπούσε στο τραπέζι του.<br />Αυτή άνοιξε το εξώφυλλο και, μη πιστεύοντας στα μάτια της, άρχισε να διαβαζει την αφιέρωση κάτω από τη φωτογραφία του συγγραφέα. Γύρισε αποσβολωμένη και αντίκρυσε τα καταγάλανα μάτια του να την κοιτούν μʼ αυτή την έκφυλη σεμνότητα που έβγαινε και στα γραπτά του και γίνονταν ακόμη πιο λάγνα από τη μυωπία του.<br />«Εσείς;» ψέλισε στρίβοντας ακόμη περισσότερο την καρέκλα της, σχεδόν ακουμπώντας τον.<br />ʽΑν δεν φύγουμε σύντομαʼ, σκέφτηκε νοιώθοντας τη θέρμη της να του καίει το μπράτσο, ʽθα γίνω ρεζίλι με το φουσκωμένο σορτσάκιʼ.<br />«Αυτοπροσώπως και έκθαμβος» της απάντησε. «Νίκος Σιγάλας. Περιττό να προσθέσω το βαθιά κολακευμένος από την κριτική σας. Να σας προσφέρω κάτι; Όχι βεβαίως την ταπεινή σαλάτα μου» αστειεύτηκε για να διώξει προσωρινά την κάψα που τον κυρίευε.<br />«Δεν είναι ανάγκη, με χορταίνουν τα γραπτά σας άλλωστε» προσπάθησε να αστειευτεί κι αυτή, «Θα μπορούσα να μιλάω ώρες γι αυτά»<br />ʽΏπα, επίθεση, επίθεσηʼ είπε για να πείσει τον εαυτό του. ʽΠού ʽσαι Γιάννη να μαθαίνεις!ʼ<br />«Τότε μπορούμε να συνεχίσουμε την κουβέντα κάπου πιο ήσυχα» της είπε κοιτώντας την κατάμματα.<br />«Τιμή μου. Τι θα λέγατε να σας προσφέρω εγώ κάτι στο σπίτι μου. Νʼ αλλάξω κιόλας σε κάτι πιο σεμνό» του είπε γελώντας γάργαρα.<br />«Δεκτή η προσφορά» της είπε ενώ έβγαζε ένα χαρτονόμισμα και σηκώθηκε αφήνοντάς το στο τραπέζι δίπλα στην απείραχτη χωριάτικη. Ξαναφόρεσε τα ρέιμπαν και της πρόσφερε το χέρι του για να σηκωθεί κι αυτή. «Χωρίς την αλλαγή ρούχων για να εμπνέομαι για το νέο μου βιβλίο...»<br />...................................................................<br />Βράδυ, αργά. Άνοιξε την πόρτα του σπιτιού του και μπήκε κλείνοντάς την με προσοχή. Τα φώτα ήταν σβηστά. Περπάτησε στις μύτες των ποδιών του και μπήκε στην κρεβατοκάμαρα. Η γυναίκα του ήταν ξύπνια. Με ακουμπισμένη την πλάτη στα μεγάλα μαξιλάρια, γύρισε προς το μέρος του χαμηλώνοντας το βιβλίο που διάβαζε. Ο Αλχημιστής του Κοέλο! ʽΔίκιο είχε ο Φώτης, ο κουλτουριάρης βιοτέχνης ρούχων με την Πόρσε Καγιέν που της το έδωσε μετά τον κτηνώδη έρωτα στο πίσω κάθισμα το απόγευμα... Καλός ο Κοέλο, καλός και ο Φώτης. Πολύ τριχωτός, όμως ρε παιδάκι μου. Φτύνω ακόμα τρίχες..., αλλά κι ο δικός μου καλό φυντάνι, πού να ξέρει τι τον περιμένει...ʼ<br />«Άργησες γλυκέ μου» του είπε με σφυριχτή φωνή. «Πώς πήγε το ...γράψιμο; Είχες καμμιά καλή έμπνευση;»<br />Διέκρινε μια ειρωνεία στη φωνή της, ή του φάνηκε έτσι από τις ενοχές του;<br />«Μιά χαρά! Άργησα γιατί το μεσημέρι ήρθε κι ο Γιάννης και πιάσαμε τα ούζα. Κανονίσαμε να πάμε αύριο στη γνωστή ταβέρνα. Θα πάμε μαζί κι ο Γιάννης με τη γυναίκα του.»<br />«Δεν νομίζω, το ούζο του Γιάννη έκατσε βαρύ στη γυναίκα του. Τον έπιασε με κάποιον Ανέστη σʼ ένα παραλιακό γαμιστράδικο και τον έστειλε αδιάβαστο σήμερα το μεσημέρι. Δεν είναι όλοι σαν κι εμάς αγάπη μου, πιστοί ο ένας στον άλλον... Έτσι δεν είναι;» του είπε χαμογελώντας ειρωνικά κλείνοντας το λαμπατέρ και αφήνοντάς τον στο σκοτάδι.<br />Μα πολύ σκοτάδι....<br /><br /><br /><span style="font-family:courier new;"><em>Θα με βρείτε και εδώ: </em></span><a href="http://www.fasoulasonline.com/"><span style="font-family:courier new;"><em>http://www.fasoulasonline.com/</em></span></a>Χρήστος Φασούλαςhttp://www.blogger.com/profile/00605946168502533737noreply@blogger.com18tag:blogger.com,1999:blog-30631437.post-52491425703123201602008-01-07T14:45:00.000+02:002008-01-07T14:58:23.705+02:00Χέρια: 1η εκδοχή τέλουςΧρόνια πολλά και καλή χρονιά σε όλους!<br />Λοιπόν, από σήμερα αρχίζω και δημοσιεύω τις εκδοχές του τέλους του διηγήματος "Χέρια", το οποίο πόσταρα αναλοκλήρωτο πριν από λίγο καιρό. Κάθε δύο μέρες θα "ανεβάζω" μία ή δύο εκδοχές (ανάλογα με τον όγκο της καθεμιάς) και στο τέλος θα "ανεβάσω" και τη δική μου.<br />Συνολικά, έλαβα 11 εκδοχές, από τις οποίες ωστόσο "πήρα την άδεια" να δημοσιεύσω μόνο τις πέντε (τέσσερις, για την ακρίβεια, έχω στα χέρια μου, η πέμπτη... αγνοείται! -Κάτι έκανα και την έχασα, ελπίζω η συγγραφέας να μου την ξαναστείλει).<br />Όσοι θέλετε να διαβάσετε το ανολοκλήρωτο διήγημα για να μπείτε στον ειρμό πριν διαβάσετε τις διαφορετικές εκδοχές του τέλους, δεν έχετε παρά να κλικάρετε τα παρακάτω λινκ:<br /><br /><a href="http://fasoulas.blogspot.com/2007/12/blog-post.html"><span style="color:#33ffff;">Χέρια (Α΄ μέρος)</span></a><br /><br /><a href="http://fasoulas.blogspot.com/2007/12/blog-post_06.html"><span style="color:#33ffff;">Χέρια (Β΄ μέρος)</span> </a><br /><br /><a href="http://fasoulas.blogspot.com/2007/12/blog-post_11.html"><span style="color:#33ffff;">Χέρια (Γ΄ μέρος)</span> </a><br /><br />Τις εκδοχές θα τις δημοσιεύσω κατά σειράν που τις έλαβα. Ξεκινάμε, λοιπόν, με την εκδοχή της αγαπητής <a href="http://doratsirka.blogspot.com/"><span style="color:#33ffff;">Dora Tsirka</span></a>.<br /><br />Tα σχόλια δικά σας!<br /><br /><br /><span style="font-family:arial;">To μελαχρινό αντικείμενο του πόθου του, είχε λοιπόν τεκμηριωμένη άποψη και σίγουρα δεν έχαβε αμάσητο ό,τι της σερβίριζε ο νεάντερνταλ εραστής του γλυκού νερού και της «ποιοτικής» λογοτεχνίας. Έστησε αυτί για να ακούσει το όνομα αυτού του «πολύ ωραίου άντρα και καταπληκτικού λογοτέχνη», αλλά το παράνομο ζεύγος είχε μάλλον άλλη άποψη.<br />«Απορώ τι δουλειά έχω τελικά μαζί σου, αν δεν μπορούμε να τα βρούμε έστω και σε έναν λογοτέχνη που να αρέσει και στους δυο μας», είπε με έντονη και ενοχλημένη φωνή η καλλονή στον κακονό και του γύρισε επιδεικτικά την πλάτη στρεφόμενη προς το μέρος του ωτακουστή.<br />«Μωρό μου, άλλα σε πειράζουν κι αλλού ξεσπάς», άρχισε τις γαλιφιές ο Γουίνι. «Μην μου θυμώνεις και γω έκανα τ’ αδύνατα δυνατά να βρεθούμε έστω και λίγες ώρες αγκαλίτσα».<br />Η γυναίκα δεν απάντησε. Το σκοτεινό της βλέμμα είχε απορροφήσει η εικόνα του άντρα που προσποιούνταν ότι διάβαζε αμέριμνος το βιβλίο, το δικό του βιβλίο παρά τη συνήθειά του να μην ξαναγυρίζει στα κείμενα που είχε γράψει και αποχαιρετήσει με την έκδοσή τους. Αλλά στη δύσκολη ώρα και οι πιο μεγάλοι όρκοι καταπατιούνται. Ειδικά όταν πρόκειται για μια τέτοια γυναίκα.<br />«Ορίστε! Δεν είναι μόνο τα ρομαντικά χαζοκόριτσα που διαβάζουν τα έργα του. Και άντρες της ηλικίας σου εκτιμούν αυτό το λαμπερό πνεύμα, τη σπάνια γραφή του» διέκοψε η γυναίκα τον Γουίνι δεικτικά, σχεδόν δείχνοντας με το δάκτυλο εκείνον.<br />Κανονικά θα έπρεπε εκείνη την ώρα να κατεβάσει το βιβλίο και να αποκαλύψει το πρόσωπό του, αυτό το «καταπληκτικό» πρόσωπο που της άρεσε τόσο πολύ, αποκαλύπτοντας συγχρόνως και την ταυτότητά του. Είχε πλέον όλα τα ατού στα χέρια του και ο Φώτης έμπαινε πια σε τραγικά δεύτερη μοίρα, αφού δεν έπιανε μία μπροστά του και σε μυαλό και σε κορμί. Έλα μου, όμως, που εκείνη την ώρα κώλωσε λες και ήταν πρώτη Δημοτικού, σαν το γιο του και του βάζαν πρόβλημα για ολοκληρώματα.<br />«Έλα, μωράκι, που τα παίρνεις όλα σοβαρά. Μια κουβέντα είπα και την έδεσες κόμπο. Αφού ξέρεις πόσο ψηλά σε έχω και πόσο θέλω να ζήσουμε μαζί στην φωλίτσα μας, όταν θα μεγαλώσουν λίγο τα παιδιά. Κάνε και συ λίγη υπομονή.», συνέχισε με τον ίδιο γλοιώδη τόνο ο Φώτης, βάζοντας το τριχωτό του χέρι γύρω από το μπούστο της και σχεδόν γυρίζοντάς την βίαια προς το μέρος του.<br />Η μεγάλη ευκαιρία είχε χαθεί. Τώρα τι να έκανε; Να της χτυπούσε την πλάτη μπροστά στον γκόμενο και να της έδινε απροκάλυπτα το βιβλίο; Ήθελε να μουτζώσει τον εαυτό του που έχασε μια τέτοια σπάνια ευκαιρία. Τώρα έπρεπε να περιμένει να πάει ο αρκούδος για μπάνιο ή προς νερού του για να εφαρμόσει νέο πλάνο προσέγγισης.<br />«Μπαμπαααά! Ήρθαμε!» ακούστηκε από μακριά η φωνή του γιου του.<br />Αυτό κι αν ήταν κατραπακιά. Δεν φτάνει που έπρεπε να το παίζει καλός στη γυναίκα του μετά τον σκυλοκαυγά, έχανε και κάθε ευκαιρία, μια και έπρεπε να φάει την υπόλοιπη ώρα του παίζοντας με τον κανακάρη του. Ήταν τελικά της μοίρας του να μην αγγίξει ποτέ αυτά τα θεσπέσια χέρια και φυσικά και όλο το υπόλοιπο αλαβάστρινο κορμί. Θα τον στοίχειωνε η εικόνα της και θα την έκανε ηρωΐδα του στο επόμενο μυθιστόρημά του. Θα την έκανε, λοιπόν, διάσημη!<br />«Φώτη; Κι εσύ εδώ;» Άκουσε τη φωνή της γυναίκας του που απευθυνόταν στον διπλανό μαλλιαρό αντίζηλο.<br />«Τι κάνετε; Είδατε έκπληξη; Να σας συστήσω την αδερφούλα μου που ήρθε από Γερμανία για διακοπές και την έφερα να κάνει κανένα μπανάκι και να δει γαλάζια θάλασσα που την έφαγε η λασπουριά. Γωγώ, να σου συστήσω τη μητέρα του Σταμάτη. Ο Σταμάτης είναι ο καλύτερος φίλος του Χρήστου», έκανε τις συστάσεις ο κεραυνοβολημένος Φώτης.<br />Έβλεπε το ζεύγος να κάνει τις τυπικές χαιρετούρες με τη γυναίκα του και από το ύφος της κατάλαβε ότι πολύ σύντομα θα τον έβαζε και κείνον στο παιχνίδι της χαιρετούρας. Με αηδία σκέφτηκε ότι έπρεπε να πιάσει το τριχωτό χέρι του Γουίνι, ευχόμενος να μην έχει μαλλιά και στην ιδρωμένη παλάμη του. Αλλά αμέσως άλλαξε η διάθεσή του, σκεπτόμενος ότι θα κρατούσε επιτέλους το χεράκι εκείνης της αιθέριας ύπαρξης που είχε μονοπωλήσει το ενδιαφέρον του τις τελευταίες ώρες.<br />Έδωσε το χεράκι πειθήνια χαιρετώντας πρώτα τον αρκούδο και μετά την Γωγώ και προσπάθησε να φέρει την παλάμη του τυχαία κοντά στη μύτη του, για να μυρίσει το άρωμα εκείνης. Εξάλλου σχεδόν κανείς δεν τον πρόσεχε τώρα. Ο Φώτης ήταν περισσότερο απασχολημένος με το γιο και τη γυναίκα του, για να το παίξει αφοσιωμένος πατέρας και να πείσει την δικιά του την γάτα ότι όλα ήταν νόμιμα και δεν υπήρχε τίποτε για να τον υποπτευθεί. Όμως εκείνα τα μαύρα μάτια της Γωγώς ήταν καρφωμένα πάνω του όλο έκπληξη και θαυμασμό. Ίσως η κοπέλα να ένιωθε και κάποια ντροπή που τους είχε ακούσει να μαλώνουν για την πάρτη του και φυσικά περισσότερο θα ντρεπόταν που ο αγαπημένος της συγγραφέας είχε καταλάβει ότι ήταν μαιτρέσα ενός παντρεμένου.<br />Μόλις είδε το Φώτη να πηγαίνει με τη γυναίκα και τον τέκνο του προς το μπαρ για να τους κεράσει, άλλο ένα καλόπιασμα για την ένοχη συνείδησή του, βρήκε την ευκαιρία και πήρε το βιβλίο από το τραπεζάκι και της το απόθεσε απαλά σ’ αυτά τα κρινένια χέρια. Εκείνη δεν είπε τίποτε, παρά μόνο ένα σιγανό «Ευχαριστώ».<br />Δεν θα προλάβαιναν εξάλλου να πουν και πολλά γιατί η κουστωδία κατέφθασε με κόκα κόλες και σάντουιτς στα χέρια. Η Γωγώ βύθισε βιαστικά το βιβλίο στην πελώρια τσάντα της και πήρε μια συμμαζεμένη θέση πάνω στη σεζ λονγκ βάζοντας πάνω από το αποκαλυπτικό της μπούστο το παρεώ της. Αυτή η σεμνή εκδοχή της τον ερέθιζε περισσότερο. Τελικά ήταν θαυμάστρια και σίγουρα όχι πουτάνα, αυτή η τόσο αισθησιακή γυναίκα. Και σίγουρα, αν αυτό που ήθελε ήταν πρωτίστως η πνευματική επικοινωνία, θα την είχε μαζί του και σε πιο ποιοτικό βαθμό και σε μεγαλύτερη ποσότητα. Εξάλλου, ήταν και ένας «πάρα πολύ ωραίος άντρας», ειδικά σε σχέση με τον αρκουδιάρη που αγκάλιαζε μέχρι σήμερα. Η αφιέρωση που κοιμόταν στον πάτο της τσάντας της, υποσχόταν νύχτες έρωτα και πάθους με την γυναίκα που αποφάσισε να κάνει μούσα του. Τουλάχιστον μέχρι το επόμενο μυθιστόρημα.</span><br /><br /><br /><em><span style="font-family:courier new;">Θα με βρείτε και εδώ: </span></em><a href="http://www.fasoulasonline.com/"><span style="font-family:courier new;color:#33ffff;"><em>http://www.fasoulasonline.com/</em></span></a>Χρήστος Φασούλαςhttp://www.blogger.com/profile/00605946168502533737noreply@blogger.com20tag:blogger.com,1999:blog-30631437.post-21456105791451119652007-12-22T13:39:00.000+02:002007-12-22T13:46:13.863+02:00Χρόνια πολλά και...τα λέμε του χρόνου!<a href="http://4.bp.blogspot.com/_ZgU89SWHjVA/R2z3pG2B_XI/AAAAAAAAALk/wRBDztkYT-M/s1600-h/christmas_screen01.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5146760759761567090" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="http://4.bp.blogspot.com/_ZgU89SWHjVA/R2z3pG2B_XI/AAAAAAAAALk/wRBDztkYT-M/s320/christmas_screen01.jpg" border="0" /></a><br />Τα "Χέρια" Μπορούν να περιμένουν... έναν ακόμα χρόνο.<br />Λόγω φόρτου εργασίας, δεν κατάφερε να ασχοληθώ όσο θα ήθελα με το εγχείρημα των διαφορετικών εκδοχών του τέλους.<br />Έχω βέβαια ήδη λάβει αρκετές (αλλά μόνο πέντε "δημοσιεύσιμες" προς το παρόν). Μόνο που θα πάνε χαμένες αν αναρτηθούν χρονιάρες μέρες.<br />Εξάλλου, φεύγω αύριο και θα λείψω μέχρι την παραμονή της Πρωτοχρονιάς. Και στο Λόγγο η σύνδεση που έχω καίει κάρβουνο.<br />Οπότε, χρόνια πολλά σε όλους και τα λέμε ξανά με τοι καλό αρχές του 2008!<br /><br /><br /><em><span style="font-family:courier new;">Θα με βρείτε και εδώ: </span></em><a href="http://www.fasoulasonline.com/"><em><span style="font-family:courier new;color:#33ffff;">http://www.fasoulasonline.com</span></em></a>Χρήστος Φασούλαςhttp://www.blogger.com/profile/00605946168502533737noreply@blogger.com19tag:blogger.com,1999:blog-30631437.post-83277877960367332382007-12-17T15:20:00.000+02:002007-12-17T15:38:35.693+02:00Nτέρμπι ήταν και πέρασε...<a href="http://2.bp.blogspot.com/_ZgU89SWHjVA/R2Z4nG2B_WI/AAAAAAAAALc/05deIEFzl9I/s1600-h/untitled.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5144932237564837218" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="http://2.bp.blogspot.com/_ZgU89SWHjVA/R2Z4nG2B_WI/AAAAAAAAALc/05deIEFzl9I/s320/untitled.jpg" border="0" /></a><br /><div>Πάει κι αυτό. Ντέρμπι ήταν και πέρασε. Αν και αυτό δεν ήταν ντέρμπι, ήταν εκκλησία. Εντάξει, λίγο προχωρημένη εκκλησία, με καπνογόνα, κροτίδες και οπτικά – ηχητικά εφέ, αλλά το γεγονός αυτό ποσώς μειώνει το βαθύτερο νόημα της εκκλησίας. Είχε και Παππά, άλλωστε. Τον Χάρη.<br /><br /></div><div>Και μη μου πει κανείς τώρα ότι απογοητεύτηκε από τις αποδοκιμασίες και το πανό των Ολυμπιακών για τον Ριβάλντο. Στο πρόγραμμα είναι κι αυτά. Στο λειτουργικό, μια και μιλάμε για εκκλησία.<br /><br /></div><div>Και κακώς δήλωσε απογοητευμένος ο Ρίμπο από το πανό που έγραφε ότι οι μεγάλοι παίκτες παίζουν σε μεγάλες ομάδες. Μα αυτός είναι απαράβατος νόμος του ευγενούς οπαδισμού: μόνο οι μεγάλοι παίκτες αποδοκιμάζονται. Κιχ δεν ακούστηκε για τον Καφέ (όχι τον φρεντουτσίνο στα Vip’s, τον Παντελή). Ούτε για τον Παππά (όχι τον ιερέα της εκκλησίας, τον Χάρη).<br /><br /></div><div>Όσο για το ντέρμπι αυτό καθεαυτό, το πήρε τελικά ο Ολυμπιακός. Ή μήπως το έχασε η ΑΕΚ; Αυτό αναρωτιούνται από χθες βράδυ οι επαΐοντες σε κανάλια, ραδιόφωνα και εφημερίδες. Κάθε φορά η ίδια δουλειά: «Όχι, δεν το πήρε το ματς ο Πανκατωμαγουλιακός, το ’χασε ο Παντραχανοπλαγιακός»…<br /><br /></div><div>Το ίδιο γίνεται και στα φάουλ, αλλά αντιστρόφως: «Δεν το έκανε ο αμυντικός το φάουλ, το κέρδισε ο επιθετικός». Ε, αν είναι έτσι, δε παιδιά, δεν χρειάζονται δύο για να γίνει παιχνίδι. Να παίζει ένας, μόνος του. Και να χάνει ή να κερδίζει, κατά βούλησιν.<br /><br /></div><div>Χέσε ψηλά κι αγνάντευε, δηλαδή. Α, και μια και το ’φερε η κουβέντα, φοβερή η δήλωση του Ζήκου: «Οι διαιτητές στο Καραϊσκάκη παίζουν σαν χεσμένοι…». Πάντως, ζήτησε συγνώμη για την έκφραση. Είν’ αυτό που λένε, δηλαδή. Να σε χέσω Κάκκο μ’, να σ’ αλείψω μέλι.<br /><br /></div><div>Και τι έγινε, δηλαδή, που ο Ζήκος ζήτησε εκ των προτέρων συγνώμη για τη δήλωση που έκανε; Η συγνώμη, ως γνωστόν, είναι μισό χέσιμο.<br /><br /></div><div>Τώρα, βέβαια, θα καλέσει τον Ζήκο ο αθλητικός δικαστής. Σιγά τα ωά. Και τον Σαραβάκο τον είχε καλέσει, που είχε κάνει ακριβώς την ίδια δήλωση πριν από μια εικοσαετία στην Τούμπα. Ε, και; Είκοσι χρόνια τώρα, ο βόθρος έχει πια ξεχειλίσει.<br /><br /></div><div>Εκτός από τον Ζήκο, πάντως, με τον Κάκκο τα έχει και ο Μορέτο. Έξαλλος λέει είναι ο Ιταλός με τον ρέφερι για την αποβολή του. Και τι έγινε; Τσάμπα σπάει τα νεύρα του, το παλικάρι. Του Κάκκου.<br /><br /></div><div>Αλλά και ο Παναθηναϊκός, λέει, έχει παράπονα από τα σφυρίγματα στη Νέα Σμύρνη. Με τη διαφορά ότι αυτός δεν τα ’χει με τον Κάκκο, τα ’χει με τον Καλόπουλο…</div><br /><br /><strong><span style="font-family:verdana;">(Το κείμενο δημοσιεύεται στο επίσημο σάιτ της εφημερίδας </span></strong><a href="http://www.protothema.gr/"><strong><span style="font-family:verdana;"><span style="color:#33ffff;">"Πρώτο Θέμα",</span> </span></strong></a><strong><span style="font-family:verdana;">που βγήκε πρόσφατα στον αέρα)<br /></span></strong><br /><strong><strong><span style="color:#000000;">ΥΓ. Μην ανησυχείτε, δεν έχω ξεχάσει τις εκδοχές τέλους του διηγήματος "Χέρια". Μέχρι στιγμής έχω λάβει οχτώ διαφορετικές εκδοχές, αλλά δυστυχώς μόνο τις μισές μπορώ να δημοσιεύσω (οι υπόλοιποιποι ήθελαν απλώς τη δική μου άποψη και δεν επιθυμούν τη δημοσιοποίηση των κειμένων τους). Απλώς περιμένω μια δυο ακόμα και σύντομα όλες οι εκδοχές θα αναρτηθούν.</span></strong></strong><br /><strong></strong><br /><strong></strong><br /><strong><span style="font-family:courier new;"><em>Θα με βρείτε και εδώ: </em></span><span style="font-family:courier new;color:#33ffff;"><em><a href="http://www.fasoulasonline.com/">http://www.fasoulasonline.com/</a></em></span></strong>Χρήστος Φασούλαςhttp://www.blogger.com/profile/00605946168502533737noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-30631437.post-57167745501426661602007-12-11T11:53:00.000+02:002007-12-14T00:45:31.213+02:00Χέρια (Γ΄ μέρος)Λοιπόν, πάμε παρακάτω. Δημοσιεύω το τρίτο μέρος του (μεγάλου) διηγήματος (ή της -μικρής- νουβέλας, αν προτιμάτε) αλλά χωρίς το τέλος. Αυτό, λοιπόν, που ζητάω από σας αγαπητοί φίλοι, είναι να μου στείλετε τη δική σας εκδοχή του τέλους. Θα σας παρακαλούσα να μου στείλετε τα κείμενά σας στο mail μου: <a href="mailto:cfas@ontelecoms.gr"><span style="color:#33ffff;">cfas@ontelecoms.gr</span></a><br />Όλες οι εκδοχές του τέλους θα δημοσιευτούν σε ξεχωριστό (ξεχωριστά, αν είναι πολλές) ποστ, μαζί φυσικά με τη δική μου. Κι ο καθένας -μια και θα είναι σε... κοινή θέα- θα μπορεί να τις κρίνει!<br />Απλώς θέλω να ξέρετε ότι περιορισμοί λέξεων δεν υπάρχουν, αλλά μην το... παραχέσετε κιόλας! Άντε, μέχρι χίλιες λέξεις, το πολύ.<br />Λοιπόν, ιδού το τρίτο και (προ)τελευταίο μέρος:<br /><br /><br /><span style="font-family:arial;">Δυο τρόποι υπήρχαν. Ο πρώτος ήταν να περιμένει τη γυναίκα να ξεπαλουκωθεί επιτέλους από τη θέση της. Να ρίξει καμιά βουτιά, λόγου χάρη, ή να μακιγιαριστεί στην τουαλέτα. Θα έβρισκε τότε την ευκαιρία ν’ αφήσει το βιβλίο στο τραπεζάκι της. Ναι, κι αν δεν σηκωνόταν από τη θέση της ποτέ; Ή, ακόμα χειρότερα, αν σηκωνόταν μια και καλή; Για να φύγει;<br />Ο δεύτερος τρόπος ήταν να ζητήσει από το σερβιτόρο, με το αζημίωτο ασφαλώς, να της παραδώσει το βιβλίο, χωρίς να αποκαλύψει τον αποστολέα του. Ναι, αυτό θα έκανε, θα του το ζητούσε ευγενικά, την ώρα που θα του έφερνε τη γρανίτα φράουλα. Αλλά έτσι όπως τον είχε φουρκίσει τον σερβιτόρο, το πιο πιθανό ήταν να του έφερνε το βιβλίο στο κεφάλι. Με γαρνιτούρα τη γρανίτα φράουλα.<br />Παρ’ όλα αυτά, το αποτόλμησε.<br />«Θα ήθελα να σας ζητήσω κάτι» είπε γαλίφικα, τη στιγμή που ο σερβιτόρος ακουμπούσε τη γρανίτα φράουλα πάνω στο τραπεζάκι.<br />Το γκαρσόνι τον κοίταξε συνοφρυωμένος.<br />«Τι θέλετε πάλι; Μήπως κάνα τσίπουρο;».<br />«Όχι, όχι, συγνώμη για πριν. Απλώς ήμουν… ήμουν λίγο ζαλισμένος. Μάλλον μ βάρεσε ο ήλιος κατακούτελα…».<br />«Λοιπόν; Τι ακριβώς θα θέλατε;»<br />«Εεε…λοιπόν… θα ήθελα…»<br />Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, με την άκρη του ματιού του διέκρινε κίνηση στο τραπεζάκι της γυναίκας. Το τραπεζάκι παρέμενε στη θέση του, βέβαια, η γυναίκα σηκώθηκε από τη δική της. Και πήγε να προϋπαντήσει έναν τύπο, που ερχόταν χαμογελώντας πλατιά προς το μέρος της.<br />Και τον προϋπάντησε. Με πεταχτό φιλάκι. Στο στόμα.<br />«Λοιπόν, τι θα θέλατε;»<br />«…»<br />«Αποφασίστε, κύριέ μου, επιτέλους!»<br />Στράφηκε με ύφος μουρόχαβλο προς το σερβιτόρο, που τον κοιτούσε αγριεμένος, έτοιμος να χάσει την υπομονή του.<br />«Εεε… να, θα ήθελα… Θα ήθελα μια χωριάτικη!»<br />Ο σερβιτόρος έχασε την υπομονή του. Αναψοκοκκίνισε, πήγε κάτι να πει, αλλά συγκρατήθηκε την τελευταία στιγμή. Του γύρισε την πλάτη κι απομακρύνθηκε, ξεστομίζοντας χριστοπαναγίες μες από τα δόντια του.<br />Έμεινε σχεδόν ακίνητος για λίγες στιγμές. Δεν μπορούσε να το πιστέψει! Όλα αυτά για το τίποτα! Και το βιβλίο είχε αχρηστευτεί πια. Εκτός κι αν έβρισκε κάποια άλλη να της το πλασάρει. Κάποια άλλη μοναχική αιθέρια ύπαρξη, που να ’χει τέλειο πρόσωπο, τέλειο σώμα και, κυρίως, τέλεια χέρια. Και που να διαβάζει Κοέλο, αυτό που το βάζεις; Ε, καλά, αυτό ήταν το πιο εύκολο απ’ όλα.<br />Τελικά, το πήρε απόφαση. Ήταν ώρα να φύγει. Αποφάσισε να ρίξει μια τελευταία ματιά στο τραπεζάκι της γυναίκας. Που δεν ήταν μόνο της γυναίκας, ήταν και του άντρα τώρα πια. Αν και αυτός δεν ήταν άντρας, ήταν καρτούν. Χοντρός, πλαδαρός, κακορίζικος, με μύτη μελιτζάνα, αυτιά πεταχτά, χείλια ξεχειλωμένα, πρόσωπο στρουμπουλό. Μπουλούκος σκέτος, μπουνταλάς με περικεφαλαία. Ίδιος ο Γουίνι το Αρκουδάκι ήτανε. Και τριχωτός σαν το Γουίνι το Αρκουδάκι. Οι τρίχες ξεφύτρωναν από παντού, απ’ τ’ αυτιά, απ’ τις πλάτες, απ’ το λαιμό… Δεν ξεφύτρωναν μόνο από κει που όφειλαν να ξεφυτρώσουν, απ’ το κεφάλι. Πέρα απ’ όλα τ’ άλλα κακά, ψυχρά κι ανάποδα της μοίρας του, ο τύπος ήταν και καραφλός…<br />Μα ήταν ποτέ δυνατόν να συμβαίνει αυτό που συνέβαινε; Ήταν δυνατόν αυτό το πλάσμα να έχει γκόμενο αυτό το κρυόπλασμα; Αυτό το σφάλμα της φύσης; Ή μήπως δεν τον είχε γκόμενο; Μήπως τον είχε άντρα;<br />Μπα, όχι, αυτό δεν μπορούσε να γίνει… Δε θα το επέτρεπε να γίνει. Άλλαξε γνώμη στο πι και φι. Όχι, δεν υπήρχε περίπτωση να φύγει, σε καμία περίπτωση! Τώρα ήταν που δε θα ’φευγε, ακόμα και να εμφανιζόταν το γκαρσόνι και τον έπαιρνε με τις κλοτσιές. Τώρα ήταν που θα έβαζε σε εφαρμογή το εναλλακτικό σχέδιο! Το σχέδιο νούμερο δύο…<br />Σηκώθηκε απότομα. Πήρε το βιβλίο και τη γρανίτα από το τραπεζάκι και μετακόμισε σ’ ένα άλλο. Σ’ εκείνο που ήταν ακριβώς πλάι στο αταίριαστο –στο ανάρμοστο- ζευγάρι.<br />Φρόντισε να καθίσει σε τέτοιο σημείο, ώστε να έχει πλάτη την πλάτη της γυναίκας. Κι αμέσως κατακλύστηκε από το αφροδισιακό άρωμα που εξέπεμπε. Άρωμα φυσικό, άρωμα που πήγαζε κατευθείαν από τους πόρους του κορμιού της.<br />Απλώθηκε στην ψάθινη καρέκλα κι αμέσως έστησε αυτί. Δε χρειάστηκε να καταβάλει και ιδιαίτερη προσπάθεια, οι κουβέντες τους ήταν ξεκάθαρες, καμπανιστές. Αλλά και αδιάφορες. Περί ανέμων και υδάτων. Ώσπου κάποια στιγμή…<br />«Τι ώρα είναι;» ρώτησε εκείνη.<br />«Οχτώ παρά είκοσι», απάντησε ο Γουίνι το Αρκουδάκι.<br />«Πω πω, πέρασε η ώρα! Ούτε που το κατάλαβα»<br />«Τι λες, την κάνουμε σιγά σιγά;»<br />«Μα ακόμα δεν ήρθες, βρε Φώτη!»<br />«Ε, και; Εγώ αλλού ήθελα να βρεθούμε, εσύ επέμενες να βρεθούμε εδώ»<br />«Επέμενα επειδή θέλω να συζητήσουμε, σου το είπα. Ενώ εσύ, το μυαλό σου το ’χεις συνέχεια στο…»<br />«Εδώ θα συζητήσουμε, βρε μωράκι μου; Εξάλλου, τι να συζητήσουμε, τα ’χουμε πει χίλιες φορές».<br />«Εσύ τα ’χεις πει, Φώτη! Εγώ δεν έχω πει τίποτα ακόμα».<br />«Θα μου τα πεις αργότερα, μωρό μου, σ’ το υπόσχομαι. Άντε, πάμε να φύγουμε τώρα, δεν έχω και πολύ χρόνο. Έτσι και το ξημερώσουμε πάλι θα μου τα πρήξει η γυναίκα μου…»<br />Όπα! Να τα μας! Η συζήτηση άρχισε ξαφνικά ν’ αποκτά ενδιαφέρον…<br />«Αλήθεια, τι της είπες;» ρώτησε η γυναίκα.<br />«Τις γνωστές μαλακίες. Ότι πάω για ψάρεμα με τον Ανέστη»<br />«Μέχρι πότε θα συνεχιστεί αυτό, ρε Φώτη, μου λες;»<br />«Ποιο; Το ψάρεμα;» Ο Γουίνι, που τον λέγαν Φώτη, έβαλε τα γέλια. «Το ξέρεις το ανέκδοτο που λέει ‘‘δε γαμείς που δε γαμείς απόψε, δεν πας για ψάρεμα;’’».<br />«Ναι, τώρα που το λες…» Η χροιά της φωνής της ξεχείλιζε σαρκασμό. «Δε γαμείς απόψε, αυτό είναι σίγουρο! Οπότε, τι λες; Δεν παίρνεις κάνα τηλέφωνο τον Ανέστη;»<br />«Αχ, βρε μαναράκι μου! Γιατί μου το κάνεις αυτό, ρε γαμώτο, μου λες;»<br />«Γιατί βαρέθηκα! Γιατί κουράστηκα! Ενάμιση χρόνο κρατάει αυτή η ιστορία, το ’χεις πάρει χαμπάρι;».<br />«Και τι θες να κάνω, βρε κουκλί μου; Ποτέ δεν σου το ’κρυψα πως είμαι παντρεμένος, από την αρχή το ήξερες! Και ποτέ…»<br />«Ναι, αλλά στην αρχή ήταν αλλιώς! Στην αρχή με είχες γοητεύσει με την ευφράδειά σου, με τις πνευματώδεις συζητήσεις που άνοιγες, με το χιούμορ σου. Με την οξύνοιά σου, για να το πω με μια κουβέντα. Αλλά τώρα το μυαλό σου το ’χεις μόνο στο φίκι φίκι, πουθενά αλλού!»<br />«Σταμάτα, μας ακούνε!»<br />Ο Γουίνι, που τον λέγαν Φώτη, χαμήλωσε την ένταση της φωνής του. Ο ωτακουστής μαζεύτηκε. Έπιασε το πρώτο πράγμα που βρήκε μπροστά του, το βιβλίο του, κι έκανε πως διαβάζει. Αλλά ο Γουίνι δεν εννοούσε αυτόν. Εννοούσε το σερβιτόρο, που ερχόταν προς το μέρος τους κουβαλώντας στο δίσκο δυο μπίρες. Τις ακούμπησε με θόρυβο στο τραπεζάκι του ζευγαριού κι απομακρύνθηκε σιωπηλά.<br />Κι ύστερα η συζήτηση γύρισε στη λογοτεχνία. Πιο χαμηλόφωνα αυτή τη φορά. Αλλά και πάλι οι κουβέντες τους έφταναν καθαρά στ’ αυτιά του.<br />«Φτάνει τώρα, θα τα πούμε μετά, εντάξει, γλυκιά μου;» έκανε με προσποιητή τρυφεράδα ο Γουίνι.<br />«Ναι, καλά, το ξέρω το ‘‘μετά’’ το δικό σου…» είπε η γυναίκα παραπονιάρικα.<br />«Σου δίνω το λόγο μου, οκέι;» Κι αμέσως άλλαξε θέμα. «Αλήθεια, διάβασες τον Κοέλο που σου ’δωσα;»<br />«Σήμερα το ξεκίνησα».<br />«Δεν είναι καταπληκτικό;»<br />«Δεν έχω διαβάσει πολύ, δυο κεφάλαια μόνο»<br />«Πώς σου φαίνεται μέχρι τώρα;»<br />«Πώς να μου φανεί, ρε Φώτη; Σου έχω πει τη γνώμη μου για τον Κοέλο, πολύ δήθεν τον βρίσκω»<br />Επιτέλους! Να που πετύχαινε και μια γυναίκα της οποίας η γνώμη για τον Κοέλο ταυτιζόταν με τη δική του. Αμέσως ο πήχης της εκτίμησής του για κείνη ανέβηκε ακόμα ψηλότερα. Κι ο πήχης της απέχθειάς του για τον Γουίνι παραχώθηκε στα έγκατα της γης,<br />«…δεν έχεις δίκιο» έλεγε ο Γουίνι «ο Κοέλο είναι…»<br />«Για να είμαι ειλικρινής, για χάρη σου και μόνο ξεκίνησα τον Κοέλο. Έχω φέρει μαζί μου και το άλλο, το…»<br />«Ξέρω, ξέρω, το βλέπω, το ’χεις ακουμπήσει και επιδεικτικά πάνω στο τραπέζι» είπε ο Γουίνι, με φανερή απέχθεια στη φωνή του. «Μα καλά, ρε μωράκι μου, τι του βρίσκεις αυτού του… αυτού του… απίθανου; Παίρνει ο καθένας ένα λάπτοπ, γράφει πέντε παπαριές και νομίζει ότι έγινε συγγραφέας!»<br />«Δεν το νομίζει, είναι συγγραφέας!» είπε οργισμένα η γυναίκα. «Και μάλιστα εξαιρετικός συγγραφέας. Από δυο φορές έχω διαβάσει όλα του τα βιβλία. Και μόνο το…»<br />«Καλά να πάθεις!» χασκογέλασε ο Γουίνι.<br />«Καλά, δε μου λες, εσύ πώς και έχεις τόσο… τεκμηριωμένη άποψη χωρίς να έχεις διαβάσει ούτε λέξη από τα βιβλία του;»<br />«Ναι, άλλη δουλειά δεν είχα… Διάβασα μια συνέντευξή του τις προάλλες και κατάλαβα πόσο βαρεμένος είναι. Και επηρμένος. Και ωραιοπαθής!»<br />«Δεν είναι ωραιοπαθής, είναι απλώς ωραίος. Είναι πολύ ωραίος άντρας, αντικειμενικά, πώς να το κάνουμε; Και καταπληκτικός συγγραφέας».<br />Ο ωτακουστής στριφογύρισε ανήσυχα στην καρέκλα του, νιώθοντας να τον τρυπούν δεκάδες βελονάκια ζήλιας. Και τι δε θα ’δινε να ήταν στη θέση του άλλου! Όχι του Γουίνι, ποιος τον έχεζε τον Γουίνι… Στη θέση του <em>«αντικειμενικά πολύ ωραίου άντρα και καταπληκτικού συγγραφέα»</em> ήθελε να βρίσκεται. Ο πειρασμός να στρίψει επιτόπου το κεφάλι του και να ρίξει μια γρήγορη ματιά στο βιβλίο που η γυναίκα είχε <em>«ακουμπήσει επιδεικτικά»</em> στο τραπέζι ήταν σχεδόν ακατανίκητος. Αν και τελικά δε χρειάστηκε να το αποτολμήσει.<br />«Τρίχες κατσαρές» είπε ο Γουίνι. «Απλώς ο τύπος είναι ξύπνιος, αυτό είναι όλο. Έχει βρει το κουμπί σας».<br />«Το κουμπί μας; Ποιο κουμπί μας;».<br />«Το κουμπί κάποιων αφελών, ρομαντικών κοριτσόπουλων»<br />«Με θεωρείς αφελές, ρομαντικό κοριτσόπουλο, Φώτη;».<br />«Ώρες ώρες γίνεσαι, βρε μωράκι, πώς να το κάνουμε…»<br />«Σ’ ευχαριστώ πολύ! Να που τ’ άκουσα κι αυτό, έσω κι ύστερα από ενάμιση χρόνο…»<br />«Αυτό που θέλω να πω, βρε κοριτσάκι μου, είναι ότι ο τύπος δεν κάνει λογοτεχνία. Απλώς έχει πιάσει το γυναικείο σφυγμό της εποχής και γράφει σαν…»<br />«Γράφει πολύ καλύτερα από δέκα Κοέλο μαζί!» ξέσπασε η γυναίκα ξαναμμένη. Ή τουλάχιστον φαντάστηκε ότι είναι ξαναμμένη.<br />«Αυτό είναι ιεροσυλία!» εξανέστη ο Γουίνι.<br />«Ναι, σιγά μωρέ, σου προσβάλαμε τα ιερά και τα όσια της λογοτεχνίας! Πώς κάνεις έτσι, βρε Φώτη; Ποιος φέρεται τώρα σαν αφελές κοριτσόπουλο, εγώ ή εσύ; Ή μήπως ο Κοέλο δεν είναι η μόδα της εποχής; Ή μήπως δεν τρελαίνονται για τον Κοέλο όλα τα ‘‘αφελή κοριτσόπουλα’’, που ανάθεμα κι αν καταλαβαίνουν γρι απ’ όσα διαβάζουν; Και ποιος είναι ο Κοέλο, στο κάτω κάτω; Απλώς υπερεκτιμημένος είναι, τίποτε άλλο. Όπως και ‘‘Ο Αλχημιστής’’, άλλωστε». </span><br /><span style="font-family:Arial;"></span><br /><br />Περιμένω τις εκδοχές σας! Αν βαριέστε να ξαναπάτε πάνω για να κάνετε κλικ στο mail, ορίστε, σας διευκολύνω: <a href="mailto:cfas@ontelecoms.gr"><span style="color:#33ffff;">cfas@ontelecoms.gr</span></a><br /><br /><span style="color:#000000;"><strong>ΥΓ (εκ των υστέρων): Έχω πάρει ήδη αρκετά e-mail με πολύ ενδιαφέρουσες εκδοχές. Το μόνο κακό είναι ότι οι περισσότεροι δε θέλουν να δημοσιεύσω τα κείμενά τους, παρά μόνο να τα κρίνω κατ' ιδίαν! Προσπαθώ να τους μεταπείσω, βέβαια, μια και μιλάμε για πραγματικά εξαιρετικά κείμενα. Όπως και να 'χει πάντως η δημοσίευση των κειμένων (όσως έχω πάρει την άδεια -ή όσων θα κατορθώσω να πάρω!) θα ξεκινήσει από Δευτέρα. Υπομονή...<br /></strong></span><br /><br /><em><span style="font-family:courier new;">Θα με βρείτε και εδώ: </span></em><a href="http://www.fasoulasonline.com/"><em><span style="font-family:courier new;color:#33ffff;">http://www.fasoulasonline.com/</span></em></a>Χρήστος Φασούλαςhttp://www.blogger.com/profile/00605946168502533737noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-30631437.post-48538754342142848762007-12-06T16:28:00.000+02:002007-12-06T16:36:12.951+02:00Χέρια (Β΄ μέρος)<div align="left">Λοιπόν, συνεχίζουμε με το β' μέρος: <br /><br /></div><div align="left"> </div><div align="left"><span style="font-family:arial;">Με την άκρη των ματιών του –για να μην καρφωθεί ότι καρφώνεται- παρακολούθησε τη γυναίκα ν’ ακουμπάει το ποτήρι με το καφεκίτρινο υγρό σ’ ένα σκαμπό, να βγάζει το παρεό της, να τακτοποιεί σχολαστικά την τεράστια πετσέτα της στη γαλάζια σεζλόνγκ και να ξαπλώνει αναπαυτικά πάνω της. Ανάσκελα αυτή τη φορά. Έπειτα, αφού άναψε τσιγάρο, αφού ρούφηξε μια γερή τζούρα και μια γερή γουλιά από το ποτήρι με το καφεκίτρινο υγρό, άρχισε να ψαχουλεύει την επικών διαστάσεων ψάθινη τσάντα της. Και την επόμενη στιγμή, το σοκ. Ένα σοκ κάθε άλλο παρά δυσάρεστο…<br />Η γυναίκα έβγαλε από την τσάντα ένα βιβλίο! Κι αμέσως μετά ένα δεύτερο!<br />Το πρώτο ήταν «τούβλο», το δεύτερο μεσαίου μεγέθους.<br />Την παρακολούθησε –διακριτικά, πάντα- να ζυγίζει με τα δυο της υπέροχα χέρια τα δυο βιβλία. Όχι στην κυριολεξία, βέβαια, ήταν ολοφάνερο ποιο ήταν το ασύγκριτα βαρύτερο. Προφανώς η γυναίκα ήταν σε δίλημμα για το ποιο από τα δύο ήταν το πλέον κατάλληλο να διαβάσει κάτω από το λιοπύρι. Τελικά, ύστερα από στιγμιαίο δισταγμό, διάλεξε το «τούβλο». Και απόθεσε το άλλο στο σκαμπό, δίπλα στο ποτήρι με το καφεκίτρινο υγρό.<br />Πόσο έξω είχε πέσει! Θα έβαζε και στοίχημα ότι η γυναίκα αυτή δεν ήταν ο τύπος που διαβάζει. Τελικά, ήταν και παραήταν. Και μάλιστα τα κουβαλούσε δυο δυο τα βιβλία, για να έχει και εναλλακτική. Οπότε…<br />Οπότε, το σχέδιο άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά μες στο μυαλό του. Τώρα ήξερε πώς θα την πλησιάσει. Και μάλιστα χωρίς να χρειαστεί να της μιλήσει καν! Αρκεί, βέβαια, να ήταν Ελληνίδα, γιατί…<br />Μα βέβαια, πώς σκατά δεν είχε σκεφτεί τόσην ώρα μια τέτοια σημαντική λεπτομέρεια; Κι αν δεν ήταν Ελληνίδα; Κι αν το βιβλίο που διάβαζε ήταν γερμανικό, γαλλικό, ισπανικό, ιταλικό, τούρκικο, αρμένικο; Πώς διάολο θα την πλησίαζε αν δε σκάμπαζε γρι ελληνικά;<br />Λες και είχε διαβάσει τις σκέψεις του, η γυναίκα έκανε ό,τι μπορούσε για να τον διευκολύνει: Άνοιξε το βιβλίο διάπλατα, προσφέροντάς του φάτσα κάρτα εξώφυλλο κι οπισθόφυλλο. Κι εκείνος έβαλε τα δυνατά του μπας και κατορθώσει να διαβάσει τον τίτλο ή έστω το όνομα του συγγραφέα. Μα το μόνο που έβλεπε ήταν κάτι ιερογλυφικά να χορεύουν σ’ ένα φόντο θαμπό. Καταραμένη μυωπία! Εδώ με το ζόρι έβγαζε τα γράμματα του δικού του βιβλίου, σιγά μην κατόρθωνε να διαβάσει οτιδήποτε από πέντε μέτρα απόσταση. Γυαλιά, φυσικά, δε φόρεσε ποτέ, θα του χαλούσαν τη μόστρα. Και τους φακούς επαφής τους είχε αφήσει σπίτι, έτσι όπως έφυγε μπαρουτιασμένος.<br />Στένεψε ακόμα περισσότερο τα μάτια του΄ τζίφος. Αλλά… Ναι, αυτό ήταν! Στη βάση του εξώφυλλου διέκρινε μια σκουροκόκκινη κηλίδα, που του ’μοιαζε με αστέρι. Και το αστέρι αυτό –αν επρόκειτο πράγματι γι’ αστέρι- δεν ήταν τίποτ’ άλλο από το λογότυπο του εκδοτικού οίκου. Και τον συγκεκριμένο εκδοτικό οίκο τον ήξερα καλά, πώς θα μπορούσε να τον έχει ξεχάσει; Ήταν ο πρώτος εκδοτικός οίκος στον οποίο είχε υποβάλει το πρώτο του χειρόγραφο. Και του το είχαν απορρίψει, μετά πολλών επαίνων.<br />Ο εκδοτικός οίκος, φυσικά, ήταν ελληνικός, ελληνικότατος. Αλλά όχι, δεν είχε εμπιστοσύνη στη στραβωμάρα των ματιών του, έπρεπε πρώτα να βεβαιωθεί. Κι έτσι, αποφάσισε επιτέλους να σηκωθεί από την πορτοκαλί σεζλόνγκ όπου ήταν καρφωμένος εδώ και καμιά ώρα.<br />Σηκώθηκε, τεντώθηκε κι έριξε μια επιδεικτικά αδιάφορη ματιά προς τη γαλάζια σεζλόνγκ. Η γυναίκα δεν κούνησε ούτε βλέφαρο. Συνέχισε να διαβάζει, μοιάζοντας απορροφημένη.<br />Προχώρησε αργά, επικεντρώνοντας τάχα την προσοχή του στους γλάρους που είχαν στήσει τσιμπούσι σε κάτι απομεινάρια από πεταμένο σάντουιτς. Περνώντας πλάι από τη γαλάζια σεζλόνγκ, έριξε μια βιαστική ματιά στο εξώφυλλο του βιβλίου. Μια ματιά αγχωμένη, που ωστόσο αποδείχτηκε αρκετή:<br />ΠΑΟΛΟ ΚΟΕΛΟ, Η ΜΑΓΙΣΣΑ ΤΟΥ ΠΟΡΤΟΜΠΕΛΟ.<br />Μάλιστα…Εμ, βέβαια, τι άλλο να διάβαζε; Αν είσαι γκόμενα τη σήμερον ημέρα και δεν έχεις να μοστράρεις τουλάχιστον ένα βιβλίο του Κοέλο, θεωρείσαι «άουτ»…<br />Δεν έκατσε να το σκεφτεί άλλο, πήρε την απόφασή του στη στιγμή. Έκανε μεταβολή κι αμέσως έβαλε στα πόδια του τουρμπίνες.<br /><br /><br />Γύρισε ασθμαίνοντας στην παραλία, κουβαλώντας παραμάσχαλα ένα βιβλίο. Δυο λεπτά είχε λείψει όλα κι όλα, αλλά αυτά τα δυο λεπτά του είχαν φανεί αιώνας. Μέχρι να πάει ως το παρκαρισμένο του αυτοκίνητο, να το ξεκλειδώσει, ν’ ανοίξει το πορτμπαγκάζ, ν’ αρπάξει ένα από τα πέντε αντίτυπα του τελευταίου του βιβλίου που τα είχε για μια ώρα ανάγκης, να κλειδώσει το αυτοκίνητο –ή μήπως δεν το κλείδωσε;- και να επιστρέψει τρέχοντας σχεδόν στην παραλία, ήταν σίγουρος ότι η μελαχρινή την είχε κοπανήσει.<br />Και όντως την είχε κοπανήσει. Η γαλάζια σεζλόνγκ ήταν άδεια.<br />Όμως δεν πρόλαβε να απογοητευτεί. Την επόμενη στιγμή την είδε να κάθεται σ’ ένα από τα τραπεζάκια του παραλιακού σνακ μπαρ, κάτω από μια καταταλαιπωρημένη τέντα. Προφανώς είχε ξεροψηθεί για τα καλά τόση ώρα στον ήλιο, αποφάσισε να μετακομίσει σε τόπο σκιερό. Κατά τ’ άλλα, δεν είχε αλλάξει συνήθειες. Συνέχισε να ρουφάει το καφεκίτρινο υγρό και να διαβάζει τον Κοέλο.<br />Δεν έχασε άλλο χρόνο. Ο χρόνος ήταν πολύτιμος, δεν έπρεπε να τον αφήσει να κυλάει ανεκμετάλλευτος. Άλλωστε, η μετακόμιση από τη σεζλόνγκ στο σνακ μπαρ είναι συνήθως το πρώτο βήμα. Το δεύτερο είναι η αποχώρηση, μια και καλή. Μ’ αυτά και μ’ αυτά, εξάλλου, η ώρα είχε περάσει. Κι έπρεπε να δράσει, εδώ και τώρα.<br />Άνοιξε βιαστικά το τσαντάκι του, πήρε ένα στιλό, κάθισε όπως όπως σε μια καρέκλα στην άκρη του σκαν μπαρ, ακούμπησε το βιβλίο στο τραπεζάκι, το άνοιξε στην πρώτη λευκή σελίδα κι άρχισε να γράφει:<br /><br /><em>Δε συνηθίζω να χαρίζω τα βιβλία μου σ’ αγνώστους –για την ακρίβεια, δεν το ’χω κάνει ποτέ ως τώρα- αλλά δεν μπόρεσα ν’ αντισταθώ στην ακαταμάχητη γοητεία σας. Και στην αναγνωστική σας προσήλωση –έστω και στον Κοέλο!<br />Ανεπανόρθωτα γοητευμένος<br />Νίκος Σιγάλας<br />ΥΓ: Το e-mail μου είναι παραδίπλα, στο «αυτί» του εξώφυλλου. Ανυπομονώ, λοιπόν, για τα σχόλιά σας –όχι για το συγγραφέα, για το βιβλίο!</em></span></div><div align="left"> </div><div align="left"><span style="font-family:arial;">Έκλεισε το βιβλίο και ξανάβαλε το στιλό στο τσαντάκι του. <br /><br />Και τώρα…<br />Και τώρα τι;<br />Και τώρα…<br /><br /><em>Η μελαχρινή πιάνει το βιβλίο μου στα εξαίσια χέρια της και το περιεργάζεται με ολοφάνερη περιέργεια. Σίγουρα αναρωτιέται: «Μα πώς στο καλό βρέθηκε αυτό στα πράγματά μου;» Το γυρίζει μπρος πίσω. Εξώφυλλο, οπισθόφυλλο. Και πάλι εξώφυλλο. Το κρατάει με προσοχή, με δέος θαρρείς, λες και φοβάται μη διαλυθεί ανάμεσα στα λουλουδένια της δάχτυλα. Άντε, βρε παιδάκι μου, άνοιξέ το, δε θα σε δαγκώσει!<br />Με τα πολλά, το ανοίγει… Βλέπει την αφιέρωση. Αρχίζει και τη διαβάζει με ύφος έκπληκτο. Και την ξαναδιαβάζει. Έπειτα σηκώνει το κεφάλι. Το ξάφνιασμα είναι φανερό στα μαύρα της μάτια και στο μισάνοιχτο στόμα της. Αρχίζει και στριφογυρίζει το βλέμμα της, προσπαθώντας να εντοπίσει… να εντοπίσει…<br />Να εντοπίσει εμένα.<br />Τα μαύρα μάτια της καρφώνονται πάνω μου. Το μισάνοιχτο στόμα της κλείνει. Αλλά αμέσως ξανανοίγει. Το χαμόγελό της είναι γλυκό, γεμάτο υποσχέσεις. Ύστερα σηκώνεται, προχωράει με βήμα αργό προς το μέρος μου. Στέκεται από πάνω μου, μου κρύβει τον ήλιο, αλλά αυτό ποσώς με ενοχλεί, το χαμόγελό της είναι χίλιες φορές πιο λαμπρό από τον ήλιο, η φωνή της είναι… η φωνή της είναι… η φωνή της είναι απερίγραπτη, είναι…<br /></em><br />«Τι θα πάρετε, κύριε;»<br />Η φωνή της είναι του σερβιτόρου, που διέκοψε βάναυσα τη φαντασίωσή του.<br />«Ε… χμ…ένα μιλκσέικ!»<br />«Γεύση;»<br />«Γεύση;»<br />«Τι γεύση;»<br />«Τι γεύση;»<br />«Τι γεύση θέλετε!»<br />«Α, ναι! Τι γεύση θέλουμε… Γεύση… γεύση ανανά!»<br />Ο σερβιτόρος τον κοίταξε περίεργα.<br />«Ανανά; Ανανά δεν έχουμε, πού να τον βρούμε;»<br />«Α, καλά. Φέρτε μου τότε ένα καραφάκι ούζο»<br />Ο σερβιτόρος τον κοίταξε ακόμα πιο περίεργα. Αυτός κοιτούσε αλλού. Κοιτούσε τη γυναίκα, που εξακολουθούσε να διαβάζει προσηλωμένη τον Κοέλο.<br />«Σκέτο ή με μεζέ;»<br />«Πώς είπατε;»<br />«Το ούζο, λέω! Σκέτο ή με μεζέ;»<br />«Σκέτο. Ή μάλλον όχι, καλύτερα με μεζέ»<br />«Τι μεζέ;»<br />«Παρακαλώ;»<br />«Κρεατικά ή θαλασσινά;»<br />«Θαλασσινά. Ή μάλλον όχι, κρεατικά καλύτερα. Ή μάλλον όχι, σκέτο».<br />«Σκέτο…»<br />«Ναι, σκέτο. Αλλά τώρα που το σκέφτομαι, πιάσε καλύτερα μια γρανίτα φράουλα».<br />Ο σερβιτόρος άρχισε ν’ απομακρύνεται μπουρινιασμένος, την ώρα που εκείνος μούντζωνε για άλλη μια φορά νοερά τον εαυτό του. Την ώρα που η ώρα περνούσε. Και δεν είχε κάνει ακόμα το δεύτερο βήμα, το κρίσιμο βήμα…Έπρεπε να βρει έναν τρόπο να της παραδώσει με τρόπο το βιβλίο. Ναι, αλλά ποιον; Είχε αφιερώσει κάμποση ώρα στο πρώτο μέρος του σχεδίου, μα δεν είχε δουλέψει καν στο μυαλό του τον τρόπο εφαρμογής του. Το μόνο που σκεφτόταν, που φαντασιωνόταν, ήταν το μετά…</span></div><div align="left"><span style="font-family:Arial;"></span> </div><div align="left"><span ><br /><br />(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ... -από βδομάδα)</span></div><div align="left"> </div><div align="left"> </div><div align="left"><em><span style="font-family:courier new;"><br /><br /><br />Θα με βρείτε και εδώ: </span></em><a href="http://www.fasoulasonline.com/"><em><span style="font-family:courier new;color:#33ffff;">http://www.fasoulasonline.com/</span></em></a></div>Χρήστος Φασούλαςhttp://www.blogger.com/profile/00605946168502533737noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-30631437.post-22829195004592211682007-12-03T12:28:00.000+02:002007-12-03T13:27:40.837+02:00Χέρια (Α΄ μέρος)Αποφάσισα να αντιγράψω, εν μέρει, την αγαπημένη μου φίλη Λεία Βιτάλη. Πριν από λίγο καιρό, ανέβασε στο μπλογκ της ένα διήγημα σε κάμποσες συνέχειες, αλλά χωρίς να γράψει το τέλος. Ζήτησε από τους αναγνώστες να το κάνουν.<br />Λοιπόν, το διήγημα το δικό μου είναι έτοιμο. Το έγραψα το καλοκαίρι, το διόρθωσα πρόσφατα και σκοπεύω να το βάλω "πιλότο" στην επόμενη δουλειά μου, με την οποία σκοπεύω ν' ασχοληθώ ενδελεχώς από το Μάη και μετά (αφού δηλαδή κυκλοφορήσουν πρώτα με το καλό τα δύο παιδικά βιβλία -ένα μυθιστόρημα και η ιστορία της εθνικής Ελλάδος).<br />Το διήγημα έχει τίτλο "Χέρια" και θα το δημοσιεύσω σε τρεις συνέχειες. Χωρίς ασφαλώς το τέλος, το οποίο θα ζητήσω από σας να γράψετε. Όχι βρε, δεν πρόκειται να κάνουμε διαγωνισμούς και τέτοια, έτσι, τζερτζελές να γίνεται!<br />Εξυπακούεται ότι όλες οι εκδοχές που θα μου στείλετε θα δημοσιευτούν. Και φυσικά, στο τέλος θα βάλω... και τη δική μου εκδοχή!<br />Λοιπόν, ιδού το πρώτο μέρος:<br /><br /><br /><span style="font-family:arial;">ΠΡΩΤΑ ΕΙΔΕ ΤΟ ΑΕΡΟΠΛΑΝΟ. Κι ύστερα τη γυναίκα.<br />Το αεροπλάνο ήταν Καναντέρ, πυροσβεστικό. Η γυναίκα ήταν μελαχρινή, φωτιά σκέτη.<br />Λιγότερο από μια βδομάδα πριν, το Καναντέρ δε θα τον ανάγκαζε καν να σηκώσει τα μάτια από το βιβλίο που διάβαζε. Στην αρχή, βέβαια, όλη αυτή η φασαρία του χαλούσε το χουζούρι των διακοπών. Σύντομα όμως κατάντησε ρουτίνα, μια και το σκηνικό συνεχίστηκε για ένα πενθήμερο και βάλε. Και συνήθως τα Καναντέρ εμφανίζονταν δυο δυο, έκαναν βουτιά στη θάλασσα, σέρνονταν με την κοιλιά πάνω στα αφρισμένα κύματα, ύστερα ξανασηκώνονταν γεμάτα, για να ξαλαφρώσουν από το βάρος τους στο απέναντι φλεγόμενο βουνό. Κι έπειτα φτου κι απ’ την αρχή. Αλλά ύστερα από πέντε μέρες φωτιάς και λαύρας –που κόντεψε να κάψει και το μοναστήρι της Αγίας Λαύρας- το είχε συνηθίσει πια το νταβαντούρι. Όχι απλώς δε σήκωνε τα μάτια, μα δεν άκουγε καν το βόμβο της μηχανής των αεροπλάνων.<br />Έλα όμως που είχε περάσει κοντά μια βδομάδα από τη μέρα που η φωτιά είχε σβήσει. Δεν έμεινε να κάψει και τίποτ’ άλλο, εδώ που τα λέμε. Τρακόσιες χιλιάδες στρέμματα είχαν γίνει στάχτη, το βουνό είχε μείνει καραφλό. Γι’ αυτό και παραξενεύτηκε εκείνη τη μέρα βλέποντας το Καναντέρ, σόλο αυτή τη φορά, δίχως το έτερόν του ήμισυ, να κάνει τη βουτιά του, να φορτώνει θαλασσινό νερό, να σηκώνεται ξανά στον αέρα και να…<br />Όχι, αυτή τη φορά δεν το είδε να παίρνει την κλασική δεξιά στροφή με κατεύθυνση το αντικρινό βουνό. Το είδε να παίρνει ύψος και να συνεχίζει ευθεία. Τα μάτια του το ακολούθησαν μέχρι που το αεροπλάνο έγινε ένα αχνό στίγμα, μια άνω τελεία στο χάος του ορίζοντα.<br />Το βλέμμα του άρχισε να χάνει ύψος, κατεβαίνοντας τεμπέλικα απ’ τον ουρανό στη γη, με στόχο να προσγειωθεί ξανά στις σελίδες του βιβλίου. Μόνο που δεν πρόλαβε. Ο Ρασκόλνικοβ θα μπορούσε να τον περιμένει λίγο ακόμα για να του κάνει παρέα την ώρα που ανέβαινε αγκομαχώντας τις σκάλες για να κάνει το διπλό φονικό. Αυτή που δε γινόταν να περιμένει ήταν η γυναίκα στη γαλάζια σεζλόνγκ.<br />Στην αρχή, το βλέμμα του κοκάλωσε. Έπειτα άρχισε να στριφογυρίζει ακατάπαυστα, σαν μέλισσα που δεν ξέρει ποιο λουλούδι να πρωτοδιαλέξει. Και όντως δεν ήξερε τι να πρωτοδιαλέξει. Αυτή δεν ήταν γυναίκα… Δεν ήταν καν λουλούδι, ήταν αληθινός κήπος, περιβόλι ολόκληρο…<br />Απόρησε με τον εαυτό του που δεν την είχε προσέξει νωρίτερα. Αλλά τον είχε παρασύρει, βλέπεις, ο Ντοστογέβσκι, του είχαν μαγκώσει το νου ο Ρασκόλνικοβ, η Ναστάσια, ο Πετρόβιτς, η Σόνια… Ναι, καλά, δικαιολογίες! Λες και διάβαζε το «Έγκλημα και Τιμωρία» για πρώτη φορά … Απλώς το κεφάλι του ήταν ακόμα καζάνι από τον τελευταίο καυγά με τη γυναίκα του. Έξαλλο τον είχε κάνει, για πολλοστή φορά, τον είχε αναγκάσει να βροντήξει πίσω του την πόρτα, να μπει στο αυτοκίνητο και να φύγει μόνος του για την παραλία. Κι εκείνη, ας ερχόταν τώρα με τα πόδια! Που δε θα ’ρχόταν, δηλαδή, με τίποτα δε θα ’ρχόταν.<br />Δε θα ’ρχόταν… Μόλις τώρα το συνειδητοποίησε. Για τις επόμενες τρεις τέσσερις ώρες, θα ήταν τελείως μόνος του! Δε θα είχε πάνω απ’ το κεφάλι του τη μόνιμη μουρμούρα της γυναίκας του και τις ατέλειωτες απορίες του εξάχρονου μοναχογιού του. Επομένως…<br />Επομένως είχε όλο το χρόνο μπροστά του για να καταστρώσει το σχέδιό του! Ένα σχέδιο που πριν από λίγες στιγμές μόλις είχε αρχίσει να γεννιέται στο νου του: να πιάσει κουβέντα στη μελαχρινή.<br />Την παρατήρησε πίσω από τα Ρέινμπαν –ότι ακριβώς έκανε δηλαδή τα τελευταία πέντε λεπτά. Εκείνη λιαζόταν πέντ’ έξι μέτρα μακριά του, ξαπλωμένη μπρούμυτα, με τους αγκώνες ακουμπισμένους στη σεζλόνγκ, αδιαφορώντας για τα λάγνα αντρικά βλέμματα. Ήταν ένα πλάσμα απ’ αυτά που σε κάνουν να σκέφτεσαι ότι ο δημιουργός πρέπει να ’χε κατεβάσει τίποτα ουζάκια τη στιγμή που το σχεδίαζε και ήταν στο τσακίρ κέφι. Και σε λάγνα διάθεση.<br />Παρατήρησε προσεκτικά τα χέρια της, για νιοστή φορά. Τα γυναικεία χέρια, εξάλλου, ήταν το αδύνατο σημείο του, το μοναδικό του φετίχ. Και παράλληλα το απόλυτο, το αδιαπραγμάτευτο φετίχ. Άπαξ κι έκρινε πως μια γυναίκα δεν έχει ωραία χέρια, δε θα της έριχνε δεύτερη ματιά. Αλλά η μελαχρινή διέθετε τα ωραιότερα ίσως χέρια που είχε διακρίνει ποτέ σε γυναίκα. Χέρια μακριά, χέρια άχνουδα, χέρια μεταξένια, χέρια που κατέληγαν σε δάχτυλα λεπτά, δάχτυλα λεία, δάχτυλα πιανίστριας. Δάχτυλα που δε φορούσαν βέρα… Αλλά αυτό δεν είχε και καμιά σημασία, άλλωστε ούτε ο ίδιος φορούσε βέρα, την έβγαζε κάθε φορά που την κοπανούσε ασυνόδευτος από το σπίτι.<br />Την επιθεώρησε ξανά, ολόκληρη αυτή τη φορά. Το μαλλί της ήταν κατάμαυρο, κορακί, με αραιές αφέλειες να κατεβαίνουν στο μέτωπο. Τα μάτια της τεράστια, μαύρα, κατράμι σκέτο. Τα χείλια της ούτε λεπτά ούτε παχιά, απλώς τέλεια, στις ιδανικές αναλογίες, μόνο που μπλάβιζαν λίγο -από τις πολλές βουτιές, προφανώς. Όλα αυτά συνέθεταν ένα προσωπάκι αψεγάδιαστο, ψεύτικο θαρρείς, λες κι είχε πάρει σάρκα και οστά από αρχαία αιγυπτιακή τοιχογραφία. Η απόλυτη αντρική φαντασίωση για την Κλεοπάτρα! Άσε δε από κορμί. Πόδια ατέλειωτα, γλουτοί σφιχτοί, δέρμα μπρούτζινο και στήθος… Σίγουρα το πιο ακαταμάχητο κομμάτι της αναλογίας της –αν εξαιρούσε τα χέρια. Το πάνω μέρος του μαύρου της μπικίνι δεν έκρυβε και πολλά πράγματα. Κι αυτό το μικρό κομματάκι σάρκας που το έκρυβε ο ήλιος κατέβαλλε συνεχώς φιλότιμες προσπάθειες ώστε να απαλλαχθεί από την αισχρή καταπίεση του μικροσκοπικού μαγιό, να απελευθερωθεί, να ξεπεταχτεί…<br />Να το! Να το πετιέται!<br />Αλλά δεν πετάχτηκε. Άλλη μια φαντασίωσή του έλαβε τέλος, τη στιγμή που η μελαχρινή, σαν να είχε αντιληφθεί τις καλπάζουσες διεργασίες του μυαλού του, αποφάσισε να πάψει να στηρίζεται στους αγκώνες και να αποθέσει πάνω στη σεζλόνγκ το αβάσταχτο βάρος που κουβαλούσε στο στέρνο. Όχι, δηλαδή, ότι η καινούρια στάση της τον χαλούσε. Γενικά, δεν τον χαλούσε τίποτ’ απολύτως πάνω σ’ αυτή τη γυναίκα. Δεν μπορούσε να πάρει τα μάτια από πάνω της, έπρεπε να βρει τρόπο να της πιάσει κουβέντα, έπρεπε οπωσδήποτε να της μιλήσει, πάση θυσία!<br />Ναι, να της πιάσει κουβέντα… Μια κουβέντα είναι. Να της πιάσει κουβέντα και να τις πει τι; Κόντευε να συμπληρωθεί δεκαετία από την τελευταία φορά που είχε μιλήσει σε άγνωστη γυναίκα. Εμ, βέβαια, όλη μέρα –κι όλη νύχτα πολλές φορές- σκυμμένος πάνω από ένα λάπτοπ, λογικό ήταν να σκουριάσει. Και ο γάμος του τον είχε αποτελειώσει, μια και καλή. Όχι, βέβαια, ότι ήταν υπόδειγμα συζύγου, σιγά μην ήταν, κάθε που έβρισκε την ευκαιρία τσιλιμπούρδιζε, και με το παραπάνω. Μόνο που οι περιστασιακές ερωτικές παρτενέρ του όλα αυτά τα χρόνια ήταν είτε θαυμάστριες είτε πουτάνες. Και η μελαχρινή δεν ήταν θαυμάστρια΄ ούτε πουτάνα. Ή μήπως ήταν;<br />Μπα, αποκλείεται. Η γυναίκα ήταν μια χαρά γυναίκα, δεν υπήρχε περίπτωση να έκανε βίζιτες. Είχε, βέβαια, κάτι το πουτανίστικο πάνω της, αλλά ποια γυναίκα δεν έχει; Όσο για την πιθανότητα να ήταν θαυμάστριά του, ούτε μία στο εκατομμύριο. Ακόμα και να ήταν, όμως, σιγά μην τον αναγνώριζε έτσι όπως ήταν μεταμφιεσμένος σε παραθεριστή της συμφοράς. Με το χαβανέζικο μαγιό, που έκρυβε κάπως τα ψωμάκια, με τα σκούρα Ρέινμπαν γυαλιά, που έκρυβαν τους μαύρους κύκλους κάτω απ’ τα καστανά του μάτια, και με το κασκετάκι της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, που έκρυβε τους γκρίζους κροτάφους στα άλλοτε μαύρα του μυαλά, ούτε που ξεχώριζε από το μπούγιο των λουομένων. Εξάλλου, δε διέθετε δα και την πιο διάσημη φάτσα, απλώς τα δυο τελευταία του βιβλία είχαν μείνει για δυο τρεις μήνες στις λίστες των μπεστ σέλλερς, σιγά τα ωά! Και η μελαχρινή, ήταν φανερό, δεν ήταν ο τύπος που διαβάζει -ούτε καν στην παραλία. Τόση ώρα μονάχη της και δεν είχε ανοίξει βιβλίο –ούτε καν περιοδικό.<br />Οπότε, το ερώτημα που τον τυραννούσε γινόταν ολοένα και πιο βασανιστικό: Πώς διάολο θα της μιλούσε; Τι σκατά θα της έλεγε;<br />Ορίστε! Σαράντα δύο χρονών γομάρι, κοτζάμ συγγραφέας, κοτζάμ ευπώλητος συγγραφέας, και δεν μπορούσε να βρει έναν έξυπνο τρόπο να μιλήσει σε μια γυναίκα… Αλλά και πότε έβρισκε για να βρει τώρα;<br />Με το φίλο του το Γιάννη την κουβέντιαζαν συχνά αυτή την ατολμία. Όχι μόνο τη δική του, αλλά και του Γιάννη. Ούτε εκείνος ήταν καλύτερος, ίσα ίσα, ήταν δέκα φορές χειρότερος. Χέστης, κανονικός. Ακόμα κι αν τύχαινε να βρεθούν οι δυο τους στην παραλία και να πιάσουν κουβέντα με καμιά γυναικοπαρέα, ο Γιάννης άλλαζε χίλια χρώματα. Κι έστριβε συνέχεια το λαιμό του δεξιά κι αριστερά, μπας κι εμφανιστεί από καμιά μεριά η γυναίκα του. Τη φοβόταν τη γυναίκα του, την έτρεμε. Αλλά στο μιλητό, βέβαια, ήταν άσος. Αερογαμίκουλας. Πώς τις αποκαλούσε, αλήθεια, τις γκόμενες που του έτερπαν το μάτι; Α, ναι: «Σέντρε μπακ».<br />«Τις προάλλες» του είχε πει τις προάλλες «είδα ένα γκομενάκι άλλο πράμα! Περπάταγε, μιλάμε, στην παραλία κι η αμμουδιά είχε σκιστεί στα δύο από τη λάβα που αμόλαγε προς πάσα κατεύθυνση!»<br />«Σέντερ μπακ, δηλαδή, κανονικό, έτσι;»<br />«Όχι σέντερ μπακ! Σέντρε μπακ! Μάθε να το λες σωστά. Σέντρε μπακ, με τα όλα του. Άσε που μου ’ριξε ένα βλέφαρο και μ’ έκανε κομμάτια!».<br />«Και πού ήμουν εγώ;»<br />«Πού να ήσουν εσύ, ρε μαλάκα; Ρωτάς κιόλας; Στην κοσμάρα σου. Χωμένος στο βιβλίο σου, πού θες να ’σαι!»<br />«Ναι, ενώ εσύ, ρε Γιαννάκη, που δεν ήσουν στην κοσμάρα σου, τι έκανες; Τι έκανες όταν σου ’ριξε το βλέφαρο η γκόμενα;».<br />«Τι θες να κάνω, ρε; Αφού η γυναίκα μου ήταν παραδίπλα και με κάρφωνε».<br />«Ενώ αν δεν ήταν η γυναίκα σου, ε;…»<br />«Υπονοείς κάτι;».<br />«Όχι, μωρέ, τι να υπονοώ… Και δε μου λες, καλό το σέντερ μπακ;»<br />«Σέντρε μπακ, είπαμε!»<br />Σέντρε μπακ…<br />Τι θα ’λεγε, αλήθεια, ο φίλος του ο Γιάννης έτσι κι έβλεπε το σέντρε μπακ που ’χε τούτη τη στιγμή αντίκρυ του;<br />Μα, για στάσου, πώς διάολο του ’ρθε τώρα και θυμήθηκε το Γιάννη; Υποτίθεται ότι είχε να καταστρώσει ένα σχέδιο, οπότε χρειαζόταν να εγκαλεί όσο το δυνατόν θετικότερες σκέψεις. Και η σκέψη του Γιώργου ήταν η επιτομή της αρνητικότητας, στην τρέχουσα περίσταση. Άσε που καθυστερούσε΄ καθυστερούσε απελπιστικά. Ποιος ξέρει αν η μελαχρινή δε σηκωνόταν να φύγει από στιγμή σε στιγμή;<br />Δεν πρόφτασε να το σκεφτεί κι αμέσως την είδε να σηκώνεται και να φοράει το παρεό της. Άφησε να του ξεφύγει ένα υπογλώσσιο βρισίδι και μούντζωσε νοερά τον εαυτό του. «Μα αφού σου είπα, ρε μάπα, θετικές σκέψεις, θετικές, όχι αρνητικές, τον αντίχριστό σου μέσα!» μουρμούρισε.<br />Πάνω που το μυαλό του άρχισε να δουλεύει με πυρετώδη πανικό, προσπαθώντας να καταστρώσει ένα αξιολύπητο σχέδιο της τελευταίας στιγμής, είδε τη γυναίκα να εγκαταλείπει τα πράγματά της στην αμμουδιά και να κατευθύνεται με βήμα προκλητικά νωχελικό στο παραθαλάσσιο σνακ μπαρ. Ανάσανε μ’ ανακούφιση. «Για κατούρημα πάει» σκέφτηκε.<br />Δεν πήγε για κατούρημα. Πρώτον επειδή την είδε να επιστρέφει ένα λεπτό αργότερα. Και μια γυναίκα που σέβεται τον εαυτό της χρειάζεται τουλάχιστον ένα γεμάτο πεντάλεπτο στην τουαλέτα. Άσε που σε καμιά τουαλέτα δε σερβίρουν φραπέ. Ή φρέντο. Ή ό,τι διάολο κι αν ήταν αυτό το καφεκίτρινο υγρό που αργοέλιωνε μέσα σ’ ένα τεράστιο κολονάτο ποτήρι, φιλοτεχνημένο με καλαμάκια, σημαιούλες, γιρλάντες και ένα σωρό ακόμα μπιχλιμπίδια.</span><br /><span style="font-family:Arial;">(Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ - Σε καναδυο τρεις μέρες, τέσσερις, μπορεί και πέντε...)</span><br /><span style="font-family:Arial;"></span><br /><span style="font-family:Arial;"></span><br /><span style="font-family:courier new;"><em>Θα με βρείτε και εδώ: </em></span><a href="http://www.fasoulasonline.com/"><span style="font-family:courier new;color:#33ffff;"><em>http://www.fasoulasonline.com/</em></span></a>Χρήστος Φασούλαςhttp://www.blogger.com/profile/00605946168502533737noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-30631437.post-9952686699321323872007-11-23T12:34:00.000+02:002007-11-23T13:05:36.814+02:00Ο ασυμβίβαστος dr. House<a href="http://2.bp.blogspot.com/_ZgU89SWHjVA/R0auWMElGlI/AAAAAAAAALU/1TYe0XL7jeg/s1600-h/house.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5135984121283418706" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="http://2.bp.blogspot.com/_ZgU89SWHjVA/R0auWMElGlI/AAAAAAAAALU/1TYe0XL7jeg/s320/house.jpg" border="0" /></a><br /><div>Τα λέγαμε και πέρσι για το κόλλημα με τις αμερικανικές σειρές (λεπτομέρειες μπορείτε να δείτε <a href="http://fasoulas.blogspot.com/2007/02/blog-post_15.html"><span style="color:#33ffff;">εδώ</span></a> και <a href="http://fasoulas.blogspot.com/2007/02/blog-post_20.html"><span style="color:#33ffff;">εδώ</span></a>).</div><div>Φέτος έχω πάθει ζημιά με μια ακόμα σειρά. Δεν είναι καινούρια -παίζεται η 4η σεζόν φέτος-, αλλά εγώ δυστυχώς φέτος την ανακάλυψα.</div><div>Και λέω δυστυχώς, γιατί, βλέποντας δυο τρία από τα φετινά επεισόδια, υποχρεώθηκα να ξαμοληθώ στον παγκόσμιο ιστό και να κατεβάσω και τις τρεις προηγούμενες σεζόν... Οπότε, αν βάλεις και τα συγγραφικά - δημοσιογραφικά, καταλαβαίνετε γιατί έχω ψιλοχαθεί από προσώπου μπλογκ.</div><div>Το House M.D. είναι μια σειρά προσωποκεντρική. Την παράσταση κλέβει ο εκπληκτικός <a title="Hugh Laurie" href="http://en.wikipedia.org/wiki/Hugh_Laurie"><span style="color:#33ffff;">Hugh Laurie</span></a>, ο οποίος υποδύεται ένα σακάτη, αντικονφορμιστή, αντικοινωνικό, μοναχικό και γενικά εκκεντρικό γιατρό, ο οποίος χρησιμοποιεί χίλια δυο αντισυμβατικά - αντιδεοντολογικά (;) μέσα για να να διαγνώσει τις πιο σπάνιες ασθένεις.</div><div>Δεν έχει καμιά σχέση με τις υπόλοιπες ιατρικές σειρές. Δείτε έστω και ένα επεισόδιο και θα με θυμηθείτε (το ότι θα... κολλήσετε, είναι αυτονόητο!).</div><div></div><div><br />ΥΓ. Υπότιτλους (πιστέψτε με, θα τους χρειαστείτε -όσο καλά αγγλικά κι αν ξέρετε...) μπορείτε να βρείτε στο εξαιρετικό σάιτ <a href="http://www.greektvsubs.gr/"><span style="color:#33ffff;">Greektvsubs</span></a><span style="color:#33ffff;">.</span> Τα παιδιά εκεί κάνουν καταπληκτική δουλειά (τύφλα να 'χουν οι επαγγελματίες)</div><div><br /><br /></div><div></div><div><span style="font-family:courier new;"><strong><em>Θα με βρείτε και εδώ: </em></strong></span><a href="http://www.fasoulasonline.com/"><span style="font-family:courier new;"><strong><em>http://www.fasoulasonline.com/</em></strong></span></a></div>Χρήστος Φασούλαςhttp://www.blogger.com/profile/00605946168502533737noreply@blogger.com16tag:blogger.com,1999:blog-30631437.post-78705720783835083492007-11-12T12:53:00.000+02:002007-11-12T13:09:43.691+02:00Οι άνθρωποι είναι μπαγλαμάδες ολκής...Θυμάστε τι λέγαμε πέσρι για τα Μαθηματικά - Παθηματικά της δευτέρας Δημοτικού;<br />Ε, λοιπόν, τα μαθηματικά (που δεν είναι βέβαια μαθηματικά, αριθμητική είναι, υπάρχει τεράστια διαφορά, δε χρειάζεται να τα ξαναλέμε) της τρίτης δημοτικού αποδεικνύουν ότι οι άνθρωποι είναι γελοίοι...<br />Το διαπίστωσα απ' την πρώτη στιγμή που έφερε η κόρη μου τα βιβλία σπίτι, αλλά έκανα υπομονή λίγο καιρό για να το διαπιστώσω και στην πράξη.<br />Ενώ, λοιπόν, η περσινή ύλη ήταν για εκκολαπτόμενους Αϊνστάιν, η φετινή είναι για... πλάκα! Τα παιδιά δεν κάνουν τίποτ' άλλο παρά επαναλήψεις, ουσιαστικά, της περσινής ύλης και μάλιστα με πολύ πιο απλό τρόπο.<br />Όχι, και φυσικά δεν έχω παράπονο από τη φετινή ύλη. Είναι ακριβώς η ύλη που απευθύνεται στην ηλικία των οχτώ ετών.<br />Αυτό που είναι αδιανόητο, εξωφρενικό, είναι το γεγονός ότι η ύλη ακολουθεί... αντιστρόφως ανάλογη πορεία από τη φυσιολογική! Πρώτα βγάζουν την πίστη των παιδιών, προσπαθώντας να τους δώσουν να κατανοήσουν τα ακατανόητα, κι έπειτα τους επαναφέρουν στη φυσιολογική ροή των πραγμάτων...<br />Αν αυτό δεν είναι απόδειξη ότι οι "σοφοί - πεφωτισμένοι" (ανευθυνο)υπεύθυνοι της σχολικής ύλης είναι μπαγλαμάδες ολκής, τότε ποια είναι;...<br /><br />Αν δε θυμάστε τι έγραφα σχετικά την περασμένη περίοδο ή επισκέπτεστε για πρώτη φορά το μπλογκ, διαβάστε και αυτά:<br /><br /><a href="http://fasoulas.blogspot.com/2006/10/ets-go-home.html"><span style="color:#33ffff;">* </span></a><a href="http://fasoulas.blogspot.com/2006/10/ets-go-home.html"><span style="color:#33ffff;">ET(s) go home!</span></a><span style="color:#33ffff;"><br /></span><a href="http://fasoulas.blogspot.com/2006/10/ets-go-home.html"><span style="color:#33ffff;">* </span></a><a href="http://fasoulas.blogspot.com/2006/11/blog-post_15.html"><span style="color:#33ffff;">Αϊ σιχτίρ, πια, κύριοι "σοφοί - πεφωτισμένοι"! </span></a><br /><a href="http://fasoulas.blogspot.com/2006/10/ets-go-home.html"><span style="color:#33ffff;">* </span></a><a href="http://fasoulas.blogspot.com/2006/12/blog-post.html"><span style="color:#33ffff;">Οι φωστήρες ανακάλυψαν το... τρίευρο!</span></a><span style="color:#33ffff;"><br /></span><a href="http://fasoulas.blogspot.com/2006/10/ets-go-home.html"><span style="color:#33ffff;">* </span></a><a href="http://fasoulas.blogspot.com/2007/03/blog-post_27.html"><span style="color:#33ffff;">Άσχετοι, αλαζόνες, χαραμοφάηδες και (πάνω απ' όλα) ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΙ!</span></a><a href="http://fasoulas.blogspot.com/2006/10/ets-go-home.html"></a><br /><br /><br /><em><span style="font-family:courier new;">Θα με βρείτε και εδώ: </span></em><a href="http://www.fasoulasonline.com/"><span style="font-family:courier new;color:#33ffff;"><em>http://www.fasoulasonline.com/</em></span></a><em><span style="font-family:courier new;"> </span></em>Χρήστος Φασούλαςhttp://www.blogger.com/profile/00605946168502533737noreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-30631437.post-38930086231458051892007-11-01T13:11:00.000+02:002007-11-01T13:24:18.515+02:00Βράβευση...<a href="http://4.bp.blogspot.com/_ZgU89SWHjVA/Rym06S5bb3I/AAAAAAAAALM/Z9DfWzreSNY/s1600-h/psat2007.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5127828564336144242" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="http://4.bp.blogspot.com/_ZgU89SWHjVA/Rym06S5bb3I/AAAAAAAAALM/Z9DfWzreSNY/s320/psat2007.jpg" border="0" /></a><br /><div>Eίναι, το δίχως άλλο, μεγάλη τιμή για ένα συγγραφέα να βραβεύεται απ' οποιονδήποτε φορέα. Πολύ δε περισσότερο όταν βραβεύεται από τους ίδιους τους συναδέλφους του. Όχι τους συγγραφείς΄ τους αθλητικούς συντάκτες. </div><div>Γιατί, όπως και να το κάνουμε, η δουλειά μου παραμένει αθλητικός συντάκτης. Η συγγραφή, η λογοτεχνία, είναι το χόμπι μου (αν περίμενα να βγάλω λεφτά από κει, θα ήμουν η επιτομή της ουτοπίας...).</div><div>Ευχαριστώ με όλη μου την καρδιά τον <a href="http://www.psat.gr/index.php"><span style="color:#33ffff;">ΠΣΑΤ</span> </a>για τούτη τη μεγάλη τιμή. Και είναι για μένα ακόμα μεγαλύτερη τιμή επειδή η βράβευση ήταν η δεύτερη μέσα σε διάστημα δυό χρόνων. Και ακόμα περισσότερο: δεν ήταν για κάποιο ρεπορτάζ, παρά για την ενασχόλησή μου με τη λογοτεχνία. </div><div>Συνάδελφοι, ευχαριστώ από καρδιάς! :)</div><div></div><div></div><div><span style="font-family:courier new;"><em><br /><br />Θα με βρείτε και εδώ: </em></span><a href="http://www.fasoulasonline.com/"><span style="font-family:courier new;color:#33ffff;"><em>http://www.fasoulasonline.com/</em></span></a></div>Χρήστος Φασούλαςhttp://www.blogger.com/profile/00605946168502533737noreply@blogger.com10