Τρίτη, Μαρτίου 27, 2007

Άσχετοι, αλαζόνες, χαραμοφάηδες και (πάνω απ' όλα) ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΙ!


Άσχετοι... Άχρηστοι... Ανόητοι... Ανεξέλεγκτοι... Ανάξιοι... Αναίσθητοι... Αμετροεπείς... Αλαζόνες... Επηρμένοι... Υπερόπτες... Υπερφίαλοι... Ψηλομύτες... Χαραμοφάηδες...

Με δυο κουβέντες: ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΙ!

Η Ρεπούση έχει μαζέψει πάνω της όλα τα φώτα με την ιστορία της έκτης δημοτικού. Κακώς. Κάκιστα. Το κακό ξεκινάει από πολύ νωρίτερα. Από τις πρώτες τάξεις του δημοτικού.

Έχω καιρό να ασχοληθώ με το ΕΚΤΡΩΜΑ που ονομάζεται "Βιβλίο Μαθηματικών Β' Δημοτικού". Και με τους... "σοφούς - πεφωτισμένους" που το συνέταξαν. Επανέρχομαι επειδή, όσο προχωράει η ύλη, τα πράγματα γίνονται ακόμα χειρότερα. Τα παιδάκια δεν καταλαβαίνουν Χριστό. Η ύλη είναι επιπέδου Δ' δημοτικού. Και βάλε...

Το παρακάτω παράδειγμα (από το βιβλίο Μαθηματικών - Παθηματικών της Β' Δημοτικού) μιλάει από μόνο του:
Στο τραπέζι υπάρχουν δύο ψάρια. Η μαμά κόβει το καθένα σε οχτώ κομμάτια. Όσοι κάθονται στο τραπέζι τρώνε τις μερίδες τους και περισσεύουν τέσσερα κομμάτια. Πόσα κομμάτια έφαγε ο καθένας;

Φάτε μάτια ψάρια, με άλλα λόγια... Που να σας κάτσουν τα κόκαλα στο στομάχι, μπαγλαμάδες!

Είδα το πρόβλημα και δεν πίστευα στα μάτια μου (αν και θα έπρεπε, εδώ που τα λέμε, με βάση την... προϋπηρεσία)... Πρόβλημα για παιδάκια ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΝ ΟΧΤΩ ΧΡΟΝΩΝ! Που ακόμα μετράνε με τα δάχτυλα! Που μόλις έχουν αρχίσει να συνειδητοποιούν τις νοητικές παραστάσεις πέρα από το φυσικό κόσμο που τους περιβάλλει...

Οι άνθρωποι είναι τόσο ηλίθιοι, τόσο ΑΠΑΙΔΕΥΤΟΙ, τόσο ΚΟΜΠΛΕΞΙΚΟΙ, που νομίζουν ότι θα βγάλουν νέους Αϊνστάιν με το τσουβάλι. Και το μόνο που θα πετύχουν είναι να κάνουν τα παιδιά να ΜΙΣΗΣΟΥΝ τα μαθηματικά...

(Σχετικά ποστ:

Παρασκευή, Μαρτίου 23, 2007

Οι "300", οι σύγχρονοι Πέρσες (οι... Αλβανοί!) και ο Γουάλας (που δεν ήταν Έλληνας)...

Είδα το "300" και μ' άρεσε. Αρκετά. Απέχω βέβαια παρασάγγας και από τα δύο άκρα. Ούτε φλέβες κόβω ούτε γυαλίζω το φτυάρι.
Γενικά, οι Έλληνες είμαστε άνθρωποι των άκρων. Αποδείχτηκε περίτρανα και στην περίπτωση της συγκεκριμένης ταινίας. Από τη μια έχουμε 4.500 (!) μηνύματα, κατά το πλείστον φανατισμένα υπέρ της ταινίας, στην ιστοσελίδα του περιοδικού "Αθηνόραμα". Κι από την άλλη την πλειονότητα των κριτικών, που την έχουν θάψει.

Οι μεν έφτασαν στο σημείο να γαβγίζουν εθνικικιστικές - ρατσιστικές - υβριστικές κορώνες, του στιλ "Αλβανέ Αλβανέ, δε θα γίνεις Έλληνας ποτέ". Και οι δε στέκονται στα "μιλιτιραστικά μηνύματα" της ταινίας. Οι μεν χαρακτηρίζουν τους δε "φασιστοειδή", οι δε τους μεν "κουμούνια"...

Ο παραλογισμός σ' όλο του το μεγαλείο! Και ο φασισμός. Και από τους μεν και από τους δε. Γιατί φασισμός είναι, πάνω απ' όλα, η απαξίωση της αντίθετης άποψης...

Πολύ κακό ουσιαστικά για το τίποτα, για να το πω λαϊκά. Και για να το πω λαϊκότερα, κουλάρετε, μάγκες! Ούτε ο Αλβανός είναι ο... σύγχρονος Πέρσης ούτε η ταινία έγινε απλώς και μόνο για να προπαγανδίσει μιλιτιριστικές αξίες.

Πάρτε το χαμπάρι, κύριοι στενοκέφαλοι - απαξιωτές: Μια ΑΠΛΗ ταινία είναι! Που μεταφέρει επιτυχώς στην οθόνη ένα κόμικ, το οποίο είχε μεταφέρει επιτυχώς από την πλευρά του στο χαρτί μια από τις σημαντικότερες ελλληνοπερσικές μάχες. Με σχετική ακρίβεια, μπορώ να πω΄ τόσο στην ιστορική, αλλά κυρίως στη ΜΥΘΙΚΗ της διάσταση.

"Δαρείου και Παρυσάτιδος γίγνονται παίδες δύο. Πρεσβύτερος μεν Αρταξέρξης, νεότερος δε Κύρος". Αυτά έγραφε τότε ο Ξενοφών (και όχι ασφαλώς ο Θουκιδίδης -Ντοντούλη, να 'σαι καλά για τη διόρθωση!). Δεν έγαφε "... πρεσβύτερος μεν Χότζα, νεότερος δε Μπερίσα", κύριοι εθνικόφρονες του κώλου! Όσο για σας, κύριοι ψευτοκουλτουριάρηδες κριτικοί, μιλιταριστικό κράτος (και μάλιστα ΤΟ μιλιταριστικό κράτος) ήταν η Σπάρτη, πώς να το κάνουμε; Τι διάολο, να το κουκουλώσουμε με το μανδύα του φιλειρηνισμού για να περνάει η ταινία τα "μηνύματα" που εσείς γουστάρετε; Το Braveheart, παρεμπιπτόντως, γιατί το αποθεώσατε ομοθυμαδόν; Μήπως επειδή ο ήρωας λεγόταν Γουάλας και όχι Λεωνίδας; Μήπως επειδή ήταν Σκωτσέζος και όχι Έλληνας;..

Εντάξει, δε λέω, έναν πατριωτισμό σου τον βγάζει στο τέλος η ταινία (δεν είναι κακό' τα ανιστόρητα αμερικανάκια πρέπει να μαθαίνουν πέντε πράγματα...). Αλλά από το σημείο αυτό μέχρι του σημείου οι μεν να λένε "πάμε για να πατήσουμε την Αγιά Σοφιά" και οι άλλοι να μιλάνε για αποθέωση της μιλιταριστικής βαρβαρότητας πάει πολύ.

Πάει πάρα πολύ...

Τρίτη, Μαρτίου 20, 2007

Δέκα βιβλία...


Μετά τις αγαπημένες ταινίες, καιρός, νομίζω, να ξεκινήσει κι ένας κύκλος με τα αγαπημένα βιβλία. Σκέφτηκα να στρογγυλοποιήσω τον αριθμό και να τον κάνω "10". Όχι ότι είναι εύκολο να ξεχωρίσει κανείς τη δεκάδα, ειδικά αν είναι βιβλιοφάγος (Reader μ' ακούς; -Περίμενε, όμως, έρχεται κι η σειρά σου!).
Εν πάση περιπτώσει, έστυψα λίγο παραπάνω το μυαλό μου σε σχέση με τι έχω βάλει στο προφίλ του μπλογκ και... ιδού τα αποτελέσματα:

* Η Φάρμα των Ζώων (Τζορτζ Όργουελ)

* Ο Γλάρος Ιωνάθαν (Ρίτσαρντ Μπαχ)

* Ο Τελευταίος Πειρασμός (Νίκος Καζαντζάκης)

* Ερωτικές Ιστορίες Καθημερινής Τρέλας (Τσαρλς Μπουκόβσκι)

* Μίζερι (Στίβεν Κινγκ)

* Γυρίστε το Γαλαξία με Οτοστόπ (Ντάγκλας Άνταμς)

* Το Σπίτι του Ύπνου (Τζόναθαν Κόου)




Διευκρίνιση: Προσπάθησα να διατηρήσω κάποιες ισορροπίες. Να συνδυάσω, δηλαδή, λογοτεχνικές αξίες και προσωπική απόλαυση τις ώρες της ανάγνωσης. Ίσως και γι' αυτό να έκανα... πέτρα την καρδιά μου, αφήνοντας στην "απέξω" κλασικά λογοτεχνικά διαμάντια (Έγκλημα και Τιμωρία, Το Όνομα του Ρόδου κ.τ.λ.).

Λοιπόν, ώρα να ρίξω το μπαλάκι. Το οποίο καλούνται να παραλάβουν οι:

* Μάνος Κοντολέων
* Αλέξης Σταμάτης
* Λεία Βιτάλη
* Αναγνώστης
* Σταυρούλα Σκαλίδη

Συγχωρέστε με που σας βάζω δύσκολα, αλλά το κάνω για... ιδιοτελείς λόγους! Πραγματικά, είμαι πολύ περίεργος να μάθω το... "Top 10" των αναγνωστικών σας προτιμήσεων!
Και βέβαια, μην παραλείψετε να προσκαλέσετε κι εσείς με τη σειρά σας άλλους 5 bloggers.
Καλές... σπαζοκεφαλιές!

Τετάρτη, Μαρτίου 14, 2007

Όσο είστε μπάτσοι, θα 'μαστε Απάτσι!


Πέρασε, λοιπόν, το νομοσχέδιο της Γιαννάκου και των συνοδοιπόρων της.
Ε, και;
Και το καλοκαίρι του ΄79 είχε περάσει στα μουλωχτά ο 815, ίσως ο χειρότερος (αντι)εκπαιδευτικός νόμος που 'χει ψηφιστεί ποτέ.
Και το Γενάρη του '80 ο Καραμανλής τον πήρε πίσω.
Αναγκάστηκε.
Οι φοιτητές τον ανάγκασαν.
Και οι μαθητές.
Και οι πανεπιστημιακοί.
Οι κινητοποιήσεις τους ήταν κάτι το πρωτόγνωρο, μολονότι την εποχή εκείνη οι διαδηλώσεις ήταν καθημερινό φαινόμενο.
Όπως πρωτόγνωρες, για την τωρινή life style εποχή, είναι και οι κινητοποιήσεις σύσσωμου του εκπαιδευτικού κόσμου.
Φοιτητής ήμουν τότε. Πρωτοετής.
Τώρα είμαι παρατηρητής. Καναπεδάτος. Δυστυχώς.
Με εξοργίζουν οι τηλεοπτικές εικόνες και οι κάθε λογής παπαρομπέηδες που κλαίνε και οδύρονται μπρος στο φλεγόμενο φυλάκιο.
Το φυλάκιο... Που έχει, φαίνεται, μεγαλύτερη αξία από την εν ψυχρώ κλοτσιά του αιμοβόρου μπάτσου στον -μη κουκουλοφόρο- διαδηλωτή...
Που έχει μεγαλύτερη αξία από το -"μεμονωμένο"- ποδοπάτημα μιας -"μεμονωμέμης"- διαδηλώτριας από καμιά δεκαριά κρανοφόρα ανθρωπόμορφα τεράτα. Λυσσασμένα. Και "μεμονωμένα"...
Με εξοργίζουν αυτές οι εικόνες. Αλλά μόνο με εξοργίζουν. Δεν κάνω τίποτ΄ άλλο. Παρά μόνο θαυμάζω αυτούς που κάνουν. Αυτούς που αντιστέκονται. Από το κάθε λογής μετερίζι τους.
Και όχι μόνο τους διαδηλωτές. Αυτούς που τολμάνε να πουν τα πράγματα ως έχουν.
Τον Λαζόπουλο, για παράδειγμα. Η χθεσινή εκπομπή του ήταν καταπληκτική. Αυτή με ενέπνευσε. Και μου ανέσυρε σκουριασμένες θύμησες. Μνήμες που δεν πρέπει ποτέ να αραχνιάζουν στο συρτάρι της λησμονιάς.
Όμως αυτό συμβαίνει κατά κόρον. Σε όλους μας.
Αλλά εντέλει θυμήθηκα. Κάτι είναι κι αυτό.
Θυμήθηκα τις διαδηλώσεις του '79-'80. Και το ξύλο. Μιλάμε για πολύ ξύλο. Ανελέητο. Όπως και τώρα.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Ειδικά όταν οι διαδηλωτές έχουν δίκιο. Και όταν οι άλλοι ξέρουν ότι έχουν δίκιο. Γι΄αυτό λυσσάνε. Και ξεσαλώνουν.
Θυμήθηκα τη διαδήλωση του '80 για την επέτειο του Πολυτεχνείου. Τότε που οι μπάτσοι είχαν καταστρώσει οργανωμένο σχέδιο μαζικών δολοφονιών. Τότε που βαρούσαν με τα γκλομπ τις ασπίδες τους και ούρλιαζαν "Κουμούνια, θα σας γαμήσουμε...". Κι επειδή οι ασπίδες δεν έβγαζαν αίμα, κοπάνησαν κεφάλια.
Θυμήθηκα την Κανελλοπούλου. Και την Κουμή. Που τους λιάνισαν με τα γκλομπ τους μέχρι θανάτου το Νοέμβρη του '80. Κι αυτά που έγραφα τότε. Γραφτά που θεώρησα χρέος μου να τα περάσω, έστω αποσπασματικά, στο πρώτο μου βιβλίο:

"Κανείς μας δε θα μπορούσε να ξεχάσει ποτέ εκείνη τη νύχτα… Τη νύχτα που οι μπάτσοι είχαν αλαλιάσει… Τη νύχτα που έπρεπε να κοπανήσουν κεφάλια για να αυτοϊκανοποιηθούν... Τη νύχτα που έπρεπε ν’ ανοίξουν κεφάλια για να νιώσουν ότι ολοκλήρωσαν (το έργο τους)… Τη νύχτα που αιματοκύλησαν μια πορεία ειρηνική, τη νύχτα που τρέχαμε αλαφιασμένοι χέρι χέρι με τη Στέλλα για να γλιτώσουμε, όχι απλώς από τους μπάτσους, αλλά την ίδια μας τη ζωή. Κι ύστερα τρέχαμε στα ξεχειλισμένα από τραυματίες νοσοκομεία, μπας κι εντοπίσουμε τον Αντώνη. Ευτυχώς που ήταν κι εκείνος από τους τυχερούς…"

Αφιερωμένο στη μνήμη τους. Στον Κουμή. Στην Κανελοπούλου. Στον Καλτεζά. Και σ' όλους όσοι αντιστάθηκαν. Και συνεχίζουν ν΄αντιστέκονται.

Και στον Λαζόπουλο.

Και στον μεγάλο Νιόνιο:

"Η πλατεία ήταν γεμάτη με το νόημα που 'χε κάτι απ' τις φωτιές
Στις γωνίες και τους δρόμους από συντρόφους οικοδόμους, φοιτητές
Κι εσύ έφεγγες στη μέση όλου του κόσμου κι ήσουν φως μου
κατακκόκκινη νιφάδα σε γιορτή
σε γιορτή που δεν ξανάδα στη ζωή μου τη σκυφτή!

Η πλατεία ήτανε άδεια και τρελός απ' τα σημάδια σα σκυλί
με συνθήματα σκισμένα σ' έναν έρωτα για σένα έχω χυθεί
στ' αφιθέατρο σε ψάχνω, στους διαδρόμους και τους δρόμους
και ζητώ πληροφορίες και υλικό
να φωτίσω τις αιτίες που μ' αφήνουνε μισό!

Η πλατεία είναι γεμάτη κι απ' το πρόσωπό σου κάτι έχει σωθεί
Στον αγώνα του συντρόφου, στην αγωνία αυτού του τόπου για ζωή
Στα παιδιά και τους εργάτες, στους πολίτες, τους οπλίτες
στα πλακάτ και τη σκανδάλη που χτυπά
Η συγκέντρωση ανάβει, όλα είναι συνειδητά!"


ΟΣΟ ΕΙΣΤΕ ΜΠΑΤΣΟΙ, ΘΑ' ΜΑΣΤΕ ΑΠΑΤΣΙ, ΡΕΕΕΕ!

Δευτέρα, Μαρτίου 12, 2007

Εφτά ταινίες

Ξεκίνησαν και νέα παιχνιδάκια στην μπλογκόσφαιρα. Η Εβελίνα με προσκάλεσε σε ένα απ' αυτά. Να παρουσιάσω, λέει, τις 7 αγαπημένες μου ταινίες. Αν μου ζητούσε τις 77, κάτι θα μπορούσε να γίνει. Επειδή 7 είναι πολύ λίγες, απλώς κόπιαρα τις 7 πρώτες που έχω βάλει στο προφίλ μου.

Παρασκευή, Μαρτίου 09, 2007

Οι ατάκες του μήνα: Διεθνώς διεθνείς, αόματοι κουκουλοφόροι και μονό δίδυμο...

Διεθνής και διαδικτυωμένος. Διεθνώς


To θέμα της παιδείας είναι τεράστιο, ίσως πιο σοβαρό από ποτέ. Θα επανέλθω από βδομάδα. Προς το παρόν, ν' αλαφρύνω λίγο το κλίμα με τρεις ατάκες που πήρε τ' αυτί μου. Νομίζω ότι είναι οι ατάκες του μήνα. Ενδεχομένως και της χρονιάς:

«…τη διεθνή σκακιέρα της διεθνούς μας σχέσης διεθνώς»
Γιωργάκης Παπανδρέου
(Επανάληψις -διεθνής- μήτηρ πάσης -διεθνούς- μαθήσεως. Διεθνώς)

«Όχι, οι κλέφτες δε με αναγνώρισαν, πώς να με αναγνωρίσουν, αφού ήταν κουκουλοφόροι»
Άντζελα Δημητρίου
(Είχαν βάλει ανάποδα την κουκούλα; Είχαν βγάλει κριθαράκι; Τυφλώθηκαν από τη μόνιμη λάμψη που περιβάλλει την Άντζελα;)

«Θέλω να κάνω τέσσερα παιδιά, δύο αγόρια και δύο κορίτσια και το ένα να είναι οπωσδήποτε δίδυμα»
Έλενα Γράβεζα
(Ναι, και τα υπόλοιπα τρία οπωσδήποτε τετράδυμα)

Τετάρτη, Μαρτίου 07, 2007

Παιδεία, το όπιο των λαών...

Δε μας τα 'πες καλά, σύντροφε...


"Καλά δεν έκανα και τους τα 'χωσα; Χο, χο, χο!" (Μαριέττα Γιαννάκου)


"Το μόνο λάθος των αστυνομικών ήταν που μπουζούριασαν τον Κύπριο στα φανερά" (Διονύσης Ψωμιάδης)


"Ο αδερφός μου ξέρει πάντα τι λέει και δεν επιδέχεται κριτική" (Παναγιώτης Ψωμιάδης)




Το όπιο των λαών δεν είναι η θρησκεία, αγαπητέ Φόιερμπαχ, αγαπητέ Μπάουερ, αγαπητέ Κάρολε (όποιος κι αν είσαι τέλος πάντων, διάολε, εσύ που δικαιούσαι την πατρότητα της φράσης -παρεμπιπτόντως, αυτά παθαίνει όποιος δεν κατοχυρώνει πνευματικά δικαιώματα).
Το όπιο των λαών είναι η παιδεία. Χρόνια τώρα.
Κι οι μεγαλύτεροι ναρκέμποροι οι νομίμως εκλεγμένοι άρχοντες -πρωθυπουργοί (και υπουργοί), γραμματείς (και φαρισαίοι), νομάρχες (κι αντινομάρχες).
Και τα μεγαλύτερα πρεζόνια εμείς. Όλοι μας.
Φύσα, ρούφα, τράβα τονε, λοιπόν, κυρία Γιαννάκου, πάτα τονε κι άναφ' τον νε, κύριε Ψωμιάδη. Και πάσαρέ τον κι από δω, να μαστουρώσω, να γίνω λιώμα. Κι εγώ, ως καλός και νομοταγής πολίτης, θα σε ανταμείψω αύριο μεθαύριο, όπως μόνον εγώ, ως κυρίαρχος λαός, ξέρω ν' ανταμείβω: με την ψήφο μου. Κι όσοι ξενέρωτοι εξακολουθούν να αντιστέκονται, πάταξέ τους, λιάνισέ τους, μπουζούριασέ τους. Στα φανερά, στα κρυφά, δεν έχει σημασία. Έτσι κι αλλιώς κανείς από μας τους υπόλοιπους δε βλέπει την τύφλα του. Το πράμα που μας σερβίρετε μας έχει ρουφήξει το μεδούλι...

Δευτέρα, Μαρτίου 05, 2007

Ο Νίνης, το χειροκρότημα και οι "επιστήμονες"...


Δυο λόγια μόνο.

Ο Σωτήρης Νίνης χειροκροτήθηκε στο ντέρμπι!

Το επαναλαμβάνω -για να το εμπεδώσω κι εγώ:

Ο Σωτήρης Νίνης χειροκροτήθηκε στο ντέρμπι!

Όχι από οπαδούς του Παναθηναϊκού, αλλά από οπαδούς του Ολυμπιακού...

Λίγους, βέβαια, αλλά απ' όλότελα...

Το περιστατικό πέρασε στα ψιλά, αλλά είναι πρωτάκουστο΄ πρωτοφανές για ντέρμπι αιωνίων. Τουλάχιστον απ' όσο θυμάμαι εγώ. Και παρακολουθώ ντέρμπι εδώ και τριαντατόσα χρόνια...

Σημάδι ότι κάτι πάει ν' αλλάξει; Οι απαισιόδοξοι θα πουν όχι, καθότι την ώρα που οι λίγοι χειροκροτούσαν, οι πολλοί έριχναν τα καπνογόνα με το τσουβάλι. Οι αισιόδοξοι θα πουν ναι (ή έστω ίσως), μια και οι χειροκροτητές κάθονταν κει γύρω στα επίσημα. Εκεί δηλαδή που κάποτε κάθονταν κάποτε οι περιβόητοι "επιστήμονες" του Σαλιαρέλη...

Πέμπτη, Μαρτίου 01, 2007

Το γκάλοπ, ο Κινγκ και η... εφορία!


Καλό μήνα!


Η ιδέα μου καρφώθηκε στο νου ξαφνικά και μάλιστα με... την τσίμπλα στο μάτι: να διοργανώσω κάτι σαν γκάλοπ. Και να συνεχίσω να το διοργανώνω (έως ότου... βαρεθώ) στις αρχές κάθε καινούριου μήνα.
Το ερώτημα είναι το εξής:

Τι ήταν αυτό που σας έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση -θετική ή αρνητική- το μήνα που πέρασε;

Μπορείτε να βάλετε ό,τι θέλετε: από την ταινία, το βιβλίο, το τραγούδι που σας εντυπωσίασε ή σας απογοήτευσε μέχρι την οποιαδήποτε "συνταρακτική είδηση", όπως λεν και τα κανάλια) ή κάποια προσωπική σας εμπειρία που δεν έχετε πρόβλημα να εξομολογηθείτε διαδικτυακά.

Ως καλός οικοδεσπότης, κάνω την αρχή.

Ντολόρες Κλέμπορν.

Το βιβλίο αυτό (όχι από τα πιο γνωστά του Στίβεν Κινγκ) μάζευε σκόνη στο ράφι της βιβλιοθήκης με τ' αδιάβαστα εδώ και πάνω από δυο χρόνια. Μετά τον "Μαύρο Πύργο" έλεγα να κάνω αποτοξίνωση από Κινγκ (7 "τούβλα" είν' αυτά, δεν είναι παίξε γέλασε) αλλά ξαφνικά το χέρι μου αγνόησε τις εντολές του εγκεφάλου και το άρπαξε από τη βιβλιοθήκη. Και δεν το μετάνιωσε -ούτε το χέρι ούτε ο εγκέφαλος. Εξαιρετικό βιβλίο, μακριά από τα συνήθη του Κινγκ, με ύφος πολύ απλό, έως απλοϊκό (μια και ο αφηγητής είναι μια αμόρφωτη καθαρίστρια που, κατηγορούμενη για φόνο, καταθέτει στην αστυνομία), αλλά με ύφος και δυναμική που σε καθηλώνουν.

Α, παρεμπιπτόντως, χθες πήρα -μετά από πρωτοφανή καθυστέρηση- και... επιστροφή από την εφορία! Αλλά ως... πνευματικός άνθρωπος, σιγά μην κάτσω να χαρώ με τα υλικά αγαθά... Τα οποία, για κάτσε, τώρα που τα σκέφτομαι, είναι προϊόν κόπου, ο οποίος στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι πνευματικός, οπότε και και τα υλικά αγαπά εν προκειμένω είναι πνευματικά. Οπότε...
Οπότε... ΠΗΡΑ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΦΟΡΙΑ!
Σόρι αγαπητέ Στίβεν, αλλά έρχεσαι δεύτερος!

Αυτά εν ολίγοις, σειρά σας τώρα...