Δευτέρα, Φεβρουαρίου 26, 2007

Περί ζωής και θανάτου...

Ψάχνοντας το "Είπαν" του Πάσχου Μανδραβέλη (ένα από τα πλέον αγαπημένα μου και χρηστικά βιβλία) για να βρω κάποιο κατάλληλο απόφθεγμα προκειμένου να το χρησιμοποιήσω στο δεύτερο βιβλίο μου, ανακάλυψα -ή θυμήθηκα- ορισμένες απίστευτες ατάκες περί ζωής και θανάτου:

* Η ζωή είναι μια ασθένεια που θεραπεύεται με το θάνατο.
Αμπούλ Αλά Αλ Μααρί (Σύρος ποιητής)

* Όσο κι αν φαίνεται παράξενο, η ζωή μου βασίζετει σε αληθινή ιστορία.
Άσλι Μπρίλιαντ (Άγγλος συγγραφέας)

* Ζωή είναι ό,τι συμβαίνει ενώ εσύ κάνεις άλλα σχέδια.
Τζον Λένον

* Δεν υπάρχει θεραπεία για τη γέννηση και το θάνατο, γι' αυτό απόλαυσε το ενδιάμεσο.
Τζορτζ Σανταγιάνα (Ισπανός φιλόσοφος)

* Η ζωή είναι πολύ σημαντική για να την πάρουμε στα σοβαρά.
Όσκαρ Ουάιλντ

* Ο πρώτος άνθρωπος που πέθανε πρέπει να δοκίμασε μεγάλη έκπληξη.
Γούντι Άλεν

* Όλη μας η ζωή είναι μια μοναχική πορεία προς το θάνατο. Άσε που στο δρόμο μπορεί να πεθάνεις.
Αρκάς

* Ένας θάνατος είναι τραγωδία. Ένα εκατομμύριο θάνατοι είναι στατιστική.
Ιωσήφ Στάλιν


Τα δικά μου σχόλια είναι περιττά. Τα δικά σας ευπρόσδεκτα...

Πέμπτη, Φεβρουαρίου 22, 2007

Πέντε "αποκαλύψεις", πέντε προσκλήσεις...

Καθυστέρησα λίγο, αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ...

Αναποκρινόμενος στο κάλεσμα του Αναγνώστη, της Adomiel και της Πασχαλίτσας, παίρνω κι εγώ μέρος στην τελευταία μόδα της μπλογκόσφαιρας. Με το φόβο μη γίνω βαρετός, θα σας αποκαλύψω επιγραμματικά πέντε πραγματάκια που μάλλον δε γνωρίζετε για μένα και, ποιος ξέρει, μπορεί και να σας ενδιαφέρουν:

1) Προτού εκδοθεί το πρώτο μου βιβλίο, είχα κάνει καμιά δεκαριά προσπάθειες ακόμα. Αποτυχημένες. Οι μοναδικοί αναγνώστες των χειρογράφων αυτών είναι κάτι αρουραίοι στη χωματερή των Λιοσίων. Εκεί κατέληξαν. Ποτέ δεν τα υπέβαλα σε κανέναν εκδοτικό οίκο, καθότι τα απέρριψα εγώ ο ίδιος.

2) Στα νιάτα μου έγραφα στίχους. Άμετρους. Τα αφιέρωνα αποκλειστικά στους εφηβικούς - μετεφηβικούς μου έρωτες. Καταλαβαίνετε, δηλαδή, ότι κάπως έτσι... έριχνα τις γκόμενες!

3) Τη γυναίκα μου δεν την έριξα με στιχάκια -είχα κόψει προ πολλού τις... κακές συνήθειες. Την έριξα με ένα "μεταμοντέρνο" παραμύθι. Το οποίο ίσως και να δημοσιευτεί σε μία από τις επόμενες δουλειές μου.

4) Διαβάζω κατά μέσο όρο 5-6 βιβλία το μήνα. Μάλιστα κάθε βράδυ, προτού κοιμηθώ, όσο κουρασμένος κι αν είμαι, διαβάζω τουλάχιστον 10-20 σελίδες. Το θεωρώ κάτι σαν... γούρι. Έχω παρατηρήσει ότι, αν δεν το κάνω, την άλλη μέρα το πρωί ξυπνάω... στραβωμένος. Και δε μου πάει καλά η μέρα.

5) Και μερικές απλές, καθημερινές μου συνήθειες: Καπνίζω καμιά εικοσαριά στριφτά (Ντραμ) την ημέρα, πίνω ελάχιστα (μπίρα, κρασί, βότκα με πορτοκάλι, ουίσκι με κόκα κόλα), τρελαίνομαι για την πόκα αλλά παίζω μόνο δυο φορές το χρόνο (Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά) κι αυτές με φίλους, είμαι χειμερινός κολυμβητής, κουβαλάω ακόμα και το λάπτοπ στην παραλία όταν νιώθω να με κυριεύει η έμπνευση, είμαι Παναθηναϊκός από τότε που θυμάμαι τον ευατό μου και είμαι... σπιτόγατος!


Λοιπόν, με τη σειρά μου απευθύνω πρόσκληση στους εξής φίλους - φίλες:
* Αλέξη Σταμάτη
* Ρεγγίνα
* Εργατώ
* Ροδιά
* Εροβιάνα

Τρίτη, Φεβρουαρίου 20, 2007

Περί στεγανών και "υποκουλτούρας": Η σύγχρονη εκδοχή του "Πας μη Έλλην, βάρβαρος"


Αμερικανικών σειρών -και όχι μόνο- συνέχεια…
Δεν είχα σκοπό να το τραβήξω, αλλά με ανάγκασαν κάποια σχόλια που έλαβα τόσο στο προηγούμενο ποστ, όσο -κυρίως- στο προσωπικό μου mail. Σχόλια κατά το πλείστον απαξιωτικά. Για τις συγκεκριμένες σειρές στις οποίες αναφέρθηκα, αλλά και για τους θεατές τους. Κατά προέκταση, δηλαδή, για μένα που είμαι ένας απ’ αυτούς.
Καθένας, βέβαια, δικαιούται να έχει τις απόψεις του. Ωστόσο, η άποψη, η κρίση, διαμορφώνεται κατόπιν ΓΝΩΣΗΣ. Δεν είναι δυνατόν να κρίνεις κάτι για το οποίο έχεις μαύρα μεσάνυχτα. Αλλά, ως γνωστόν, υπάρχει μια κάστα ανθρώπων που θεωρεί a priori σκουπίδι οτιδήποτε δε συνάδει, θεωρητικά, με τη -συνήθως αυθαίρετη και αβάσιμη- ιδέα που έχουν σχηματίσει οι ίδιοι για το προσωπικό τους «πολιτιστικό υπόβαθρο»…
Για τα κάνω πιο λιανά: Εγώ, σου λέει ο άλλος, είμαι άνθρωπος του πολιτισμού, των γραμμάτων και της τέχνης. Επομένως, είναι καθήκον μου ν’ ακούω για αμερικάνικη υποκουλτούρα και να βγάζω την μπέμπελη…
Το ερώτημα, βεβαίως, που τίθεται εδώ είναι ποιος παράγει τελικά υποκουλτούρα; Ή έστω ποιος τη συντηρεί; Αυτός που λανσάρει ένα προϊόν και σου λέει δοκίμασέ το κι άμα γουστάρεις πάρ’ το; Ή αυτός που το απορρίπτει αυθωρί και παραχρήμα μόνο και μόνο εξαιτίας της προέλευσής του;…
Ανάλογα σχόλια είδα ότι υπήρχαν και στο σχετικό ποστ του Αλέξη Σταμάτη. Κάποιος, μάλιστα, «του την είπε» -μεταξύ σοβαρού και αστείου- αναρωτώμενος πώς μπορεί και συνδυάζει τον αγαπημένο του Βισκόντι με το «Prison Break», λόγου χάρη…
Ξέρετε τι μου θυμίζουν όλα αυτά; Τις «κατηγοριοποιήσεις» της δεκαετίας του ’70. Ήσουν «ροκάς», για παράδειγμα; Επιβαλλόταν διά ροπάλου να βουλώνεις τ’ αυτιά σου σε οποιονδήποτε άλλο ήχο!
Με εκνευρίζει αφόρητα η στεγανοποίηση. Το ίδιο συμβαίνει και στο χώρο της λογοτεχνίας. Μου έχει συμβεί και προσωπικά, επανειλημμένα. Κάποιοι με χλεύασαν όταν ομολόγησα (ανερυθρίαστα!) ότι απόλαυσα, ως ένα βαθμό, τον «Κώδικα Ντα Βίντσι», όταν δήλωσα ότι θεωρώ το συγκεκριμένο βιβλίο από τα κορυφαία στην κατηγορία του και το συγγραφέα του μάγκα. Ή, πιο πρόσφατα, κάποια φίλη απόρησε βλέποντάς με στην παραλία να διαβάζω Στίβεν Κινγκ. Αλλά τουλάχιστον αυτή δεν είναι στενοκέφαλη. Της συνέστησα να διαβάσει δυο τρία βιβλία του, τα πήρε, τα διάβασε και απάλλαξε το μυαλό της απ’ τα στεγανά που της είχαν επιβάλει οι αμπελοφιλοσοφίες της ψυτοκουλτούρας…
Για να καταλάβω: τι με εμποδίζει να λατρεύω τον κυνισμό του Ντοστογιέβσκι και παράλληλα να απολαμβάνω τον αποκρυφισμό του Κινγκ; Τι μου απαγορεύει να βουλιάζω στη μαγεία του Αντονιόνι και ταυτόχρονα να διασκεδάζω με τους καταιγιστικούς ρυθμούς του «Heroes»; Τι με καταναγκάζει να θαυμάζω τις παραβολές του Όστερ και από την άλλη να μην περνάω καλά με τις δικολαβίες του Γκρίσαμ; Τι με εκβιάζει να μαγεύομαι με τα πλάνα του Ιναρίτου-Γκονζάλες, αλλά να μην τολμώ να χαθώ μαζί με τους «Lost»;
Τίποτα απολύτως. Γιατί στην τέχνη, γιατί στη λογοτεχνία, δεν υπάρχουν κλισέ, δεν υπάρχουν στάνταρντ, δεν υπάρχουν στεγανά. Γιατί αυτοί που επιβάλλουν τα κλισέ, τα στάνταρντ, τα στεγανά, στην ουσία δεν κάνουν τίποτ’ άλλο παρά να παραφράζουν το αρχαίο φασίζον ρητό «Πας μη Έλλην, βάρβαρος». Το οποίο, στην προκειμένη περίπτωση, θα μπορούσαμε νε το μεταφράσουμε ως «Παν αμερικανικόν, σκουπίδι»…

Πέμπτη, Φεβρουαρίου 15, 2007

Το... τριπάκι των αμερικανικών σειρών!


Lost... στον καναπέ!


Αντιγράφω το τελευταίο κομμάτι του Αλλέξη Σταμάτη στο "Έθνος" της περασμένης Κυριακής:

"Tα βιντεοκλάμπ το 'χουν τούμπανο κι εμείς κρυφό καμάρι! Oσοι συχνάζουν στις πύλες της νέας οικιακής ψυχαγωγίας είτε θα έχουν αντιληφθεί την αρρώστια είτε θα έχουν εθιστεί στον ιό των αμερικανικών σίριαλ. H έννοια σίριαλ για μένα ήταν για χρόνια συνώνυμη με θεάματα τύπου «Tα φιλαράκια», άντε και στην καλύτερη περίπτωση «Σεξ εντ δε Σίτι». Mπορεί να χάζευα κανένα επεισόδιο στην τηλεόραση, αλλά ποτέ δεν θα καθόμουν να παρακολουθήσω μια ολόκληρη δραματική σειρά ή κάποια σειρά δράσης. Πόσω μάλλον να την δανειστώ ολόκληρη από κάποιο βιντεοκλάμπ. Kάποια στιγμή άκουσα για το «Λοστ». Eίδα μερικά επεισόδια κι αποφάσισα να δανειστώ τον πρώτο κύκλο. Aυτό ήταν! Eμεινα καθηλωμένος ένα ολόκληρο Σαββατοκύριακο με τις ώρες.
Hταν η αρχή μιας εξερεύνησης στον μαγικό κόσμο της αμερικανικής «ποιοτικής» τηλεόρασης. H συνέχεια ήταν το εκπληκτικό δραματικό γουέστερν «Nτέντγουντ», ένα πραγματικό διαμάντι, κάθε επεισόδιο του οποίου βάζει κάτω σωρεία ταινιών του Xόλιγουντ, το συγκινητικό «Γραφείο Tελετών Φίσερ», όπου μέσα από την ιστορία μιας οικογένειας εργολάβων κηδειών συντελείται μια ουσιαστικότατη σπουδή πάνω στον θάνατο, τα απολαυστικά «CSI», «Πρίσον Mπρέικ», ώσπου τελευταία κόλλησα στο «Tσίρκο του Mυστηρίου», όπου ενορχηστρώνεται αριστουργηματικά η αιώνια πάλη του Kαλού και του Kακού μέσα από τις περιπλανήσεις μιας παρέας τσιρκολάνων στην άγρια Aμερική του Mεσοπολέμου.
H τηλεόραση στην Aμερική, όπως και η ίδια η χώρα, έχει πολλά πρόσωπα. Yπάρχουν ριάλιτι που κάνουν τον Mικρούτσικο να μοιάζει Bέλτσος, αλλά και σειρές που κάθε τους πλάνο είναι τόσο φροντισμένο όσο μιας καλής ευρωπαϊκής ταινίας. Tο μόνο πρόβλημα: άμα κολλήσεις δεν ξεκολλάς!"


Δεν ξεκολλάς, δε λες τίποτα, φίλε Αλέξη!
Στις σειρές που αναφέρεσαι, θα πρόσθετα και τη φετινή σειρά του NBC "Heroes". Άλλο... τριπάκι κι αυτό!
Πάνω απ' όλα, βέβαια, το καταπληκτικό "Lost" -που ξανάρχισε χθες ύστερα από... αβάσταχτη διακοπή τριών μηνών!
Εξυπακούεται, βέβαια, ότι δεν περιμένω πότε θα προβληθούν οι σειρές στο Φίλμνετ ή -πολύ περισσότερο- πότε θα κυκλοφορήσουν τα DVD. Ας είναι καλά το Ίντερνετ! Δυο τρεις μέρες μετά την προβολή τους στην Αμερική, τα νέα επεισόδια προσγειώνοναι στον υπολογιστή μου!
Αν σας τις συνιστώ αυτές τις σειρές; Μάλλον όχι! Εκτός αν έχετε μπόλικο ελεύθερο χρόνο ή αντέχετε στο ξενύχτι! Γιατί, είπαμε: αν κολλήσεις, δεν ξεκολλάς με τίποτα!

Δευτέρα, Φεβρουαρίου 12, 2007

Παίξτε μπάλα, ρε!

Μου ζήτησαν κάποιοι φίλοι να παραθέσω - σχολιάσω και κάποια άλλα "τηλεοπτικά μαργαριτάρια", πέρα από τα αθλητικά. Δεν θα το κάνω, επειδή στην τηλεόραση βλέπω μόνο αθλητικά. Και... συνδρομητικά. Και δε νομίζω ότι το National Geografic ή το History Channel προσφέρονται για... ξεκατίνιασμα.

Πάμε, λοιπόν, στα "του οίκου μας":

* Υπάρχουν τέσσερις κατηγορίες διαιτητών. Οι διαιτητές έδρας (που συμμετέχουν ενεργά στο σύστημα του γηπεδούχου προπονητή και το μετατρέπουν συνειδητά σε 4-4-2-1), οι διαιτητές εξέδρας (που κάνουν ό,τι μπορούν για να γίνει το όνομά τους σύνθημα) και οι διαιτητές ενέδρας.

* Οι τελευταίοι ανήκουν σε άλλες, ηρωικές εποχές. Τύπου Ευθυμιάδη, δηλαδή. Και Μπάκα. Αλλά η Σούπερ Λιγκ είναι καινούργια εποχή! Δεν τα σηκώνει αυτά! Και, καθότι το είδος τείνει επικινδύνως προς εξαφάνιση, οφείλει να το προστατέψει.

* Α, ναι, υπάρχει και η τέταρτη κατηγορία. Οι λεγόμενοι αδέκαστοι, δηλαδή. Οι αντικειμενικοί. Οι φίφτι - φίφτι. Άλλο είδος προς εξαφάνιση κι αυτοί. Καρέτα - Καρέτα. Και βάλε. Επίτιμο μέλος της Greenpeace βλέπω να γίνεται όπου να ’ναι ο Ψυχομάνης.

* Φυσικά, οι διαιτητές θα ήταν ένα τίποτα χωρίς τους τηλεδιαιτητές. Τους αμείλικτους κριτές τους. Τι είναι, άλλωστε, το όλον σύστημα; Μια μικρογραφία της ζωής είναι. Όπως οι κοινοί θνητοί κρίνονται από τον Ύψιστο, έτσι κι οι κοινοί διαιτητές κρίνονται από τον Βαρούχα.

* Ως διαιτητή, δεν τον ήξερε και πολύς κόσμος. Ως τηλεδιαιτητή, πλέον, τον ξέρουν οι πάντες. Οι διαιτητές τον τρέμουν. Οι τηλεθεατές τον θαυμάζουν. Οι μαμάδες τον χρησιμοποιούν -για να ταΐσουν τα παιδιά τους. Και οι οφθαλμίατροι τον ευγνωμονούν.

* Εικόνισμα πρέπει να του κάνουν οι οφθαλμίατροι. Μαζικά σπεύδουν οι πελάτες Δευτέρα πρωί πρωί στους προθαλάμους των ιατρείων τους. Σου λέει, δεν μπορεί, κάτι θα ’χουν πάθει τα ματάκια μου… Άλλο πράμα είν’ ο άνθρωπος. Βλέπει πέναλτι κι από δορυφορική λήψη.

* Τώρα που το σκέφτομαι, δε νομίζω να υπάρχει καταλληλότερος άνθρωπος για σύμβουλος αντιτρομοκρατίας του Τζορτζ Μπους. Να τον προσλάβει ο πλανητάρχης και να τον βάλει πίσω από μια δορυφορική κάμερα. Στο πιτς φυτίλι θα εντοπίσει τον Μπιν Λάντεν.

--------------------------------

* «Κρείττον σιγάν» έλεγαν στην αρχαιότητα. Ναι, αλλά στην αρχαιότητα δεν είχαν σπορτκάστερ. Και δη πολυλογάδες σπορτκάστερ. Οι οποίοι, ωστόσο, δεν μπορούν να εφαρμόσουν ούτε καν το άλλο που ’λεγαν οι πρόγονοι. Ότι δηλαδή παν μέτρον άριστον.

* Πρόσφατα, μάθαμε από το ακατάσχετο σπρέχεν κρατικού σπορτκάστερ κάτι εξόχως σημαντικό. Ότι υπάρχει ομάδα που δε δέχτηκε γκολ στην άμυνα. Προφανώς το δέχτηκε πουθενά αλλού. Ξεφύτρωσε, ξέρω γω, καμιά εστία καταμεσής του γηπέδου και ο γκολκίπερ έδενε τα κορδόνια του στη σέντρα.

* Κι ενώ αυτό το γκολ έμπαινε στην αυτοσχέδια εστία, ένα άλλο γκολ αποκτούσε εκλογικό βιβλιάριο. «Η πλειοψηφία των γκολ»… Έτσι μας το είπε, έτσι σας το λέω. Όχι η πλειονότητα, η πλειοψηφία. Θα παίρνουν μέρος και στα γκάλοπ πλέον τα γκολ. Θα αυτοψηφίζονται, για να βγει το θεαματικότερο.

* Από τον ίδιο σπορτκάστερ επίσης μάθαμε κάτι εξίσου ενδιαφέρον. Ότι ένας παίκτης έκανε κάτι απίθανο: έπιασε την κεφαλιά στον αέρα. Χρήσιμη η διευκρίνιση. Διότι θα μπορούσε να την πάρει, ξέρω γω, στο ύψος του γκαζόν. Είν’ αυτό που λέμε συρτή κεφαλιά.

Πέμπτη, Φεβρουαρίου 08, 2007

Ο Νίνης και οι μάστορες της Κωλοτούμπας...

Είναι πιτσιρικάς. Είναι γλυκούλης. Είναι σεμνός και ντροπαλός. Λέει μετρημένες και σταράτες κουβέντες. Έκανε το ντεμπούτο του με τη φανέλα μεγάλης ομάδας σε ηλικία μόλις δεκάξι ετών και εννέα μηνών. Είναι Βορειοηπειρώτης, και μάλιστα Χειμαριώτης. Και το όνομά του προσφέρεται για ατέλειωτα λογοπαίγνια… Με άλλα λόγια; Ο ιδανικός -τι ιδανικός λέω; Ονειρικός!- συνδυασμός για το απόλυτο ξεκατίνιασμα…

Όχι, δεν αναφέρομαι στους λεβέντες της Τούμπας. Αναφέρομαι στους μάστορες της Κωλοτούμπας. Κοινώς, στα ΜΜΕ…


Ο Σωτήρης Νίνης είδε πρώτα τ’ όνομά του να γίνεται πηγή ξύλινων εμπνεύσεων στα πρωτοσέλιδα του αθλητικού Τύπου. «Ελ Νίνιο»… «Κι είναι Νινί ακόμα»… «Το Νινί σέρνει… Μουνιόθ»… Κι έπειτα είδε τα τηλεοπτικά μαρκούτσια μπροστά στα αμήχανα χαμογελαστά πρόσωπα των μελών της οικογένειάς του. Εν συνεχεία είδε τον Πύρο Δήμα να ελίσσεται με τακτ στις δημοσιογραφικές ερωτήσεις του στιλ «Ανάλυσέ μας τον γενετικό κώδικα των αιγοπροβάτων της Χειμάρας που δίνουν τέτοιο γάλα και βγάζουν τέτοιους λεβέντες». Και τέλος είδε…


Εν είδε ότι ουδέν είδε… Αλλωστε, είπαμε, είναι Νινί ακόμα. Το ματς δεν άρχισε καλά καλά, ίσα που ξεκίνησε η προθέρμανση. Και τα μεγάλα ατού της τηλεοπτικής νομενκλατούρας δεν έχουν αγγίξει ακόμα την μπάλα. Πού να ανακαλύψουν, δηλαδή, τον πιτσιρικά τα πρωινάδικα και τα μεσημεριανάδικα.

Αλλά μπα, μπαλίτσα παίζει το παλικάρι, δεν τραγουδάει άριες με αρβανίτικη προφορά, ούτε εθεάθη να πίνει το μπράντι του αγκαλιά με κάποιο τοπ μόντελ του Κωστέτσου. Και το χειρότερο: δεν αναδείχτηκε καν από ριάλιτι…

Μα καλά, δεν βρέθηκε ένας χριστιανός να εφεύρει ριάλιτι για την ανάδειξη ποδοσφαιρικών ταλέντων; Κρίμα, χαμένο θα πάει το παλικάρι…

Δευτέρα, Φεβρουαρίου 05, 2007

Χαζεύοντας τα αθλητικά στην TV...

Ονομαστική: Το Λονδίνο. Γενική;

Στην -ελεύθερη- τηλεόραση κατά κανόνα παρακολουθώ τα αθλητικά -και λόγω επαγγέλματος και λόγω ενδιαφέροντος. Ιδού ορισμένες παρατηρήσεις (περιμένοντας βέβαια και τις δικές σας):

* Υπάρχουν δύο κατηγορίες τηλεθεατών - ποδοσφαιρόφιλων: 1) Εκείνοι (οι λίγοι) που διαθέτουν το εξηντάρι το μήνα για τη συνδρομητική. 2) Εκείνοι (οι πολλοί) που δεν το διαθέτουν. Πατρίκιοι και Πληβείοι, δηλαδή. Κανονικά.

* Εξηγούμαι: όσοι διαθέτουν το εξηντάρι το μήνα για να πληρώνουν συνδρομή, έχουν κάθε Κυριακή βράδυ μετά τους αγώνες τη συνδρομητική. Όσοι δεν το διαθέτουν, έχουν την «Αθλητική Κυριακή». Για τέτοια ανέχεια μιλάμε.

* Η «Αθλητική Κυριακή», για όσους έχουν μείνει δεκαετίες πίσω, δε διαθέτει πια Διακογιάννη. Είναι (πώς το λένε;) "λάιφ στάιλ" πλέον. Με παρουσιαστές, καλεσμένους και μπιμπελό.

* Η εκπομπή στηρίζεται κατά βάση στους τέσσερις καλεσμένους της, οι οποίοι συνήθως είναι τρεις, οι εξής δύο: Ο Γιώργος Αμανατίδης.

* Στη διάρκεια της εκπομπής, γίνονται αναλυτικές συζητήσεις και συζητητικές αναλύσεις. Και, ασφαλώς, ο μόνιμος επίτιμος καλεσμένος διαφωνεί πάντα με όλους και με όλα. Ακόμα και με τον εαυτό του.

* Αυτός που συντονίζει τη συζήτηση και δεν της επιτρέπει να ξεφεύγει από τα πολιτισμένα πλαίσια είναι ο παρουσιαστής. Ο οποίος, σε αντίθεση με τον μόνιμο επίτιμο καλεσμένο του, πάντα συμφωνεί με όλους. Ακόμα και μ’ αυτούς που διαφωνούν.

* Κατόπιν όλων αυτών, όπως αντιλαμβάνεσθε, ο στόχος ζωής για τους Πληβείους, για τους μη προνομιούχους δηλαδή τηλεθεατές, είναι πλέον ένας και μοναδικός: να ξεκινήσουν αιματηρές οικονομίες για να εξοικονομήσουν το εξηντάρι.

* Πάμε παρακάτω. Οι λεγόμενοι «στοιχηματικοί ρεπόρτερ» έχουν κατακλύσει εσχάτως και τα κανάλια. Και μας έχουν επιμορφώσει με παντελώς άγνωστες ομάδες όπως Μπελιντσόνα και Γκενσλερλγλισγλιγκί (ή κάπως έτσι -ακόμα και γράφοντάς το, γλωσσοδέτης με πιάνει).

* Αλλά, ως γνωστόν, η επιμόρφωση διαφέρει από την παραμόρφωση μόνο κατά μία δισύλλαβη πρόθεση. Η επιμόρφωση των ξενικών όρων («όβερ», «άντερ» και πάει λέγοντας) και η παραμόρφωση των ελληνικών λέξεων: «Ονομαστική Το Ανόβερο - Γενική Του Ανόβερο»…

* Κάπου έχουν ακούσει, τα παλικάρια, ότι οι ξένες πόλεις δεν κλίνονται. Και μην έχετε τώρα την απαίτηση να γνωρίζουν ότι το Ανόβερο είναι μεν ξένη πόλη, αλλά ελληνική λέξη. Hannover είναι στα γερμανικά. Όπως λέμε London, δηλαδή. Γενική "του Λονδίνο".

TO BE CONTINUED...

Σάββατο, Φεβρουαρίου 03, 2007

Βιβλία - σωρός (αλλά όχι του σωρού)...



Aντιγράφω από το μπλογκ του Αναγνώστη:

"Σώστε ένα βιβλίο από την πολτοποίηση

Ο πραγματικός θάνατος ενός βιβλίου δεν είναι η αναγνωστική απαξίωση, ούτε τα σκονισμένα ράφια των βιβλιοπωλείων. Ο πραγματικός θάνατος των βιβλίων είναι η πολτοποίηση, το τέλος, εκεί που πλέον χάνεται κάθε ελπίδα ένας ή πολλοί καινούργιοι αναγνώστες να τα ανακαλύψουν. Ξεκίνησε σήμερα το πρωί και μέχρι την Κυριακή 11 Φεβρουαρίου θα λειτουργεί στην πλατεία Κλαυθμώνος μια διαφορετική έκθεση βιβλίων (το προτεινόμενο από τον Σύνδεσμο Εκδοτών Βιβλίων ’’παζάρι’’ ως τίτλος με βρίσκει εντελώς αντίθετο αφού νομίζω ότι ευτελίζει το επίπεδο της όλης ιστορίας σε ’’λαϊκή αγορά βιβλίων’’). Σε ένα ενιαίο περίπτερο για όλους τους εκδότες και τους εκδοτικούς οίκους θα υπάρχουν βιβλία ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΤΑ ΒΡΕΙΤΕ στις τεράστιες αλυσίδες βιβλιοπωλείων-σούπερ μάρκετ. Και σε λίαν ελκυστικές τιμές που ξεκινούν ακόμη και από 1 ευρώ! Φυσικά, ο Σύνδεσμος Εκδοτών διαφημίζει την όλη διαδικασία ως ευκαιρία να αγοραστούν σε προσιτή τιμή ’’σπάνια βιβλία’’. Η αλήθεια είναι μια: Σε προσιτή τιμή αγοράζονται στη συγκεκριμένη έκθεση μόνο βιβλία που βρίσκονται καιρό τώρα στις αποθήκες τους και αν δεν πουληθούν θα καταλήξουν πολτός. Ορισμένα αξίζουν τον κόπο πάντως και όντως δεν θα τα βρείτε αλλού. Όρεξη να έχετε για ψάξιμο…Σκεφθείτε στην επόμενη βόλτα σας στο κέντρο της Αθήνας ότι για να γραφτεί ένα βιβλίο κάποιος πέρασε ώρες ολόκληρες μπροστά σε ένα άδειο χειρόγραφο, στα ακίνητα πλήκτρα της γραφομηχανής ή στην άδεια οθόνη ενός υπολογιστή. Και τελικά είτε σ’ ένα διαμέρισμα της Αθήνας είτε στην άλλη άκρη του πλανήτη την ώρα που έγραφε κατέθετε την ψυχούλα του και πίστευε ότι δημιουργούσε το καλύτερο βιβλίο του κόσμου. Όπως είναι κάθε βιβλίο για τον συγγραφέα του. Και είναι ντροπή να αφήνουμε βιβλία να μετατρέπονται σε πολτό όπως στο μεσαίωνα ή στη φασιστική Γερμανία χάνονταν στην πυρά.Ακόμη, λοιπόν και αν δεν έχετε όρεξη να ψάξετε για τα καλά ’’κομμάτια’’ της έκθεσης δίνοντας 1 ευρώ βοηθάτε να σωθεί ένα βιβλίο (καλό, μέτριο ή κακό δεν έχει σημασία) και με τρία ευρώ (όσο κάνει δηλαδή ένα πακέτο τσιγάρα ή ένα καφεδάκι) σώζονται από την πολτοποίηση-θάνατο τρία βιβλία. Και αν δεν σας λέει τίποτα ο συνδυασμός συγγραφέας-βιβλίο-πολτοποίηση θυμηθείτε ότι για τα βιβλία αυτά πήγε χαμένο ένα δάσος κάπου στην Κίνα (η εισαγωγή χαρτιού και ας μην το λένε οι εκδότες γίνεται πλέον από την Κίνα)."

Δεν νομίζω ότι έχω να προσθέσω κάτι. Παρά μόνον αυτό που έγραψα στα σχόλια του μπλογκ: "Το εντυπωσιακότερο είναι ότι μπορείς να βρεις σε ξεφτίλικη τιμή ακόμα και βιβλία σχετικά πρόσφατα (τριετίας - πενταετίας). Και μάλιστα καλά βιβλία που για τον άλφα ή βήτα λόγο δεν άντεξαν το συναγωνισμό της αγοράς.Το μόνο μείον της υπόθεσης είναι ότι θα χρειαστώ μία... βιβλιοθήκη ακόμα! :)) "